Ardian jest przyjaznym i uprzejmym elfem. Mimo, iż przepełnia go duma, raczej nie puszy się jak paw. Po prostu ma swoją godność i wyznaczone reguły. 

Przestrzega ich całe życie i nigdy nie daje się namówić na coś wbrew swoim zasadom. Może nie koniecznie pomaga innym bezinteresownie czy z poczucia 

obowiązku, jednak gdy ktoś jest potrzebujący, nie odejdzie obojętny. W towarzystwie z początku nieśmiały potem potrafi być z niego niezwykła gaduła. 

Interesują go wszystkie tematy związane ze światem i chłonie wiedzę jak gąbka. Jeśli tylko ktoś posiada jakąś interesująca wiedzę, Ardian nie przepuści 

okazji by go przepytać. Wynika to z faktu, że jako alchemik pozyskuje składniki z wszystkiego co istnieje. Więc im więcej wie, tym lepiej dla niego. Nie 

posiada uprzedzeń i nigdy nikogo nie ocenia po rasie czy wyglądzie. Trzeba się napracować by zyskać jego zaufanie, ale efektem tego jest dozgonna 

wierność. Niestety, w przeciwieństwie do długości pozyskiwania w nim przyjaciela, niezmiernie łatwo można taką przyjaźń przekreślić. Bardzo nie lubi 

być okłamywany i chyba to najbardziej go krzywdzi. W stosunku do płci pięknej jest zawsze dżentelmenem. Przepuści w drzwiach, ucałuje dłoń, 

przeniesie przez kałużę, pomoże jak tylko może. No i oczywiście potowarzyszy jej wieczorem jeśli taka będzie jej wola. Co do miłości -  to całkiem inna 

historia. Nigdy nie okazuje sympatii powyżej przyjaźń. Nie wierzy w nagłe zauroczenia. Jeśli już miałby kogoś pokochać, musiałaby to być mu 

niezmiernie zaufana i bliska osoba. Ma bardzo słaba głowę więc nie ciągnie go do alkoholu. Za to uwielbia słodkie wypieki. Ciężko go wyprowadzić z 

równowagi, jak i zawstydzić. Nie robią na nim wrażenia kobiece, nagie kształty czy lubieżne słówka. Chyba prędzej zobaczy się u niego rumieniec złości 

czy wstydu, gdy coś mu nie wyjdzie.

Jak na elfa przystało Ardian jest szczupły i niezbyt wysoki. Mierzy sobie 177 cm, a waży zaledwie 57 kg. Oczywiście nie oznacza to, że jest chuderlawy. Z 

powodu codziennego dbania o kondycję, posiada rozbudowaną klatkę oraz silne ramiona i nogi. Typową elfią cechą jest również jego urodziwa, smukła 

twarz. Spod lekko przymkniętych powiek spoglądają bystre, blade niczym poranne niebo, źrenice. Ozdabiają je okulary o czarnych, prostych oprawkach, 

zaczepione o drobny łańcuszek. ciekawym faktem jest to, że nie mają szkieł. W sumie do niczego się nie przydają, ale otrzymał je w prezencie od 

wyjątkowej osoby i od tamtej pory zawsze je nosi. Nawet jeśli irytuje go to, że ciągle mu się zsuwają ze szpiczastego nosa. Pewnie nie raz by je zgubił 

gdyby nie fakt, że ma je zawieszone na szyi. Czarne włosy nosi w dwojaki sposób. Na co dzień są rozpuszczone, pozostawione same sobie. Dość długawe 

często nachodzą mu na twarz. Nie przeszkadza mu to zbytnio, poza tym nigdy nie ma czasu się nimi zajmować. Kiedy jednak wyrusza w trasę, związuje je 

w niewielki ogonek, a na czole nosi przepaskę. W końcu przy oddawaniu strzału potrzebuje dobrej widoczności. Nie może sobie pozwolić na to, że jakiś 

niesforny kosmyk akurat spadnie mu na oczy. Pytanie tylko czemu w takim razie ich nie zetnie? Jeśli chodzi o styl ubierania się, elf preferuje dość 

nietypowe stroje. Jeśli przebywa w mieście nosi długi biały płaszcz, zdobiony złotymi klamrami i czerwonymi kamieniami. Do tego również jasne 

spodnie i długa płachta na ramionach.  Lubi dobrze się reprezentować z powodu swojej niezwykłej dumy. Materiał jest lekki i cienki, przez co łatwo się go 

transportuje. Na dalekie trasy między miastami, woli coś bardziej praktycznego. Pozbywa się zbędnych ozdób, pozostając w zwykłej koszuli i spodniach.  

Nogawki schowane do wysokich butów. Do tego skórzane rękawiczki. Jego łuk zawsze ma przewieszony na plecach i nigdy się z nim nie rozstaje.

Narodziny i dzieciństwo Folleou Adrin It'itlineae przebiegały jak u każdego elfa czystej krwi. Zamieszkiwał w niezwykle pięknym, elfim mieście, nieopodal 
małej wioski Glivs i rzeki zwanej Pioun. O miejscu tym mało kto słyszał, gdyż niewielka wioska leży zaraz na skraju Szepczącego Lasu, u podnóży gór 
otaczających Nandan-Cher. Trzeba przyznać, że żyło mu się beztrosko. Szkolony od maleńkości na łucznika, miał wstąpić w oddziały elfiego komanda, gdy 
osiągnie odpowiedni, młodzieńczy wiek. Gdy był jeszcze małym chłopcem, do ich miasta zawitał mędrzec. Potrzebował pomocy, której nie otrzymał u ludzi. 
Wysłali go do elfów licząc, że starzec padnie ze zmęczenia lub coś go pożre. Nie sądzili, że mimo choroby i sędziwego wieku posiadał w sobie magię zdolną to 
przezwyciężyć. Jako, że matka Folleou Adrin It'itlineae była uzdrowicielką, człowiek zawitał w ich domu. Mijały miesiące. Chłopak przywykł do obecności 
starca, nawet z ciekawością słuchał jego opowieści o dziedzinie magii zwanej magią struktury. Wiązała się głównie z alchemią choć miała najróżniejsze 
zastosowania. Jego życie zaczęło kręcić się wokół łucznictwa jak i magii. Był ciekawy wszystkiego. Jego światopogląd się niezwykle poszerzył. Okazało się, 
że istnieje o wiele więcej niż tylko magia elfów i matka natura. Wyglądało to jakby chłopak zaczął uczuć się na nowo całego świata. Mijały lata i w końcu 
nastąpił dzień, w którym mędrzec musiał odejść z ich rodzinnego miasta. Folleou Adrin It'itlineae był już młodzieńcem i niezwykle go ciągnęło do 
opuszczenia lasów. Postanowił kontynuować naukę u starca. I tak oto zaczyna się jego wędrówka po całym świecie. Już nie jako Folleou Adrin It'itlineae, a 
Ardian z Glivs. Otrzymał imię od swojego mentora, którego traktował jak drugiego ojca.  Niestety magia nie zawsze działa wtedy, kiedy chcemy. 
Szczególnie, gdy nasze umiejętności są nie kompletne. Nie potrafił uratować starca. Nie potrafił go uleczyć swoja magią. Obiecał sobie wtedy, że nie 
zaprzestanie nauki. Nigdy więcej nie dopuści do takiej sytuacji. Z goryczą i żalem do własnej niewiedzy porzucił całkowicie życie w społeczeństwie dla nauki, 
wiedzy i ksiąg. Na długie lata zniknął całkiem, zamknął się w czterech ścianach, gdzie jedyną rzeczą, której nigdy nie odsunął od siebie było łucznictwo. W 
piwnicach własnego domostwa ćwiczył codziennie powtarzając pod nosem receptury. Większość osób myślało, że nie żyje. Jak wiele czasu potrzebował by 
się opamiętać. Stał się starcem choć nadal tak młodo wyglądał. Długowieczność elfów... Kiedy w końcu ochłonął, postanowił wykorzystywać swoją wiedzę. 
Często witając w miastach, prowadził sklepik z wywarami. Ostatecznie osiadł na stałe w Ekradonie prowadząc tam własne specjalistyczne ogrody.