Nearia jest spokojna,wytrwała i dzielna. Jest jednak nieśmiała i nie umie rozmawiać z ludźmi. Lepiej czuje się w lesie, gdzie jest cicho i spokojnie. Lubi też siedzieć nad wodą, gdzie szlifowała magię. Nie lubi, miast i ruchliwych dróg. Jednak gdy musi kupić jedzenie jest cicha i nie chce się rzucać w oczy.  Widzi swoje błędy i chce coś z nimi zrobić. Ćwiczy codziennie zielarstwo. Eksperymentuje, przyrządza leki i mikstury. Umie bardzo dobrze strzelać z łuku. Trochę gorzej włada mieczem.Używa broni tylko dla obrony. Najbardziej boi się pająków. Marzy o tym ,by  uczyć od potężnego maga, do który zmierza od utraty domu. Motywuje się tym marzeniem.Ma poczucie humoru.

Budowa ogólna;Nearia nie jest zbyt wysoka, ma jakieś 170 cm wzrostu. Jest chuda(nie koścista). Ręce i nogi ma długie i silne.
Twarz: Skurę ma jasną ,wręcz prawie białą. Włosy białe, srebrzyste, zwykle związane w koński ogon lub rozpuszczone. Oczy ma czasami  niebieskie, a czasami fioletowe zależy to zwykle od nastroju elfki. . Nosek ma lekko zadarty. Uszy, jak każdy z jej gatunku, ma spiczaste. 
Głos:Głos ma spokojny, ale kiedy chce umie być stanowcza, przymilać się albo błagać. Przydaje się to często przy handlowaniu.
Chód:W lesie chodzi swobodnie, jak u siebie w domu. Często biega po lesie zbierając zioła i składniki na leki. W mieście chodzi szybko i stanowczo, bo chce szybko załatwić swoje sprawy i wyjść z tego strasznego i ruchliwego miejsca.
Ubiór:Zwykle ubiera się w czarne lub brązowe spodnie. Na koszule wkłada skórzaną zbroję. Nakłada też płaszcz z kapturem, który pomaga się maskować. 
Co do broni to zawsze ma przy sobie łuk i minimum dziesięć strzał. Ma zapasowe groty, sztylet i miecz, którego rzadko używa, a ciągnie go za sobą tylko po to by go sprzedać w czasie kryzysu.  

Nearia urodziła się w małej wiosce w górach. Jej matka umarła po jej urodzeniu. Jedyna pamiątka po niej był mały wisiorek w kształcie liska, którego nosiła zawsze z sobą. Tak jak oczy jej matki tak oczy Neari pod wpływem emocji zmieniają barwę. TakWychowywał ją ojciec, a uczyła się od starego maga Althenora. Był to bardzo stery i bardzo mądry mag. Uczył ją od najmłodszych lat i bardzo go lubiła. Uczyła się magi, strzału z łuku, zielarstwa, a także jak znaleźć drogę w lesie. Althenor opowiadał codziennie historie o smokach, podmorskich potworach i wielkich czarodziejach. Nearie najbardziej ciekawiła opowieść o czarodzieju, który mieszkał na szczycie najwyższej góry, w wielkim zamku. A każdemu ze swoich uczniów najpierw daje trzy zadania do wykonania.
- A jeśli ktoś nie zda tych zadani?- zapytała pewnego wieczoru Nearia.
- Jeśli ujdzie z życiem, ale nie zda wszystkich zadań tego zamienia w kruka. - odpowiedział Althenor    
 
Chociaż jej, ojciec, Gallar, był wodzem osady, inne dzieci w wiosce nie lubiły jej, bo, wolała wędrówki po lasach i górach, niż głośne zabawy. Gallar martwił się tym, bo oczekiwał, że jego córka przejmie jego stanowisko. Nearia starała się wytłumaczyć mu, że nie nadaje się na wodza, ale na próżno.
Nearia często siadała nad jeziorem z  Althenorem i starała się opanować wodę. Uczyła się codziennie dlatego szybko opanowała podstawy tej magi. Czasami gdy ktoś ją zdenerwuje
traci panowanie, ale ciągle nad tym pracowała nad tym.   
 Podczas jednej z wędrówek, Nearia spotkała ranną sowę.
 Zabrała ją do wioski i zaopiekowała się nią. Sowa jak się okazało była magiczna i przemawiała wszystkich językach i ma na imię Nina. By się odwdzięczyć Nearinie, powiedziała, że będzie jej pomagać.
 W wiosce mieszkała do 15 roku życia, a potem wszystko się zmieniało.
Pewnego dnia na wioskę najechali wrogowie. Nearia spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i uciekł do lasu z  Niną. Nie chciała zostawić Althenora i ojca, ale wierzyła, że szybko odeprą atak. Myliła się. Biegnąc przez las usłyszała za sobą głosy. Gdy się odwróciła, zobaczyła kto napadł wioskę. Były to demoniczne istoty przypominające pająki. Nearina od dziecka bała się pająków. Dlatego nagle przeszła jej najmniejsza ochota na powrót do wioski.  
Gdy wszystko ucichło chciała wrócić do woski, ale zastała tylko ruiny. Przez kilka godzin szukała jakiegoś znaku życia. Niestety znalazła tylko miecz swojego ojca i księgę Athenora.
Miecz zostawiła wbity w ziemię w miejscu, w którym był jej dom. Księgę zaczęła przeglądać, był to podręcznik zielarstwa. Po kilku stronach natrafiła na luźną kartkę. Była to mapa z zaznaczonym punktem. Chwile zajęło Nearii odczytanie napisu.
- ,,Zamek Sztukmistrza Neona'' - odczytała w końcu. - No, to wiem gdzie iść.    
  Po utracie domu chodziła do miast tylko, by sprzedać lub wymienić na jedzenie, zioła i leki, które udało jej się sporządzić.  Nigdy nie zostawała na dłużej, dlatego, że nie lubiła ruchliwych miejsc, a także Nina przyciągała zaciekawione spojrzenia, chociaż Nearia nie wiedziała co jest takiego wielkiego w zwykle wyglądającej sowie. Szlifowała zielarstwo z podręcznika i magie, trochę z głowy, trochę z eksperymentowania. Szła na zachód ku zamku Neona.

Podczas jednej z wędrówek, Nearia spotkała ranną sowę.
 Zabrała ją do wioski i zaopiekowała się nią. Sowa jak się okazało była magiczna i przemawiała wszystkich językach i ma na imię Nina. By się odwdzięczyć Nearinie, powiedziała, że będzie jej pomagać.
 Wygląd:
Nina to puchacz. Ma wielkie pomarańczowe oczy, duże piękne skrzydła i  ciemne ubarwienie.