Tu zaczynają się schody. Sio jest taka wypełniona sprzecznościami... Z jednej strony małomówna, a z drugiej rozgadana. Zdaje się być spokojna i 

delikatna, a tak naprawdę całym serem kocha adrenalinę i dreszczyk szaleństwa. Taka słodka, a w głębi twarda niczym skała. Niby uległa, naprawdę 

przebiegła i zaraz się okaże,  że to ty się dla niej poświęcasz. Miła, ale szczera do bólu. Po prosu nie potrafi kłamać, a  jednak wszystkim się wydaje, że nic 

innego nie robi. Taka prosta w budowie, że aż skomplikowana. Jednym słowem: dziwna.

Przecież kocha żarty, to czemu tak rzadko się uśmiecha? Tego nikt nie wie. Tylko wprawni obserwatorzy zobaczą, że jest inaczej. Śmieje się przecież. Ale 

oczami, nie ustami. Bo i po co? Przecież uśmiech powinien być niepowtarzalnym darem, a nie nudną rutyną. 

Z tego wynika, że elfka ma pokrętne spojrzenie na świat. Zdaje się kompletnie niczym nie przejmować, jakby nic jej nie dotyczyło. No chyba, że chodzi o 

jej bliskich. Wtedy jest gotowa skoczyć w ogień. To pokazuje, jak oddana i gotowa do poświęceń jest. I jak chonorowe jest jej serce. Raz dana obietnica, 

nigdy nie zostanie złamana. Co by się nie działo. Choćby tylko jej duch miał ją wypełnić. 

Elfka może i jest wyniosła, ale nigdy nie uważała się za nikogo lepszego od innych. Wręcz przeciwnie. Dla niej wszyscy są ważniejsi od niej samej. Zawsze 

est gotowa zaopiekować się chorym dzieckiem, czy pomóc zranionemu zwierzakowi. Nie obchodzi jej stan majątkowy danej 0soby, czy kolor jej skóry. 

Jest gotowa w każdej chwili zginąć za o0bcą osobę. Dziwne prawda? Ale ona jest szalona. Szalona i nieprzewidywalna. Poniekąd to wręcz chorobliwa 

chęć niesienia pomocy. 

Sio lubi też niebezpieczeństwo. Uwielbia kiedy coś się dzieje, a ona ma coś do roboty. To jeden z jej objawów ADHD.  Ona wręcz 5 minut nie nie usiedzi w 

miejscu. No chyba że w samotności. Ale to się nie liczy, bo nie wiedzieć czemu wszyscy do niej lgną i przez to nie ma nawet chwili samotności. Każdy chce 

się nią podświadomie opiekować, jakby była małym dzieckiem.

Siobhan nie jest do końca typową przedstawicielką leśnych elfów. Ale od początku. Sio jest wyjątkowo piękna, potrafi jednym spojrzeniem zatrzymać nie 

jednego mężczyznę, a jej ruchy przywodzą na myśl zawodową kusicielkę. Włosy dziewczyny w odzieniu gorącej czekolady, błyszczą i już z daleka dają 

poznać o tym, że ich faktura jest zbliżona do kociego futerka. Przy każdym ruchu, wydobywa się z nich niepowtarzalnie intensywny zapach lasu 

iglastego. W dodatku, ułożone  sposób naturalny, wraz z jej niskim (143,5 cm), nawet jak na elfa, wzrostem nadają jej nieco zawadiackiego i 

niepokornego wyglądu.  Potęguje to jeszcze drobna postura. Delikatne ramiona, odpowiednio długie i zakończone smukłymi i zręcznymi palcami;  długie, 

szczupłe nogi z zdobnymi stópkami; dość wąska talia i zaokrąglone bioderka. I ten biust. Chyba nie ma mężczyzny, co by jej nie chciał. No, ale to nie to 

najbardziej przyciąga wzrok innych. Tym są jej malinowe usta, które swoim idealnym kształtem kuszą przy każdym ruchu i oczy, magiczne oczy, w 

których nie ma miejsca na typowy dla elfów leśnych kolor. Te są w odcieniu czerni. Głębokiej, kryjącej w sobie wszystkie kolory,a jednak żadnego nie 

pokazującej. Kiedy się przyjrzysz, widać jedynie , że te delikatnie błyszczą na zielonkawo, ale to jedyne czego możesz się w nich dopatrzeć. Normalnie, 

zioną tajemnicą, ale w momentach załamania widać w nich wszystkie emocje Sio. 

Elfka z reguły ubiera się na biało, co idealnie współgra z jej jasną cerą. Najczęściej są to obcisłe spodnie z dużą ilością różnych pasków i pochw na noże- 

typowe dla mężczyzn, nie dla panienek takich jak ona i biała tunika, a na to jasnobeżowy płaszcz. Na nogach natomiast masywne buty w kolorze 

czarnym, tak jak spodnie. 

Ubiór taki wcale nie przeszkadza jej w zgrabnych ruchach i uwodzicielskim zachowaniu (całkowicie nie zamierzonym!!). Wręcz przeciwnie, podkreśla to w 

sposób nie zbyt miły, dla wyobraźni mężczyzn. 

Jako że elfka nie lubi zbyt dużo mówić, mało  kto miał szansę usłyszeć jak się odzywa. Jednak jeżeli już się odezwie, to nie może przestać. Nie, żeby to 

komuś przeszkadzało, bo dziewczyna ma piękną barwę głosu, a jej słownictwo przywodzi na myśl arystokrację. Kompletnie nie pasuje to do jej 

dowcipnego charakteru.

Sio urodziła się  w Kryształowym Królestwie, choć  tego gdzie dokładnie akurat nie pamięta (teraz cały jej ród mieszka gdzie indziej, a wcześniej Sio była za 
mała żeby zapamiętać), w dość ważnej rodzinie. Nie robił na niej wrażenia przepych jaki reprezentował jej ród. I tak cały czas spędzała w lesie i ogrodach. 
Dla niej liczyło się to, że rodzina była, a jako dziecko miała się do kogo zwrócić o pomoc. Rodzicie byli  ogólnie szanowni, ale Sio tego nie doświadczyła, 
nie lubiła tego, więc instynktownie omijała innych ludzi. Nie żeby  nie kochała ich wszystkich. Bo kochała nawet bardzo, tak samo jak swoje miasto i 
wszystkie elfy. Ruszyłaby za nimi wszystkimi w ogień, polana łatwopalnym płynem, ale ten przepych ją męczył, a oni tego nie potrafili zrozumieć. Nie 
docierało do nich, że ich córka pragnie wolności. Pragnie otwartych przestrzeni lub lasu i przede wszystkim samotności, a nie domów, sklepów i istot 
człekopodobnych.  O jej istnieniu więc  nie wiele wiedziano. I pewnie dlatego późno nauczyła się mówić. Wolała chodzić do lasu i po ptasiemu śpiewać. To 
właśnie od zwierząt nauczyła się wszelkich swoich umiejętności i to dzięki zwierzętom poznała samotnego mężczyznę, który był tak łaskawy i za pomoc w 
domu nauczał ją magii i pomógł jej opanować  umiejętność sięgania w przyszłość. Tak właśnie minęło jej dzieciństwo. Od mężczyzny uczyła się 
wszystkiego czego potrzebowała, plus poczucia humoru. Razem spędzali całe dnie, aż w końcu tamten zniknął bez śladu. Sio przychodząc do niego, zastała 
puste mieszkanie. No nie do końca puste. Na kanapie leżał na wpół martwy gronostaj. Elfka uratowała go i od tamtego czasu są przyjaciółmi. Okazało się, 
że gronostaj był zwierzątkiem jej mentora i,  że on też chce go odnaleźć. 
Sio wtedy zwiała z domu, zabierając jedynie medalion matki i łuk ojca. Ci jej nie szukali, bo zrozumieli kim był mężczyzna dla niej. Jednak jej zabawa w 
tropiciela nie trwała długo. po pewnym czasie dotarła do niej wieść o śmierci nauczyciela, co spowodowało jej chwilowe załamanie. Minęły może nawet 4 
lata, zanim Siobhan pozbierała się do kupy. Poprzysięgła wtedy nigdy więcej się z tego powodu nie smucić... i zemścić się na oprawcach jej mentora.