Sopa to w gruncie rzeczy oportunista. Nie lubi się przemęczać, więc zazwyczaj szuka najprostszego rozwiązania problemu. Kiedy zapali się do jakiegoś 

pomysłu, staje się bardzo energiczny, chociaż niekiedy cały zapał okazuje się być słomianym. Trudno opisać jego stosunek do złota i kosztowności - z 

jednej strony nie przepuści chyba żadnej okazji do zarobku, ale z drugiej dość łatwo pozbywa się oszczędności, nieraz pomagając żebrakom i innym 

potrzebującym. Potrafi być honorowy, uczciwy i przyjacielski. Bywa rozmowny i łatwo zdobyć jego zaufanie, uwielbia także dobrą zabawę. 

Czasem pokazuje inną twarz - psa na kobiety. Wobec nich jest chyba zawsze uprzejmy i szarmancki, a spędzanie z nimi czasu było do tej pory jedną z jego 

głównych rozrywek. Nie przepada też za luksusami i do szczęścia niewiele mu trzeba. Lekkie posłanie, chociażby ze słomy, gwiazdy nad głową i może 

butelka wina...

Sopa czasem zakłada też maskę pogromcy zła. Kiedy usłyszy o jakimś złym magu grożącym biednej wiosce, zapewne nie oparłby się pokusie zrobienia z 

siebie bohatera. A kiedy dodatkowo zaproponuje mu się za to złoto, potrafi całkowicie stracić poczucie rzeczywistości...

Sopa to średniej wysokości mężczyzna, dość dobrze zbudowany (dzięki służbie w straży jak i mamusinym jedzeniom za pieniądze ojca). Oczy ma niebieskie, 

spojrzenie przenikliwe i błyskotliwe (chyba pozornie!). Włosy ciemnorude i krótkie. Raczej dba o siebie, nie boi się wody, bywał często u balwierza (teraz 

sam musi uczyć się operowania brzytwą). Nie stroni od uśmiechów. Na ciele ma kilka małych blizn, ale w większości na plecach i po bokach, a więc 

niewidocznych... przynajmniej do czasu.

Chodzi dość pewnym krokiem (chyba, że jest po kilku głębszych, wtedy krok staje się dość chwiejny), przed zwierzchnikami przyjmuje postawę 

wyprostowaną i pełną godności, z kolei przed towarzyszami podróży, sobie równymi, nie. Język ma elokwentny i dyplomatyczny, chociaż czasem woli 

milczeć lub odpowiedzieć jakąś krótką formułką.

Sopa urodził się ze związku mieszczan w dalekim mieście Aquasarium. Jego ojciec był (i pewnie nadal jest) jednym z drobnych urzędników. Nie zarabia 
wiele, ale starczyło do tej pory na utrzymanie rodziny, w skład której trzeba zaliczyć poza jego żoną - Caerią i wspomnianym Sopą, także jego najstarszego 
syna - Leoniusa (również urzędnika) i młodsze od braci siostry - Vilynię (wyszła za mąż, za jednego z miejskich rzemieślników) i Tyrię, która mieszka 
jeszcze z rodzicami.
Sopa do 25 roku życia szlajał się głównie po karczmach, korzystając ze wszelkich możliwych dostępnych przyjemności, za pieniądze ojca. Ten jednak 
nakazał mu zmienić dotychczasowy styl życia. Wtedy to Sopa wstąpił do miejskiej straży, gdzie, jak sądził, na pewno będzie ''ciekawiej niż w urzędach'', do 
pracy, w których namawiał go rodziciel. Jednakże po dwóch latach wystąpił z tej służby, znudzony i zniechęcony rutynowymi ćwiczeniami i rygorem. 
Podczas tego okresu zaoszczędził trochę, by kontynuować dawne życie i, w poszukiwaniu sensu istnienia, w dalszym ciągu przesiadywać w karczmach. 
Widmo biedny przyglądało mu się jednak coraz uważniej, więc zaczął prosić ojca o pieniądze. Ten nieraz dzielił się jeszcze z synem, niemniej fundusze były 
jednak tak niewielkie, że Sopa na własną rękę postanowił zdobywać złoto i kosztowności, jako nieustraszony łowca przygód.
Czy mu się uda? Pożyjemy, zobaczymy...