Łzy Rapsodii ⇒ [Polana przy wodospadzie] Dolina Łez

[Satoria]

Jedyną odpowiedzią na uwagę o wyjątkach był jej uśmiech - rozmowa kierowała się na grząski grunt, a ona wolała uniknąć mówienia zbyt wiele, dlatego ucieszyła się, gdy piekielny zapytał o pochodnię. Tak, pochodnia to idealny temat do rozmowy.
– Taka konstrukcja jaką stworzyłam powinna palić się… minimum dwukrotnie dłużej, w takich warunkach może nawet trzykrotnie. Nie, po prostu zbliżamy się do tego, co zaburza czas, cokolwiek to jest.
Zaczęła zastanawiać się, co mogłaby w tym temacie dopowiedzieć, ale na próżno - przez długą chwilę do głowy nie wpadła jej żadna myśl, która rozwinęłaby jakoś temat i była warta wypowiedzenia. W czasie jej ciszy, Jon zaczął mówić dalej, tym razem trafiając na znacznie drażliwszy temat. Myślała chwilę nad tym, jak ubrać swoje myśli w słowa.
– Bezpieczna okolica to taka, w której nikt nie chce mnie zabić – zaczęła ostrożnie i powoli. – A jeśli ktoś taki się zjawi, to postaram się dać ci znać – odpowiedziała dyplomatycznie i dodała, chcąc nieco uściślić sytuację. – Ale nie podejrzewam, żeby ktokolwiek szukał mnie tam, na drugim końcu tego tunelu. Gdy zniknie, pewnie nie będzie go tam od tysięcy albo więcej lat, więc kto będzie przypuszczał, że jeszcze niedawno ktoś nim szedł?
Wampirzyca myślała nad dość ogólnikową odpowiedzią mężczyzny - nie mówiła zbyt wiele, ale chyba on sam niewiele wiedział na temat poszukiwań czarodziejki. Niezależnie od tego, była jedną rzecz którą mogła powiedzieć:
– Zatem żałuję, że nie życzyłam jej powodzenia, bo czeka ją długa i ciężka droga, pewnie nawet pełna niebezpieczeństw.
Chwilę później zauważyła coś, co nie miało prawa istnieć - chwilowy słaby prześwit światła gdzieś z przodu tunelu.
– Ha, widzia… – nie udało jej się dokończyć zdania, bo nagle uderzył ją pewien fakt - i to tak mocno, że potknęła się i poleciała do przodu tracąc oddech - echo nie było do końca takie, jak wcześniej, a energetyczna ściana która podążała za nią nagle zniknęła. Odzyskując równowagę tylko dlatego, że uchwyciła się Jona i jego ubrań, rzuciła się szybko do przodu; w tym samym momencie pochodnia uderzyła o podłoże i potoczyła się na bok, przygasając prawie całkowicie. – Musimy uciekać!
Wiedziała tylko, że ściana za nimi zbliża się, a otaczające ją powietrze już niedługo pełne będzie litej, macierzystej skały, a jesli nie zaczną uciekać, to najpewniej zamienią się w dwa szkielety. Tepela natychmiast oddała kontrolę Satorii, mając nadzieję, że ta najlepiej odnajdzie się w sytuacji. Walcząc z paniką szybko spojrzała w tył - w tym samym momencie pochodnia zniknęła, pochłonięta przez kamień, odcinając jedyne źródło światła. Nie chcąc więcej ryzykować, złapała swojego towarzysza za ramię i skupiła się - wiedziała, że to co ma zamiar zrobić jest cholernie niebezpieczne, lekkomyślne i pozostawi ją niemalże wyżętą z energii magicznej, ale było jedynym wyjściem.
– Głęboki oddech! - zdążyła jeszcze krzyknąć, zanim na ułamek sekundy pochłonęła ich nicość, a potem wypluła znów, prosto w dół, coraz niżej i niżej, szybko nabierając prędkości. Tak wysoko, że gdyby mogła - i chciała - spojrzeć się nieco uważniej na leżącą na wschód od niech Rapsodię, mogłaby bez problemu zobaczyć pojedyncze budynki i policzyć je wszystkie, jednak nie miała czasu na obserwowanie widoczków - poczuła, jak z ramienia zsuwa się jej sakwa, ale w tym konkretnym momencie nie mogła sobie tym zaprzątać głowy, bo musiała przedsięwziąć jakieś kroki, aby nie stali się makabrycznymi elementami geografii - przyciągnęła piekielnego do siebie i objęła go z całej siły ramionami.
– Chwyć się mnie mocno i nic nie mów! – spróbowała przekrzyczeć się przez świszczące powietrze, a potem, przy okazji rozrywając koszulę i płaszcz przywołała skrzydła. Mieli szczęście, że były złożone, bo inaczej w najlepszym przypadku pęd powietrza złamałby je, a w najgorszym po prostu wyrwał; nie miała zamiaru eksperymentować z tym, czy magiczny tatuaż byłby w stanie obdarzyć ją nową parą.
Uważnie manewrując ciałem, udało jej się zwrócić głową w stronę podłoża - co sądząc po zachowaniu Jon nie uznał za najlepszą decyzję, ale było dokładnie tym, co zamierzyła; wykonywała taką akrobację po raz pierwszy i szczerze liczyła, że jej się uda - można powiedzieć, że aktualnie była w stanie postawić życie na to przypuszczenie; pocieszała ją świadomość faktu, że to była jedyna możliwość.
Rozłożyła skrzydła i zaczęła powoli, ale metodycznie zmieniać ich kąt wobec podłoża, przemieniając upadek najpierw w szaleńcze pikowanie, potem w ostry lot w dół, a potem w spokojne szybowanie. Wypuściła powietrze, które dotychczasowo cały czas trzymała w płucach, uwalniając ulgę, która nagromadziła się nie tylko w niej, ale też w Malaice i Tepali.
– Kiedyś… – zaczęła mówić, cały czas jednak przerywając, w celu nadrobienia wczesniejszych braków w oddychaniu – kiedyś, takie coś… mnie zabije… albo przynajmniej… solidnie… okaleczy.
Zaczęła przymierzać się do wylądowania; w lesie taki manewr był conajmniej kłopotliwy, ale udało jej się wypatrzeć ścieżkę, która rozrywała tkankę lasu na szerokość niecałych dwóch sążni, co umożliwiło jej opaść bez większych zadrapań. Pomogła stanąć Jonowi na nogach, sama przy okazji korzystając z jego ramienia, aby utrzymać równowagę. Czuła, że będzie miała siniaki w miejscu, gdzie piekielny docisnął jej szble do ciała zbyt mocno swoim uściskiem, ale to nie była zbyt wielka cena za ujście z życiem.
– Jesteś cały? – zapytała, wciąż z trudem łapiąc oddech. – Bo ja z całą pewnością będę musiała coś zjeść. Szkoda sakwy, w niej miałam wszystkie moje rzeczy… – Usiadła na udeptanej ziemi - na szczęście spodnie były w takim samym stanie jak wcześniej - skrzyżowała nogi i zakryła się skrzydłami. – Daj mi chwilę odpoczynku i możemy ruszać.

Ciąg dalszy: Jon i Satoria.

[Jon]

- Druga część twojej odpowiedzi nie jest zbytnio pocieszająca — odpowiedział i uśmiechnął się lekko, może trochę wbrew temu, co powiedział przed chwilą.
Przez krótką chwilę zapanowała cisza, jednak Jon przegnał ją swoim pytaniem i zapewnił im kolejny temat do rozmowy, nawet jeśli ma być ona krótka. Wysłuchał odpowiedzi Satorii i, w pewnym sensie, spodziewał się, iż dowie się coś więcej o jej wrogach, jakiej są rasy, jakiej nacji, ilu musiała zabić, że ją ścigają i podobne, albo chociaż usłyszy odpowiedź na jedno z tych pytań, jednak tak się nie stało, a on nie miał zamiaru niepotrzebnie naciskać, bo całkiem możliwe, że i tak nie dostały odpowiedzi. Kiwnął głową, gdy powiedziała, że da mu znać, jeśli pojawi się ktoś, kto będzie stwarzał zagrożenie.
- To pierwsze, to definicja bezpiecznej okolicy dla każdej osoby, bez względu na to, komu się naraził — odezwał się po krótkiej chwili, którą wykorzystał na szybkie przemyślenia.
- Masz rację — dodał i odpowiedział na pytanie, które ona zadała.
- Może jeszcze ją spotkamy, w końcu wie, gdzie, prawdopodobnie, będziemy, więc będziesz mogła życzyć jej powodzenia — powiedział, przypominając także, iż ustalili z Rakhszasą, że będą w Rapsodii i tam będzie mogła ich znaleźć, o ile będzie chciała to zrobić. W sumie to i tak było mu to bez różnicy, co prawda pradawną znał trochę dłużej niż Satorię, jednak na cokolwiek przypominające zaufanie, chociaż w najmniejszym stopniu było trzeba więcej czasu. Ich wcześniejsza kłótnia też miała tu swoją rolę.

Mimo że Satoria nie dokończyła tego, co chciała powiedzieć, to domyślił się, że zobaczyła to samo, co on. Po chwili poczuł, jak coś lub ktoś ciągnie go w dół za ubrania, odwrócił głowę i zobaczył, że jego płaszcz jest jedyną rzeczą, która powstrzymuje twarzyczkę Satorii od bolesnego spotkania z gruntem.
Znowu obejrzał się za siebie i zobaczył, że ściana pędzi im na spotkanie niczym dawno niewidziany przyjaciel lub członek rodziny, który za kimś się stęsknił, tylko że w tym wypadku spotkanie to okazałoby się śmiertelne, chociaż... gdyby pomyśleć o niektórych sytuacjach... to rodzinne spotkanie też mogłoby takie być. Satoria słusznie zauważyła, iż muszą uciekać.
Najpierw to ona ciągnęła jego za sobą, jednak po chwili role odwróciły się, mimo że rudowłosa miała już jakiś plan ucieczki. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem, jednak wiedział, że nie uzyska odpowiedzi, i zrobił to, co mu poleciła.

Nicość ogarnęła go tylko na chwilę, a później on i Satoria znaleźli się wysoko nad ziemią. Co prawda, oboje mieli skrzydła, jednak nie narzekał, gdy rudowłosa objęła go i zdecydowała, że zapanuje nad sytuacją i sprawi, że nie staną się mokrą plamą po spotkaniu z ziemią. Objął ją mocno, bo tę część jej wypowiedzi usłyszał. Poczuł też, jak coś zaczepia się o jego nogę, a później, jak górna część odzienia Satorii niszczy się, i zobaczył, że na jej plecach pojawiają się skrzydła.
Jego rola ograniczyła się tylko do tego, żeby cały czas obejmować przemienioną i starać się nie spać, chociaż nawet wtedy i tak udałoby mu się przeżyć, w końcu też posiadał skrzydła. Spostrzegł, że coś, co zaczepiło się o jego nogę to sakwa rudowłosej, która i tak spadła, gdy kobieta przymierzała się do lądowania. Nie chciał utrudniać tego manewru, więc puścił się Satorii i upadł na ziemię, gdy byli już blisko podłoża. Nie upadł daleko od miejsca lądowania, wzajemnie pomogli sobie we wstaniu i utrzymaniu równowagi.
- Tak i widzę, że ty również wyszłaś z tego cało — odparł i uśmiechnął się lekko.
- Wiesz... nie musiałaś mnie łapać i obejmować, zawsze mogłem użyć swoich skrzydeł. Jednak muszę przyznać, że było miło — dodał, ponownie się uśmiechną i przez chwilę wyglądał, jakby sobie o czymś przypomniał.
- Poczekaj tu — powiedział, a po chwili na jego plecach pojawiły się duże, nietoperze skrzydła, które wywołały podmuch wiatru, gdy łowca dusz wzbił się w górę.

Poleciał w stronę, miejsca, z którego nadlecieli. Leciał dość nisko, nad linią drzew i cały czas czegoś szukał. W końcu zauważył sakwę Satorii, która przez jakiś czas zaczepiona była o jego nogę, jednak spadła przed lądowaniem. Podleciał do gałęzi, na której była zaczepiona i zabrał ją, a następnie wrócił do przemienionej.
Wylądował niedaleko, tym razem wzbijając tuman kurzu. Skrzydła znikły, a piekielny podszedł do Satorii.
- To chyba należy do ciebie — powiedział i podał jej sakwę.