Edgar to miły, sympatyczny, pogodny facet. Wielu ludzi opisując go, użyłoby po prostu określenia "swój chłop". Stanowi swoisty pomost pomiędzy wzniosłym światem arystokracji, w którym obraca się bez problemu z należytą kulturą i zwyczajami, a życiem zwykłych żołnierzy, rzemieślników czy prostych robotników, nie stroniąc od wieczora w zatęchłej knajpie przy kuflu piwa. Traktuje wszystkich na równi, bez względu na status, co jest uważane za dziwne w szlacheckich kręgach. Jest naprawdę twardy, trudno jest go ruszyć psychicznie, ma silną wolę i dość duży dystans do siebie. Za najważniejsze dla siebie cechy obiera lojalność i sprawiedliwość. Można na niego zawsze liczyć i nie porzuca danego mu zadania, dopóki nie będzie miał pewności, że jest niewykonalne. Łatwo obdarza sympatią innych ludzi, a co za tym idzie, daje im także kredyt zaufania. Rzadko wpada w gniew, a gdy już to robi, zazwyczaj naprawdę ma poważny powód. Stara się być szczery z ludźmi, nawet jeśli wie, że niekoniecznie takie jest ich życzenie, a łże tylko w momentach, w których jest to naprawdę potrzebne. Jest spokojny i zachowuje zimną krew, nawet gdy sytuacja jest bardzo stresująca. Szczególnie przyzwyczajony jest do nieumarłych, z którymi walczył w potyczkach z wojskami z Maurii.

Edgar jest całkiem konkretnie zbudowanym mężczyzną, mierzącym sobie około 170cm. Ma twardą skórę o jasnej karnacji, a na jego kwadratowej głowie można ujrzeć krótkie, siwe włosy, brodę i wąsy w takim samym kolorze oraz zmarszczki, świadczące o tym, że lata młodości ma on za sobą. Oprócz tego, wyróżnia się orli nos, widać też ciemnobrązowe oczy, spoglądające na otaczający świat ze spokojem. Ubiera się prosto, zazwyczaj ma na sobie lekką, lamelkową zbroję, pod nią czerwoną przeszywalnicę. Nosi ciężkie, skórzane buty kawaleryjskie i grube rękawice z tego samego materiału, jego materiałowe spodnie są dość wytrzymałe i trudne do rozerwania. Do swojego pasa ma przytroczony długi miecz i sztylet, najczęściej porusza się także z tarczą, w ręce lub na plecach, na której widnieje herb rodowy w postaci czerwono-złotego kruka. Często też, zwłaszcza w chłodniejsze dni, okrywa się czerwoną peleryną z mocnej tkaniny i ciepłym, futrzanym kołnierzem. Ma niski, donośny i ciepły głos, rzadko go podnosi. Jego spojrzenie jest spokojne i przyjazne, na twarzy często widać uśmiech. Porusza się dumnie, wyprostowany, stawiając pewne kroki.

Edgar przyszedł na świat w Ekradonie, jako najmłodszy z trzech synów zasłużonego rodu szlacheckiego. Jego ojciec, Conall, był wsławionym kawalerzystą, który stoczył wiele potyczek z nieumarłymi legionami z Maurii. W ramach zasług, od króla Daruena otrzymał on część ziemi przy Szepczącym Lesie, wtedy jeszcze świeżo przyłączonej do królestwa. Tam Edgar dorastał, przyswajając sobie jako dziecko podstawy zachowań dworskich, wyższych nauk, szermierki oraz jeździectwa, z czego z największą łatwością przychodziły mu dwa ostatnie. Jego dzieciństwo wiązało się głównie z sielankowym życiem, ponieważ mimo że nie należał do najbogatszej szlachty, to miał wszystko czego potrzeba było, a nawet wiele więcej. Wiadome było jednak, że nie odziedziczy ani skrawka z rodzinnej fortuny, musiał więc znaleźć inny sposób na utrzymanie i przeżycie w przyszłości. W związku z tym, w wieku 15 lat został wysłany do Ekradonu, do szkoły oficerskiej, gdzie spędził kolejne kilka lat, doskonaląc swoje już przyswojone umiejętności i nabywając nowych, niezbędnych przy toczeniu wojny.

W zaledwie rok po rozpoczęciu przez niego nauki, doszła go wieść o niechybnej śmierci ojca, który w wyniku wypadku podczas jazdy na koniu, spadł i rozbił sobie czaszkę. Matka Edgara pogrążyła się w żałobie, on sam mocno przeżył tą stratę, jednak nie był to żaden dyskomfort dla pierworodnego syna, 22-letniego Williama, który od razu przejął spuściznę po ojcu, zarówno jak i jego tytuł, bezzwłocznie zajmując posiadłość razem ze swoją młodą żoną. Od tego czasu ziemie rodu zaczęły powoli podupadać, gdyż możnowładca przejmował się wyłącznie ukochaną, jak i innymi, pobocznymi "ukochanymi", przez lata traktując swoje włości jako maszynkę do pieniędzy, kompletnie nie dbając zarówno o ich industrializację i bezpieczeństwo. Edgar w tym czasie piął się po szczeblach w szkole oficerskiej, a ukończeniu jej trafił do wojska i wyruszył od razu na front wojny prowadzonej z Maurią. Królestwo nieumarłych od niepamiętnych czasów było w stanie wojny z Ekradonem, czasami odpuszczając, a czasami agresywnie uderzając w swojego wroga, przez co wojska obronne musiały być w ciągłej gotowości. Stoczył niezliczone ilości potyczek, brał też udział w kilku dużych bitwach. Zaczął swoją służbę jako podrzędny kawalerzysta, z czasem pnąc się w górę, przez pocztowego, aż do przywódcy chorągwi. Z latami coraz więcej przybywało mu doświadczenia, umiejętności w fechtowaniu stały się, można by powiedzieć mistrzowskie, po kilkunastu latach służby stał się wręcz ikoną dla Ekradońskiego wojska. Do bohatera, którego opiewają pieśni, było mu daleko, ale wielu młodych żołnierzy i oficerów patrzyło na niego jak na wzór.

Gdy Edgar miał już 45 lat, został wycofany z regularnego wojska ze względu na wiek. Zaoferowano mu jednak stanowisko doradcy wojskowego dla wyższego dowództwa, ze względu na zasługi i doświadczenie. W tym mniej więcej czasie zmarł jego najstarszy brat, William, na chorobę najprawdopodobniej weneryczną. Nie miał on potomstwa, a przynajmniej nie z prawego łoża, więc ziemię objął swoim władaniem drugi brat Edgara, Leonard. Ten z kolei był przymuszony przez rodziców do nauki magii, jako że odkryto w nim dość szybko zmysł magiczny. Spędził wiele lat w klasztorach i akademiach magicznych, których przez nałożony przymus z całego serca nienawidził. W swoich włościach odnalazł sposób na rozładowanie swoich frustracji i krzywd, pijąc na umór i terroryzując miejscowych wieśniaków. Nakładał ogromny ucisk na okoliczne wsie, co doprowadziło w końcu do powstania chłopskiego, do którego dołączyli się także żołnierze Leonarda. Król Harven znając władcę, przeciwko któremu wybuchł bunt, nie kiwnął nawet palcem, pozwalając powstańcom wywlec możnowładcę ze swojej wieży i powiesić go na drzewie. Tym samym, ziemia przypadła Edgarowi, który złożył hołd lenny królowi i niezwłocznie pojechał na swoje nowe włości, starając się jak najbardziej załagodzić nastroje społeczne i uspokoić mieszkańców. Jego zaangażowanie w sprawy wieśniaków spotkało się z wielką aprobatą ludności, która bardzo polubiła nowego możnowładcę i żyje z nim w dobrych stosunkach już od ponad roku.