Oglądasz profil – Tierõ

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Tierõ Dominic "Łapa"
Rasa:
Panterołak
Płeć:
Mężczyzna
Wiek:
147 lat
Wygląda na:
20 lat
Profesje:
Pirat, Złodziej, Rozbójnik
Majątek:
Dostatni
Sława:
Znany

Aura

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Tierõ
Grupy:

Skontaktuj się z Tierõ

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
5
Rejestracja:
5 lat temu
Ostatnio aktywny:
3 lat temu
Liczba postów:
8
(0.01% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.00)
Najaktywniejszy na forum:
Serenaa
(Posty: 7 / 87.50% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
Kapitanie, kot na pokładzie!
(Posty: 7 / 87.50% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:raczej silny, wytrwały, wytrzymały
Zwinność:bardzo zręczny, bardzo szybki, precyzyjny
Percepcja:wyostrzony wzrok, czuły węch, wyostrzony smak, słaby zmysł magiczny
Umysł:pojętny, błyskotliwy
Prezencja:piękny, nieokrzesany

Umiejętności

SzulerstwoMistrz
Władanie nożamiMistrz
ŻeglarstwoMistrz
ŚpiewBiegły
KuglarstwoBiegły
TaniecBiegły
GimnastykaBiegły
UnikiBiegły
WspinaczkaBiegły
Skradanie sięBiegły
PływanieBiegły
PrawoOpanowany
Otwieranie zamkówOpanowany
SkrytobójstwoOpanowany
SzpiegostwoOpanowany
Targowanie sięOpanowany
HandelOpanowany
PolowaniePodstawowy
MeteorologiaPodstawowy

Cechy Specjalne

Lecznicza krewFenomen
Dzięki swojej krwi Tierõ jest odporny na choroby i trucizny, żyje dłużej, a jego rany samoistnie się regenerują. Pewnie dzięki niej udaje mu się wyjść z tak wielu tarapatów i prowadzić tak awanturniczy tryb życia. A może przyczyna jest skutkiem? Tak czy owak, jego posoka ma właściwości lecznice dla każdego przedstawiciela innej rasy.
Przemiana w panteręDar
Przemienianie przychodzi panterołakowi z największą łatwością – często zwykł to robić w locie, aby wylądować w swojej panterzej postaci. Nie towarzyszą temu także zbyt wielkie bóle, uniemożliwiające na chwilę jakąkolwiek walkę.
Widzenie w ciemnościZaleta
Dzięki swoim kocim oczom, Tierõ jest w stanie doskonale widzieć w ciemności, dopóki obecne jest jakiekolwiek, chociażby najmniejsze źródło światła. W najgłębszych jaskiniach ogarniętych mrokiem jego wzrok jest tak samo pożyteczny, jak ludzki. Kiedy działają w ten sposób, oczy zaczynają świecić.
Dzika naturaWada
W swej humanoidalnej postaci posiada kontrolę oraz świadomość nad swoimi czynami, choć jego panterza natura ma wpływ na wiele jego działań, tylko jeszcze bardziej wyostrzając jego naturalne cechy charakteru. Jako zwierzę posiada znacznie mniejszą samokontrolę, a oprócz tego jeżeli będzie w niej przebywać zbyt długo, może kompletnie zdziczeć. To jednak zbytnio mu nie szkodzi, gdyż wielki kot nie radzi sobie aż tak dobrze w okolicach morza i przemienia się w niego okazjonalnie, na niezbyt długi czas.
EuforiaSkaza
W nowiu, cóż... Tierõ na co dzień zachowuje się niemalże tak, jak jego pobratymcy w tę wyjątkową noc, dlatego też owa jest w jego przypadku wyjątkowo efektywna. W każdy nów panterołak wpada w radość niemożliwą do opanowania, co z reguły kończy się w rozmaity sposób dla środowiska. Jeżeli poza nią posiada jeszcze zahamowania zdrowego rozsądku – pewne przynajmniej – o tyle w tę noc może polegać jedynie na swoim szczęściu i umiejętnościach, bo te często wtedy są testowane.

Magia:

Nowicjusz

Przedmioty Magiczne

Panterza sprzączkaTajemny
Przedmiot wygrany kiedyś przez Tierõ w kościach – przeciwnik naprawdę nie miał już nic postawić, a panterołak stwierdził, że chce dać bidulkowi szansę (i tak oszukiwał, ale... na przejrzenie oszustwa też miał jeszcze jedną szansę!). W ten sposób ten teoretycznie zwyczajna rzecz trafiła w jego ręce. Chciał go sprzedać, ale przekonał się ze zdumieniem, że jest to artefakt pozwalający mu przemieniać się bez utraty ubrania. Tierõ nie narzekał i korzysta z przedmiotu od dziesięcioleci bez wahania. Nie wyróżnia się zbytnio jeżeli chodzi o wygląd, ma formę zwykłej, metalowej sprzączki do pasa.

Charakter

A może raczej charakterek? Tierõ zdecydowanie nie jest typem człowieka, który jest zachowawczy oraz woli być ostrożny. Po pierwsze jest panterołakiem, a to już samo w sobie nieco znaczy. Po drugie, jest naprawdę wyjątkowym panterołakiem. Kocie cechy oraz sposób życia bardzo zgrabnie połączyły się w nim, tworząc doprawdy wybuchową mieszankę. Tierõ jest awanturnikiem wiecznie poszukującym wrażeń, nie będąc w stanie zadowolić się zwyczajnym, spokojnym życiem. Bez problemu potrafi szybko znaleźć kłopoty, czasem to i one odnajdują jego. Dosyć często także kogoś innego w nie wciąga, ostatecznie jednak w większości przypadków wyciągając go z powrotem w całości – o ile mu na tej osobie zależy. Zarówno emocjonalnie, jak i z powodu interesów. Posiada dosyć sprytny umysł, który potrafi dziarsko działać, kiedy chce osiągnąć swój cel, jednak potrafi być także nadzwyczaj ospały, gdy panterołakowi brakuje adrenaliny i ekscytacji. Zależy mu na pieniądzu. To doskonały środek, który można wymienić na olbrzymią ilość rzeczy! Jednak nie jest najbardziej skąpy i nie przywiązuje się do zarobionych monet, najczęściej bardzo szybko większość wydając. Tak to już jest, jest niezłym hedonistom i ma mały problem z oszczędzaniem środków na później. Jeżeli będzie wyjątkowo trzeba, to to zrobi, ale wcześniej musi się przekonać, że będzie warto. 

Posiada nadzwyczaj długi oraz cięty język, często wpakowujący go w tarapaty, ale nie mniej często pomagając; panterołak jest prawdziwą duszą towarzystwa i bez problemu potrafi w kilka chwil zrobić sobie przyjaciół z zupełnie nieznanych mu osób. Z reguły równie łatwo takowych potem porzuca, ale to już inna sprawa. Ma w sobie coś na tyle czarującego, że nawet pomimo jego dosyć aroganckiego i egoistycznego zachowania, ludzie do niego garną. Szczególnie kobiety. Oh, te to zupełnie osobna historia. Tierõ posiada do nich wielką słabość, a one z reguły do niego. Panterołak w kontaktach z nich jest na tyle bezpośredni, że z reguły długie zaloty mijają się z celem – choć jeżeli upatrzy sobie wyjątkowo niedostępną dziewoję, może być skłonny do śpiewania pod jej oknem czy innych „romantycznych” zabiegów. Dosyć znaczącą cechą jest to, że w kontaktach z płcią piękną... cóż, życie nie zdołało nauczyć Tiera, czym takim jest przestrzeń osobista, setki policzków, jakie otrzymał, także niespecjalnie zdołały to zrobić. Panterołak jest niepoprawnym podrywaczem z trudnościami do utrzymania stałego związku i raczej nie zapowiada się, żeby zbyt szybko miało się to zmienić.

Drugą pasją panterołaka, zaraz obok kobiet, jest morze. Żeglowanie stanowi dla Tiera sens życia oraz sposób na ów, nauczył się tego od łupieżców z wysp. Uwielbia poczucie morskiego wiatru we włosach i widok wszechogarniającego błękitu. Uwielbia spoglądać za horyzont i zastanawiać się niecierpliwie, co też ten przyniesie. Uwielbia chaos podczas abordaży i ten prymitywny zew – zabijaj albo uciekaj. Uwielbia szaleństwo sztormów, przyspieszone bicie serca i niepewność, czy kolejna fala nie zmyje cię z pokładu. Najbardziej uwielbia pływać na pirackich statkach, które dają mu największe poczucie wolności. Najmniej odpowiada mu regularna marynarka państwowa, którą uważa za zbyt sztywną. Podczas rejsów panterołak często stoi na dziobie bądź przechadza się tuż na skraju burty albo też skacze po żaglach, rozkoszując się morzem. Czuje się nietypowo, kiedy zagłębia się za bardzo w ląd lub kiedy od zbyt długiego czasu nie wypłynął. Jest urodzonym żeglarzem i raczej nie w sposób to zmienić.. 

Wygląd

Panterołak jest mężczyzną dosyć przeciętnego wzrostu, osiągając nieco poniżej sześciu stóp wysokości (około 170 cm). Jego sylwetka jest miła dla oka – szczupła oraz umięśniona. Odpowiednia dieta oraz wieloletnia, niekiedy bardzo wymagająca służba na okrętach sprawiła, że Tierõ wyrobił sobie całkiem imponującą muskulaturę, zachowując przy tym kształty i masę nieograniczające jego elastyczności oraz zręczności. Jego skóra posiada złocistobrązowy odcień, pokryta tropikalną opalenizną smaganą przez morskie bryzy. Ramiona pokrywa bardziej zaawansowane owłosienie, wynikające z kociej natury mężczyzny, układające się w popręgi, które są farbowane przez panterołaka dla większej efektowności – tradycja z jego życia na wyspach, gdzie to jego rasa była jego wielką zaletą. 

Jak u każdego panterołaka, głowę Tiera zdobi dwoje kocich uszu o jasnobrązowej sierści, w znacznym stopniu potrafiące komunikować nastrój mężczyzny – te dwa z reguły są wysoko podniesione, czasem drgając z entuzjazmu. Posiada brązowe, gęste włosy, nad którymi nie tak łatwo zapanować, nawet w przypadku, gdy nie są aż tak długie. Sięgają mu mniej więcej do połowy szyi. Twarz zdobią drapieżne kocie rysy, nadające jej bardzo przystojnego wyglądu, szczególnie w połączeniu z prostym nosem, kształtnym podbródkiem, wiecznie uśmiechniętymi ustami, często błyskającymi kiełkami, cienkimi, ostrymi brwiami oraz złocistymi, nieco spłaszczonymi oczami drapieżnej pantery obdarzonymi kocią, pionową źrenicą – nie tak łatwo jednak odróżnić je od oczu ludzkich i jest to możliwe dopiero, gdy źrenica się zwęża. Dłonie panterołaka zdobią nieco zbyt długie, zaostrzone pazurki, przydatne do rozcinania skóry gdy skończą mu się noże, a nie może sobie pozwolić na przemianę. Nie są jednak aż tak długie, aby wzbudzać zniesmaczenie czy też chociażby mocno rzucać się w oczy. Panterołak posiada długi na cztery stopy ogon przyozdobiony jasnobrązowym futrem poprzecinanym czarnymi odcieniami, który często buja się na boki, szczególnie energicznie w kobiecym towarzystwie. 

Ubiera się dosyć swobodnie, jak to przystało zarówno na marynarza, jak i pirata. Najczęściej jednak można uraczyć go w niezbyt grubej narzucie – stanowiącej kompromis pomiędzy płaszczem, a kamizelką - z materiału narzuconej na nagie ciało – Tierõ lubi eksponować zarówno ramiona, jak i klatkę piersiową. W tym przypadku lubi ciepłe kolory, szczególnie pomarańczowy. Uważa, że dodaje mu drapieżności. Po wewnętrznej stronie znajduje się ukryta kieszeń z nożem. Ramiona ma obowiązkowo odsłonięte, jednakże na przedramionach zaciskają się dwa skórzane karawasze, w których ukryte jest po sześć noży – podczas bitwy panterołak uwielbia nimi ciskać, dlatego duża ich liczba zawsze się przydaje. Dół ciała okrywają płócienne spodnie, sięgające nieco poniżej kolan, świetnie sprawdzające się w upalnych klimatach. W dwóch kieszeniach znajduje się po jednym nożu, kolejne dwa ukryte we wewnętrznych kryjówkach. Wszystko to podtrzymuje skórzany pas z dwiema torbami znajdującymi się na każdym z ud mężczyzny oraz jedną większą, zlokalizowaną z tyłu, ukrytą pod narzutą. Nosi tam wszystkie najbardziej potrzebne rzeczy, w jednej z nich znajduje się też awaryjne ostrze. Stopy zdobi para skórzanych butów, dosyć wysokich, w każdym z nich oczywiście znajduje się po ukrytym nożu. Łącznie ma ich przy sobie dwadzieścia i to z reguły starcza aż nadto. Strój ten potrafi rzucać się w oko nawet w dzielnicach portowych, szczególnie w połączeniu z wyglądem noszącego go. 

Porusza się nadzwyczaj swobodnie, zwinnie, często jakby tańcząc podczas chodzenia oraz nie krępując się przy zbliżaniu do ludzi na bardzo bliską odległość – szczególnie przedstawicielek płci pięknej. Mówi łagodnym, głębokim głosem, przypominającym miejscami mruczenie kota, dzięki czemu potrafi być bardzo hipnotyzujący – szczególnie dla białogłów. Posiada dosyć śpiewny akcent, wyrobiony przez życie na wyspach oraz liczne wyprawy na morze. Ów nietypowość jest łatwo dostrzegalna, choć w połączeniu z głosem potrafi być uczynić go znacznie bardziej pociągającym. Niemalże zawsze się uśmiecha, często kpiąco bądź z rozbawieniem, rzadziej z czystą sympatią. 

W swej panterzej postaci nie prezentuje się jako najbardziej potężny z owego gatunku, będąc raczej przeciętnych rozmiarów. Długością głowy i tułowia sięga nieco ponad cztery stopy (130 cm), zaś w kłębie posiada około dwa (60cm). W przeciwieństwie do swoich krewniaków z północy, nie posiada gęstego, białego futra, które to zostało zastąpione przez jasnobrązowe, mniej gęste i puchate, bardziej odpowiadające warunkom panującym w bardziej upalnym klimacie. Jasnobrązowe futro posiada urozmaicające je czarne linie układające się w nieśmiałe wzory, szczególnie widoczne na jego pysku. Ten w porównaniu do irbisów śnieżnych jest bardziej wydłużony, przystosowany do nurkowania pod morską powierzchnią. Kły, oczy oraz uszy posiada raczej typowe dla swojego gatunku, choć w połączeniu, szczególnie podczas bitewnych warunków, potrafią przerazić niejednego. Małe jak na panterę, ale odpowiednie dla śnieżnych panterołaków łapy skrywają ostre jak brzytwa pazury, gotowe rozerwać skórę człowieka. Długi na ponad trzy stopy ogon (100cm) wiecznie się buja, zapewniając ciału idealną równowagę. Tierõ w tej postaci porusza się z gracją i pewną wyższością, przechadzając się chociażby na skraju burtów okrętów. Jest w niej znacznie szybszy i zwinniejszy, co często wykorzystuje w bitwie, zmieniając formę wedle uznania. 

Historia

W jaki sposób dwójka śnieżnych panterołaków znalazła się na Arrantalis? Cóż, historia nie jest długa, ale i nie krótka – obydwoje pochodzili z klanów zamieszkujących odległą północ. W sumie opowieść ta może zdać się nieco sztampowa; dwie społeczności sobie wrogie od pokoleń oraz dwójka zakochanych, którzy miłością próbują walczyć z odwieczną nienawiścią. W przypadku baśni dla dzieci, często kończy się to pogodzeniem dwóch rodów, połączeniem ich, a dzieci owej dwójki stają się przywódcami wielkiego, wspaniałego klanu. W wystawianych na scenach dramatach wszyscy z reguły giną. Rzeczywistość jednak ukazała zupełnie bardziej przyziemne rozwiązanie – dwójka zakochanych uciekła z północy, przybywając do Środkowej Alaranii. Wiele lat błąkali się po kontynencie, szukając miejsca dla siebie, jednak nigdzie nie mogli się spokojnie osiedlić. Sytuacja zrobiła się bardziej dramatyczna, gdy panterołaczka zaszła w ciążę. Zdecydowano wtedy, że zdecydowanie potrzebna jest im stabilność, co sprawiało, że podjęli nieco rozpaczliwe kroki – udali się na Arrantalis, państwo chętnie ich przyjmujące oraz posiadające najlepsze warunki. Zza wyjątkiem maleńkiego szczegółu... klimatu.

Dwójka panterołaków zamieszkała w stolicy, zostali przyjęci ciepło przez miejscowych, którzy zaraz pomogli im zaaklimatyzować się. Mężczyzna szybko odnalazł pracę w porcie i wynajął mieszkanie w kamienicy. Jakiś czas później narodził się ich syn. Nazwali go Tierõ Dominic, co było kompromisem pomiędzy ich północnymi korzeniami, a miejscowymi zwyczajami. Starali się żyć tak zwyczajnie, jak tylko się da, ciesząc się życiem. Ojciec Tiera pracował na tyle sumiennie, że mógł zapewnić rodzinie przyzwoity byt, a mały panterołak wzrastał spokojnie, posiadając dzieciństwo typowego mieszczańskiego dzieciaka. Mały wyróżniał się kilkoma rzeczami; był dosyć bystry, choć rzadko to wykorzystywał, ujawniając swoją przezorność tylko w momentach, gdy mu się chciało. Uczył się nie najchętniej, bardziej garnąc do fizycznych wyzwań, takich jak chociażby wspinanie się po budynkach miasta czy też ganianie w swojej młodej, panterzej postaci co mniejsze oraz zbyt dużo pozwalające sobie psy. Wyjątkowe jednak było przystosowanie jego ciała; jego biała sierść w ciągu kilku lat od narodzin przybrała bardziej stonowanego, jasnobrązowego tonu. Nie rozwijało się także tak puchate oraz grube jak u jego rodziców, oszczędzając mu męki towarzyszącej im przy wychodzeniu na słońce. Jak na śnieżną odmianę, posiadał także stosunkowo krótki ogon. Od najmłodszych lat był nadzwyczaj towarzyski oraz brawurowy. Posiadał zdolność wpasowywania się w grupy przyjaciół i bardzo rzadko można go było ujrzeć samemu. Najchętniej także podejmował się wszelakich wyzwań. Nie uczęszczał do szkoły, zamiast tego matka nauczała go w domu, przekazując własną wiedzę oraz starając się przygotować na dalsze życie.

W wieku dziewięciu lat ojciec zaczął zabierać go na okręty, aby uczyć syna pracy marynarza; panterołak wykazywał nadzwyczajną fascynację morzem, więc decyzja rodziców o kierunku jego nauki była jednoznaczna. Tierõ na pokładzie był niezwykle podekscytowany, biegając na wszystkie strony, będąc szczęśliwym, gdy mógł przy tym pomóc. Jego ojciec był na tyle lubiany, że mały dostawał fory od marynarzy i kapitana. Szybko nauczył się wiązać węzły, pływać oraz stawiać żagle. Zapowiadało się na to, że będzie miał życie pełne wrażeń pod królewską banderą, u boku ojca, szczęśliwie wracając co kilka tygodni do stęsknionej matki oraz swojej wybranki, na którą przyjdzie czas. Tak by też było, gdyby ich okręt nie stał się celem limarskich łupieżców. 

Jako okręt handlowy, bez eskorty, nie miał szans przeciwstawić się napastnikom – stawili niewielki opór, ale dzięki temu niewielu z załogi zginęło czy zostało rannych. Większość – w tym dwójka panterołaków – została wzięta do niewoli. Limarianie zajęli ich okręt, spętali ich na własnym, po czym pożeglowali z powrotem do swojej ojczyzny. Dla Tiera był to pierwszy prawdziwie trudny okres w życiu – spętany pod pokładem, ciągle pod okiem niebezpiecznych piratów, często sobie z nich drwiących, podających mizerne, ohydne racje oraz śpiąc w paskudnych warunkach. Miał wtedy jedenaście lat. Ale przynajmniej miał wsparcie ojca... dopóki nie dotarli do stolicy Limarii i tam nie zostali rozdzieleni. Jego ojca kupiono do lądowych polowań, dostrzegając korzyści z pantery w takim terenie. Tierõ jednak uraczył o wiele szczęśliwszego losu, choć wtedy nie potrafił tego jeszcze docenić. Jego młodociana twarzyczka spodobała się bowiem pewnemu kapitanowi, który postanowił uczynić go swoim osobistym sługą. Młody panterołak trafił więc na okręt, w dodatku nie jako galernik, ale w znacznie łagodniejszej roli. To oznaczało dla niego wielką szansę, choć początkowo nie zdawał sobie z tego sprawy.

Na początku był nadzwyczaj buntowniczy oraz zdecydowanie nie sprawdzał się w roli służącego, jednak kapitan spranie rozwiązał ten problem, pokazując mu alternatywę – na dwa tygodnie wysłał go do pracy na plantacji. Po powrocie Tierõ zrobił się o wiele potulniejszy i mogli w końcu rozpocząć współpracę. Kapitan nadzwyczaj ucieszył się, że jego niewolnik posiada umiejętności niezbędne na okręcie, bo dzięki temu nie musiał się obawiać, że ten przypadkowo wypadnie za burtę i utonie. Choć większość czasu panterołak spędzał na wykonywaniu niezbyt znaczących zadań – jego pan zrobił sobie z niego między innymi swojego skrybę, wymuszając nauczenia się ładnego pisma – to jednak natykał się także na wiele wymagających sytuacji, podczas których mógł udowodnić swoją przydatność. Podczas sztormu nikomu raczej nie zależy na tym, aby nie rozlać mu wina na spodnie, a dodatkowa para rąk bądź łap zawsze się przyda. Podobnie podczas abordażu. Charakterek oraz zaczepność panterołaka, wraz z jego niezwykłymi, kocimi atrybutami sprawiły, że szybko stał się także rozrywką zarówno kapitana, jak i całej załogi. Kot na pokładzie piratów, kto to widział?! Pozycja Tiera powoli się więc poprawiała, choć nadal był on tylko podręcznym służącym; mógł sobie pozwolić jednak na bardziej zuchwałe komentarze bez większych konsekwencji, a z kilkoma marynarzami nawet zaczęła łączyć go sympatia. Powoli przystosował się do myśli, że jego dawne życie jest stracone i musi przystosować się do nowych warunków. Dlatego zrobił się cwany. Wykorzystywał częstokroć swój naturalny urok oraz to, że mało kto go doceniał i nie uważał, co obok niego mówi. Dzięki temu zdobywał między innymi lepsze miejsca do spania i lepsze racje żywnościowe. Trwało to przez około trzech lat, dopóki nie dopadli ich łowcy piratów z Arrantalis...

Większość załogi została wycięta w pień, Tierõ jednak został jedynie wzięty w niewolę, jako iż się nie stawiał – nie potrafił wszak walczyć. Okręt miał go odwieźć do stolicy, gdzie stanąłby przed królową i oczekiwał na osąd. Bardzo możliwe, że wieść o schwytanym, młodym panterołaku z pirackiego statku dotarłby do uszu jego pozostawionej, zrozpaczonej matki, która zdołała sobie poradzić z życiem tylko dzięki pomocy serdecznych ludzi, współczujących jej straty, a ta dostałaby się do pałacu królewskiego i ogłosiła, że oto jest jej zaginiony syn, jednakże... tak, zgadza się, znowu łupieżcy... Tierõ trafił ponownie w ręce Limarian, jednakże tym razem nie było aż tak źle, jako iż postrzegali go jako odratowanego towarzysza. Zabrali go na swój pokład, gdzie dzięki wyuczonym umiejętnościom był w stanie udawać młodego marynarza. Dotarłby do stolicy, opuściłby okręt jako wolny człowiek i mógłby się zastanowić, co zrobić dalej, gdyby nie fakt, że szczęśliwi łupieżcy natknęli się na kolejny okręt handlowy... Jakie to morze małe, czyż nie? 

Kiedy nowa kapitan wcisnęła mu w rękę szablę oraz zmusił do wkroczenia na wrogi okręt, szybko się wydało, że Tierõ nie jest pełnokrwistym łupieżcą. Zszokowany wepchaniem na środek pola bitwy, nie wiedząc, co ma zrobić z bronią, panterołak przemienił się i w zwierzęcej postaci w rozpaczy, strachu, kierowany instynktem, walczył o życie. Wtedy zabił pierwszego człowieka w swoim życiu, co było dla niego prawdziwym szokiem. Kapitan odnalazła go stojącego nad ciałem już w ludzkiej postaci, z zakrwawioną twarzą, wpatrującego się tępo w trupa. Zaciągnęła do swojej kajuty i tam dosyć skutecznie wypytała, dowiadując się wszystkiego. Stwierdziła, że choć niewolnik, to jeszcze zrobi z małego marynarza. Dała mu warunek – przez pięć lat będzie służyć jako niewolnik-marynarz na jej okręcie, po czym zwróci mu wolność. Zgodził się na to. Odtąd zaczął pracować na statku równie ciężko, jak pozostała część załogi, ciesząc się pełnią obowiązków marynarza. Jego nowa kapitan była surowa, dlatego panterołak szybko został zmuszony nauki walki, choć mógł chociaż wybrać sobie broń, którą stały się noże oraz jego szczęka w panterzej postaci. Choć trwało to długo, Tierõ powoli przyzwyczajał się do łupieżczego stylu życia oraz uśmiercania innych ludzi. Zaczął zaprzyjaźniać się z załogą oraz dostrzegać piękno morza, które widzieli i oni. Pod koniec owych pięciu lat, gdy dochodził do dziewiętnastego roku życia, był już pełnokrwistym łupieżcą, pędzącym pewnie do abordażu na odpowiednią komendę, bez trudu zachowującym zimną krew podczas sztormów oraz świętującego udane napaście wraz z dobrymi kompanami w portowej karczmie oraz nowymi towarzyszkami w portowych zamtuzach. Zaczynał żyć jak prawdziwy Limarianin, dlatego gdy okres wiążącej go umowy dobiegł końca, postanowił pozostać na starym okręcie, ku radości jego towarzyszy. Spędził tam kolejne dziesięć lat, już jako wolny człowiek. 

Kolejny wiek życia panterołaka był nadzwyczaj burzliwy, ale przy tym i barwny. Jego znaczną większość wypełniały wyprawy na otwarte morze, rabunki, powroty do portu, świętowanie oraz wypływanie z powrotem, w pogoni za horyzontem skrywającym wypełnione łupami okręty. Co kilkanaście lat zmieniał statki, nie potrafiąc zbyt długo przesiadywać na tym samym. Służył pod kapitanami wszystkich poważniejszych plemion Limarii, a także pod jednym Wielkim Kapitanem, dzięki czemu zdołał doskonale poznać ich kulturę oraz stać się bardziej limarskim niż niejeden z rdzennych mieszkańców wysp. Jego panterze atrybuty były czymś nietypowym, ale w tym szalonym, awanturniczym kraju taka niezwykłość była jak najbardziej trafiona. Na morzu jednak wyróżniał się o wiele, wiele bardziej. Nikt chyba nie może spodziewać się tego, że podczas ataku piratów niespodziewanie na plecy jego towarzysza wskoczy dzika, groźna pantera. Obecność wielkiego kota na pokładzie potrafiła wzbudzać prawdziwe przerażenie, szczególnie, że Tierõ nie oszczędzał swoich płuc i warczał dosyć często i głośno. W takich warunkach tym trudniej zachować zimną krew, a pierwotne instynkty panikują na podstawowym poziomie. Całkiem szybko stał się sławny na Limarii oraz niesławny w wielu innych państwach. Wśród łupieżców uważany był za swoisty talizman szczęścia i choć rzeczywiście zdawał się takowe przynosić, to jego sekret polegał w większej mierze właśnie na tym psychologicznym wpływie; pełna ostrych kłów szczęka otwierająca się tuż przed marynarzami w potężnym ryku sprawiała, że nogi drżały. A to był łatwy cel. Limarianie lubili go nie tylko dzięki korzyściom, które przynosił, ale także przez jego wyjątkowy charakter – choć był arogancki i lekkoduszny, to jednak przy tym i nadzwyczaj czarujący. Żarty panterołaka jak nic pomagały w trudnych chwilach, urozmaicając kolejne dni żmudnej żeglugi, podczas których nie trafiło się na żaden okręt. Tierõ posiadał jednak także skłonności do cwaniakowania, często rozstając się ze swoją dawną załogą w nieco mieszanych stosunkach. Mało kto jednak był na tyle wściekły, aby ścigać go dłużej niż kilka dni – często nawet po kilku latach spotykał ponownie druhów, których oszukał i razem śmiali się z dawnych czasów. Taka po prostu była już magia, którą zdawał się wokół siebie roztaczać. 

Przeżył wiele przygód w tym okresie, choć nie wszystkie były typowe dla mieszkańca Limarii. Chociażby można wspomnieć o przygodzie z syreną – podczas jednego z polowań – w tych także brał oczywiście udział – Tierõ znalazł się sam na sam z osaczoną, przypartą do muru – a dokładniej skały – syreną. Panterołak zawsze jednak posiadał słabość do kobiecych wdzięków więc... postanowił oszczędzić naturiankę. W zamian jednak oczekiwał odpowiedniej nagrody, którą też i dostał. Historię tę zdarza mu się opowiadać, gdy wypije nieco zbyt wiele – Limarianie reagowali bardzo różnie. Niektórzy klepali go po plecach, gratulując, inni brzydzili się, twierdząc, że jak to tak można z półzwierzęciem. Tierõ zawsze ciętym dowcipem był w zdanie im zripostować, chociażby wspominając, że on sam jest przecież półzwierzęciem. Zawadiaka częstokroć przenikał także do portów miast niezbyt przyjaznych dla piratów, ukrywając swoje zwierzęce atrybuty. Częstokroć ratował pojmanych kompanów czekających na egzekucję, czasem chciał skosztować czegoś nowego, czy to w dzień na rynku, czy też w nocy, w odpowiednich przybytkach. Kilkakrotnie został podczas takich wypadów schwytany, raz nawet w samym zamtuzie, poznał więc wnętrza kilku, może kilkunastu lochów, jednak za każdym razem udawało mu się umknąć. Wiecznie młody i rześki zawadiaka wielokroć stawał przed możliwością zdobycia własnego okrętu oraz zostania kapitanem, jednak za każdym razem zdecydowanie odmawiał. Twierdził, że dowodzenie i polityka zdecydowanie nie są dla niego. Jego najwyższym, choć dosyć często powtarzanym osiągnięciem było zostanie pierwszym oficerem. Nie, żeby nie potrafił wydawać rozkazów, ale na dłuższą metę robiło się to dla niego zbyt uprzykrzające. Zdecydowanie wolał mieć nad sobą kogoś innego, kto by się troszczył wszystkimi tymi nudnymi sprawami. 

Pierwszy gwałtowny wstrząs w sposobie życia panterołaka nastąpił, gdy ten odnalazł swojego ojca. Ten wciąż pozostawał niewolnikiem przeznaczonym do polowań, z lat na lat przekazywany w coraz to inne ręce. Przez tak długi czas o mało nie zatracił się w swojej dzikiej natury i nie postradał zmysłów, jednak widok syna te od razu ożywił. Początkowe relacje nie były najprostsze, gdyż ojciec, gdy już otarł łzy szczęścia, zauważył prędko, że jego syn wyrósł na jednego z tych, którzy zgotowali mu taki los. Tierõ jednak, zszokowany odkryciem, postanowił pomóc swojemu ojcu. Najpierw wygrał go w karty od jego właściciela, po tym, jak uprzednio nieco go upił. Stał się jego nowym panem, choć nie tak prędko zwrócił mu wolność. Najpierw chciał mu pokazać kilka rzeczy. W ciągu kilku kolejnych miesięcy ojciec i syn powoli uczyli się siebie nawzajem, aż w końcu udało im się stworzyć namiastki rodzicielskich relacji. Wtedy została poruszona kwestia matki panterołaka. Wyprawa na Arrantalis była ryzykowna, jednak Tierõ podjął się jej i przemycił siebie oraz ojca do stolicy. Tam dosyć prędko udało im się odnaleźć kobietę, która była tuż po ostatnim rozwodzie – przez te wszystkie lata pogodziła się z myślą, że straciła ukochanego i starała się jakoś zacząć życie na nowo, choć niezbyt jej to wychodziło. Na widok dwóch mężczyzn oniemiała, od razu ich rozpoznając, po czym rzuciła się z łzami w ich ramiona. Rodzina ponownie się złączyła, choć warunki nie były najbardziej... idealne? Tierõ wraz z ojcem dogadali się już na statku, że nie powiedzą panterołaczce o jego zajęciu. Musieli nieco poprzeinaczać fakty, jednak w końcu się dogadali. Małżeństwo ponownie zamieszkało razem w stolicy, Tierõ próbował uczynić podobnie, jednak szybko przekonał się, że zew morza jest za mocny, a jego charakter nie nadaje się do spokojnego życia, szczególnie w jednym miejscu. Pobył z rodzicami dwa tygodnie, a następnie wyruszył w morze. Po jakimś czasie jednak wrócił. Zawsze wracał. W końcu przyzwyczaili się do takiego stanu rzeczy, zawsze witając syna z radością w domu.

Tierõ nie powrócił na Limarię. Odzyskanie rodziny sprawiło, że przemyślał kilka spraw. Nie miał zamiaru rezygnować z żywota awanturnika, jednak pomyślał, że nieszczególnie ów musiał być tak... krwawy. Wyruszył na Wybrzeże Jadeitów, gdzie zaczął zamieszkiwać karczmy, pakować się w tarapaty oraz zatrudniać się nawet jako porządny marynarz. Oczywiście w pewnych okresach. W innych trafiał na piracką załogę oraz postanawiał do nich dołączyć, aby nieco porabować, jak za starych czasów. Panterołak jednak zdecydowanie nie stał się aniołkiem. Bardzo często zaciąga się do przemytników lub na innego rodzaju bardziej podejrzane okręty. Wciąż bez wątpienia jest piratem, tyle że nieco złagodniałym i bardziej niezależnym. Nie musząc się troczyć aż tak o swoją opinię, zrobił się także znacznie bardziej przebiegły, często kantując, kradnąc czy podle obracając sytuację na swoją korzyść. Ciągnie go do niebezpieczeństwa, szczególnie tym związanym z morzem. Czasami wykorzystuje wiedzę nabytą na wyspach i pomaga zbudować jakiś okręt, jednak nie jest to aż tak częste. Spotkania z dawnymi kamratami... cóż, zawsze są interesujące. Pomimo wszystko jednak do dziś skacze sobie po masztach okrętów, a jego ogon jest z całości, więc żadne problemy nie okazały się na tyle duże, aby go powstrzymać na zawsze i posłać na dno morza. Ciekawe, czy takowe kiedyś nadejdą...
  • Najnowsze posty napisane przez: Tierõ
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: Kapitanie, kot na pokładzie!
            Na całe szczęście możliwości panterołaka były o wiele prostsze niż jego szczęście w tym mieście. Mając do wyboru konfrontację ze strażnikami na suchym lądzie, wylądowanie w więzieniu, w którym jakiś dr…
    25 Odpowiedzi
    11163 Odsłony
    Ostatni post 4 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Kapitanie, kot na pokładzie!
            Tierõ był oburzony, jak nigdy! No, dobra, najwyżej od naprawdę długiego czasu. W porządku, może kilkanaście minut temu zdarzyło mu się być o wiele bardziej zdenerwowanym. Prawdę mówiąc, to panterołak ni…
    25 Odpowiedzi
    11163 Odsłony
    Ostatni post 4 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Kapitanie, kot na pokładzie!
            Tierõ pozwolił złodziejce prowadzić – to było dosyć naturalne, w końcu ona o wiele lepiej znała miasto i wiedziała, gdzie może nabyć to, co jest mu potrzebne; no i jeszcze dzięki temu mógł kołysać głową…
    25 Odpowiedzi
    11163 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post