Leonia ⇒ [Podziemia Leonii, czarny rynek] Interes życia

[Arlene]

Kraken (czy jak kto woli, Meluzyna) nie wykazywała chęci podążania za nimi, co odrobinkę ucieszyło Pomarańczkę. Jej prosty w założeniu plan wzbogacenia się nie zakładał obecności morskiego potwora, przytulającego się do pokładu "Lewiatana." Statek jest aseksualny i żadna łajba go nie poderwała, więc mackowaty stworek tym bardziej nie miał u niego szans. Zazwyczaj łajbom przypisywało się charakter żeński, jednak ten egzemplarz stanowi wyjątek potwierdzający regułę. Raczej nikogo to nie dziwi, biorąc pod uwagę właścicielkę.
- Z reguły udaje im się szlachetna sztuka badania morskich głębin, jednak zapominają o powrocie na powierzchnię - odparła spokojnie na słowa Syrenki. Arlene nie miała okazji spotkać niczego mogącego płynąć pod wodą, nie licząc poprzedniego posiadacza (uczciwie spiraconych) przedmiotów magicznych. - Jeśli zobaczysz coś podobnego, zalecam rozważyć przeklętą wersję. - Poniekąd i ona sama mogła nosić to miano. Jakiś czas temu zauważyła, że gdy tylko weźmie do rąk pomarańcz, wokół działy się cuda. Nawet dzisiaj ta boska kanonada po użyciu owocu jako broni masowego rażenia.
Uwadze Kapitan nie uszedł fakt zniknięcia lodu niemalże zewsząd. Łakocie pozostały łakociami, bardzo smacznymi. Przypomniała też sobie o uszkodzonym nosku, odruchowo ocierając się z krwi, która powinna znajdować się na jej obliczu. O dziwo nic nie ciekło ani nie bolało. "Dziwne."
- Co jeszcze potrafisz wyczarować? - spytała zaciekawiona, jednocześnie wynurzając się na powierzchnię. Bańka otulająca Lewiatana zniknęła dopiero po ześlizgnięciu się większości kropelek wody z jej powierzchni. Rudowłosa upewniła się jeszcze co do właściwego kursu i zablokowała ster. Odwróciła się w kierunku Naturianki, po czym usiadła obok na skrzyni.

Osobiście nie znała się na magii nawet w najmniejszym stopniu. Całe to machanie rękoma i dziwne formułki wydawało się nie z tej ziemi. Jeszcze gorsi byli ci, którzy osiągali taki sam efekt bez żadnych gestów i słów. Nie pierwszy raz miała do czynienia z czarownikami i czarownicami, strasznie ciężka sprawa. Nawiązać walki się praktycznie nie dało w uczciwym tego słowa znaczeniu. Arlene zawsze musiała kombinować, przy czym jej akcja z zagadaniem reszty to pikuś. Zmusić maga do tego, by jednym ruchem nie przerobił jej na pieczonego kotlecika to sztuka.
- Zatopione skarby to nie zajączki, leżą na dnie od lat i dzień lub dwa powinny wytrzymać - skwitowała krótko, spoglądając na niebo. - Mam podstawy sądzić, że Wyspa Umarłych jest wyjątkowo żywa ostatnimi czasy. Do tego dochodzi fakt bardzo ciekawego łupu wewnątrz i chyba wiem, jak się do niego dobrać po najmniejszej linii oporu. - Forteca z garnizonem to jedno, ostrzał z dział to inna sprawa. Budowla stara jak świat, więc jeden lub dwa wyłomy to raczej formalność. Trupów też niespecjalnie się obawiała, tak długo jak będą stać na sporym dystansie. Ponownie ostrzał artyleryjski, tego i wampiry nie wystoją. Kwestię stanowiła dywersja i szczęście. Hej, na pokładzie jest kilka kilogramów (jeszcze) świeżych pomarańczy!
- Tak w ogóle to Arlene jestem, Kapitan Arlene - przedstawiła się.
Na okręcie życie zdawało się powoli ustawać, czytaj większość kładła się spać. Niebawem mieli nieco popracować nad drugim pierścieniem służącym sakwie lepiej niż niejedno zatopione znalezisko.
- I jeśli obawiasz się tego miejsca, mogę dać ci mapę i naniesiesz na nią kilka miejsc z tymi zatopionymi kosztownościami. Wtedy będziemy kwita. - Na wydobycie czegoś z dna również miała dwa pomysły, absurdalne ale jednak. Jednak czym jest życie bez ryzyka i zabawy. Pomyślcie, obalić legendę o przeklętej wyspie. Sława, bogactwo i darmowe kolejki w tawernie. Ego rudowłosej dopieszczone na równi z... cóż, coś się znajdzie, kiedyś.