Loke to dziewczyna cicha i na pozór wycofana, ale o pogodnym usposobieniu. Podoba jej się stanie na uboczu, bo i nie umie poradzić sobie, gdy znajdzie się w centrum uwagi. Nie ma przy tym do nikogo pretensji o swój niewielki poziom charyzmy lub cudze naddatki - absolutnie docenia swoją rolę uczynnego tragarza czy innej podpórki, która do tego umie pisać runy. Jest uczynną, może trochę naiwną koleżanką ceniącą siebie i swój czas co daje raczej korzystne połączenie. Nie jest za to najbystrzejszym uczniem, ale ma dużo (stosownego) zapału i dobrej woli. Wie, że może jej to zająć dłużej, ale chce zrozumieć świat magii oraz stać się porządnym alchemikiem. Z talentów ma głównie ten do żywiołów i jedynie tutaj radzi sobie na poziomie nieco ponadprzeciętnym. Artystka z niej początkująca i raczej niewybitna - robi niezgorsze rysunki pomocnicze do prac naukowych czy innych notatek, ale grając fałszuje tak mocno, że fiolki pękają. Bardzo to jednak lubi.

Nie lubi za to przeszkadzać i szybko się wycofuje - zobaczy zmęczone spojrzenie i od razu schowa flet do etuiki. Mimo swych gabarytów stara się nie zajmować więcej miejsca niż trzeba i usuwa się z drogi. Ma wielkie baczenie na mniejsze stworzenia, w naturalnym odruchu bojąc się, że zrobi komuś krzywdę jeśli na niego wpadnie. 
Przyzwyczaiła się bardzo do towarzystwa dziewcząt - w żeńskim gronie plotek, intryg i jasnych głosików czuje się niemal równie dobrze jak w samotności. Nie wie za to czego spodziewać się po płci przeciwnej i szczerze mówiąc jest jej tak ciekawa, że aż wolałaby się trzymać z daleka. Mężczyźni to intrygujące, ale dziwnie pachnące i brutalne stworzenia, więc lepiej zważać na niebezpieczeństwo i mieć się na baczności. Jak więc widać - ma braki w wiedzy o świecie, zwłaszcza w tej praktycznej i wiele rzeczy jeszcze ją zaskakuje.

A zaskoczenie okazuje otwarcie, bo i nie ma wielkiego talentu do ukrywania emocji - opanowuje je raczej niż zwyczajnie ukrywa i nie ma z tym większych kłopotów. 
Chociaż nie jest śmiała, potrafi stać twardo i bronić siebie czy innych gdy trzeba (i w miarę, oczywiście, rozsądku i możliwości). Nie jest wojownikiem, ale wie ile siły posiada i jaką magią włada. Sama z siebie jednak nie wykorzystuje tego często - zwykle czeka na polecenie, bo i łatwiej przychodzi jej bycie posłuszną niż decydowanie się na podejmowanie akcji z własnej woli.

Obdarzona została charakterem niekonfliktowym, stonowanym i raczej ustępliwym - nie do końca wie jeszcze co chce robić kiedy się dokształci, ale zakłada, że będzie miało to jakiś związek z pomaganiem innym. Ma tę jedną ambicję - być przydatną. Trochę bez względu na rasę, ale tutaj jeszcze nie jest pewna - musi trochę lepiej się z nimi zapoznać. Wie, że istnieją takie, które mają dość niszczycielskie predyspozycje i takim pomagać raczej nie zamierza. 

Mimo wrodzonego zamiłowania do świata przyrody nie przeszkadza jej, że część istot woli mieszkać w miastach, choć docenia tych co żyją zgodnie z naturą - sama jednak woli mieć porządny dach nad głową, a że hipokrytką nie chce zostać to i na nikogo zła nie będzie, że buduje wygodne dla siebie osady. Zwłaszcza, że sama ma z nich teraz zamiar częściej korzystać.

Zdaje jej się, że wie dość, by ruszyć w podróż i faktycznie wiedzy tej trochę posiada - ale praktyka zweryfikuje ile się jeszcze musi douczyć. Chciałaby lepiej poznać i zrozumieć inne rodzaje życia niż to, które przypadło jej w udziale. Inne niż w Zamku Czarodziejek. Bardzo docenia lokalne kultury, dialekty i zwyczaje - nie wszystkie pojmuje, niektóre mogą ją nawet brzydzić, ale sądzi, że tak musi być. Nie umie przecież pojąć wszystkiego. Tak długo jak ludzi otacza przyjemna poświata, tak długo uważać ich będzie za dobrych i miłe jej będzie ich towarzystwo. Byle nie w nadmiarze. Jest ostatecznie typem samotnika i choć toleruje wokół siebie zgiełk, to nie szuka kogoś, kto cały czas będzie zakłócał ciszę i jej przepływ myśli. I tak nie ma ich znowu tak wiele…

…dlatego w sumie od czasu do czasu da się namówić na cudze.

Loke jest centaurzycą zdecydowanie nie małą - mierzy sobie trzy i pół łokcia (ok. 210 cm) w czym w kłębie ma nieco ponad cztery stopy i dłoń wzrostu (130 cm). Przeciętnej dziewczynie trudno ot tak wdrapać się na jej grzbiet, mało też kto może patrzeć na nią z góry, jeśli wcześniej nie stanie na stołku. 

Budowy jest dosyć masywnej, ciężkiej, z dobrze umięśnionymi nogami - przynajmniej jeśli o końską część chodzi. Z tej bardziej człowieczej wydaje się zgrabna i tak cielista jak powinna być wysoka dziewczyna - wcięta talia, nieprzesadnie silne ręce, nawet zgrabna, aczkolwiek mocna szyja. Ma dobre proporcje, choć jest minimalnie większa niż kobiety większości ras. Widać to chociażby po dłoniach - choć z kształtu są dziewczęce i wydają się małe z daleka z bliska dorównują dłoniom ludzkiego mężczyzny jeżeli o rozmiar chodzi.
Ruchy i gesty ma jednak bardzo odpowiadające jej płci i nawet wizualnie ją odmładzające - nie rozpycha się i nie rozpiera - zdaje się raczej kulić i wycofywać z pokorą. Mimo wszystko przez wzgląd na ciężar i wzrostową dominację widać, że stoi wyjątkowo stabilnie, a jej wolne, precyzyjne ruchy naznaczone są siłą, dzięki czemu nawet potrącona nie wypuści fiolki z ręki. Często nawet nie zauważa, że jakaś koleżanką się o nią opiera lub kładzie torbę na jej grzbiecie - bardzo już do tego przywykła i taki kontakt nie robi na niej większego wrażenia. Z nawyku przytrzymuje też co cięższe drzwi lub pomaga przestawiać meble.

Ogólnie jest koninką raczej przyjemną - maści tobiano, z ciemnymi łatami na całym ciele, gęstymi szczotkami i falistą grzywą i ogonem koloru białego. Włosy zwykle ma długie, chociaż niekiedy przez ich gęstość musi je upinać, by nie przeszkadzały w pracy. Jest z nich jednak wyjątkowo dumna. Zadbane, miękkie i lśniące są jedną z cech wyglądu, którą ceni w sobie najbardziej - może dlatego tak często zasłania nimi twarz…

A przynajmniej połowę. Okrągła buźka, z płaskim noskiem i nadzwyczaj wąskimi, bladymi ustami nie napawa jej jakimś szczególnym zachwytem. Wielkie, błękitne oczy jakby stale wystraszone też nie wydają jej się specjalnie kształtne czy piękne. Przyzwyczaiła się już za to do swoich długich, ruchomych uszu naznaczonych plamkami czy do białej skóry z łatami na plecach - a także delikatnego meszku, który ją pokrywa. Nie uważa się więc za szkaradę, choć chętnie chowa się czy to pod warstwami ubrań, grzywą, czy groteskowo wielkim rondem kapelusza.

Obraz wrażliwej niewiasty dopełnia mową. Głos ma jasny, nieśmiały i gładki - przez to, że zwykle mówi cicho i lękliwie nie słychać jego prawdziwej mocy, chociaż tę ma i to nie byle jaką. Za to sam styl wypowiedzi Loke jest bardzo formalny i grzeczny, zdawało by się, że aż za bardzo, kiedy zwraca się do osób obcych. Jakby nie umiała powiedzieć złego słowa, nawet gdy już zdarzy jej się zabrzmieć stanowczo. 

Tak jak nie jest zbyt śmiała w wypowiedziach tak nie jest też w obnażaniu się, ma więc parę kompletów ubrań różnego rodzaju - od pikowanych, grubych kurtek po błękitne suknie i fartuszki. Niemal stale nosi ze sobą torby, juki czy sakiewki, za to prawie nigdy nie ma na sobie ozdób - nawet nie pomyśli, że mogłaby kupić sobie coś takiego. Największą ekstrawagancją na jaką sobie pozwala to kapelusz właśnie, ale taki dodatek nie jest akurat niczym szczególnym w Zamku Czarodziejek. Można więc z czystym sumieniem powiedzieć, że mimo łaciatej bieli umaszczenia, wzrostu i ilości kończyn Loke naprawdę się nie wyróżnia, a wręcz ma talent do pozostawania jedynie częścią tła - przynajmniej tam, gdzie już się do niej przyzwyczajono.

Nie do końca pamięta jak naprawdę znalazła się w akademii. Z tego co jej mówiono została wykupiona przez jedną z mistrzyń od łowców niewolników - sytuacja podobna do losu wielu innych uzdolnionych dziewcząt, które miały okazję przewinąć się przez mury uczelni. Dostała odpowiednią opiekę, miejsce do spania i nagle zyskała bardzo… baaardzo wiele sióstr. 
Mimo dużej wytrzymałości i pokładów energii nie sprawiała szczególnych problemów - miała łagodny temperament i usposobienie. Uczyła się co prawda przeciętnie, ale jej zdolności magiczne zdecydowanie dominowały nad umiłowaniem natury. Łatwo dało się z niej zrobić mieszkankę rozbudowanego kompleksu z kamienia i marmuru, stąpającą spokojnie po posadzkach członkinię cywilizowanego świata. Dzięki temu zamiast oddać ją gdzieś dalej, uczyniono z niej pełnoprawną podopieczną akademii i skupiono się na rozwijaniu jej talentów i zdolności społecznych.

Poznała wiele różnych dziewcząt, a przy okazji języki, rasy i wiele ciekach historii. Z niektórymi koleżankami się zaprzyjaźniła, z niektórymi rozstała - jedne jej nie lubiły, drugie bardzo cieszyły się na jej widok. Wśród plotek, rozmów i niezbyt doskwierającej dyscypliny dorastała i odkrywała swoje zdolności. Nie było tego wiele - przeważnie opiekowała się roślinami aż nie doszły do jej lekcyjnego planu zajęcia z wiedzy tajemnej. Zafascynowana Loke przykładała się do run, teorii i praktyk magicznych bardziej niż do czegokolwiek innego - bardzo polubiła opanowywanie coraz to nowych zaklęć, odszyfrowywanie zwojów, które mogły pomóc jej w nauce, a w końcu zaklinania magii w przedmiotach wszelkiej maści. 

Wydoroślała, zaliczyła wiele projektów, wybrała kolejne zajęcia. Zielarstwo i alchemię… głęboko nauczona współpracy to pomagała innym dziewczętom to pomoc otrzymywała - choć starała się na tym jak najmniej polegać. Po wielu latach przyszedł zaś czas na kolejny etap - wyprawę zaliczeniową. W niewielkich grupach lub samotnie dziewczęta miały wybrać się w świat i zrobić coś z sobą - wykorzystać zdobytą wiedzę lub może uczyć się dalej pod okiem samodzielnie znalezionych mistrzów. Prowadzone z tych podróży notatki miały być podstawą do przyznania stypendiów, dyplomów, umożliwienia wybrania nowych zajęć, a nawet zostania wliczoną do grona adeptek lub nauczycielek. Była to też dla niektórych szansa, by opuścić mury uczelni na zawsze i zacząć nowe, niezależne życie (tak przynajmniej głosiła ukrywana przed gremium akademickim plotka).

Loke spakowała rzeczy, pożegnała się i wyruszyła jak jej koleżanki - by zdobyć nieco obycia, zgromadzić doświadczenie i zobaczyć co jest w stanie zrobić już teraz!

Jako przygarnięta za młodu uczennica ma swoje stałe miejsce w akademiku - pokoik, do którego nie musi wchodzić po schodach, odpowiednio umeblowany, z kolekcją rzeczy i bez współlokatora, bo trudno byłoby znaleźć na niego kącik. W zamian za to do jej obowiązków przez wiele lat należało pielęgnowanie roślin na parterze i kiedy ma czas zajmuje się tym do dzisiaj.