Demara ⇒ Miejski festyn na rynku

[Archael]

Mężczyzna wyszedł z krypty, po drodze obserwując jej tunele, gdy tu wchodził była ona dopiero w budowie, ostatni grobowiec był skończony, a miał tam zasnąć pan tej krypty, oraz jego świta, Archael wraz z żoną nie mieli w ogóle spać, a po odejściu "teścia" Archaela, mieli odejść z tej okolcy i zacząć nowe życie, jednak losy potoczyły się inaczej, a co stało się z resztą rodu? Wampir znów spojrzał na pierścień na dłoni i wyszedł z jaskini. Świerze powietrze przyspieszyło niewielkie ilości krwi w jego żyłach, oraz rozszerzyło źrenice arystokraty.
Towarzysz wampir zadał mu kilka pytań, które wydały się Archaelowi nieco nachalne, nie miał zamiaru wracać myślami do tamtego okresu, co było to było, a teraz jest teraz, może kiedyś weźmie mu się na wspomnienia.
- Zadajesz bardzo wiele pytań, panie.
Odparł powoli rozglądając się po zmienionej okolicy, spał na prawdę długo i dopiero widok jaki zastał poza grobowcem uświadomił mu to.
- Wierzę iż twe pytania nie mają nic złego na celu, jednakże nie odpowiem na nie, a przynajmniej nie teraz.
Dodał, patrząc na rozmówcę i westchnął cicho, gdyż wróciło do niego wspomnienie ostatniej zapamiętanej nocy.
- Co do nam podobnych, ukrywaliśmy się, by nie siać strachu w sercach śmiertelnych, acz niektórzy, zdziczali, żyjący w lasach, napadali na kogo popadnie, nie mogąc zapanować nad własną zwierzęcością... A teraz wybaczcie wszyscy, muszę zapolować i odnowić moje zapasy krwi.
Dodał po chwili, spoglądając w las i powoli zaczął cicho zmierzać w kierunku gęstwiny, poszukując zwierzyny łownej.

[Felid]

Za zaprzeczenie faktu, jakoby dziewczyna była kotowatym takim jak Panterołak, Felid spochmurniał nieco. Słysząc o jej wieku początkowo zachłysnął się śliną, by następnie spochmurnieć jeszcze bardziej.
- Cóż, przynajmniej wyglądasz młodziej niż na swój wiek. - zażartował chcąc się pocieszyć. Zdawał się również nieco bardziej zwracać uwagę na to, w którym kierunku i jak bardzo wystawia szyję, choć starał się tego zbyt ostentacyjnie nie robić. Ponownie powrócił do ludzkiej formy i najmniej zauważalnie jak potrafił zarzucił sobie ręce na ramiona i skrzyżował palce za głową, niby ją wspierając dłońmi. Podszedł do Rish, kucnął, wyciągnął do niej dłonie i... cofnął je z powrotem, bo właśnie powróciła do ludzkiej, czy też może wampirzej formy. Jako że nie chciał zbyt zwracać uwagi na chronienie szyi, tym razem już nie splatał palców za szyją, lecz włożył je do kieszeni płaszcza.
- Co zamierzacie teraz zrobić, mając nowego towarzysza? A właściwie mając dwóch nowych towarzyszy wliczając w tym mnie? Jak wygląda Wasze polowanie? - powiódł wzrokiem za znikającym za krzakami nowoobudzonym. - I skąd macie pewność, że tamten wróci? - przekrzywił łeb, ale natychmiast go wyprostował zorientowawszy się, że wystawia tym nadto szyję.

[Medard]

Podczas, gdy Rishann starała się udobruchać Kotowatego, Medard i Archael dysputowali nad przemijaniem, czasem i zmiennością otaczającego ich wszystkich świata. Jakkolwiek nie traktując długiego torporu, niedawno przebudzony mógłby chociaż odrobiną wiedzy, którą przesiąkł, podzielić się. On jednak wolał wzdychać do słoneczka i użalać się nad życiem, kolejny osobnik z Weltschmerzem, psia jego mać! Można zrozumieć wyczerpanie spowodowane niedostatkiem krwi, towarzyszący mu potworny głód, iże o niczem myśleć już nie sposób, no ale odrobina kultury by się przydała, do kroćset! Może z czasem, gdy zaspokoi żądzę krwi, zrozumie, iż przeszłość, dlań tak nieważna i błaha, zdaje się być wartością dla kogoś innego.
Medard tymczasem nie próżnował i w mig odpowiedział rozmówcy:
- Oczywiście. Wszak nie co dzień rozmawiam z kimś, który pamięta tak odległe czasy. Żył w nich, pracował, przesiąkł tamtą ongisiejsza mentalnością. Nie dziw się więc, iże mam wiele pytań, albowiem głupiec jeno nie wykorzystałby takiej okazji, by zgłębić historię rasy, z której się wyrośliśmy. Jednak nie musisz odpowiadać, jeśli twe wspomnienia nie są wartymi tego - każdy przeżywa traumy, zwątpienia, rozczarowania, którymi nie chce dzielić się z nikim i ma do tego niepodważalne prawo. Nie chcesz - nie mów - mamy całą wieczność na opowieści dziwnej treści.
Przerwał na moment, aby rozejrzeć się po okolicy i zlokalizować resztę drużyny, która nadal tkwiła przy drzewie. Wydawało się, że Rish udobruchała Kota i już wszystko jest w najlepszym porządku. To się nazywa mieć talent do zwierząt, nawet humanoidów z nich się wywodzących! Upewniwszy się raz jeszcze, rzucił:
- Dzisiaj nie jest inaczej - nadal zezwierzęcone bydło kryje się po lasach i bezdrożach, miastowi żyją obok śmiertelnej zwierzyny bawiąc się w maskarady, których do końca sami nie rozumieją. Do tego wszystkiego doszły krainy, gdzie tacy jak my stanowią takich samych członków społeczeństwa jak ludzie czy elfy, ba, rządzą nie tylko Spokrewnionymi, ale i rasami niższymi. szczegóły poznasz w swoim czasie.
Archael udał się na polowanie, Medard zaś poszedł za nim. Starożytny, nie starożytny, ale ktoś go musi pilnować, by nie wpakował wszystkich w tarapaty. Odpowiedział jeszcze Rishann na telepatyczny przekaz:
- Cieszę się z tego powodu tak samo jak ty. Polubiłem tego kiziora, szkoda by było, gdyby uciekł. a co do naszego hibernatusa - jest jak zagubiona dzidzia we mgle, sporo pracy przed nim, byleby tylko nam nie zdziczał... Oby - inaczej będziemy w niewesołej sytuacji.
Zaraz potem skierował wypowiedź do panterołaka, który wydawał się być mniej strachliwy niż na początku, gdy tak pędził na to drzewo:
- Mam do Ciebie prośbę, Felidzie. Mógłbyś udać się z Archaelem do lasu na polowanie - wszak jesteś ciekaw tego, jak ono przebiega? Kolejna okazja może w ogóle nie nastąpić. Poza tym zrobiłbyś nam tu obecnym wielką przysługę, a i nagroda Cię nie ominie.
Kotowaty był najwidoczniej zbyt zajęty czymś innym, gdyż nie odpowiedział ani słowem. Medard, wykorzystując wrodzone zdolności, zmienił się w nietoperza, zatrzepotał błoniastymi skrzydłami i poleciał w przestworza nad lasem. Cel wędrówki pozostawał nieznany dla postronnych, przekaz telepatyczny dotarł do Rishann oraz wybudzonego z letargu Starożytnego.Wszędzie dobrze, lecz w domu najlepiej.

Ciąg dalszy

[Rishann]

Rishan uśmiechnęła się do Medarda, a potem spojrzała na Felida.
- Ja póki co nie potrzebuję polowania, także nie masz się co bać, nie zjem Cię … - dziewczyna puściła mu oczko, po czym wyszczerzyła się by pokazać mu ostre jak brzytwa kły i tym samym dać mu do myślenia co i jak z ich polowaniem.
- Musimy być ostrożni. – powiedziała nieco poważniej, patrząc za Araelem, który wybrał się do lasu, co przy bardzo złych wiatrach, mogło skończyć się bardzo źle.
- Dlatego Medard ma rację, możesz go pośledzić? W razie czego dasz nam znać gdyby wpakował się w jakieś tarapaty i będziemy musieli za nim sprzątać. – prychnęła cicho i spojrzała na Medarda.
- Dowiedziałeś się o nim czegoś ciekawego? Zapewne nie jest zwyczajnym wampirem. Mam nadzieję, ze pożytku będzie z niego więcej niż oboje myślimy. – podeszła do wampira , uśmiechając się lekko.
- Nie mam zamiaru spędzać cennego czasu na niańczeniu kogoś, kto powinien sam o siebie zadbać. – wzruszyła lekko ramionami. – A przede wszystkim nie może być dla nas problemem, będziemy musieli wyjaśnić mu to i owo. – zerknęła jeszcze na Felida. – powinieneś na siebie uważać, choć jak mniemam nie tknie ciebie… -pocieszyła panterołaka i znowu spojrzała na Medarda.
- Powinniśmy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce po tym jak nasz przebudzony naje się do syta. Co o tym sądzisz?
Medard od razu postanowił działać. Rish zaśmiała się i pokręciła głową, wiedząc, gdzie wampir miał zamiar się udać. Nie zwlekając przemieniła się w czarną kotkę i ruszyła w tym samym kierunku.

Ciąg dalszy: Rishann

[Archael]

Wampir był uparty, kierowała nim żądza wiedzy, którą Archael całkowicie rozumiał, jednak część swojej wiedzy postanowił zachować dla siebie, drugą część natomiast udostępnić w swoim czasie.
Archael wysłuchał opowieści mężczyzny, która nawet go zaciekawiła, miał w planach jeszcze zadać wampirowi kilka pytań odnośnie nowego świata, w którym to musiał się teraz odnaleźć, jednak uznał, że przyjdzie na to jeszcze czas, tym bardziej, że nie planował przeciągać polowania zbyt długo. Unosząc zaledwie kącik ust w uśmiechu, skinął Medardowi w podzięce za odpowiedzenie o niektórych zwyczajach dzisiejszych wampirów, a spojrzawszy jeszcze raz w kierunku wampirzycy, mogącej najwidoczniej zmieniać postać i kotołaka, wszedł w leśną gęstwinę, wyczuwając pierwszą, nieświadomą ofiarę, jaką okazał się zwykły królik. Krew płynąca w żyłach zwierzaka może nie była bardzo pożywna, ale była łatwa w zdobyciu, a miarowe, choć szybkie, tętno królika pociągało głodnego krwiopijcę. Nie czekając rzucił się w kierunku bijącego serce, a nim te zdołało, pod wpływem strachu, przyspieszyć, zostało zatrzymane szybkim uderzeniem drapieżcy. Wampir rozerwał klatkę piersiową zajęczaka i zaczął pić krew prosto z jego, ciepłego jeszcze, serca. Archael nie uronił ani kropli, jednak w sposobie pożywiania brakowało finezji, zapewne z powodu kilkuset letniego głodu. Gdy w małym ciele zabrakło krwi, wampir wstał wyprostowany i rozejrzał po okolicy, pora na coś większego - pomyślał i zaczął węszyć za jeleniem, bądź czymś o podobnych rozmiarach.
Zwierząt w lesie nie brakowało toteż nie potrzeba było długo szukać. Kilka saren stało sobie na wzniesieniu, pasąc się i obserwując okolicę. Wampir wciąż był osłabiony, więc nie mógł zwyczajnie podbiec do zwierząt, by się nie zorientowały, postanowił więc się zakraść. Pamiętając, by mieć wiatr od przodu, zaczął powoli, cicho, podchodzić do nieświadomych kopytnych, wampirza zwinność pozwoliła mu na skradanie, by zaledwie kilka metrów przed potencjalnymi ofiarami, były one w stanie dostrzec Archaela. Jednak dla jednej było już za późno. Gdy pozostałe zwierzęta rozbiegły się, spłoszone, jedna próbowała się wydostać z żelaznego uścisku wampira. Zwierzę nie cierpiało, szybki cios pozbawił sarnę życia natychmiast, a gdy bezwładne ciało osunęło się na ziemię, Archael przeszedł do posilenia się, wpijając w szyję łani zaczął wysysać jej krew, uzupełniając własne zapasy, tym razem pił spokojnie, z umiarem, choć nie musiał zostawiać w martwym ciele nawet kropli.
Całę polowanie nie trwało długo, a nowi kompani nie musieli na niego czekać. Po najwyżej kilkunastu minutach wampir wrócił do trójki postaci, które go obudziły, wyglądał nieco inaczej niż wcześniej. Wydawał się nieco większy i masywniejszy, a na pewno silniejszy. Skóra nie zwisała już z kości, a osłaniała pełne życia, choć nie pełne sił, mięśnie, a wzrok wampira nabrał "życia", również jego włosy, teraz gęstsze i dłuższe, zdradzały, że zregenerował część sił.
- Dlaczego otworzyliście grobowiec?
Zapytał nagle, spoglądając to na wampira, to na wampirzycę.
- Muszę się ubrać.
Dodał też po chwili, spoglądając na swoje ciało, odziane jedynie w zakrzepłą krew.