Najprościej mówiąc, jest on nieprzewidywalny. Shemhamforash postępuje ściśle według własnych zasad, które znane są w zasadzie wyłącznie jemu. Co za tym idzie jego charakter oraz zachowanie uznawane są za skrajnie zmienne, gotowe w każdej chwili ulec wyjątkowo gwałtownej, a nawet drastycznej przemianie. I tak z miłego, kulturalnego oraz bardzo zrównoważonego mężczyzny, potrafi w ułamku sekundy z byle powodu zmienić się w chamskiego, opryskliwego, a nawet wulgarnego typa, który nie będzie stronił od słów mających za zadanie jak najbardziej dotknąć osobę, z którą wszedł w interakcję. Oczywistym jest, że zależy to od bardzo wielu czynników, lecz w gruncie rzeczy nie można go zamknąć w jakichś odgórnie narzuconych, sztywnych ramach właśnie z uwagi na ową zmienność. Ponadto często, choć w różnym stopniu, wykazuje wyższość względem innych i próbuje pokazać, iż jest osobą zwyczajnie lepszą od swojego rozmówcy. Choć stara się zmienić owe nastawienie z uwagi na świadomość tego, że z obecnym nie będzie w stanie wiele osiągnąć, postępy jego są raczej marne. Wciąż jednak jest upartym indywidualistą, który absolutnie wszystko chce wykonywać sam.

Mężczyźni lubiący mężczyzn powiedzieliby, że jest piękny. Kobiety lubujące się w mężczyznach rzekłyby, iż jest bardzo przystojny. Faktem jest jednak, że natura i bogowie nie poskąpili mu urody. Sylwetką nie imponuje, gdy pozbędzie się przyodziewku, choć zarzucić jej też niczego nie można. Nie ujrzysz wspaniale wyrzeźbionych mięśni, które powaliłyby Cię na ziemię samym tylko wyglądem. Jest raczej szczupły, choć z wyraźnie zarysowanymi mięśniami pod jasną skórą. W tym wszystkim nie ma więc wystających kości, pierś jest wypukła a nie wklęsła i pracować nad tężyzną nie musi. Przejdźmy jednak wyżej, tam, gdzie naprawdę zaczyna się dziać. Długie, czarne niczym smoła włosy są proste i sięgają za łopatki, a do tego imponują gęstością. Posplatane w grube warkocze z wplecionymi weń piórami kruka robią wrażenie i przyciągają wzrok. Średniej wysokości czoło okraszone dwoma łukami czarnych brwi, pod którymi znajduje się nieludzko zielonych oczu przywodzących na myśl najczystsze szmaragdy, które rozdziela prosty nos. Twarz silnie zarysowanych kościach szczęki i linii brody porośnięta jest niemal zawsze trzydniowym zarostem. Jeszcze jednym, małym szczegółem, jest podłużna blizna przecinająca jego twarz z prawej strony - pamiątka po przegranym pojedynku - oraz tatuaż pokrywający lewą jej część od czoła po policzek.

Jeśli chodzi o ubrania, to preferuje wykwintne, wykonane z najlepszych gatunkowo materiałów odzienie dopasowane do jego sylwetki oraz gustu. Zazwyczaj są to dość luźne, mocno wycięte pod szyją koszule, lekko dopasowane spodnie, buty o wysokich cholewach na grubszych, utwardzanych podeszwach oraz płaszcze do ziemi z wysokimi, wywijanymi kołnierzami. Wszystko to jest barwy czerni, rzadziej głębokiego granatu i nie sposób ujrzeć maga w innych barwach, niźli te. Do tego charakterystycznym i stałym elementem jego wyglądu jest sygnet ze szmaragdowym oczkiem na serdecznym palcu lewej dłoni.

Narodził się z darem, który w jednych budził podziw, a w innych czystą zawiść. Zazdroszczono mu bowiem naturalnego talentu do władania żywiołami, który już od najmłodszych jego lat objawiał się w sposób niekontrolowany, choć przy tym niezbyt efektowny. W samej magii nie ma nic specjalnego, wszak wielu Nemorian rodzi się z takim darem, lecz prawdziwym błogosławieństwem jest umiejętność panowania nie nad jednym, nie nad dwoma, a nad czterema żywiołami. Nic więc dziwnego, iż Shemhamforash za swój obowiązek poczytywał kształcenie w kierunku opanowania, a następnie ujarzmienia swej mocy i rozwinięcia jej do takiej postaci, w której połączone żywioły pozwoliłyby mu wykroczyć poza umiejętności przeciętnych magów. Ćwierć milenium spędził na walce z pokusami życia alienując się od innych, a jednocześnie rosnąc w siłę nie tylko jeśli chodzi o Moce, lecz również o charakter, który kuł w ogniu magii studzonej jej wodą. Mimo trybu życia jakie wiódł w arystokratycznym kręgu Nemorian zawsze czuł się w jakiś sposób od nich odrębny, inny, wyjątkowy. Czuł się przede wszystkim lepszy od nich. Kiedy krewniacy do walki używali szpad lub rapierów, w jego dłoni spoczywał jednoręczny miecz. Kiedy inni walczyli bez broni, jego ciało spowijała płytowa zbroja. I choć bracia oraz siostry z natury byli samotnikami, on niemal całkowicie stronił od ich towarzystwa wiedząc, że pewnego dnia przyjdzie taki moment, gdy sięgnie po władzę, jakiej od zawsze pragnął.
Niestety, zadarł z niewłaściwym Nemorianinem, który był od niego starszy, bardziej poważany oraz potężniejszy. Na nic zdała się lawa, lód i błyskawice w obliczu sprzeciwu pozostałych towarzyszy, którzy nie chcąc dopuścić do powstania chaosu stanęli przeciw Shemhamforash. Ten uniósłszy się pychą, siłą pragnął ich sobie podporządkować, nagiąć do własnej woli. Karą za to nie była śmierć, lecz coś o wiele gorszego. Wyrzucono go z otchłani wprost w objęcia świata ludzi, gdzie miał wieść swe życie aż po jego kres, pośród istot niskich i niegodnych nawet jego splunięcia. Pozbawiony wszystkiego, musiał zacząć od nowa w krainie zwanej Alaranią, którą znał jedynie z traktatów, jakie niegdyś studiował.