Równina Drivii ⇒ [Farma Kazimierza]

[Biar]

Starzec szybko wsunął podane mu jedzenie, przedtem czuł jakby nie jadł od kilku dni, ale po pojawieniu się tej mgły wydawało mu się że minął już przynajmniej tydzień.
-Jestem Biar, w sprawie plag i im podobnych to los sprowadzana na nas co tylko zapragnie, czasem potrafi być niezwykle zawistny, szczególnie dla ludzi którzy mu czymś podpadli... - Odpowiedział spokojnie, choć głos lekko łamał mu się już z zmęczenia.
-Ale pan nie wydaję mi się być taki człowiekiem. - Szybko dodał.
Czekając na odpowiedź Kazimierza powoli wstał od stołu, podszedł do swojego plecaka i wyciągnął z niego swoją szatę.
-Niemożliwe całkowicie sucha! - Pomyślał z zdziwieniem zakładając ją, postanowił nie ukrywać się pod kapturem, gdyż i tak gospodarz znał już jego twarz, zdobioną teraz przez lekki uśmiech.
Powrócił do stołu czekając na dalsze wydarzenia i licząc na jakieś posłanie z powodu coraz dokuczliwszej senności.

[Vanessa]

Vanessa jechała przez półtora dnia z Mrocznych Dolin, robiąc tylko dwa razy odpoczynek. Była cała spocona i oblepiona kurzem. Odetchnęła z wielką ulgą i pełną piersią, kiedy na dobre wyjechała z tego "piekielnego" i niegościnnego miejsca, jak je w myślach określała. Powieki same zamykały się ze zmęczenia. Marzyła o ciepłej kąpieli, wygodnym łóżku i śnie. Wjechała na obszar Równiny Drivii. Zawsze zachwycała się tutejszą zielenią i pomimo zmęczenia, nie omieszkała i tym razem tego uczynić. "Jak tu malowniczo i pięknie...".

Na chwilę zatrzymała się, zachłannie wdychając zapach kwitnących drzew i roślin... Była zmęczona, ale jak nigdy szczęśliwa. Wspomnienia związane z Maurią oddalały się jak zły sen... Przypomniała sobie legendę związaną z tą krainą, która opowiadała o trzech siostrach: Carze, Sitrinie i Dorenie - księżniczkach Demary, córkach króla Filipa. Miały zostać wydane za mąż, aby utrzymać pokój pomiędzy krainami. Jednak żadna nie chciała tego zrobić i uciekły na północ kraju, stając się Nimfami. Każda z nich panuje nad jednym z jezior. "Zrobiły tak jak ja... na pewno ten przyszły mąż okazał się jakimś staruszkiem markizem"- zachichotała. " Czy ja kiedykolwiek wyjde za mąż...hm... nie wiem" - rozważała przez chwilę.

Wolno zbliżała się w okolice Demary. Z daleka rozpoznała rzekę, złociste żyto i pszenicę.
"Przecież tutaj... niedaleko jest farma Kazimierza" - przypomniała sobie. Wjechała na sobie znaną drogę. Zbliżała się do farmy z młynem i sadami jabłoni. Było już południe jak znalazła się przed bramą. Słońce niemiłosiernie dawało się we znaki. "Pić... jak mi się strasznie chce pić." Niemrawo zsiadła z konia, podeszła do bramy i dwa razy uderzyła w dzwon. Cierpliwie czekała, licząc w duchu na nocleg, była naprawdę zmęczona i ledwo trzymała się na nogach...

[Kazimierz]

Gospodarz uważnie przysłuchiwał się słowom Biara, z początku myślał że ów wędrowiec próbuje go o coś oskarżyć, ale wysłuchał jego wypowiedzi do końca i rozwiał swoje wątpliwości. Posiłek, który szybko sobie przygotował smakował mu wyjątkowo dobrze. Niechęć do chleba uwarunkowana jego codziennym spożywaniem tym razem całkiem znikła. Wytarł swoje usta i gdy miał odpowiedzieć starcowi, w pomieszczeniu znowu rozległ się dźwięk dzwona. "No ja pierdolę" - pomyślał, po czym wstał, przeprosił Biara i wyszedł, zapominając z nerwów o swojej kuszy. Miał wrażenie, że gdy dojdzie do bramy, gołymi rękami zabije kolejnego dowcipnisia chcącego zakłócić jego spokój. Kazimierz poczuł się jak bohater bajki czy przypowieści i przyrównywał w myślach swoją sytuację do jakichś metafor i dzieł sztuki. Widząc w oddali smukłą sylwetkę jakiejś kobiety wykreował dodatkowo baśniową otoczkę "A to rusałkę czy ki frędzla niesie?". Zaskoczyła, ale równocześnie uspokoiła go informacja o tym, że za bramą stoi goszczona już uprzednio Vanessa. Od razu otworzył bramę i wpuścił dziewczynę, a myśląc że od jej odejścia minęło jedynie kilkanaście minut i nie będąc świadomym, że panujący upał wdawał się Vanessie we znaki już od dwóch dni, rzekł:
-Wejdź proszę... Bardzo zmienna dzisiaj pogoda... Co się stało, że tak szybko wróciłaś?
Nie było to zbyt uprzejme, ale Kazimierz był totalnie zdezorientowany. Bardzo prawdopodobne było dla niego stwierdzenie, że to zwykły sen, który zaraz zakończy się czymś jeszcze bardziej zaskakującym niż wszystkie wydarzenia, które miały miejsce tego dnia.

[Pani Losu]

Biar również usłyszał dzwon i z ciekawością wyszedł za Kazimierzem, chcąc się przekonać, kogo dobre wiatry zagnały aż na farmę. Ujrzał piękną kobietę, trzymającą za uzdę nieco wymęczonego konia. Ona sama zresztą też wcale nie wyglądała lepiej, chyba zmęczenie wdawało jej się we znaki. Wydawało mu się, że jest bardzo bliska Kazimierzowi… Wystarczyło spojrzeć jedynie raz, żeby się przekonał, że czuje się niezręcznie w tej sytuacji. Nie wiedział, jak się ma zachować, więc doszedł do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie opuszczenie farmy. Pal licho głód! Nieznana siła ciągnęła go do przodu, więc ostrożnie ominął stojącą w bramie dwójkę (nawet go nie zauważyli) i ruszył dalej, szczelnie owijając się peleryną. Postanowił, że musi poszukać jakieś karczmy albo innego miejsca, w którym będzie mógł się najeść, napić i porządnie wyspać… Nie chciał nadużywać gościny Kazimierza, więc nawet nie obejrzał się za siebie.

[Vanessa]

        Vanessa nie chciała narzucać się Kazimierzowi i postanowiła wyruszyć w dalszą podróż, jak tylko wypocznie. Weszła do młyna. Zdjęła płaszcz, który położyła na stole. Zobaczyła pusty kubek na stole i naczynie z wodą. Napełniła kubek wodą, którą wypiła duszkiem. Oparła głowę o stół i zasnęła. Dziwne miała sny... Napierw śniła jej się Mauria i nieumarli, którzy wtargnęli do miasta. Ledwo uciekła z życiem. Potem znalazła się w rodzinnym domu. Przywitała się z rodzicami. Widziała uśmiech na ustach matki i zdziwienie na twarzy ojca. Następnie brała udział w balu ubrana w piękną błekitną suknię, wykończoną wstążeczkami i koronkami na dekolcie. Nagle się przebudziła. Do izby wszedł Kazimierz.

- Muszę jechać do domu - rzekła poważnie, jakby sama do siebie. Dziękuję za gościnę.

Była jakby nieobecna. Nie zwracała na nic uwagi, myśl o rodzinnym domu ciągle jej towarzyszyła. Wzięła i ubrała płaszcz, cicho wyszła. Wsiadła na konia i pojechała do Demary.

Ciąg dalszy: Vanessa