Kathleén pomimo tego, że nie odziedziczyła po matce psychopatii, to została w trakcie dzieciństwa i młodzieńczych lat nauczona wielu wzorców myślowych odpowiadających jej, niektóre przyjęła w większym lub mniejszym stopniu. Cechuje ją z pewnością duża akceptacja przemocy i bez mrugnięcia potrafi do niej sięgnąć w odpowiedniej sytuacji. Innym aspektem jest ograniczone poczucie winy, a także skłonności do manipulacji, kalkulacji ryzyka, skłonność do spiskowania czy jej nadzwyczaj kontrolowane zachowanie. To, co jednak odróżniało ją zawsze do matki, to wysokie uspołecznienie czy też szacunek do zasad społecznych, w szczególności tyczących się arystokracji - aczkolwiek przez swoją matkę nauczyła się także dostrzegać i eksploatować słabości owych. Potrafi także firmować więzi interpersonalne oraz posiada stosunkowo silną empatię. 

Wampirzyca ma silną słabość do piękna, która wzrastała w niej od dzieciństwa. Miłuje się szczególnie w sztuce, muzyce, etykiecie, ale i innych aspektach, uważając, że najlepiej starać się, aby każdy dzień jak najbardziej przybliżyć do tego z nieuchwytnych marzeń artystów. Dlatego nawet pomimo tego, że jest przyzwyczajona do okropnym widoków, to te nadzwyczaj ją irytują - szczególnie, gdy sama zmuszona jest do rozlewu krwi bądź bliższej inspekcji zwłokom, na których się w końcu zna. Nawet piciu krwi - aktowi, który cechuje się dużą prymitywnością - stara się nadać odpowiednią dozę elegancji. Wobec tego wszystkiego, wampirzyca potrafi być dosyć apodyktyczna, szczególnie w połączeniu z jej zyskają dzięki matce charyzmą, która potrafi być zarówno czarująca, jak i przerażająca. Potrafi szybko się irytować, jeżeli coś nie idzie zgodnie z planem, jeśli pojawiają się zmienne, których nie uwzględniła.

Kathleén chce pisać swoją własną ścieżkę i dlatego też opuściła jej dom - w nadziei, że gdzieś w Środkowej Alaranii znajdzie miejsce odpowiednie dla siebie, prawdopodobnie przy tym używając swego majątku oraz umiejętności, aby założyć własne gniazdo. Przeraża ją wizja tego, że jej życie może być dyktowane przez kogoś innego, jak to się dzieje w przypadku wielu arystokratycznych córek - tutaj niewątpliwie odbijają się wpływy jej silnej matki. Nie ma jednak równocześnie problemów z narzucaniem własnej woli innych i postrzeganiu w nich istot, których nadrzędnym celem jest służba. Pochodząc z najwyższych kręgów szlacheckich i znając wartość swoich umiejętności, nawet pomimo młodego wieku Kathleén jest nadzwyczaj ambitna i gotowa, aby udowodnić innym swoją wyższość.

Wampirzyce słynne są ze swojej urody, jednak w przypadku Kathleén, obdarzonej najkorzystniejszymi genami oraz zadbanej przez arystokratyczne życie, cecha ta jest nadzwyczaj olśniewająca, ułatwiając jej olbrzymią ilość działań. Wysoka na pięć i pół stopy (165cm) wampirzyca posiada młode, idealne rysy twarzy, obramowanie gładką skórą o zaskakująco bladym kolorze. Delikatnie zarysowane wargi, krótki nos oraz błękitne oczy dopełniają tego obrazu razem z welonem długich, jasnych włosów, zawsze uporządkowanych w staranne fryzury, tylko podkreślające urodę młodej dziewczyny.

Jej figura jest zadbana, choć nie jest to zdecydowanie rzadkością u wampirów - mimo to ciało Kathleén sprawia wrażenie wyjątkowo zdrowego, zupełnie jakby pita przez nią krew była lepszej jakości. Blada skóra pozbawiona jest jakichkolwiek zaburzeń czy nieprawidłowości na całym ciele - wszelkie blizny zostały usunięte przy pomocy magii. Stosunkowo niewielki biust zdradza jej młody wiek, którego nie jest w stanie zamaskować subtelny makijaż, którym wampirzyca stara się nadać swojej prezencji nieco więcej powagi. Jej stopy oraz dłonie są delikatne, również zadbane przy pomocy magii w celu zamaskowania jakichkolwiek oznak dzierżenia przez nią miecza. 

Kathleén dba o swój wygląd w nadzwyczajnym stopniu, regularnie się myjąć oraz utrzymując pewność, że jej wampirzy zapach jest maskowany przez perfumy, specyficzne na każdą okazję. Lubuje się także w sukniach, choć przez nauki matki nigdy nie nałoży na siebie jedną z tych obszerniejszych i cięższych - zbyt świadoma jest, jak wielkim ograniczeniem to jest. Oprócz tego jednak wie także, że jeszcze do niej nie pasują, dlatego też preferuje coś lżejszego i prostszego, co nie oznacza, że ubogiego - jakość materiału jest świetna, szczególnie dla sukni na specjalne okazje, a także odpowiednio zdobione. 

Wampirzyca porusza się z gracją, wiecznym płynnym krokiem, który może gładko przejść zarówno w taniec, jak i w eleganckie pchnięcie ostrzem, z reguły skrytym gdzieś w pobliżu. Kathleén nigdy nie pozwala sobie wyjść z arystokratycznego sposobu bycia, o ile nie napotyka potrzebę najwyższej wagi. Jej głos jest melodyjny i miły dla uszu, ale i odpowiednio wyszkolony dzięki lekcjom śpiewu, umożliwiając dziewczynie imponujące nin manewry.

Kathleén jest dziedziczką potężnego wampirzego rodu dzierżącego sporą władzę oraz majątek w zamorskim państwie Astaji. Choć wciąż jest bardzo młoda, szczególnie na wampirze standardy, to wyruszyła w podróż po Alaranii razem ze świtą godną prawdziwej arystokratki, czy to by poznać świat i poszerzyć swoje horyzonty, czy też może aby umknąć przed swoją rodziną, która jest daleka od bycia idealną.

Ród, do którego należy Kathleén, pozostawał niczym niewyróżniającą się familią średniozamożnej szlachty zamieszkującej większość państw Środkowej Alaranii. Zmieniło się to przeszło dwieście lat temu gdy pradawna członkini rodu, Vasira, ustatkowała się w Astaji z imponującym majątkiem oraz zaskakującą ilością wpływów. Przełamała także tradycję rodu, ujawniając swoją wampirzą tożsamość - pozwoliło to jej jeszcze bardziej poszerzyć zasięg swoich działań jednak kosztem tego było zdyskredytowanie rodu w oczach większości kontynentu. Po dziś dzień jego członkowie szukają schronienia oraz odrobiny bogactwa na dworze Vasiry, oprócz tego skupiając się w Maurii oraz Karnsteinie, jako że wielu widzi ją jako zdrajczynię i chętnie by się jej pozbyło, choć nie mogą zignorować potęgi wampirzycy, która doczekała się tytułu magnackiego w zamorskim kraju.

Właśnie córką tak nietypowej głowy rodu jest Kathleén, a choć wielu mogłoby się spodziewać, że w związku z tym jej dzieciństwo będzie nietypowe, to nikt nie był w stanie domyślić się, jak wyglądała prawda. W ukryciu przed społeczeństwem bowiem Vasira przedstawia się nie tylko jako niebezpieczna figura polityczna, gotowa sobie pozwolić na eliminację swoich przeciwników oraz spełnianie ekscentrycznych zachcianek, ale pozostaje całkowitą psychopatką, a do tego osobą wyszkoloną zarówno w sztukach bojowych, jak i potężnej magii, którą nie waha się eksperymentować na wymyślne, rzadko przyjemne dla obiektów tekstowych sposoby. Kathleén więc od najmłodszego dzieciństwa przygotowywana była do objęcia owej schedy po matce, przyzwyczajana do widoku śmierci, cierpienia czy wnętrzności, tuż obok szerokiej edukacji zapewnianej przez najlepszej klasy nauczycieli w kraju. Córka posiadała naturalny talent do magii jako potężne źródło, w dodatku obdarzona talentem do wysysania dużej ilości magicznej energii z krwi innych istot. Oprócz tego wykazywała naturalny dryg do nauki przedmiotów wysoko cenionych wśród szlachty, filozofii, literatury, astronomii czy etykiety. Tym, w czym jednak zawiodła matkę, był jej brak zainteresowania w brutalniejszej walce oraz umiejętności przetrwania w dziczy, których tylko kawałek udało jej się wpoić w córkę - ta o wiele bardziej wolała grę na skrzypcach, taniec, śpiew bądź malarstwo. Spowodowało to, że Kathleén wkrótce zdobyła siostrę.

Ivaria była sierotą, młodą mroczną elfką żyjącą na ulicach miast jej gatunku, dostrzeżona przez Vasirę podczas jednej z jej podróży. Wiedząc o tym, ile wymaga przetrwanie w takim miejscu, postanowiła ją przygarnąć, więc w wieku dziesięciu lat Kathleén zdobyła przybraną siostrę, starszą o trzy lata. Ivaria okazała się socjopatką i wyszkoloną morderczynią, pozbawioną jakiegokolwiek zaufania do innych. Naturalnie spowodowało to liczne konflikty na linii Kathleén-Ivaria, jednak pomimo braku morderczego doświadczenia, wampirzyca była w stanie opanować swoją nową siostrę przy pomocy magii, choć z kolei ta była w stanie też trzymać ją w pokorze dzięki parze sztyletów i zręczności. Po kilku latach dziewczyny zdołały jednak odnaleźć wspólny język, choć ich rodzeńskie stosunki pozostawały na niepokojącym poziomie - groźby śmierci dosyć daleko posunięte, poważne walki czy rozmowy od serca o wzajemnych niedoskonałościach i tym, jak łatwo można by je wykorzystać były na porządku dziennym. Cóż, dla większości rodziców może i byłoby to coś strasznego, ale Vasira to uwielbiała, widząc, że dzięki temu nie tylko siostry rozwijają nawzajem swoje umiejętności, ale i pozostaje im jeden wybór w przyszłości - albo będą kooperować, stanowiąc zabójcze i wszechstronne duo, albo też jedna będzie musiała w końcu zabić drugą, ucząc się tej wszechstronności. Stan też trwał przez około cztery lata. Potem Vasira zaadaptowała kolejną córkę.

Nadała jej imię Lamenis, była kolejną nieszczęsną duszyczką odnalezioną przez wampirzycę. Dosłownie, albowiem była to wyjątkowo potężna zjawa, odnaleziona w opuszczonym sierocińcu, który stał się celem zastępu kapłanów. Okazało się, że dusza żyła tam, objawiając się w postaci okołodziewięcioletniej dziewczynki, której jedynym zajęciem było zabawa własnoręcznie zrobionymi lalkami. Wyglądało niegroźnie dopóki nie okazało się, że uwięzione w nich są dusze innych, służące teraz za zabawki zjawy. Vasira ocaliła ją przed egzorcyzmami i zabrała do siebie jako kolejną córkę. Z nią… relacje obu sióstr były specyficzne. Zarówno przerażała je, jak i napawała żalem. Stanowiła coś kompletnie obcego, uczącego siostry o tym, jak zmierzyć się z czymś zupełnie nieznanym, innym i że nie są w stanie prostymi sposobami przezwyciężyć wszystkiego. Relacje Kathleén z Lamenis były specyficzne, szczególnie że zjawa zupełnie nie używała słów, przez co wampirzyca zmuszona była nauczyć się rozumieć jej intencje innymi sposobami. Nie można powiedzieć, aby ich relacje były wzorowe, zwłaszcza gdy dziedziczka rodu odnalazła w pokoju młodszej siostry lalkę stworzoną na jej własne podobieństwo, ale nie były one także znowu tak bardzo agresywne, jak z mroczną elfką. Eksperymenty Vasiry z Lamenis nauczyły Kathleén także sporo o najmroczniejszych rodzajach magii, nawet jeśli ona sama się nimi nie parała.

Wampirzyca jednak nie czuła się najlepiej w swoim domu, pomimo otoczenia bogactwem, o jakim większość ludzi mogłaby pomarzyć, to nie uznawała, aby obecność jej matki pozwalała jej naprawdę być tym, kim chciała - okres buntu w jej przypadku oznaczał się silną chęcią podróży po świecie, ucieczki od specyficznej rodziny i poznania nieco wolności, z dala od wpływowej, morderczej matki. Na szczęście dla niej ta uznawała, że samodzielność jest nadzwyczaj istotną cechą, a brakowało w niej także wielkich zmartwień o to, jak jej córka sobie poradzi. Wobec tego niedługo potem rozpoczęła się organizacja do podróży - wciąż młoda Kathleén zabrała ze sobą naprawdę spory orszak, w którego skład wchodziły jej służki, nauczyciele, straż, a także różnego rodzaju służba niezbędna w podróży. Wkrótce wyruszyła za morze, aby poznać nowy sposób życia.