Arannea ma niezwykle wybuchowy temperament oraz cięty język. Jednocześnie zwykle zachowuje opanowanie i dystans. Mieszanka tych dwóch cech 

czyni z niej osobę nieprzewidywalną i jedyną w swoim rodzaju. Doskonale wie, czego chce i wytrwale dąży do spełnienia swoich celów. Bywa chłodnia i 

wyniosła. Jest też pewna siebie, niektórzy uważają ją za wyrachowaną, ale szczególnie jej to nie przejmuje, bowiem obchodzi ją jedynie zdanie tych, 

których ceni. Dla swoich najbliższych jest ciepła, opiekuńcza i troskliwa. Nie ma problemu z zawieraniem nowych znajomości, jednakowoż jest z natury 

podejrzliwa i nieufna. Wrażliwa na piękno przyrody, uwielbia wieczorne i nocne spacery oraz wpatrywanie się w bezchmurne niebo. Można powiedzieć, 

że już teraz kształtuje się w niej dusza romantyczki. Uwielbia noc. Wtedy zwykle ożywa w niej pewna wrażliwość ,ukrywana za dnia. Ma swoje zasady, 

których zawsze się trzyma. Stara się nie robić niczego wbrew sobie. Jest rozważna, choć zdarza się jej czasem działać pod wpływem impulsu. Generalnie 

jest osobą spokojną, nie jest tak łatwo wyprowadzić ją z równowagi. Jednak rozgniewana przypomina huragan – gwałtownie wybucha, lecz dosyć 

szybko łagodnieje. Nie znosi ludzi rzucających słów na wiatr oraz takich, którzy krzywdzą innych bez przyczyny. Za to co kocha, będzie walczyć do 

samego końca. Jest osobą bardzo dumną. Stara się być neutralna, jednak jeśli już musi wybierać, kieruje się sercem. By znaleźć miejsce w jej sercu, 

trzeba się naprawdę dobrze napracować i na to zasłużyć. Miłość i przyjaźń traktuje bardzo poważnie, z rozwagą wybiera więc osoby, które nimi obdarza.

Arannea to dosyć niska, giętka i szczupła kobieta. Jak na elfkę przystało, jest bardzo urodziwa. Delikatne rysy twarzy tylko to podkreślają. Arannea jest 

posiadaczką wykrojonych na kształt migdałów, dużych oczu barwy pochmurnego nieba, czy też popiołu. Wokół oczu zawsze maluje się czarnym cieniem. 

Elfka ma zmysłowe, pełne usta, które podczas uśmiechu odsłaniają śnieżnobiałe, równe ząbki. Długie do połowy pleców, miękkie włosy mają kolor 

świeżej słomy, co jest naprawdę rzadkie wśród leśnych elfów. Zwykle nosi je rozpuszczone, co symbolizować ma jej niezależność. Tylko czasami tuż przy 

skroni plecie cieniutkie warkoczyki, sięgające za uszy. Niesforne kosmyki czasem opadają jej na prawą stronę twarzy, dodając jej tym tylko uroku. Na 

swej łabędziej szyi nosi piękny łańcuszek z onyksowym wisiorkiem,kołyszącym się gdzieś między bujnymi piersiami elfki. Na lewej łopatce ma tatuaż, 

jednak bez konkretnego wzoru. Są ta przeplatające się linie,między którymi umieszczono runiczne znaki, tworzące ciekawy motyw. Smukła talia i długie, 

zgrabne nogi to na pewno jedne z jej atutów. Stąpa lekko, ma specyficzny, koci chód. Roztacza wokół siebie zapach świeżej trawy, bzu i werbeny. Jej głos 

jest bardzo przyjemny i głęboki, a śmiech niezwykle uroczy. Zwykle ubiera się w coś lekkiego, co nie krępuje jej ruchów. Aktualnie jest to strój wykonany 

w większości ze skóry - ciemnobrązowy, sznurowany rzemykiem z tyłu gorset i krótka, pocięta na końcach spódniczka. Do tego wysokie po kolana buty 

ozdobione klamrami po bokach, w których znajduje się specjalna podszewka na małe, cienkie nożyki. Na plecy zazwyczaj zarzucony ma ciemnozielony 

lub czarny płaszcz, który ozdabia zapinka w kształcie liścia.

Gdyby wiedziała, jak skończy się wycieczka w te niebezpieczne rejony na granicy lasu, prawdopodobnie zastanowiłaby się dwa razy, zanim by tam ruszyła. 
Jednak nie wiedziała i właśnie dlatego wszystko stało się tak,a  nie inaczej. Młodziutka elfka skakała ze skały na skałę nie zatrzymując się. W lewej ręce 
trzymała krótki, dziecięcy łuk, który co jakiś czas niechcący wbijała sobie w udo. Zdyszana dziewczynka zatrzymała się na chwilę. Czuła specyficzne 
mrowienie w karku. Czyżby była obserwowana? Nonsens, pomyślała i ruszyła dalej. Pomimo zakazu ojca wybrała się na polowanie. Była jeszcze smarkulą, 
co mogła wiedzieć o niebezpieczeństwie i świecie? Przy ognisku nasłuchała się wielu opowieści o wspaniałych dokonaniach innych elfów. Też pragnęła 
przeżyć coś ekscytującego, czym mogłaby się pochwalić przy innych. Poprawiła na plecach ułożenie małego kołczanu ,prezentu od ojca. To on nauczył ją 
strzelać z łuku. Niedawno zapowiedział jej, że chce też wytrenować ją w posługiwaniu się dwoma sztyletami, gdyż jak mówił, czasami łuk nie wystarczał. 
Młodziutka elfka już od najmłodszych lat trenowała, by być najlepszą łuczniczką w całym lesie. Jednak wciąż była za młoda na samodzielne wyprawy, więc 
nie miała jak spróbować się wykazać. Ile miała lat? Cóż, patrzący na nią człowiek oceniłby ją na jakieś trzynaście, może czternaście lat. Jednak nie była 
ludzkim, a elfim dzieckiem. Żyła dłużej niż na to wyglądała, jak wszyscy z jej rasy. Rozejrzała się wokół, czując w sobie duży niepokój. Zadowolenie ze 
znalezienia nowego miejsca, szybko jej minęło. Tego, co stało się później nie pamięta. Całą swoją wiedzę o tych wydarzeniach opiera na relacji innych. 
Podobno została napadnięta przez jakieś dzikie zwierzę. Stworzenie niechybnie pozbawiłoby młodziutka Aranneę życia, gdyby nie przechodzący tamtędy 
inny elf. Łowca uratował jej życie, widząc, że ręce trzęsły się jej za bardzo by celować z łuku. Nie obroniłaby się sama, była za młoda, zbyt niedoświadczona. 
Mężczyzna wyrwał ją z pazurów stwora i zaniósł do uzdrowiciela. Na pamiątkę tego wydarzenia elfka na prawym udzie ma trzy długie, równoległe blizny -  
ślady pazurów, które mogły odebrać jej życie. Dziewczyna dostała lekcję, którą zapamiętała na całe życie. 
Od tego momentu każdą wolną chwilę poświęcała na trenowanie strzelania i walki sztyletami. Ceniła sobie swoją oburęczność, która bardzo ułatwiła jej 
życie. Jak na elkę przystało, kochała muzykę i taniec. Obdarowana przez naturę pięknym, czystym głosem lubiła chodzić po lesie i śpiewać ptakom i innym 
zwierzętom. W nocy, przy świetle księżyca tańczyła przy ognisku, czując się wtedy jak nimfa. 
Jednak zwykłe, monotonne życie zaczęło ją nudzić. Chciała czuć ten specyficzny dreszcz emocji, uwielbiała walczyć. Dlatego też, od jakiegoś czasu snuła już 
plany co do swojej przyszłości... Jakie? O tym przekonamy się już niedługo.