Szapur jest z natury dobry i szlachetny, ale pojmuje to na swój własny sposób, i ma w nosie banały o "biednych i niewinnych", tak że choć nie krzywdzi specjalnie słabszych żywych istot, to nie uważa też aby był im coś winien z racji tego że są właśnie słabsi, czy bardziej "niewinni". Sam zresztą również nie oczekuje jakiś specjalnych łask, od potężniejszych istot Alarani. Nie znaczy to jednak że Szapur będzie patrzył obojętnie na panoszące się zło i nikczemność, a wręcz przeciwnie gdyż jest porywczy i gardzi podłością czy sadyzmem, jednak idea jakiegoś "sprawiedliwego świata" nie jest bliska jego sercu, a Szapur ma wystarczająco silny charakter by to właśnie nim się w życiu kierować, a nie jakimiś tępymi kodeksami moralnymi. 



Wartości naprawdę bliskie Szapurowi można ująć w dwóch słowach - Chwała i Honor - a największym dla niego honorem jest być sobą, czyli błędnym rycerzem smoczego boga Urena, którego jest żarliwym choć nietypowym wyznawcą. Szapur to raczej samotnik i choć miłuje swój lud, to jednak woli działać po swojemu, gdyż jest przekonany o słuszności swej drogi, oraz ma świadomość że jego podejście różni się od większości Drakonów. Jego wiara w boskość Urena jest szczególnie wzniosła, widzi w nim ideał dobra i wspaniałości, i wierzy że kiedyś Uren odrodzi się na nowo w duszy któregoś z Drakonów, by ustanowić "Smocze Królestwo".



Dla Szapura zarówno ludzie(Alarianie) jak i Drakoni to "swojaki", jednak ludziom okazuje dużo mniej braterskich względów, choćby z tego powodu że jest ich strasznie wielu, w przeciwieństwie do tych drugich. Szapur szanuje też dumne Elfy i Krasnoludy, a nawet co bardziej rozumne i majestatyczne Wampiry, obok których żył jeszcze w rodzinnym Soralu. Nie przepada jednak za większością Smoków których uważa za przerośniętych egocentryków, co jest prawdziwym ewenementem pośród Drakonów. Upominany za to przez swych drakońskich Braci zwykł nonszalancko odpowiadać, że przecież Uren też nie miał dobrego zdania o wielkich jaszczurach, i dlatego stworzył wspaniałą drakońską rasę. Jego uprzedzenie do wielkich gadów nie dotyczy jednak Smokołaków, których jak przystało na prawdziwego Drakona uważa za "starsze rodzeństwo", i darzy szczerą sympatią.

Szapur jest dosyć wysokim i szczupłym mężczyzną, ale przy tym mocno zbudowanym, i bardzo solidnie się trzymającym na nogach, co widać dość wyraźnie w sposobie poruszania się, tak że doświadczone oko łatwo rozpozna w nim groźnego wojownika. Jego oblicze jest bardzo jasne, ponieważ ma długie jasne włosy i bardzo jasne szaro-niebieskie oczy, do tego nosi porządną skórzano-metalową zbroję, kunsztowne dzieło drakońskich mistrzów kowalstwa godne prawdziwego rycerza, za którego Szapur jak najbardziej się uważa. Do naramienników pancerza przytwierdzony jest płaszcz w kolorze szkarłatu, który powiewa na wietrze gdy Drakon mknie na swoim koniku, który zresztą również jest chroniony przez lekki metalowy pancerz, jak przystało na rycerskiego rumaka. Gdy Szapur używa swego Smoczego Oka, jego prawe oko staje się płomiennie czerwone, co nadaje wyglądowi jego postaci, nieco magicznego i demonicznego charakteru.

Szapur pochodzi z Soralu, jego Ojciec walczył w tamtejszej elitarnej formacji Rogatych Lancknechtów, i podobną przyszłość widział dla swego jedynego syna, trenując go w sztuce walki dwuręcznym mieczem, od kiedy chłopak był dość duży(około 15 lat) by nim władać. Była to zresztą ulubiona broń Szapura którą sam wybrał jako swoją specjalność, gdyż jeźdźcy nosorożców używają różnorodnej broni wedle uznania, a jeździć na tych silnych bestiach Szapur zaczął jako 18-stolatek. Jako 20-stolatek był już u boku swego ojca, walcząc z nim ramię w ramię podczas jednej z granicznych bitew, gdy został bardzo ciężko ranny, i miał niewielkie szanse na przeżycie. Z pomocą przyszedł wtedy drakoński najemnik, który przyuważył swym Smoczym Okiem niezwykłą czystość wewnętrzną młodzieńca, i zaproponował ojcu że ocali jego syna przed niechybną śmiercią, lecz będzie miało to swoją specyficzną "cenę", na co stary wojownik niechętnie ale jednak przystał. Dzieląc się z chłopakiem swoją smoczą krwią drakoński wojownik dał mu nowe życie, przyjmując jednocześnie w szeregi swej rasy wraz z całym jej dziedzictwem. Tak właśnie Szapur stał się Drakonem.

Przez bardzo krótki czas pozostał jeszcze ze swoją rodziną, ale nie był w stanie oprzeć się zewowi smoczej krwi, tak że pożegnał się z rodzicami i siostrami, obiecując im że nie zapomni o swym pochodzeniu, po czym wyruszył za swym smoczym zewem szukać innych Drakonów, których szybko odnalazł dzięki wrodzonej dla tej rasy wewnętrznej telepatii. Przez następne 10 lat podróżował razem z drakońskim klanem, i w tym czasie zdążył szczerze pokochać drakoński lud na równi z Soralem, oraz nauczyć się kilku rzeczy. Po upływie tego czasu postanowił zrealizować pewien swój zamysł, który dojrzewał w nim od kilku lat, mianowicie uznał on że Drakoni są zbyt zamknięci w sobie i swoim gronie, a przez to stają się zbyt ograniczeni co nie służy ich sprawie. Wyruszył więc w samotną podróż jako samozwańczy rycerz smoczego stwórcy Urena, by szukać przygód i głosić innym ludom jego chwałę i dobro.

Od 5-ciu lat Szapur jest na ścieżce błędnego rycerza, bo tak nakazuje mu serce i wierzy że tylko płomienny idealizm może przywrócić Drakonom należne im miejsce, pośród dumnych ludów Alarani.


                                    Zapiski Szapura dir Arjamana, błędnego rycerza i zwiastuna smoczego królestwa 

 Nazywam się Szapur dir Arjaman i jestem jedynym synem Adelajdy i Chadara dir Arjamana z Soralu, a od kilkunastu lat również dziedzicem smoczej krwi boskiego Urena, Smoka nad Smokami. Podróżując ze swym klanem doświadczyłem wielu wizji i spłynęło na mnie oświecenie, tak iż zrozumiałem sens wielkiego dzieła i poświęcenia Urena.

Smoki mimo swej potęgi i chwały nie ustrzegły się błędu pychy, posuniętego w ich przypadku do poziomów absurdu, tak że ich serca i duszę pochłonęła ciemnota i mrok. Dlatego to my mali ludzie staliśmy się przyszłością całej Łuski, w tym nadzieją dla samych smoków. Ludzie nie są słabi lecz silni co wiedział sam Uren, a my smocze dzieci jesteśmy najsilniejszymi z ludzi a nie adwersarzami rasy ludzkiej. Powinniśmy przewodzić ludzkiej rasie i chronić ją przed złymi siłami, a nie włóczyć się po pustkowiach z powodu jednego niepowodzenia. To nasze przeznaczenie, wielkość i chwała a nie uleganie niskim emocjom i małodusznym obawom. Moi drakońscy ziomkowie w większości nie dostrzegają tego, nie dostrzegają tego również nasi krewniacy Smokołaki, lecz ja Szapur dir Arjaman nie popełnię tego błędu, gdyż było by to grzechem tępoty wobec geniuszu naszego wspaniałego smoczego Ojca. 

                                      ----------------------------------------------------------------------------------------

 Wczoraj we śnie ujrzałem wielkiego czerwonego Smoka który przemówił do mnie - Ruszaj za solarnym smokiem moje dziecię, 
niech on będzie ci wskazówką - nie wiem co to znaczy, ale myślę że to sam wielki Uren przemówił do mnie...