Zajrzał do drugiego w ciągu tego wieczoru kufla, w niesamowicie chrzczonym trunku dojrzał przybrane przez siebie na ten wieczór obliczę: mężczyznę o surowym spojrzeniu ciemnych oczu, niemal zwierzęcych zębach oraz twarzy niesamowicie opalonej przez słońce, ciemniej miejscami czerwonawej, sinej i spieczonej od żaru południa. Ubrany raczej typowo dla swej osoby, śmierdział siarką jeszcze mocniej niżeli w postaci diabła, a i ogon upchany w spodniach zachował się po przemianie. Lecz to właśnie z tego powodu formę zachowywał dość swobodnie nie bojąc się rozpoznania w ciemnej karczmie wypełnionej albo pijaną gawiedzią albo ludźmi zajętymi swymi małymi sprawami.
Napił się, wracając wspomnieniami do dni poprzednich.
Praca jak praca – tak mówił spanikowanemu synowi pewnego bogacza gdy przyjmował zlecenie na kolejną duszyczkę. Oczywiście, była to szczera prawda bez zbędnego kolorowania faktów. Wszak nie było to konieczne przed samym sobą, a opowiadanie o tego typu interesach mogło doprowadzić Assasello do zaszczytnej roli drapaczki jednego z większych zakapiorów. Drapaczki nie żyły długo.
Przyjął więc zaliczkę w złocie na uroczą duszę tatuśka, Alfreda Molkte coby go piekło mimo wszystko nie chciało – bo to taki porządny obywatel, niemal święty, nie mamy sposobu zabrać go, boimy się że nas nawróci. I gdyby na tym sprawa się zakończyła... Syn koniecznie chciał mu zagwarantować miejsce w niebie.
Prawnik westchnął wlepiając spojrzenie na puste krzesło przy swoim stoliku. Jeszcze wczoraj siedział tu pewien anioł na którego Azali wydał całą sakiewkę. To, że ów osobnik wraz ze swymi szemranymi interesami jeszcze nie upadł tak bardzo nie dziwiło diabła co fakt, że Pan trzyma w swych szeregach takiego pijaczynę. Jeszcze teraz w głowie słyszał ten bełkotliwy głos wyrażający prawdy absolutne: „Wieeesz, muszę się napisać przez w.. w... was! Gdybyś tyle się z diabłami zadawał, zrozumiałbyś...” Azali zaśmiał się w duchu wtedy jak i teraz.
Więc dostał na głowę, wedle informacji zapijaczonego anioła, delegata który miał sprawdzić czemu w piekle nie chce się tak znanej, nie mogącej żyć dłużej niż rok osobistości (której niestety autografu zwanego cyrografem nie posiadali), znanej ze swego umiłowania pijackich orgii, niesprawiedliwości, dręczenia podległych mu ludzi czy pokojówek. Tych ładniejszych. I tu być może był diabeł pogrzebany. Dobrze chociaż, że idąc tokiem rozumowania Azaliego, „skrzydlata moczymorda” skombinowała im spotkanie. Wszak trzeba załatwić komuś miejsce w niebie.
Drzwi karczmy otworzyły się, wilgotne, nocne powietrze na chwilę przypomniało diabłu jak śmierdzą ludzie, a w drzwiach pojawił się...
...śmierdzący tłuścioch miast docelowej osoby.
Niestety, pomimo długiego czasu oczekiwania oraz podłej jakości trunku (idać za tokiem myślenia wyznawców Pana, że cierpienie jest środkiem do celu) Azali nie zastał kontaktu, natomiast nabawił się niestrawności.
Niepyszny wyszedł z gospody.
Ciąg dalszy: Assasello