Zdystansowana i opanowana. W otoczeniu obcych zwykle sprawia wrażenie niezainteresowanej, a nawet oziębłej. Lata nauki pokazały jej jak nie okazywać słabości, a dla wojownika gotowego poświęcić, w obronie wyższych wartości, własne życie, emocje są właśnie taką słabością. Pomimo tego, skrycie jest bardzo wrażliwą osobą, a nawet romantyczką, choć chwilami sama o tym nie pamięta, za sprawą przywdziewanej maski. Często też kieruje się intuicją, co do tej pory wychodziło jej na dobre.

Lojalna wobec przyjaciół i najbliższych. Ma bardzo mocno rozwinięte poczucie sprawiedliwości i, choć zwykle respektuje wszelkie przepisy, zdarza jej się samodzielnie dochodzić praw i osądzać ludzi wedle własnej skali.

Zazwyczaj bywa poważna o dostojnym wyrazie twarzy. Uśmiecha się... właściwie to prawie wcale się nie uśmiecha, co jest wynikiem przybieranej przez Naurin postawy, a nie jak mogłoby się wydawać braku poczucia humoru i nieczerpania radości z małych rzeczy. Jednak, gdy dziewczyna już się uśmiechnie, wygląda nie tylko młodziej, ale jakby ''łagodniej'', a uśmiech jej jest czarujący.

Nie stroni od towarzystwa, ale czasem bywa milcząca. Podobno panicznie boi się dużych wysokości.

Wysoka dziewczyna o zgrabnej figurze. Pomimo wzrostu wygląda dość niepozornie. Owalna twarz z nieco trójkątnym podbródkiem i soczyście zielone oczy nadają odrobiny drapieżności. Szmaragdowe tęczówki wydają się przeszywać na wskroś, a spojrzenie jej bywa hipnotyzujące.

Pomimo tego, raczej delikatne rysy twarzy i długie, lekko skręcone na końcach, śnieżnobiałe włosy przywodzą na myśl, iż ma się do czynienia z istotą łagodną i kruchą.

Posiada skrzydła — zwykle ukryte — które, pomimo całkiem pokaźnych rozmiarów, są zbyt słabe, by móc dzięki nim latać — a przynajmniej ona tak twierdzi. Kształtem przypominają anielskie, choć pokryte są puchatym pierzem w odcieniu poblakłego złota.

Naurin porusza się pewnie, z wdziękiem i gracją. Jej głos jest melodyjny i przyjemny dla ucha, choć dziewczyna nigdy nie szkoliła się w śpiewie.

Ubiera się zwykle w dość luźne szaty, najczęściej w chłodnych, lecz jasnych kolorach.

Fellarianie powiadasz... Cóż, choć lud ten zwykle kryje się w szczytach Fellarionu, z dala od osad zamieszkiwanych przez ludzi bądź elfy, to ich społeczność nie różni się tak bardzo od przeciętnych mieszkańców Alaranii. Mają oni dość dobrze rozbudowaną gospodarkę, ciekawą kulturę, własnych bogów i boginki, rody i arystokrację. Choć może się wydawać, iż ich ludność jest bardzo mocno zmilitaryzowana, to jest to w pewnym stopniu mylne podejście. Wśród Fellarian są, bowiem także rody stricte magiczne, a przynajmniej za takie uchodzą. Są też przedstawiciele tej rasy, którzy nie mają żadnych umiejętności walki — czy to magicznych, czy też fizycznych. Hm, coś nie tak? Bo widzę, jak kręcisz nosem... Ach! Chcesz znać dzieje rodu Therathinn? Nie? Więc, co w takim razie? Hm, najmłodsza z rodu Therathinn... Dobrze, niech będzie.

Naurin — bo tak właśnie ma na imię najmłodsza przedstawicielka Therathinnów — nie ma rodzeństwa. Od narodzin pokładano w niej wielkie nadzieje. A w wieku pięciu lat rozpoczęła nauki magiczne pod okiem najlepszych, prywatnych nauczycieli w wiosce. Zrodziła się ona, bowiem w rodzie — jak dotąd uważano — którego członkowie od wieków parali się wyłącznie magią. A jakimi oni są czarodziejami! Niejeden długowieczny mag mógł im pozazdrościć, jak wiele byli w stanie osiągnąć w swym jakże krótszym — od pradawnych — życiu. Therathinnowie są tak poważaną rodziną pośród swego ludu, że mają nawet własną posiadłość w wiosce Keongju, na dnie olbrzymiego kanionu. Jakież było rozczarowanie, gdy okazało się, iż mała Naurin nie jest w stanie kontrolować skutków najprostszych zaklęć, a samo ich wywoływanie przychodzi jej z trudem. Wtedy też zaprzestano szkolenia małej w sztukach magicznych, a marzenia rodziców o nauce ich pociechy w Keongju spełzły na niczym.

Kiedy Naurin skończyła siódmy rok, posłano ją do wioski wojowników. Tam pod okiem głowy rodu Stroth — przyjaciela ojca dziewczyny — miała zostać pierwszą od pokoleń, nieparającą się żadną magią, członkinią rodu Theratinn. Początkowo życie w Nattenheim przychodziło jej z trudem. Ponadto, nieprzyzwyczajona do wysiłku fizycznego, miała do pokonania dużo więcej przeciwności niż przeciętni uczniowie szkoły wojskowej. Dom rodzinny odwiedzała rzadko, a na co dzień douczała się na dworze rodziny Stroth w innych dziedzinach niż sztuki walki. Postępy w nauce były duże, a przynajmniej znacznie większe niż się spodziewano. W tamtym okresie ujawniła się też początkowo dość kłopotliwa umiejętność — bariera magiczna — którą dziewczyna wywoływała w tamtym okresie nader często i nieintencjonalnie. Zignorowanie tej zdolności okazało się niemożliwym, toteż podjęto kroki, jakie miały pomóc dziewczynie panować nad tym — biorąc pod uwagę magię, w jakiej była w dziecinnych latach przyuczana — dość nietypowym zaklęciem, choć była to dość trudna droga. Jak okazało się niedługo potem, jest to jedna z rodzinnych umiejętności członków rodu Therathinn.