Równina Drivii ⇒ Czerwone i czarne

[Yastre]

        - Ale wiesz, jak to daleko? - zaczął miauczeć Yastre, gdy Irme próbowała przeforsować tradycyjny środek transportu. On już się zapalił do pomysłu teleportacji i teraz był gotów zbić każdy argument. - Jak Novus i Lena mówią, że nic nam nie urwie, to ja im wierzę, a mam więcej do stracenia, o, patrz, ja mam ogon, też mi go może urwać. A zaryzykuję.
        Dla poparcia swojej argumentacji panterołak złapał się za ogon i podniósł go wysoko, aby łowczyni na pewno go widziała. Lena zaśmiała się na ten widok - Yastre zachowywał się tak, jakby Irme mogła w ostatnich dniach przeoczyć coś tak prozaicznego, jak długi, ruchliwy ogon zmiennokształtnego.
        - Ej, nie bądź taka - obruszył się panterołak na wieść, że łowczyni dokończy dzieła zniszczenia, jeśli teleportacja nie zadziała prawidłowo. Widać tym razem umknęło mu to, że dziewczyna może wyolbrzymiać albo tylko ich straszyć. - Nic się nie stanie, weź.
        Panterołak mógł tak miauczeć dalej, ale wtedy Novus zaczął wprowadzać swój plan w życie. Lena ścisnęła Yastre mocniej za rękę, aby ten się nie wtrącał, bandyta pojął jej zamysł i siedział cicho, chociaż parokrotnie podskoczył w miejscu, gotowy wkroczyć między kłócącą się dwójkę. W końcu kotołaczka musiała go do siebie przygarnąć i przytrzymać, tak dla świętego spokoju, bo bójka z rana nie jest dobrą reklamą dla karczmy.
        - Yastre, spokojnie, oni się tylko droczą - zapewniła go. Panterołak wydął z niezadowoleniem wargi, po czym burknął coś pod nosem i wyswobodził się z ramion swojej ukochanej.
        - Idę po twoje rzeczy - oświadczył, zerkając kątem oka na Irme i Novusa. - Pilnuj, by się nie pobili, dobra? Wołaj w razie co, dobra?
        Lena z uśmiechem przystała na prośbę Yastre, dzięki temu mógł on pójść na górę bez wyrzutów sumienia. Jednak gdy wszedł do pokoju, zupełnie zapomniał, po co tam wszedł. Długo kręcił się w kół, próbując pozbierać myśli. Zapach, który zalegał w pomieszczeniu po całej nocy, zupełnie pomieszał mu w zmysłach, był jak pijany. Odruchowo założył maskę, by materiał chociaż trochę tłumił tę woń - pomogło. Dał radę pozbierać wszystko, co do nich należało, po czym szybko opuścił pokój i zszedł do głównej sali. Kotołaczka na jego widok zrobiła bardzo zaskoczoną minę.
        - Yastre? Czemu masz chustę na twarzy? I masz czerwone policzki. Co się stało? - zapytała z troską. Wstała i podeszła, aby przekonać się, że wszystko z panterołakiem w porządku, wtedy on szybkim ruchem zdjął maskę z twarzy i ją pocałował. Lena szybko pojęła, co było przyczyną jego pobudzenia. Wyswobodziła się z jego ramion i jakoś dała radę go okiełznać.
        - Yastre musi trochę pooddychać świeżym powietrzem - oświadczyła reszcie, już ciągnąc swojego chłopaka na zewnątrz. - Poczekamy tam na was, a w razie czego wołajcie. No, chodź, no!
        Panterołak niespecjalnie się zapierał - gdy to Lena go gdzieś prowadziła, szedł za nią jak cielak na powrozie. Jego myśli dalej były zamglone przez feromony, ale trochę trzeźwiał. Na dworze szybko mu przeszło - wkoło było tyle innych bodźców, tyle zapachów, tyle dźwięków. Odetchnął kilka razy pełną piersią, po czym obrócił już w pełni przytomny wzrok na Lenę. Dziewczyna usiadła na ławce obok rzuconego przez niego plecaka. Wyciągnęła z niego szczotkę i zaczęła czesać nią włosy.
        - Ale jesteś piękna - zamruczał Yastre, podchodząc do niej i kucając tuż przy jej nogach.
        - Dziękuję - odpowiedziała mu Lena z uśmiechem. - Hej, może spróbuj poszukać jakiś ziół w okolicy? Na pewno zrobisz na Novusie wrażenie, jeśli przyniesiesz coś ciekawego.
        - Idę! - oświadczył zaraz panterołak z ogromnym entuzjazmem. Nie zastanawiając się długo, obrócił się, przebiegł w poprzek traktu i znikną, wskakując w krzaki po jego drugiej stronie. Jeszcze chwilę było słychać szelest liści, po czym po zmiennokształtnym nie było już śladu.

[Irme]

Argumenty Irme zupełnie nie dotarły do towarzystwa, bo i to za daleko na taką pieszą podróż, i niewygodnie, i to, i tamto. Łowczyni siedziała z obrażoną miną nie odzywając się już ani słowem. Niech sobie robią co chcą! Ale jak coś pójdzie nie tak, pierwsza da im popalić!
Kiedy Elf uznał, że Irme się boi, ta spojrzała na niego gwałtownie podnosząc głowę, a w jej oczach pojawił się gniew.
- Ty sobie nie myśl, że jestem tchórzem! – niemal krzyknęła na niego, kiedy ugodził jej kobiece ego.
- Nie moja wina, że to ty jesteś skończonym idiotą porywając się na coś takiego! – Rozłożyła ręce, a z jej ust zaczęły płynąć kolejne epitety, których nie powstydziłby się niejeden mężczyzna. Słownictwo, którego użyła dało upust złości, która zbierała się w niej od jakiegoś czas. A najgorsze było to, że Novus nic sobie nie robił z tego co do niego mówiła, jego spokój jeszcze bardziej rozsierdził młodą dziewczynę, która w po dłuższej chwili skończyła swoje litania nienawiści i przyglądała się mu, niema dysząc. Dopiero teraz dotarło do niej jak bardzo ją podpuścił!
- Nie wierzę! - Uderzyła pięścią w stół uświadamiając sobie fakt, że ją zwyczajnie podszedł! Dała się nabrać jak małe dziecko! Irme oparła się o krzesło, założyła ręce na piersi i zrobiła naburmuszoną minę, wściekła nie na żarty. Jak mógł zrobić coś takiego! Jak ona mogła wykazać się taką głupotą!
Wkurzona spojrzała na Elfa, który wstał z krzesła i podszedł do niej, aż sama zerwała się z miejsca i ze złości uderzyła go prosto w szczękę.
- Nigdy. Więcej. Tego. Nie rób – wycedziła przez zaciśnięte zęby. I tym razem wiele sobie z tego nie zrobił... Irme patrzyła na niego z furią w oczach, oddychając głęboko i już miała zamiar uderzyć go raz jeszcze, tym razem w nieco czulsze miejsce, ale ten przypomniał jej o tym co obiecała.
- Wiesz, sądzę, że drzewo będzie lepszym rozwiązaniem, ale nie zostawię cię ot tak. Jeszcze będziesz błagać, żebym rozwiązała sznur i wypuściła cię wolno! – wrzasnęła na niego i ze złością usiadła na krześle, odpuszczając mu dalszą kłótnię. Yastre i Lena wyszli, o dziwo żadne z nich nie zareagowało, nikt ich nie rozdzielił, ale Łowczyni miała wrażenie, że to była zasługa Leny, która pewnie powstrzymała Panterołaka. Przecież ten zawsze bronił Novusa, nieważne co by się działo.
Dziewczyna nawet nie odezwała się do nich, będąc złą na siebie, że przegrała debatę w tak cholernie beznadziejnym stylu. W końcu spojrzała na Elfa i odetchnęła głęboko, bo przecież nie chciał zrobić krzywdy swoim towarzyszom, a skoro uznał, że teleportacja to dobry pomysł, musiał być przekonany, że wszystko pójdzie jak należy. Wciąż nieco zirytowana wstała z krzesła i podeszła do Novusa, który mógł zauważyć, że jej złość nieco zmalała.
- Należało ci się – powiedziała do niego, wcale nie żałując tego, że oberwał od niej w twarz, przynajmniej pozbyła się części negatywnych emocji.
- Nigdy więcej nie denerwuj mnie w ten sposób. – Podeszła do niego bardzo blisko i spojrzała mu w oczy, żeby na pewno sobie zapamiętał to, czego ma nie robić.
- Jasne? Bo ja naprawdę znajdę drzewo... idealne dla ciebie. – Uśmiechnęła się złośliwie, nawet jak była na niego zła, teraz złość na Elfa minęła, choć ogólna irytacja gdzieś tam panoszyła się w jej umyśle. Poza tym, też go kiedyś tak nabierze, że nawet nie będzie spodziewał się tego ani odrobinkę!
- Jestem pewna, że wiesz, że jestem do tego zdolna - stwierdziła i dopiero teraz odwróciła od niego spojrzenie.
- Lena i Yastre pewnie czekają na nas. Dalszą zabawę zostawimy na później? - Zerknęła na niego trochę zaczepnie. Czy było jej głupio, że popisała się takim zachowaniem przed resztą towarzyszy? Właściwie nie bardzo, każdy ma prawo wkurzyć się na kogoś, szczególnie w takim momencie. Nie żeby miała gdzieś pozostałą dwójkę, bo w sumie polubiła Zmiennokształtnych, ale Irme była przekonana, że zrobiła dobrze i wcale tego nie żałowała.

[Novus]

Na szczęście Irme najwyraźniej już trochę przeszło, ale wciąż nie całkowicie, widział to w jej oczach. Mimo wszystko nie żałował tego co zrobił, to było konieczne, podejrzewał że dzięki kłótni, oraz naruszonej dumie dziewczyna czuje mniejsze obawy niż przedtem. Novus poczuł potrzebę, aby coś jej wytłumaczyć, tak żeby wszystko było jasne, zastąpił jej drogę, gdy już stała przy drzwiach. Oparł się o framugę i przekrzywił lekko głowę.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, została ostatnia sprawa. Nie mogę ci powiedzieć, czemu to zrobiłem, bo całość poszłaby na marne, ale na pewno nie chodziło tu o zwykłe droczenie się i zapamiętaj sobie to dobrze, bo drugi raz nie powtórzę. - Nachylił się do nie lekko mrużąc oczy. - Jesteś najodważniejszą kobietą jaką znam, a niepokój to nie strach.
Odwrócił się do niej plecami i skierował w stronę Leny, która właśnie rozmawiała z Yastre trzymającym jakieś zioła. Pogratulował swojemu uczniowi, ponieważ znalazł dość rzadkie i trudne do wykrycia zioła, używane do łagodzenia oparzeń. Później przyszedł Ash i oświadczył, że będzie gotowy do teleportacji dopiero jutro, gdyż całość wymaga pewnych przygotowań.

[Yastre]

        Yastre nie oddalał się za daleko od karczmy, w końcu liczył na to, że wkrótce wyruszą. Ze wzrokiem wbitym w ściółkę chodził zygzakiem między drzewami, a gdy dojrzał coś ciekawego, zaraz się nachylał i patrzył co to. Zresztą, nie tylko patrzył: też dotykał, wąchał, a gdy miał wątpliwości, smakował. Co nieraz skończyło się tym, że wypluwał przeżute zioło, bo było okropnie gorzkie. Aż dziw, że niczym się nie zatruł. Dzięki temu jednak znalazł coś, co budziło jego wątpliwości, długo oglądał nowe znalezisko i aż burczał do siebie z konsternacji, po czym zdecydował, że sam sobie z tym nie poradzi. Wstał i poleciał z powrotem do karczmy.
        - Lena! Lena! - zawołał kotołaczkę jeszcze nim wyskoczył z krzaków. Dziewczyna wstała ze swoje miejsca i ze śmiechem wyszła mu na spotkanie - panterołak był potargany, a we włosach miał powtykane gałązki i liście. Wyglądał na bardzo poruszonego, miał rozbiegany wzrok, a jego źrenice były wielkie jak spodki. W garści trzymał jakąś pomiętą roślinkę, którą zaraz podetknął Lenie pod nos.
        - Co to? - zapytał od razu. - Nie znam tego, to jest coś dobrego?
        - Pokaż... - Lena zabrała mu z ręki zmaltretowane ziele i chwilę je oglądała. Zaśmiała się cicho pod nosem. - Yastre, naprawdę tego nie rozpoznałeś? To prawoślaz, na kaszel. Powąchaj.
        Kotołaczka oddała swojemu partnerowi roślinę i zaczęła tłumaczyć, do czego można ją zastosować i jak przyrządzić z niej lekarstwa, przy okazji wyciągała mu z włosów wszystkie patyczki, jakie tam utknęły i doprowadzała jego ubranie do porządku. Yastre w tym czasie bardzo dokładnie oglądał swoją zdobycz, wąchał ją i próbował. Gdy Lena wszystko mu już opowiedziała, poprosiła, by panterołak pokazał jej resztę swoich zdobyczy, co ten z radością uczynił. Akurat w tym momencie na zewnątrz wyszli Novus i Irme, elf zaraz podszedł, by zobaczyć co tam znalazł jego adept. Yastre był tak zadowolony z pochwał, że aż zaczął mruczeć i zmusił swojego nauczyciela, by ten pogłaskał go między uszami.
        Wieści o tym, że magiczna podróż będzie możliwa dopiero następnego dnia, sprawiły, że panterołak głośno jęknął, wyrażając w ten sposób swój zawód.
        - Jutro? - upewnił się jeszcze. - To dłuuugo. Będę się nudził! Nie da się szybciej?
        - Yastre, nie możesz poganiać maga - zganiła go Lena. - To dla twojego dobra, by wszystko poszło jak należy. Wytrzymasz jakoś, prawda?
        - No dooobra - westchnął panterołak, wywracając przy tym oczami. - A jest tu co robić w okolicy? Jakaś zwierzyna? Skały? Jaskinie? Ruiny?
        - Nie bardzo - przyznał kwaśno Ash. - Znaczy zwierzyna na pewno jakaś jest, ale to musiałbyś sam wytropić, mnie nic nie wiadomo o żadnym stadzie czy jakiś dużych okazach. Nic mi też nie wiadomo o ruinach albo jaskiniach. Jedynie kawałek stąd jest takie małe jezioro...
        - Jezioro! - ucieszył się nagle Yastre, nie pozwalając magowi skończyć. - Można pójść powędkować! Novus, idziemy na ryby? Irme? Lena? Chodźcie, złowimy jakąś dobrą rybę!
        Zmiennokształtny aż podskakiwał w miejscu z ekscytacji. Wbrew swojej nadpobudliwości ruchowej i mimo konieczności podejścia blisko wody, Yastre bardzo lubił wędkować, a świeża ryba była dla niego olbrzymim rarytasem. Tak się zapalił do pomysłu łowienia, że nawet gdyby nikt się nie zgłosił do towarzystwa, poszedłby sam. Na samą myśl o zdobyczy ślina napływała mu do ust.

[Irme]

Po wyjaśnieniu sytuacji z Novusem, Irme zwyczajnie wyminęła go i ruszyła do wyjścia, gdzie zapewne czekała na nich reszta towarzystwa. Elf jednak miał inne plany wobec niej i bez namysłu zastąpił jej drogę, oparł się o framugę drzwi i nie miał zamiaru wypuścić Łowczyni na zewnątrz. Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersiach i spojrzała na niego wyczekująco, zastanawiając się o co chodzi tym razem. Niemal parsknęła śmiechem, kiedy usłyszała, że nie pozbędzie się go tak łatwo, ale to co zaczął mówić później nawet zaciekawiło Irme, która spojrzała na Elfa i w ciszy słuchała jego słów. To co dotarło do jej uszu, a szczególnie jego ostatnie słowa sprawił, że dziewczyna opuściła ręce i już chciała coś powiedzieć, ale zupełnie nie wiedziała co. Kiedy Novus wyszedł, ta stała przez chwilę osłupiała, z lekko otwartymi ustami. Tego zupełnie się nie spodziewała, to był najczystszy komplement z jego strony, właściwie nie pamiętała kiedy ktoś ostatnio pochwalił w niej jakąś cechę charakteru, zawsze wszyscy patrzyli na wygląd, co zdecydowanie ją irytowało i przestała w ogóle słuchać takich rzeczy. Na jej policzkach pojawił się lekki rumieniec, a że nie często to się zdarza, potrząsnęła głową, przyłożyła dłonie do policzków i zmarszczyła brwi, bo to akurat się jej nie spodobało.
- Nie przeginaj – upomniała się i jeszcze przez chwilkę stała w ciszy, a później zdecydowała się wyjść z karczmy by dołączyć do towarzystwa. Lena i Yastre byli już z Novusem, jak się okazało zdążyli wybrać się na mały spacer i podczas niego nazbierali trochę ziół.
- Wy to naprawdę nie marnujecie czasu. – Uśmiechnęła się do Leny, która miała tak pozytywny wpływ na Yastre, który teraz był chwalony przez Novusa za znalezienie tak rzadkich ziół. W końcu pojawił się Ash, Irme aż w żołądku ścisnęło, bo to oznaczało, że czas przygotować się do tej nietypowej podróży, ale kiedy oznajmił, że trzeba to przełożyć na jutrzejszy dzień, niemal podskoczyła z radości, choć nie każdego ucieszyła ta wiadomość.
- Yastre! Nie marudź. – Uśmiechnęła się do niego wesoło.
- Z takim towarzystwem jak my, nudzić się nie będziesz, a na pewno zadba o to Lena. – Puściła oczko do Kotołaczki, która znowu będzie miała okazję do spędzenia czasu tylko ze swoim Panterołakiem.
Ash odpowiadał na pytanie zadane przez Yastre, który koniecznie chciał wiedzieć co można robić w okolicy. Na słowa, że sam będzie musiał wytropić zwierzynę, Irme parsknęła śmiechem, bo tropienie to była pestka, a polowanie jest świetną rozrywką, poza tym z ogromnymi korzyściami nie tylko dla samych polujących. W końcu jednak Ash powiedział coś co przemówiło do wyobraźni Panterołaka, co było widać po jego ogromnym entuzjazmie.
- Właściwie... Dlaczego nie? Lubię wodę. – Zerknęła na Novusa, śmiejąc się cicho, ale potem dotarł do niej jeden, całkiem ważny szczegół.
- Ale zaraz, wam nie przeszkadza woda? – spojrzała na Yastre i Lenę. Koty nie zawsze pałały sympatią do wszelkich akwenów wodnych, a może tym razem spotkała się z wyjątkami?
- Łowienie ryb to nie moja broszka, ale nad jezioro chętnie pójdę. A i Novus zdaje się też lubi wodę – stwierdziła i lekko wzruszyła ramionami. Pomysł takiego spędzenia czasu był całkiem interesujący, a kolejne godziny odpoczynku zdecydowanie dobrze zrobią całej drużynie.

[Novus]

Panterołak był wręcz niewiarygodni podekscytowany możliwością połowu, a Irme również przeszła złość, chociaż elf podejrzewał, że tak łatwo mu nie odpuści. Zgodził się z przyjaciółmi, nad wodą mogło być całkiem przyjemnie.
- Chyba nic lepszego nam nie pozostaje, więc chodźmy. Podejrzewam tylko, że może się to dla mnie skończyć przymusową kąpielą.
Spojrzał przelotnie na łowczynię, a potem zszedł z tematem na inne mało istotne sprawy. Atmosfera coraz bardziej się rozluźniała, Yastre swoim zwyczajem wyprawiał przedziwne akrobacje skacząc dookoła nich jak mały kociak. W pewnej chwili Novus postanowił się do niego przyłączyć, a brak talentu do wybryków, nadrabiał zabawnymi i czasem zgryźliwymi wierszykami ze swoich stron, których nasłuchał się od groma w latach młodości, sam się dziwił, że ciągle potrafi wydobyć je z pamięci.

Na miejscu panterołak pokazał wszystkim jego techniki łowieckie, wszyscy próbowali go naśladować, ale nikomu nie wychodziło to tak dobrze jak zmiennokształtnemu, chociaż Lena prawie mu dorównywała. W pewnym momencie Novus usłyszał, że ktoś zakrada się do niego od tyłu, obrócił się, ale zbyt późno Irme pchnęła go do jeziora, zdążył jednak uczepić się jej rękawa, pociągnął i razem runęli w dół. Woda nawet w najgłębszym miejscu sięgała mu co najwyżej pod brodę, oboje parskając jak konie, zaczęli się ochlapywać, niedługo potem podstępem wciągnęli z początku oporną parkę zmiennokształtnych. Przy tych zabawach elf złapał dwie ryby do kaptura, ubił je i dorzucił do stosu na lądzie.

[Yastre]

        Kotołaczka uśmiechnęła się do łowczyni, zaraz jednak spuściła wzrok - faktycznie, cieszyła się na myśl, że nadarza się okazja, by spędzić jeszcze kilka intymnych chwil z Yastre, ale chociaż chciała zachowywać się tak swobodnie jak reszta, czuła się odrobinę skrępowana. Zaraz zresztą grupa zajęła się dalszymi ustaleniami - panterołak był tak podekscytowany na myśl o tym, że będzie mógł pójść na ryby, że na rzęsach by stanął gdyby było to konieczne. Stropił się odrobinę, gdy Irme zapytała o to, czy aby zmiennokształtnym nie przeszkadza woda.
        - No ja nie lubię wody - przyznał, marszcząc nos dla podkreślenia wagi swych słów. - Ale nie muszę się moczyć, by coś upolować! Z długą wędką mogę zostać na brzegu. Albo wleźć na jakiś kamień albo gałąź! Ja tam sobie poradzę, spokojnie.
        - A mnie woda nie przeszkadza - wtrąciła się Lena. Wyraz zazdrości na twarzy panterołaka wywołał u niej uśmiech. Zmierzwiła mu włosy, by broń boże się nie obraził. - Chodźmy.
        Nim cała czwórka ruszyła, znowu podszedł do nich Ash. Miał ze sobą dwie wędki i kosz na zdobycz. Nie zamierzał towarzyszyć barwnej drużynie, ale zaoferował, że pożyczy im sprzęt do wędkowania, na co panterołak z radością się zgodził - z prawdziwą wędką łowi się o wiele, wiele łatwiej, a dzięki temu można złapać dużo dobrych ryb. Żyć nie umierać!

        Fakt, iż Novus próbował dorównać Yastre w jego akrobacjach i fikołkach robionych po drodze jeszcze bardziej pobudził panterołaka do popisów. Gdy jednak spostrzegł się, że poziom jego i elfa tak diametralnie się różnią, przystopował i nawet czasami zdarzało mu się iść spokojnie. Na prośbę Leny dobrych kilkanaście sążni szedł na rękach - kotołaczce z jakiś przyczyn bardzo imponował to, jak jej chłopak bez wysiłku potrafił utrzymać w tej pozycji kierunek i równowagę. A gdy na sam koniec zrobił jeszcze efektowny przewrót aż zaklaskała z zachwytu. Zachęcona podrzucała mu coraz to nowe pomysły i wyzwania, a on starał się je wszystkie wykonywać. Kto wie jak by się to skończyło, gdyby nie dotarli już nad jezioro.
        - Tam! Tam! - Yastre wskazał miejsce, gdzie jego zdaniem powinno być najwięcej ryb. Ekspertem nie był, ale wiedział, że w ciepłej wodzie z reguły coś się złapie, dlatego wybrał nasłoneczniony brzeg jeziora.
        Panterołak łowił jak mu akurat przypasowało. Na początku zamierzał się popisać, dlatego pokazał reszcie, jak łowi ryby z brzegu, a konkretniej z przybrzeżnego kamienia. Przykucnął na nim, zaczaił się i z podkuloną ręką wpatrywał się w wodę pod sobą. Po chwili zupełnego bezruchu gwałtownie wyprostował ramię, a gdy wyszarpnął rękę z wody, jego palce zaciskały się na całkiem sporej rybie. Zadowolony z siebie Yastre swoją pierwszą zdobycz wrzucił do koszyka, drugą jednak zamierzał zjeść na miejscu. Plan zrealizował nawet jeśli reszta się krzywiła - uwielbiał świeże ryby, takie które jeszcze się rzucały, były słodkie i soczyste. Po takiej przekąsce (bo czymże była dla niego jedna ryba?) chętnie wrócił do łowów, w końcu jednak jego szczęście się skończyło - ryby nie chciały już podpływać do kamieni, na których siedział. Pozostało mu znaleźć inne miejsce albo wyciągnąć wędkę. Wtedy to podeszła do niego Lena, z dumą pokazując mu trzy sztuki, które sama złapała. Ledwo zdążyła wrzucić je do koszyka, nim panterołak rzucił się na nią, by obsypać ją pocałunkami, komplementami i pochwałami. Dziewczyna śmiała się i próbowała uciec od Yastre, któremu strasznie zebrało się na czułości, poskutkowała jednak dopiero groźba, że wrzuci go do wody. Zmiennokształtny ochłonął i wrócił do łowienia. Zgarnął jedną z wędek i zamierzał odejść, gdy nagle dopadł go Novus i próbował przemocą wrzucić go do jeziora.
        - Nie! Zostaw, nie pójdę! Ja się boję, nie! - protestował, zapierając się zawzięcie. Bał się wody jakby miał wściekliznę i za nic w świecie nie dałby się zamoczyć. Gdy był już stanowczo zbyt blisko brzegu, wysmyknął się z uścisku Novusa jak piskorz i uciekł na bezpieczną odległość. Przykucnął, jedną rękę podkulił, uszy trzymał płasko przy czaszce, a jego ogon był nastroszony jak u wiewiórki - pozycja tchórza, jak by ją niektórzy nazwali.
        - Zostaw go, bo jeszcze zrobicie sobie krzywdę - zawołała do Novusa Lena, która już siedziała w wodzie. Jak wspomniała przed karczmą, ona nie bała się kąpieli, ba, potrafiła nawet pływać. - Chodź, niech siedzi na brzegu!
        Yastre trzymał się na bezpieczną odległość, dopóki niebezpieczeństwo nie minęło, później zaś kręcił się na brzegu, to łowiąc, to opalając się na słońcu. Gdy ktoś przypadkowo go pochlapał, zrywał się z głośnym "ała!", co każdorazowo wywoływało śmiech Leny. Zapytała go, czy to naprawdę go boli, a on z pełną powagą odpowiedział, że tak. Ot, prawdziwy kot się trafił drużynie.

[Irme]

Tym razem Irme cieszyła się z wyboru grupy, które zdecydowała, że wszyscy pójdą nad jezioro! To był pomysł niemal idealny, przynajmniej Łowczyni będzie mogła zapomnieć na moment o tym co czeka ja jutrzejszego dnia. Przez drogę nad jezioro czasem dokuczała Novusowi, czasem zaczepiała Yastre, ale Lenie odpuściła, bo uznała, że jest zbyt milutką osobą, dlatego dla niej również była miła i zwyczajnie z nią rozmawiała. Entuzjazm Panterołaka był nadzwyczaj zaraźliwy i Irme przestała boczyć się za wszystko, mając naprawdę dobry nastrój.
Łowczyni skupiła swoją uwagę na Lenie, kiedy Yastre zaczął na swój sposób bawić się z Novusem, prześcigając w przeróżnych akrobacjach.
- Musisz mieć naprawdę niesamowitą siłę i cierpliwość by z nim wytrzymywać! – roześmiała się wesoło, zerkając na Lenę i komentując zachowanie Yastre, choć wcale nie był oto złośliwe z jej strony.

Spacer nie trwał długo, kiedy Kot wskazał im drogę do jeziora. Jak się okazało, łowienie ryb dla zmiennokształtnych to była pestka. Irme pochwaliła oboje naprawdę będąc pod wrażeniem tego jak sobie radzą, bo sama o rybołówstwie wiedzę miała niewielką.
Irme szybko przerwała tę miłą rozmowę, kiedy zobaczyła Elfa stojącego do niej tyłem, niewiele myśląc wykorzystała tę okazję, zakradła się i wepchnęła go do wody. Już! Już miała uśmiech zwycięstwa na ustach, lecz szybko został on zmyty... I to dosłownie, bo Novus zdążył złapać ją za rękaw i wciągnąć za sobą do wody.
- Już ja ci pokażę! - rzuciła zaraz kiedy wynurzyła się z wody, łapiąc powietrze i bryzgając wodą na wszystkie strony. Z tą groźbą na ustach rzuciła się na Novusa i kolejnym zabawom nie było końca.
Po tej małej wodnej bitwie Novus nie zwlekał dłużej i próbował wciągnąć do wody pozostałą dwójkę. Yastre panicznie bronił się przed wciągnięciem do wody i kiedy wyrwał się Novusowi, usiadł gdzieś w bezpiecznej odległości i patrzył na nich wielkimi oczami.
- Nie bój się! Woda nie zrobi ci krzywdy. Lena się nie boi! – rzuciła do niego, uśmiechając się wesoło, bo reakcje Panterołaka zawsze były tak uroczo zabawne. I faktycznie, Lena jak na kotołaczkę radziła sobie całkiem dobrze i jeszcze czerpała z tego niesamowitą przyjemność. Cała trójka taplała się w wodzie, korzystając z tych chwil relaksu, Yastre, który w końcu zdecydował się krążyć przy brzegu, co jakiś czas obrywał kroplami wody, na co reagował jak oparzony. Nawet Irme pokusiła się na konkretne ochlapanie go!
Łowczyni podpłynęła do Novusa, uśmiechając się do niego niewinnie, co pewnie mógł odebrać jakby coś knuła, tak też było... Bez niczego przytuliła się do niego, była pewna, że to go zaskoczy, potem wciąż obejmując go za szyję, odsunęła nieco głowę, żeby na niego spojrzeć, na jej ustach przez chwilę mignął złośliwy uśmiech, a zaraz potem wcisnęła Elfa pod wodę i ze śmiechem rozbawienia odpłynęła od niego jak najdalej, żeby uniknąć zemsty.
- Mężczyźni! – Przepłynęła obok Leny, śmiejąc się wesoło.
Chwilę potem Łowczyni wyszła na brzeg, Yastre na widok tony wody cieknącej z jej ubrania zwyczajnie odsunął się na bezpieczną odległość, mając dość chlapania wodą. Irme spojrzała na niego z uśmiechem i pokręciła głową.
- A co jak przyjdzie ci polować w deszczu? – zapytała zaczepnie i usiadła niedaleko brzegu.

[Novus]

No cóż, Irme z pewnością udało się go zaskoczyć tym podstępem i dokonać zemsty, ale to nie znaczyło, że on zamierzał od razu skapitulować. Skończyło się, od teraz nie zamierzam się z nią patyczkować. Postanowił użyć czegoś czego naprawdę nie mogła się spodziewać, zrozumie co się dzieje dopiero jak będzie za późno. Stanął w wodzie, w pewnej odległości od brzegu. Zebrał magię i utworzył pod wodą energetyczne ściany. Zawołał do łowczyni, jednocześnie popychając bariery co wytworzyło sporą falę. Kobieta spróbowała uciec, niestety masa wody nakryła ją w całości i osadziła w miejscu. Kiedy woda opadła, Irme była mokra od stóp do głów, a Novus już wyszedł na ląd i usadowił się w bezpiecznej odległości poza zasięgiem rąk rywalki.
- Spróbuj przebić to.
Po tych słowach, aby jeszcze bardziej ją dobić wstał i posłał jej całusa. Potem z zawadiackim uśmiechem wrócił do łowienia ryb.

Później nie było już między nimi starć, a łowczyni stosunkowo szybko dała się przebłagać. Teraz dzień chylił się ku końcowi, wracali głównym traktem prosto do gospody, chcieli zdążyć jeszcze przed zmierzchem. Elf spostrzegł, że Irme mimo iż wyraźnie było jej zimno, ponieważ przez jego wygłup jako jedyna ciągle pozostała mokra, starała się ukryć drżenie. Jak na razie udawało jej się, gdyż Yastre i Lena zajmowali się sobą. Podszedł do niej i okrył ją szczelnie swoją peleryną, następnie szepnął do jej ucha.
- Na miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone, tylko zastanawiam się, które z dwojga to tym razem.
W pewnym momencie to co próbował ukryć przez kilka ostatnich dni, tłumacząc sobie, że Irme to przyjaciółka. Pod wpływem impulsu pocałował ją krótko w usta, a potem szybko się cofnął. Serce mu waliło jak oszalałe, ale na szczęście się nie zarumienił. Miał tylko szczerą nadzieję, że pozostali tego nie widzieli. Uciekł wzrokiem w bok i wybełkotał niemal niezrozumiale.
- Przepraszam.
Położył dłoń na skroni i pokręcił głową, przymykając oczy. Wyglądało to jakby próbował się pogodzić z tym co mówiły mu jego myśli, oraz co właśnie zrobił. Ona może i była młoda, szczególnie w mierze elfów, ale jeszcze przy żadnej kobiecie się tak nie czuł. Nie chodziło tu o jej wygląd, Novus już nieraz próbował szczęścia z różnymi ładnymi kobietami, często z powodzeniem, ale z żadną długo nie wytrzymywał. W tej łowczyni było coś niesamowitego, nie była z pewnością jak wszystkie inne i już nieraz dobitnie to pokazała. Chcąc nie chcąc jego uczucia były prawdziwe. Tylko to już nie miało znaczenia, wszystko spaprał tym jednym wyskokiem, a przynajmniej tak sobie to tłumaczył. Nie myślał o tym, że gdyby nie spróbował i tak na jedno by wyszło.

[Yastre]

        Lena była jedyną osobą, która oszczędziła panterołakowi umyślnego ochlapywania go wodą, zamiast tego sama rozkoszowała się kąpielą i zabawą w jeziorze. Głośno się śmiała, a policzki miała rumiane z radości. Yastre mimo swoich histerycznych zachowań również zdawał się być zadowolony - gdy reszta dawała mu spokój, on wygrzewał się w słońcu w najdziwniejszych pozycjach, a gdyby na chwilę ustał plus wody, słuchać by było, jak cicho sobie mruczy. Zachował jednak czujność i gdy tylko łowczyni się do niego zbliżyła, zerwał się do pozycji siedzącej i czujnie ją obserwował.
        - Deszcz zawsze można przeczekać - oświadczył, wzruszając lekko ramionami. - Nigdy nie trwa tak długo, by nie można było z jego powodu odłożyć polowania. A nawet jeśli, deszcz to co innego. Trochę pokapie i przestanie, a taka woda, brrr... Wlewa się do uszu, jest zimna, mokra, zmywa zapachy, fuj!
        Yastre splunął dla podkreślenia wagi swoich słów - był przekonany, że mówi świętą prawdę i nie było siły, by przekonać go do zmiany zdania. Zaraz zresztą zainteresował się czymś zupełnie innym - z wody właśnie wyszła Lena i przebierała giezło, w którym pływała na wierzchnią sukienkę, którą przezornie zdjęła. Ledwo zdołała przeciągnąć ją przez głowę, gdy Panterołak objął ją mocno ramionami, przygarnął ją do siebie i przytulił policzek do jej policzka. Chronił ją przez zmarznięciem - sam był mocno nagrzany od słońca, więc mógł robić za duży, samobieżny termofor. Kotołaczka nie miała nic przeciwko jego trosce aż do momentu, gdy zaczął lizać jej włosy.
        - Przestań, co ty robisz? - zganiła go rozbawionym głosem.
        - Byś szybciej wyschła... - usprawiedliwił się Yastre, ale zrozumiał, że ma tak nie robić i już się nie narzucał. Zabrał ze sobą kosz pełen ryb, obie wędki, po czym ruszył razem z resztą do karczmy, cały czas jednym ramieniem obejmując swoją ukochaną Lenę.

        Tym razem droga była dużo spokojniejsza - panterołak niósł na plecach cenny (w jego mniemaniu) ładunek, dlatego nie wygłupiał się i nie skakał wkoło. Był bardzo zadowolony po dniu spędzonym ze swoimi przyjaciółmi nad jeziorem, dawno nie było mu tak miło. Przez moment ogarnął go stan takiego ukontentowania i błogości, że nawet się nie odzywał, a jego duch dalej chyba przebywał na tamtym brzegu. Ocknął się jednak, jak to kot, gdy tylko dostrzegł jakiś ruch przed sobą. Skoczył, nie myśląc nad tym co robi. W stulone dłonie złapał motyla. W normalnych warunkach by go puścił - motyle były niedobre, więc ich nie jadł, a zabijanie dla samego zabijania nawet tak małych stworzeń nie leżało w jego naturze. Tym razem jednak miał wokół siebie przyjaciół i chciał się pochwalić zdobyczą. Pierwsza zaszczytu dostąpiła Lena - panterołak wyciągnął w jej kierunku stulone dłonie i lekko rozchylił palce, by dziewczyna mogła obejrzeć sobie błękitnego motylka trzepoczącego się w środku.
        - Piękny! - ucieszyła się kotołaczka. Mówiła szeptem, jakby bała się spłoszyć małego owada. Uradowany pochwałą Yastre chciał pokazać jeszcze motyla Novusowi i Irme, gdy jednak podniósł na nich wzrok, dostrzegł ciekawą scenę. Już nabrał powietrza w płuca, by coś zakrzyknąć, gdy Lena zasłoniła mu usta i nakazała milczenie.
        - Chodź - nakazała, ciągnąc go za łokieć.
        - Ale...
        - Chodź, zostawmy ich samych - poprosiła kotołaczka, porozumiewawczo mrugając go bandyty. Wtedy dopiero Yastre pojął, o co jej chodziło - uśmiechnął się cwaniacko, zerknął jeszcze ukradkiem przez ramię i już więcej tam nie patrzył. Razem z Leną lekko przyspieszyli, by nie przeszkadzać Novusowi i Irme.
        Zmiennokształtni jako pierwsi wyszli na szlak niedaleko karczmy. Z zaskoczeniem spostrzegli, że przed budynkiem stoją wozy i konie, a drzwi do środka są otwarte i słychać dobiegający stamtąd wesoły gwar.
        - Chyba karawana kupiecka - zauważyła Lena. Z niepokojem spojrzała na panterołaka, który nad czymś głęboko myślał, a z tego wysiłku na jego czole pojawiły się głębokie zmarszczki. W końcu fuknął przez nos, dumnie wypiął pierś i przygarnął kotołaczkę do siebie zaborczym gestem.
         - Idziemy - oświadczył, dając tym samym do zrozumienia, że zamierza wkroczyć tam bez ukrywania swojej tożsamości. "Co ma być, to będzie", pomyślał. Bliskość przyjaciół dodawała mu odwagi i był przekonany, że nie narobi sobie ani nikomu kłopotów, jeśli ot tak wejdzie do karczmy.

[Irme]

Łowczyni siedziała wygodnie na brzegu, licząc na to, że ubranie szybciej wyschnie, bo nie uśmiechało się jej wracanie późnym wieczorem w zupełnie przemoczonym ubraniu.
- A wtedy okazuje się, że deszcz nie mija przez kilka dni – roześmiała się, kiedy usłyszała tłumaczenie Yastre, który był tak pewny swojego zdania, że nie mogła powstrzymać się od zrujnowania jego idealnej wizji. Z rozmowy z Panterołakiem wyrwał ją głos Novusa, który zwrócił na siebie uwagę Irme. Dziewczyna spojrzała w jego stronę i zrobiła wielkie oczy, kiedy zobaczyła co ten kombinuje.
- A spróbuj tylko to... – No i spróbował... Dziewczyna nawet próbując uciec została zalana tak porządną dawką wody, że wylądowała na ziemi zupełnie przybita. Kiedy fala minęła, łowczyni ostrożnie podniosła się, na nowo ociekając wodą, tyle, że nieco bardziej... Odwróciła się w stronę Elfa, który jak się okazało, był niesamowicie dumny z tego co zrobił.
- Nie żyjesz! – wrzasnęła na niego, bo wykorzystał coś do czego ona nie ma dostępu.
- Oszukujesz! – zarzuciła mu, bo ten swobodnie używał magii, a ona nie! Novus posłał jej całusa i wrócił do łowienia ryb, a Irme usiadła na brzegu zupełnie naburmuszona.
Yastre i Lena byli zajęci sobą, więc nawet nie miała komu się poskarżyć, więc nie ruszyła się z miejsca i obserwowała wszystkich, obmyślając przy tym plan zemsty, który zaskoczy Elfa. Novus i tak jej nie odpuścił, przez jakiś czas oboje dogryzali sobie, dokuczali, choć raczej było to bardziej zabawne niż denerwujące. Irme wciąż udawała śmiertelnie obrażoną, aż w końcu odpuściła Novusowi i przestała się boczyć.

W końcu, cała czwórka wyruszyła powoli w stronę karczmy, tym razem obyło się bez popisów Yastre i Novusa, choć były one bardzo zabawne. To co naprawdę było całkiem przyjemne, to fakt, że wszyscy byli w wesołych nastrojach, może i nieco zmęczeni, ale za to po jak udanym dniu!
- Musimy to kiedyś powtórzyć! – rzuciła do Leny, bo Panterołak był wyraźnie zamyślony i nie chciała mu przerywać. Novus natomiast szedł w milczeniu, najwyraźniej również o czymś myśląc.
Przemoczone ubranie zaczęło dawać się we znaki, wieczorny chłód przenikał je sprawiając, że Irme zaczęła czuć nieprzyjemne dreszcze. Łowczyni była jednak przekonana, że niedługo dotrą do Karczmy i będzie mogła ogrzać się przy kominku. Słowem nie odezwała się, że jej zimno, starała się za bardzo nie drżeć i w skupieniu szła przed siebie. Lena i Yastre oddalili się kawałek, najwyraźniej znaleźli coś godnego uwagi, może jakieś zioło czy coś, lecz Irme nie zastanawiała się nad tym dłużej, marząc o cieple ogniska.
Elf jakby czytał w jej myślach, okrył ją swoją peleryną, na co dziewczyna zareagowała westchnięciem ulgi, zdecydowanie była mu wdzięczna za ten gest. Dziewczyna otuliła się ciepło, od razu poczuła się znacznie lepiej.
- Jeśli wojna, to naprawdę użyłeś genialnego podstępu – odpowiedziała nieco rozbawiona, kiedy usłyszała szept Novusa. Irme uśmiechnęła się lekko i już miała ruszyć dalej, kiedy Elf zrobił coś, co zupełnie zwaliło ją z nóg. Novus zbliżył się i pocałował ją w usta, na co nawet nie zdążyła zareagować. Zupełnie osłupiała stała w miejscu, nie poruszając się nawet o milimetr...
- Ja... Znaczy.. nie przepraszaj – powiedziała, wciąż będąc w szoku. Jej naturalnym zachowaniem w takich sytuacjach było przywalenie w szczękę delikwentowi, który w ogóle śmiał zrobić coś takiego. A teraz zupełnie nie wiedziała czemu, ale nie była w stanie nawet podnieść ręki. Irme przyglądała się mężczyźnie, po którym nigdy nie spodziewałaby się takiego zachowania, a poza tym teraz wyglądał tak bezbronnie i inaczej niż zwykle, że Łowczyni była w jeszcze większym szoku.
- Nawet twojego wodnego ataku nie miałam jak przebić, a ty znowu wymyśliłeś coś innego. – Zrobiła urażoną minę, choć w oczach było nieco rozbawienia, nie chciała by Novus czuł się tak źle po tym co zrobił, a szczególnie, że nie było to nic co wkurzyłoby Irme i to własnie najbardziej ją zastanawiało... Normalnie byłaby wściekła... a teraz nie czuła nawet złości. Łowczyni sama nie bardzo wiedziała co robić, zawsze wszystko wydawało się jej łatwe, zawsze wiedział jak się zachować, nigdy nie miała problemów, a teraz? Kompletna pustka, a poza tym z Novusem było zupełnie inaczej niż z innymi mężczyznami. Młoda dziewczyna westchnęła cicho, a potem podeszła do Elfa i przytuliła się do niego, po czym uśmiechnęła nieco rozbawiona sytuacją, choć mężczyzna nie mógł tego zobaczyć. W życiu nie przypuszczała, że w ogóle sama z siebie przytuli się do kogoś płci przeciwnej... Ona i mężczyzna? Hm...
- Chodźmy lepiej, muszę się ogrzać - szepnęła po dłuższej chwili i powoli odsunęła od Elfa, ale ten mógł być pewien, ze nie była na niego zła.
Irme bez wahania ruszyła w stronę Karczmy, wkrótce dotarła w okolice budynku i dostrzegła dwójkę towarzyszy. Przez resztę drogi do budynku rozmyślała o niedawnej sytuacji, starając się poukładać sobie wszystko w głowie.
- A to co? – Spojrzała na wozy stojące przed karczmą i zmarszczyła przy tym brwi. Pora jak na taką wizytę była dość nietypowa...
- Yastre, Lena, zaczekajcie! – dodała wyrwana z zamyślenia, kiedy Zmiennokształtni ruszyli w stronę budynku.
- Bądźcie ostrożni – powiedziała do nich i odwróciła się by zerknąć na Novusa.
- Ciekawe o co tu chodzi. Może to nic takiego? – wzruszyła lekko ramionami.

[Novus]

Właściwie w tej sytuacji nie potrafił wykrztusić ani jednego słowa, całkiem go zamurowało, kiedy Irme się do niego przytuliła. Mimo to poczuł się urażony kiedy powiedziała, że to wszystko był tylko kolejny sposób, aby ją podejść, przynajmniej tak to zrozumiał. Zaraz też pokręcił przecząco głową.
- Nie wiem za kogo mnie masz, ale ja tego nie udawałem, wszystko był jak najbardziej szczere. - Potem uśmiechnął się i dodał z lekkim rozbawieniem. - Tak przy okazji uważam, że rozwiązania honorowe są przereklamowane...
Urwał bo doszli do gospody, przed którą stały wozy, cóż mając w pamięci słowa właściciela o niespokojnych czasach, nie wróżyło to nic dobrego. Wszedł do środka razem z łowczynią, mając na podorędziu swoje sztylety. Wewnątrz grupa mężczyzn siedziała przy stolikach, Novus natychmiast zarejestrował, że uzbrojonych było tylko kilku z nich. Jakiś człowiek rozmawiał z ich gospodarzem, gwałtownie przy tym gestykulując. Barman wyglądał, jakby z wściekłości głowa miała mu eksplodować, jednakże po krótkiej uwadze rzuconej przez nieznajomego, wycedził przez zęby kilka słów, których nie usłyszeli. Novus przywołał gestem zmiennokształtnych, ale wcześniej polecił im, aby na wszelki wypadek ukryli swoje zwierzęce atrybuty. Zbliżyli się do właściciela przybytku, który zbyt późno ich spostrzegł, mimo to pofatygował się z nałożeniem maski wesołości.
- Ach! Już jesteście, to wspaniale Ash wybrał się do miasta po rzeczy potrzebne mu przy zaklęciu teleportującym. - Chwilę potem wyraz jego twarzy nagle spoważniał. - Radzę wam dzisiaj od razu udać się do kwater.
Elf odniósł nieprzyjemne wrażenie, że był to raczej nakaz niż uprzejma sugestia. To mu się raczej nie spodobało, kiedy mężczyzna odszedł zwrócił się do przyjaciół.
- Cóż mamy dwa wyjścia, grzecznie go posłuchamy, albo - kąciki ust drgnęły mu i lekko się uniosły, - zrobimy to, co ostatnio wychodzi nam doskonale... władujemy się w kłopoty.

[Yastre]

        Yastre był niezadowolony. Przez moment miał nadzieję, że w karczmie zatrzymali się jacyś podróżnicy, może kupcy a może badacze albo coś innego. A tymczasem wszyscy wkoło przeczuwali nieszczęście. I co gorsza chyba mieli rację! Panterołak, gderając pod nosem, wciągnął na łeb kaptur. Lena patrzyła przez moment na niego, po czym złapała go za ogon. Yastre zrobił wielkie oczy.
        - Nie wyobrażaj sobie - skarciła go kotołaczka. - Chciałam ci schować ogon, bo on cię zdradza.
        - Ale jak... - jęknął panterołak, obracając się przodem do niej.
        - Pod szarfę. To tylko na chwilę, uspokój się - poprosiła go. W końcu Yastre obrócił się do niej plecami i pozwolił, by dziewczyna schowała mu ogon, owijając go pod szarfą wokół jego pasa. W ten sposób nie rzucał się w oczy, był ciasno przytrzymywany przez materiał i przez to niewidoczny, bo gdyby schować go w spodnie i nagle zaczął się ruszać w luźnej nogawce... Trudno byłoby to wyjaśnić.
        Do karczmy para zmiennokształtnych weszła trzymając się za ręce. Panterołak bardzo poczuwał się do pilnowania Leny i był gotów zagryźć każdego, który by tylko na nią krzywo spojrzał i to bez względu na to, czy chciałby jej zrobić krzywdę, czy tylko się zaprzyjaźnić. To była jego ukochana i koniec, żaden obcy facet nie miał prawa o niej myśleć! Całe szczęście nikt się tą parką nie zainteresował, kilku uzbrojonych mężczyzn patrzyło za całą grupą, ale bez nadmiernej podejrzliwości. Za to karczmarz postawił sprawę jasno: atmosfera była gęsta, kłopoty wisiały na włosku i jeśli drużyna nie chciała oberwać, powinna iść do siebie. Yastre zmarszczył nos z niezadowoleniem, ale nie dyskutował. Z Leną skonsultowali się tylko na siebie patrząc. Nie no, cały wieczór we dwójkę w pokoju nie był taki zły...
        - Karczmarzu! - Panetrołak przywołał jeszcze na moment właściciela zajazdu. Wepchnął mu do ręki obie wędki, a na ziemi postawił kosz z rybami. - Ash mi dał, zwracam, niczego nie zepsułem. No to ten... Miłego wieczoru.
        Po tych słowach Yastre wrócił do swojego małego stada. Objął Lenę za ramiona.
        - Nie kombinujmy - uznał. - Idziemy spać.
        Kotołaczka zgodziła się z nim skinieniem głowy. Oboje poszli na piętro, tylko nieliczni nieznajomi odprowadzili ich wzrokiem, zwracając głównie uwagę na śliczną Lenę, ale nikt ich nie zaczepił. Yastre zaraz po przekroczeniu progu ich pokoju zapomniał o bożym świecie: znowu był sam na sam ze swoją ukochaną kotołaczką, a w pomieszczeniu nadal było czuć tę szczególną woń miłości...

[Irme]

Elf dołączył do Irme, na co ta zareagowała lekkim uśmiechem, do tego mocniej otuliła się jego płaszczem, czując, że chłód znowu zaczyna przebijać się przez warstwy mokrego ubrania.
- Wiem, że to było szczere. - Zerknęła na Novusa, którego nawet nie umiałaby posądzić o chęć zabawienia się jej kosztem. Na jego uśmiech odpowiedziała lekkim wykrzywieniem ust, lecz miało to w sobie odrobinkę złośliwości.
- Kiedyś się doigrasz - rzuciła do niego rozbawiona, a zaraz potem oboje weszli do karczmy. Irme wręcz odetchnęła z ulga, kiedy poczuła ciepło powoli otulające jej policzki. O tak ,tego jej brakowało!
Idąc powoli przed siebie, Irme rozejrzała się dyskretnie, choć i tak ich mała grupka zwróciła na siebie uwagę. Faktycznie, przy stoliku znajdowały się uzbrojone osoby, co niekoniecznie mogło wróżyć coś dobrego, ale póki co, żadnych kłopotów nie było.
Młoda Łowczyni dołączyła do Yastre i Leny, którzy rozmawiali już z karczmarzem, a ten polecił im udanie się do kwater, najwyraźniej sam nie był zadowolony z niemiłego towarzystwa, które zasiadło przy tamtym stoliku.
Zmiennokształtna para postanowiła udać się do swojego pokoju, nie mając zamiaru pakować się w kłopoty, tym samym wybierając opcję numer jeden, z dwóch podanych przez Elfa.
- Udanej nocy! - powiedziała wesoło do Panterołaka, a do Leny puściła oczko. Irme była niemal pewna, że spędzą bardzo przyjemną noc, niekoniecznie na śnie. Łowczyni musiała przyznać, że naprawdę polubiła tę dwójkę.
- Urocza z nich para - szepnęła do Novusa, a potem spojrzała na nieproszone towarzystwo.
- Powinniśmy posłuchać karczmarza. - Zerknęła na gospodarza, uśmiechając się lekko.
- Nie pakujmy się w kolejne kłopoty, szczególnie, że zostaliśmy tylko we dwójkę. A kto wie co to za typy - wyjaśniła spokojnie Novusowi, który zapewne bardziej palił się do zrobienia porządku.
- Jestem zmęczona, muszę się zagrzać, kłopoty to ostatnie na co mam ochotę... - Wzruszyła lekko ramionami.
- Ale będziemy czujni, jeśli tamci zaczną sprawiać kłopoty, wtedy zareagujemy. - Raz jeszcze spojrzała na karczmarza, zdawało się jej, że ten pomysł bardziej przypadł mu do gustu.
- Chodźmy. - Pociągnęła Elfa za rękaw i ruszyła w stronę schodów.
- Musze pozbyć się tego mokrego ubrania - powiedziała, wdrapując się po schodach.
- Yastre i Lena niech zajmują się sobą, należy im się. A w razie kłopotów to my zareagujemy - powiedziała spokojnym tonem głosu, kiedy znaleźli się już na piętrze z sypialniami. Irme zdjęła płaszcz, który dostała od Novusa i oddała mu go.
- Dziękuję, naprawdę mi pomógł. - Uśmiechnęła się do Elfa i po chwili zbliżyła się i dała mu całusa w policzek, w ramach podziękowania.
- Ale nie licz na to, że ci odpuszczę, jeszcze nie jesteśmy kwita. - Zerknęła na niego zaczepnie i uśmiechnęła się pod nosem. To jak ją potraktował na brzegu, jeszcze spotka się z zemstą!

[Novus]

Znowu go zaskoczyła przy oddawaniu płaszcza, ale nie zamierzał dać jej satysfakcji z oglądania jego zaczerwienionych policzków i udało mu się, a na słowa Irme odpowiedział wznosząc oczy ku górze, rozbawiło go zacięcie, które usłyszał w głosie dziewczyny.
- Zaczyna ci to wchodzić w nawyk.
Zaraz kiedy tylko zniknęła mu z oczu, ruszył do swojego pokoju, ale zamiast wejść otworzył drzwi, wrzucił do środka płaszcz i zatrzasnął je z powrotem. Później udał się znów na dół, goście byli coraz bardziej podpici, przez co nikt już nie zwrócił uwagi na samotnego elfa. Novus zbliżył się do właściciela i spytał szeptem, aby tylko on mógł to usłyszeć.
- Widziałem cię, jak rozmawiasz z tym dziwnym gościem, mów co się stało. - Barman ze zrezygnowaną miną odpowiedział również szeptem.
- Mają dzieciaki, to zbiry szantażujące okolicznych ludzi, jak nie mogłem zapłacić, to uznali, że za to zrobią sobie u nas kryjówkę. Wysłałem Asha po strażników do miasta.
Elf zmarszczył brwi szacując swoje szanse. Może i byli upici, ale mieli przewagę liczebną, no i dzieci za zakładników. Dopiero teraz przypomniał sobie, że na jednym z wozów dostrzegł jakiś ruch, pewnie tam je trzymali. Odpiął jedną ze swoich sakiewek, po czym podał ją gospodarzowi pod ladą.
- Po dwa ziarenka.
Mężczyzna zajrzał do woreczka i na jego twarzy pojawił się wyraz wdzięczności, Novus odwrócił się do zebranych tu ludzi, po czym krzyknął, rzucając mieszek właścicielowi przybytku.
- Stawiam wszystkim kolejkę!
Odpowiedział mu radosny chór głosów, ich umysły zostały mocno zaćmione alkoholem, zapewne dlatego nawet nie zastanowili się nad tą niespodziewaną hojnością i dlatego nie podejrzewali podstępu. Gdy tylko wychylili swoje kufle padli na ziemię jak jeden mąż uśpieni. Ojciec pobiegł szybko po swoje dzieci, a potem obaj zajęli się krępowaniem zbirów więzami. Novus życząc im miłych snów, poszedł spać.

Rano zerwał się najwcześniej ze wszystkich, stanął w holu, osłonięty płaszczem, który zapewniał mu niewidzialność, gdy pozostali się zbudzili zaciągnął ich do swojego pokoju, wytłumaczył naprędce całą sytuację, po czym przez okno obserwowali jak strażnicy wyprowadzają bandziorów i odjeżdżają z nimi.

[Yastre]

        Yastre i Lena nie wiedzieli o wydarzeniach rozgrywających się na parterze. Panterołak, gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, z ulgą oswobodził swój ogon i zdjął kaptur. Zatrzepotał gwałtownie uszami, gdyż pozaginane futro drażniło i swędziało. Ten widok wywołał chichot kotołaczki.
        - Jesteś naprawdę cudowny, gdy tak poruszasz uszami - zapewniła, obejmując go za szyję. Yastre zamruczał i chętnie ją przytulił. Lena ponownie zachichotała, gdy poczuła, jak panterołak intensywnie węszy przy jej szyi i włosach.
        - Nie czuć twojego zapachu - poskarżył się. - W ogóle niczym nie pachniesz. 
        - Bo się kąpałam - wyjaśniła mu kotołaczka. 
        - To wiem. Ale kicha - westchnął. - Po co się kąpać, skoro przez to traci się swój zapach? Nigdy tego nie rozumiałem... Ja wiem, niby nie każdy ma taki nos jak ja, ale to nieprawda. Ludzie też na to reagują, chociaż nie są tego świadomi.
        - Jak Irme i Novus? - podłapała zaraz Lena z uśmiechem.
        - Też - przyznał panterołak, po czym lekko zmrużył oczy i nachylił się do kotołaczki. Otarł się policzkiem o jej szyję i twarz, mrucząc przy tym nieustannie. Przeszła mu ochota na rozmowy i nie było już sensu, by próbować go powstrzymać od amorów. 

        Yastre obudził się, bo coś go irytowało. Konkretniej coś, co łaskotało go po twarzy - pewnie jakaś mucha albo inny owad. Na początku zmiennokształtny tylko marszczył twarz aby przepłoszyć natręctwo, ale gdy to nie dało rezultatu, warknął i dmuchnął kilka razy. Nadal nic. W końcu panterołak otworzył oczy i zobaczył, że to żadna mucha, tylko Lena z premedytacją łaskotała go kosmykiem swoich włosów, usta zasłaniając dłonią by się nie roześmiać. Yastre zamruczał - nie był na nią zły, jakże by mógł? Podniósł się odrobinę i przyciągnął dziewczynę do siebie, dał jej buziaka na dzień dobry... i to by było na tyle - Lena zatkała mu usta obiema dłońmi.
        - Yastre, słońce już wstało, zbieraj się - skarciła go. Zmiennokształtny jęknął z niezadowoleniem, ale nie dyskutował. Jeszcze leżąc w łóżku, poprzeciągał się we wszystkie strony, po czym wstał i ubrał się. Kotołaczka kazała mu na wszelki wypadek schować ogon, na co panterołak z niechęcią przystał, potrzebował jednak jej pomocy, by na pewno dobrze ukryć swoje zwierzęce atrybuty. Mimo wszystko po wyjściu na korytarz zmiennokształtny zachowywał się, jakby coś go bardzo uwierało, był tym tak poirytowany, że prawie przeoczył czającego się w ukryciu Novusa. Posłusznie dał się zaprowadzić do pokoju, wysłuchał, co ma elf do powiedzenia, a gdy tylko padła propozycja by wyjrzeć przez okno i zobaczyć co się dzieje, Yastre chętnie skorzystał z okazji. Gdy jednak dostrzegł znajome mundury straży, szczęka mu opadła, a ogon najeżył się na całej długości. Panterołak zaraz odskoczył od okna i skulił się, jakby bał się, że ktoś go zauważy. Rozglądał się niepewnie po zgromadzonych. Cóż się dziwić - był bandytą i jak sam przyznał w Fargoth wystawiono za nim list gończy, a kto wie, czy strażnikom nie strzeli do głowy by przeszukiwać karczmę. Lena szybko pojęła, co trapi jej chłopaka i przykucnęła obok niego.
        - Przemień się - zasugerowała z uśmiechem. Dostrzegła jego pytający wzrok i pośpieszyła z wyjaśnieniami. - W razie czego powiemy, że jesteś moim zwierzakiem, dobrze?
        Dla Yastre pomysł był bardzo dobry - przemienił się w mgnieniu oka. Widać było, jak przebywanie w zwierzęcej formie pomaga mu się rozluźnić. Bez zbędnego napięcia przechadzał się po pokoju, a na koniec wskoczył na łóżko Novusa, udeptał tam sobie miejsce i położył się. Zamknął oczy, jakby zamierzał się zdrzemnąć. I chyba faktycznie to zrobił, gdyż po chwili dało się dostrzec, jak miaro oddycha i leży wyraźnie rozluźniony. Miał w nosie, co się wkoło niego działo - teraz był kotem, majestatycznym królem puszczy i nikt nie mógł mu zagrozić.