Safira jest osobą na wskroś dobrą, jak z resztą na anielicę przystało. Nie przejdzie obojętnie wobec żadnej krzywdy, pomoże każdemu, kto tego potrzebuje. Na zewnątrz pokazuje tylko tyle, ile to jest konieczne, większość tego co czuje rozgrywa się w środku. A tam, w głębi duszy, dzieje się bardzo wiele. To co spotkało ją za życia wywarło ogromne piętno na jej obecnej postawie. Nie boi się już mężczyzn, ponieważ lata życia w ciele anioła były także latami wzmożonego treningu. Teraz Safira potrafi się świetnie bronić. Umie strzelać z łuku, posługiwać się mieczem i sztyletami. Wie jak się obronić w razie gdyby została zaatakowana. Może nie jest zbyt silna, ale nadrabia sprytem i zwinnością, a także inteligencją. Niestety jej przeszłość czasem dopada ją także teraz; choć bardzo by chciała, nie może spać w nocy. Jeśli już sypia to niewiele, nocami głównie czyta i gra w szachy sama ze sobą, trenując nowe ruchy, z nudów często też czyści broń swoją i współtowarzyszy. Gdzieś tam, w głębi niej, istnieje taka cząstka, która wiecznie jest smutna. Nostalgia dopada Safirę aż nazbyt często. Nie to, że nie potrafi się cieszyć, czy uśmiechać, po prostu na zewnątrz jest raczej poważna. Inaczej sprawa się ma, jeśli Safira jest w towarzystwie kogoś bardzo bliskiego, wtedy częściej się uśmiecha i staje się bardziej radosna. Podobne oblicze anielicy ujawnia się, kiedy przebywa ze zwierzętami. Przy nich czuje się jak w domu, jeśli tak można powiedzieć o osobie, która takowego domu jako tako nie ma. W końcu aniołowie mieszkają akurat tam, gdzie zostaną przydzieleni. Właściwie jedynym miejscem, które Safira mogłaby nazwać domem, jest mieszkanie jej mistrzyni, która przez wiele lat się nią opiekowała. Tak, to było jedyne miejsce, które anielica mogła nazwać domem. Obecnie jednak Safira mieszkała tam, gdzie akurat wypełniała misję.

Safira jest niewysoką, drobną kobietą. Mierzy jakieś 165 cm wzrostu, jest szczupła, ma wąską talię i niezbyt szerokie biodra. Jej biust jest raczej niewielki, dzięki czemu łatwo jej dopasować skórzaną zbroję. Kobieta już za życia była śliczną dziewczyną, ale po przemianie w anioła jeszcze wypiękniała. Jej twarz jest iście anielska, ma delikatne, łagodne rysy. Jej usta są pełne, choć niezbyt duże, w delikatnym różowym kolorze. Ma jasną cerę, z leciutkimi rumieńcami na policzkach. Jest posiadaczką dużych, akwamarynowych oczu. Jej brwi są raczej rzadkie i dość jasne, choć nie całkowicie blond. Rzęsy ma raczej krótkie, choć dość gęste, w lekkim brązowym odcieniu. Ma długie, sięgające pośladków, jasne, słomkowe włosy, które układają się w lekkie fale. Zazwyczaj nosi je zaplecione w warkocz, ponieważ jest wojowniczką i włosy nie mogą jej przeszkadzać podczas wypraw. Czasem spina je w ciasny kok, nisko na karku, co też ułatwia funkcjonowanie. Rzadko można ją zobaczyć w rozpuszczonych włosach, no chyba, że wieczorem, przed snem. Ubiera się w zależności od tego, co akurat robi. Jeśli służyłaby w pałacu, byłaby zapewne ubrana w piękną suknie. Aktualnie jednak Safira jest wcielona do oddziału wojowników, dlatego ubiera się zupełnie inaczej. Nosi dosyć obcisłe, lecz nie krępujące ruchów spodnie w beżowym, czarnym, szarym albo zielonym kolorze, do tego biała bluzka lub koszula, a na to zazwyczaj ciemniejsza tunika. Na to wszystko zakłada skórzany napierśnik w naturalnym, brązowym kolorze, z wytłoczonymi liśćmi, ot dla ozdoby. Ma także skórzane karwasze, nagolenniki i wysokie, także skórzane buty, wiązane rzemieniami. Chodzi wyprostowana, choć nie można powiedzieć, że jest w tym zbyt dumna. Jest posiadaczką ciepłego, lekkiego, dźwięcznego głosu.

Safira nie urodziła się aniołem. W swoim pierwszym życiu była człowiekiem. Urodziła się w ubogiej rodzinie, jako córka cieśli i szwaczki. Miałą piątkę rodzeństwa. Trzech braci i dwie siostry. Jej rodzina wiodła bardzo skromne życie. Mieszkali w starym, niewielkim domu. Cała szóstka dzieci mieszkała w jednym dużym pokoju na poddaszu. Łóżko stało przy łóżku, nie było miejsca na nic innego. Na dole ich domu mieszkali rodzice i znajdowała się izba wspólna, ze stołem. Jej ojciec ciężko pracował jako cieśla, a poza tym wieczorami lubił sobie wypić. Nie bił, nie awanturował się, ale do idealnego ojca było mu daleko. Dziećmi interesował się z przymusu. Matka Safiry miała tyle zajęć, że wychowanie dzieci też nie należało do pierwszego obowiązku. Owszem były nakarmione, umyte i miały czyste ubrania, ale na jakiekolwiek inne zajęcia matce nie starczało czasu. Dzieciaki wychowywały się same, na podwórku, z innymi dziećmi. Ich wioseczka była mała, więc nie było się czego bać, nic nie czyhało na dzieci, tak jak w miastach. Tak więc Safira i jej rodzeństwo wychowywali się sami.

Do pracy poszła już jako mała dziewczynka, była pomywaczką w jednej z karczm, w mieście, które znajdowało się niedaleko jej wioski. Musiała wstawać wcześnie rano, żeby dojść do pracy, a wracała późnym wieczorem. Jej żywot nie był łatwy, jednak wiara w Pana niezłomna. Była na wskroś dobrą istotą, mimo swoich niedostatków dzieliła się z biedniejszymi tym co miała. Umarła młodo, bardzo młodo. Miała ledwo siedemnaście wiosen. Została zgwałcona i zamordowana przez bandę zapijaczonych młodzieniaszków. Odrodziła się jako anielica ducha. Chciano wymazać jej wspomnienia, by zaczęła życie jako czysta karta, jednak coś w jej duszy blokowało magię i nie pozwalało na usunięcie przerażającej przeszłości. Przez to, co się wydarzyło, nie mogła od razu przystąpić do szkolenia, została oddana pod opiekę starszej anielicy - Fiony. Minęło wiele długich miesięcy, nim otrząsnęła się z traumatycznych wydarzeń. Jednak nigdy tak naprawdę nie oczyściła się ze wspomnień. Przystąpiła do szkolenia i, jak się w praktyce okazało, bardzo łatwo przyswajała sobie wszelkie nauki. Wcześniej nie umiała nawet czytać, teraz miała okazję nauczyć się tego i wiele, wiele więcej. Szybko okazało się, że Safira jest bardzo pojętna, pochłaniała wiedzę jak gąbka. Wciągnęła się w naukę zielarstwa, botaniki, a później medycyny, anatomii, a nawet alchemii, czy czytania aur. Mijały lata, a Safira nadal nie została wysłana na żadną misję. Miała także ogromny talent do nauki magii. Zaklęcia łapała niezwykle szybko, w związku z tym, że nadal nie można było usunąć jej wspomnień, a Safira nie mogła spać, postanowiono, że pierwszą misję należy odłożyć. Nie chcąc jej narażać na stres związany z posługą na ziemi, tymczasowo postanowiono, że zostanie w Planach Niebiańskich na dłużej. I tak, doskonaląc swoje umiejętności, Safira dożyła lat dziewięćdziesięciu. Nadszedł jednak ten czas, by mimo swoich lęków Safira ruszyła dalej. Więcej mogła nauczyć się już tylko w praktyce. Wkrótce potem została wysłana na pierwszą misję, wraz ze swoją opiekunką. Mimo upływu lat, wspomnienia z jej pierwszego życia nie blakły. Nauczyła się jednak z nimi żyć. Jednak to co pozostało niezmienne, to bezsenność, na którą cierpiała. Po jednej misji była kolejna i następna, pierwsze kilka zadań wykonała z Fioną; zawsze po wykonanej misji wracały do Planów Niebiańskich, do domu jej nauczycielki i tam miała chwilę czasu, by odsapnąć. W końcu jednak nadszedł czas, że Safira sama musiała ruszyć w świat. I tak za jedną misją była kolejna i kolejna, aż do czasu przystąpienia do drużyny Malachiego. Anielica myślała, że będzie to zadanie jak każde inne, ale miliła się. Spotkanie Malachiego namieszało jej w życiu. Nie chciała się zakochać, ale stało się inaczej, początkowa przyjaźń zmieniła się w coś więcej. Myślała, że jej uczucie jest odwzajemnione, ale nie było. To złamało jej serce, jej własne wyznanie i odtrącenie przez Malachiego, złamało jej serce. Po prostu, niespodziewanie, nie w tym momencie. Straciła zarówno ukochanego, jak i przyjaciela. Odsunęła się od anioła, bo nie chciała już bardziej cierpieć. Zamknęła się w sobie, ale nie zrezygnowała z powierzonego jej zadania. Pozostała w drużynie i postanowiła, że za wszelką cenę musi to wszystko znieść.