Natasha to miła dziewczyna. Tak najszybciej ją opisać. Zazwyczaj uśmiechnięta i pogodna, uprzejma dla obcych i ciepła dla bliskich. Jest wyjątkowo przyjacielska i rozmowna. Czasem jak każdy potrzebuje chwili spokoju i samotności, ale zazwyczaj ceni sobie towarzystwo i nie ma problemu z rozpoczynaniem rozmów, nawet z osobami, do których młoda dziewczyna zbliżać się nie powinna. W każdym potrafi dostrzec coś ciekawego, interesującego, coś co może wykorzystać w rozmowie, by dowiedzieć się więcej o rozmówcy. Jest uważnym słuchaczem, ale zapytana o siebie mówi raczej ogólnie i o bieżących wydarzeniach. Tylko bliscy mają dostęp do jej prywatności i szczegółów z życia. Mimo to jest szczera i jeśli nie musi to nie kłamie, a jeśli nie chce o czymś rozmawiać to powie to wprost, zamiast kombinować i grać słowami. 
Jest prostolinijna i bezpośrednia, i ceni sobie podobne podejście w stosunku do niej. Między innymi dlatego łatwiej dogaduje się z mężczyznami niż z kobietami, gdyż te ostatnie prawie nigdy nie mówią tego co myślą, a wszystkie pytania czy informacje owijają w tyle niedopowiedzeń, że Natasha ginie kompletnie. Wychowana wśród mężczyzn przyswoiła sobie ich (beztroską nieraz) bezpośredniość i naprawdę woli usłyszeć coś nieprzyjemnego pod swoim adresem i uczciwie walnąć temu komuś w gębę, niż oglądać się za szeptami i nieprzyjemnymi, acz ukradkowymi spojrzeniami.
Jest z niej idealny kompan w podróży. Potrafi prowadzić wielogodzinne rozmowy o wszystkim niemalże, jak również słuchać czyjegoś gadulstwa czy też wspólnie podróżować w milczeniu. Jest wesoła i stara się podchodzić do życia optymistycznie. Nie dla jakiejś większej filozofii, a dla własnego spokoju ducha, gdyż martwienie się zwyczajnie ją wyczerpuje. Również w karczmach dziewczyna daje o sobie znać, potrafiąc towarzyszyć najwytrwalszym  gościom do białego rana, nawet jeśli pijana w sztok. I o ile na co dzień jest ciepłym promyczkiem słońca, o tyle po pijaku zamienia się w wulkan energii, zarażając nią wszystkich wokół. Tańczy, śpiewa, śmieje się, rozmawia i daje się namówić na najgłupsze (acz w tym stanie niezwykle zabawne) pomysły i psoty. 
Mimo wszystko jednak uważa na siebie. Wie, co grozi samotnym dziewczynom na szlaku i w miastach, więc zawsze trzyma się grupy lub zaufanej osoby, przy której wie, że nic jej nie grozi. Takich jednostek jest oczywiście mało, ale wesoła karawana jest też bezpieczną przystanią. Wbrew pozorom Natasha jest trochę niepewna siebie i jak każdy ma swoje kompleksy. Stara się nie zwracać na nie uwagi, a wszelkie wahania przykrywać odwagą i optymistycznym spojrzeniem na przyszłość. Jak wspomniano wcześniej, Nat preferuje męskie towarzystwo i to zarówno przez tę beztroską prostolinijność, jak również dlatego, że wśród mężczyzn się wychowała i przywykła do ich zachowania, w związku z czym przy nich też czuje się najbezpieczniej. Zwłaszcza, że gdy w żartach przeminą pierwsze flirty i podrywy, jej towarzysze często biorą do siebie fakt, że blondynka czuje się przy nich pewniej i sami zaczynają czuć potrzebę opieki nad młodą dziewczyną. Regularnie tak się zaprzyjaźnia z towarzyszami podróży, że każdy jeden z nich stanąłby w obronie dziewczyny, czy to przed rzeczywistym zagrożeniem, czy zbyt nachalnym gościem w knajpie.
Najlepiej jednak Nat czuje się wśród dzieci. Nie jest to jakaś szalona miłość czy niespełniony instynkt macierzyński. Dziewczynę zwyczajnie fascynują „mali ludzie”, jak często ich nazywa. Dostrzega ich potencjał i osobę, w którą mogą się zamienić gdy dorosną. Nie widzi ich tylko przez pryzmat wieku. Potrafi sprowokować poważne rozmowy i wysłuchać wszelkich opinii, pytań, żali czy problemów. Jest przy nich tak łagodna i cierpliwa, że zyskuje uznanie w każdym miejscu, gdzie się pojawi i od razu dostaje pracę. Rodzice często mówią jej, że zaklina te małe potworki, ale ona po prostu ich słucha i traktuje jak dorosłych, co okazuje się nadzwyczaj doceniane przez małych ludzi.
W wolnym czasie pożera książki. Uczy się z takim zapałem, jakby szykowała się do obrony stopnia naukowego. Fascynują ją legendy i mity, bóstwa, wierzenia, rytuały, przesądy, bestie, inne rasy. Gdy ma zupełnie wolny dzień, po prostu kładzie się gdzieś na trawie, najchętniej nad wodą i czyta. Od rana do wieczora, z przerwami tylko gdy burczenie brzucha zagłusza jej myśli.
Jeśli chodzi o jej moralność... Natasha stara się unikać sytuacji, które mogłyby ją postawić w konflikcie moralnym. Stosuje się do prawa, bo nie widzi powodu, dla którego miałaby go łamać. Jeśli jednak zdarzyłaby się taka sytuacja... Dziewczyna jest wyjątkowo uparta i zawzięta w swoich postanowieniach, więc gdy uzna, że jakaś norma społeczna jest głupia to może ją zignorować. Nigdy jednak nie kradła i nie krzywdziła innych bez powodu. W obronie własnej nie stara się być delikatna, a i bójki zdarza jej się wszczynać, ale zazwyczaj do ludzi podchodzi z życzliwością, a tych jej niewartych po prostu omija.
Z ciekawostek o dziewczynie… Nie jest zbyt czujna. Sama świetnie się skrada, ale i do niej się zakraść, to żaden problem. Nat nie słyszy najlepiej i w podstępie orientuje się dopiero zaskoczona, a wtedy piszczy jak na dziewczynę przystało. Nie ma żadnego konkretnego problemu ze słuchem, po prostu nie wyłapuje wszystkiego. 
Zaśnie absolutnie wszędzie. W łóżku, w niewygodnym łóżku, na podłodze, na trawie, siedząc pod drzewem, w siodle podczas jazdy, czy nawet na stojąco, jeśli oprze się o ścianę. Chwila też schodzi jej na wybudzenie się, chyba że ma to miejsce w sytuacji alarmowej. Wtedy podrywa się w pełnej gotowości do walki lub ucieczki.
Umie zrobić zeza i zwinąć język w rulonik, czym często rozbawia dzieciaki.
Psika zawsze dwa razy.
Boi się psów.

Jak na nordyjkę, Natasha jest niziutka, bo nie mierzy nawet sześciu stóp (ok 170 cm). Wśród ludzi wydaje się jednak średniego wzrostu, a to wśród nich głównie przebywa. Nie można jej też nazwać muskularną, chociaż pod jędrną i opaloną skórą wyraźnie rysują się wypracowane mięśnie ramion, brzucha i ud, chociaż tylko te pierwsze są odsłonięte. Chuda więc Natasha nigdy nie była, jako dziecko wręcz nieco krągła, z wiekiem wykształciła zgrabną i wysportowaną sylwetkę. Nie wszystkim musi się to podobać, bo brak u dziewczyny tak wąskiej talii, jaką mogą pochwalić się inne damy. Mimo to, wyraźnie zaznacza się u niej większy biust i szersze biodra. Najbardziej jednak rzucają się w oczy pośladki dziewczyny, wyraźnie zarysowane i zaokrąglone, dumnie jędrne i utrudniające dopasowanie jakichkolwiek spodni, przez co dziewczyna szczerze swojej pupy nie znosi. 
Tak jak sylwetkę, urodę Natasha ma wyraźną i nijak jej do delikatnej blondyneczki. Szczupła twarz promienieje zdrową opalenizną, a jedyną skazą na licu jest niewielka biała blizna pod lewym okiem – rzuca się w oczy, ale raczej nie szpeci. Kształtnie zarysowane usta odznaczają się wyraźną linią, a kusząco pełne wargi wydają się zawsze lekko rozchylone. Zadarty nosek dodaje dziewczynie charakteru i nawet łagodny uśmiech zmienia w zadziorny i psotny. Proste, wyraźnie zaznaczone brwi znaczą się niewielkim łukiem, podkreślając wyraziste spojrzenie intensywnie błękitnych oczu. Jasną tęczówkę okala ciemniejsza linia, a wesołe iskierki zdają się nigdy nie znikać. Długie, ale cieniutkie rzęsy, kładą się czarnym wachlarzem na górnej i dolnej powiece, nie wymagając dodatkowego czernidła. Lekki szary cień na oczach to jedyny kosmetyk, jakiego używa Nat, wyłącznie dla własnej uciechy, uznając, że podkreśla jej niebieskie oczy.
Jasne włosy wydają się niemal złote w pełnym słońcu, ale przy jego braku wyglądają na jasnobrązowe. Sięgają do połowy pleców, więc dla wygody Natasha splata je w warkocz, bo skrócone tylko trudniej byłoby opanować. Jednocześnie niespecjalnie się ta fryzurą przyjmuje, więc zazwyczaj pasma latają luźno wokół jej twarzy, wymknąwszy się z niezbyt ciasnego splotu. Z nawyku dziewczyna nosi na głowie chustkę. Zaczęła, jako młoda dziewczyna, by przytrzymywać włosy przy pracy, a weszło jej to w taki nawyk, że materiał na głowie traktuje jak codzienne odzienie. To zaś jest proste do bólu. Zwykłe skórzane spodnie, sznurowane buty nad kostkę i kamizelka, związana ciasno na lekkiej koszulce. Biodra okala skórzany pasek, do którego przytroczona jest pochwa z nożem myśliwskim - unieruchomiona pod biodrem dodatkowym regulowanym pasem, zapiętym wokół uda. Niewielki plecaczek mieści wszystko czego dziewczyna potrzebuje, a nie jest tego wiele. Natasha nie wyróżnia się z tłumu innych podróżników spotykanych na traktach. 
Porusza się miękkim, niespiesznym krokiem, zawsze wyprostowana i najwyżej z lekko pochyloną głową, myślami błądząc gdzieś daleko. Ręce trzyma blisko przy sobie, zahaczając kciuki o pas na biodrach lub szelki plecaczka. Uśmiecha się często i szeroko, bezwstydnie ukazując rząd białych ząbków. Oczy zdają się mówić więcej niż usta, zdradzając przemyślenia i reakcje dziewczyny, która jeszcze nie nauczyła się ich ukrywać, lub wcale o to nie dba. Gestykuluje rzadko, tylko gdy coś opowiada, prawdziwego lub fikcyjnego i daje wciągnąć się we własną historię. Wówczas ręce wędrują wysoko i szeroko, pokazują kształty, przemykają szybko przed czyimiś oczami, obrazując wszystko to, co Natashy wydaje się zbyt niejasne, gdy wyrażone samymi słowami. Głos ma łagodny, a śmiech wdzięczny i perlisty, przyjemnie się z nią rozmawia. Dopiero gdy mocno się podpije, zaczyna mówić głośniej, czasem wręcz krzycząc, od czego szybko chrypnie. Śmieje się do rozpuku, łamiąc w pół i obejmując brzuch ramionami, gdy w stanie histerycznego rozbawienia zdarzy jej się spłakać i stracić dech i mowę. Zaraża wesołością i dobrą energią.

Natasha urodziła w niewielkiej osadzie u podnóża gór Thargon, niedaleko miasta Berga-Argentum. Jej dzieciństwo było szczęśliwe, chociaż wielu Alaranian uznałoby, że trudne. Od najmłodszych lat bowiem dziewczynka uczyła się wszystkiego, co musiała wiedzieć, by przetrwać w nieprzyjaznym klimacie. Ponadto miała czwórkę starszych braci, którzy zniszczyliby każdego, kto by tylko podniósł rękę na ich małą siostrzyczkę, ale jednocześnie sami potrafili zmienić jej dzieciństwo w prawdziwą szkołę przetrwania. Natasha rosła więc na zaradną i dzielną dziewczynę i jedyne co nie było popierane przez jej rodzinę, to zamiłowanie do książek. Zarówno to ile czasu poświęcała na zagłębianiu się w kolejnych powieściach, ale też rosnący zapał do podróży po świecie. To był płomień, którego nie sposób było ugasić i jednym rozwiązaniem na ten czas było zarzucenie jej pracą. 
Od najmłodszych lat pomagała rodzinie, która z dziada pradziada, jak to mówią, parała się łowiectwem. Jej ojciec był bardzo poważany w mieście ze względu na liczne walki, jakie stoczył, by zapewnić rodzinie i miastu bezpieczeństwo. Góry Thargon, poza nordyjczykami i mieszkającymi w większych miastach ludźmi (chociaż za murami tego problemu nie odczuwano), zamieszkiwały niedźwiedzie i wilki w liczbie zatrważającej dla podróżników ze środkowej Alaranii. Mniejsze miasta, które otoczone były jedynie niewielkim grodem, lub wcale nie posiadały stałych granic, nie raz atakowane były, zwłaszcza zimą, przez poszukujące pożywienia drapieżniki. Do zadań łowców należało więc nie tylko standardowe zdobywanie pożywienia oraz skór, ale także obrona mieszkańców przed zwierzętami. Tak więc matka Natashy zajmowała się domem i oporządzaniem zdobyczy dostarczonej przez pozostałych członków rodziny, ojciec wraz z braćmi polowali w pobliskich lasach (lub zapuszczali się w góry na dłuższe, nieraz kilkudniowe wyprawy), a Natasha dołączyła do grupy innych łowców, którzy specjalizowali się w łowieniu ryb. 
Decyzja była po części jej własna, gdyż dziewczyna nie przepuściłaby ani jednej okazji, by wyjrzeć kawałek dalej poza osadę, a po części była skutkiem jej zdolności. A raczej ich braku. Okazało się bowiem, że łucznikiem była fatalnym, a kusza nie wiele pomogła, bo nie chodziło o siłę dziewczyny, ale o to, że nie potrafiła trafić wiewiórki z odległości dwóch sążni. Po prostu miała beznadziejnego cela. Już z włócznią radziła sobie lepiej, by nie powiedzieć, że przyzwoicie, ale tu z kolei pogrążała ją drobna (jak na nordyjkę) budowa. Ojciec ani myślał dopuścić jej w pobliże większej zwierzyny, a chociaż kpiny ze strony braci bolały, Nat nie była bezmyślna i nie próbowała na siłę udowodnić, że sobie poradzi. Wiedziała, że to po prostu ponad jej siły. 
Jej wybór, by dołączyć do grupy rybaków nie został jednak potępiony, czy wyśmiany, wręcz przeciwnie. Okazało się, że lżejsza niż nawet najmłodsi z rybaków dziewczyna może zapuszczać się na zamarznięte morze dalej niż inni. Codziennie rano, jeszcze na długo przed świtem, grupa rybaków wypuszczała się bowiem aż na brzeg Morza Cienia, które w tej okolicy zamarzało na odległość nawet dziesięciu staj. Oczywiście im dalej w głąb wielkiej wody, tym lód stawał się cieńszy, aż w końcu ustępował pod szumiącą wodą, niosącą ze sobą tylko pokaźnych rozmiarów kry. Kawałek wcześniej wykrawała więc sobie przerębel i przez kilka godzin łowiła ryby. Spędzony nad wodą samotnie czas był idealną okazją, by puścić wodze fantazji i zapatrując się w horyzont wyobrażać sobie jak wygląda świat tam, gdzie jest zielono.
Nie było to jej jedyne zajęcie. Rybacy wracali do domów wcześnie, a że w zwyczaju nordyjczyków nie było obijanie się, po krótkim odpoczynku każde z nich ruszało do innej przydzielonej im wcześniej pracy. Natasha, ze względu na to, że obrabianiem zwierzyny i ryb zajmowała się jej matka, odnalazła swoje miejsce tam, gdzie zupełnie się go nie spodziewała. Nigdy nie kusiło jej bowiem, by mieć własne dzieci, po prostu ciągle wydawało jej się, że jest na to za wcześnie. We wiosce jednak było mnóstwo dzieciaków zbyt młodych jeszcze, by poza nauką pomagać w pracy dorosłym. I nimi właśnie zajmowała się Nat. Organizowała im czas, zabawy, uczyła podstawowych rzeczy i zabierała na krótkie wyprawy, by maluchy jak najwcześniej oswoiły się z okolicą i naturą. I chociaż było to zajęcie naprawdę wymagające psychicznie i fizycznie, dobrze się z tym czuła, szybko stając się ulubienicą wszystkich dzieci.
Była więc w osadzie znana i lubiana, a wszystkie matki pałały do niej ogromną wdzięcznością, gdy zabierała ich pociechy, gdy tylko tego potrzebowały. Przyjaciół również miała kilku, chociaż głównie byli to znajomi braci; mało dziewcząt było w osadzie, a te z którymi myślała, że się zaprzyjaźnia, tak naprawdę próbowały zbliżyć się do jednego z jej braci. Irytujące. Ostatecznie więc prawdziwego przyjaciela miała tylko jednego. Z nim się wychowała i spędzała praktycznie każdą wolną chwilę. Mężczyzną oczywiście szybko zainteresowali się bracia Natashy i chociaż oboje zdecydowanie wypierali się jakiegokolwiek romansu między nimi, każdy w wiosce wiedział swoje.
W związku z powyższym, mając piętnaście lat Natasha została oficjalnie przyrzeczona innemu mężczyźnie z zaprzyjaźnionej rodziny. Nazywał się Hans Bannerman i prezentował się jak podręcznikowy nordyjczyk. Wysoki i postawny jak dąb, muskularny i jasnowłosy. Zaprzyjaźnili się z nim najpierw bracia Natashy, a coraz częstsze spędzanie czasu w ich domostwie zaowocowało zbliżeniem się dwóch rodzin. W ten sposób, któregoś wieczora nad dzbanami piwa, ojcowie uznali, że dla ich pociech nie znajdą nikogo lepszego, jak latorośl tego drugiego. Zawarta poprzez uścisk dłoni umowa była wiążąca dla młodych czy tego chcą, czy nie. Taki był od zawsze zwyczaj, że związki były aranżowane i jak długo istniało Ystad, jeszcze nigdy to nikomu nie przeszkadzało. Podobnie Natasha i Hans nie protestowali przed takim rozwojem wydarzeń, chociaż młody nordyjczyk był zdecydowanie bardziej chętny do ożenku niż jego młoda narzeczona. Już wcześniej spędzali razem czas, ale dziewczynie nie romanse były w głowie, w przeciwieństwie do Hansa, któremu do gustu przypadła zarówno uroda Nat, jak i jej drobna budowa, tak nietypowa w ich stronach. Na dodatek była dobrym łowcą i świetnie radziła sobie z dziećmi. Bannerman gotów był z miejsca wziąć ją za żonę. 
Natasha naprawdę nie miała nic do mężczyzny. Był sympatyczny, przystojny i nawet jej się podobał, a do tego wiedziała, że jest odważny i jest doskonałym kowalem. Te kilka „randek”, które wymyślił nordyjczyk by wzniecić trochę entuzjazmu w narzeczonej (i odciągnąć ją trochę od tego „przyjaciela”, z którym uparcie się nie rozstawała) było nawet przyjemnych. Szczerze go lubiła. Mimo tego narzeczeństwo uświadomiło dziewczynie, że ślub oznaczał konieczność pozostania w Ystad, założenia rodziny i… i najwyraźniej końca marzeń o podróży. Wcześniej przez myśl jej nie przeszło, by naprawdę opuścić rodzimą osadę, ale w momencie, w którym dowiedziała się, że już nigdy nie będzie tego mogła zrobić, zrodził się w niej silny opór. Miarka natomiast przebrała się, gdy i jej przyjaciel opuścił osadę, ruszając w świat.
Z domu musiała uciec. Przeszkadzało jej to szczerze, chciałaby uczciwie pożegnać się ze wszystkimi, przytulić braci, ojca i matkę, nasłuchać się miliona pouczeń i być odprowadzana chociaż spojrzeniami. Niestety to nie wchodziło w grę. Nawet słowne umowy nordyjczycy traktują niezwykle poważnie i zerwanie zaręczyn z Hansem nie wchodziło w grę. Było jej okropnie głupio, że tak ich wszystkich zostawia, nie mogła sobie wręcz wyobrazić gniewu ojca, ale nie mogła zostać. Nie chciała być żoną. Była za młoda! Nie widziała jeszcze świata! Nie wiedziała jak to jest, gdy plaży nie pokrywa śnieg, a morza lód. Nie widziała liściastych drzew, kwiatów, innych ludzi. Kochała swoją okolicę i na pewno do niej wróci, ale musiała przeżyć swoją przygodę. Zostawiła list dla rodziny i drugi, dłuższy, dla Hansa. Napisała mu szczerze o wszystkim, prosząc ogromnie by nie miał jej tego za złe.

Alarania przywitała ją czule. Natasha nie wyróżniała się wcale, nie przypominając tak na dobrą sprawę nordyjki. Nowo poznani znajomi dziwili się tylko jej wysportowanej sylwetce, zachodząc w głowę, gdzie kobieta mogła się tak wytrenować. To, że nie walczyła, było oczywiste. Była jednak przyjazna i łatwo nawiązywała znajomości. Nigdzie nie zatrzymuje się na dłużej niż kilka miesięcy czy rok lub dwa. Zawsze znajduje pracę jako opiekunka dla dzieci, a w trakcie podróży utrzymuje się z łowiectwa, zupełnie jak w domu. Z tym, że teraz ma przed sobą cały świat do odkrycia.