Profil użytkownika Kimiko
Historia
Kimiko urodziła się w Efne, a jej pojawienie się na świecie było podwójnym zaskoczeniem. Przede wszystkim jej rodzice byli ludźmi, a sama dziewczynka nie była wcale planowana. Ot młoda mieszczanka zapomniała się z pewnym młodzieńcem i przez dziewięć następnych miesięcy skrzętnie ukrywała ciążę przed rodzicami. Od początku chciała pozbyć się dziecka, niedługo miała zostać wydana za mąż i to bardzo korzystnie. Drobne dzieciątko w jej łonie było więc jedynie problem, którego należało się pozbyć niezwłocznie po rozwiązaniu. Młoda dziewczyna obawiała się jednak, że będzie ciężko jej tak po prostu porzucić bezbronne dziecię, nie uważała się bowiem za złego człowieka, a jedynie za biedną dziewczynę, którą spotkało nieszczęście. Można więc wyobrazić sobie jej zdziwienie, gdy rodząc potajemnie w lesie, zobaczyła, że jej córeczka ma jadowicie zielone oczy o pionowych źrenicach, maleńkie okrągłe uszka i niezwykle ruchliwy czarny ogonek. Zostawiła je we mchu bez żadnych wyrzutów sumienia, ledwie obrzucając maleństwo jedwabnym szalem, który na sobie miała. Wróciła potajemnie do domu, o dziecku zapomniała i nie pomyślała o nim już nigdy. Ojciec panterołaczki, nawet nie wiedział o jej istnieniu.
Nowonarodzona zmiennokształtna miała trzy opcje. Mogła zamarznąć w lesie, nie odnaleziona przez nikogo, mogła swoim kwileniem przyciągnąć jakiegoś drapieżnika, co również skończyłoby się jej śmiercią, ale mogła też mieć szczęście i jej płacz mógł usłyszeć ktoś o dobrym sercu, kto przygarnąłby dziewczynkę. I tylko szczęśliwe zrządzenie losu sprawiło, że spełnił się ostatni scenariusz. Znalazła ją bowiem zielarka, którą kilkanaście lat temu przepędzono z miasta z powodu niesłusznych podejrzeń o trucie ludzi, i która od tamtej pory mieszkała sama w lesie. Miała na imię Zona.
Kimiko pierwszy raz przemieniła się przypadkiem. I przypadkiem przemieniała się przez pierwsze trzy lata życia, doprowadzając tym swoją wybawczynię do szału. Zielarka miała jednak własne powody, dla których odratowała i zachowała dzieciaka, i nie miało to nic wspólnego z niezaspokojonym instynktem macierzyńskim ani dobrym sercem. Nie owijając w bawełnę: Zona w istocie była trucicielką i tylko oskarżenia w Efne były niesłuszne – nie zatruła tych dwoje, o których śmierć ją oskarżono. Gdy ona ingerowała w napoje i posiłki to nikt nawet nie wiedział, że ofiary nie zmarły z przyczyn naturalnych. Tamtą parkę zabił ktoś inny i była to zupełna fuszerka, za którą winę nieszczęśliwie poniosła Zona. Teraz jednak los się do niej uśmiechnął, bo dosłownie znalazła w lesie niemowlę. Panterołaczkę. Jako samotniczka, trucicielka niespecjalnie na kim miała testować swoje zioła, a teraz mogła robić to na sobie, mając pod ręką niewyczerpywalne źródło leczniczej krwi. Przygarnęła więc dziewczynkę, nadała jej imię, wychowała i odpowiednio wyszkoliła. Nawet podarowanie Kimiko medialionu, który miał chronić ją przed wrogimi czarami, nie było bezinteresownym działaniem.
Wracając jednak do niekontrolowanych przemian…
- Dziecko, co ty wyprawiasz?! – Zielarka załamała ręce, a pięcioletnia Kimiko zamarła z rękoma nad stołem.
- Kazałaś przygotować napar usypiający.. – zaczęła dziewczynka niepewnie, ale zmrużyła lekko oczy, widząc zdenerwowanie kobiety.
- Ale co ty wyprawiasz z tymi liśćmi?
- No... siekam je…
- A powiedz mi dziecko, po jasną cholerę ty je siekasz?
- No bo sok…
- No bo sok! – przerwała jej wrzaskiem. – Sok zostaje ci na desce!
Zielarka zamachnęła się i trzepnęła dziewczynkę w tył głowy książką, którą trzymała akurat w ręce. Kimiko zacisnęła zęby z tłumionej złości i hamowanego płaczu, ale nie odezwała się słowem. Wiedziała, że popełniła błąd i znała Zonę na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że pyskowanie tylko pogorszy jej sytuację.
- Masz je ugniatać. Ugniatać, rozumiesz? Gnieść w moździerzu! Wtedy, gdy zasypiesz je proszkiem, sok się dobrze wchłonie. Zmarnowałaś liście, idź szukać nowych! – krzyczała, spychając dziecko z taboretu, a wystraszona panterołaczka zeskoczyła na ziemię w swojej zwierzęcej postaci i przebierając szybko łapkami próbowała uciec przed butem zielarki.
- Cholerny kot, ile razy mam ci powtarzać! Będziesz się zachowywała jak zwierzę, to będę cię traktować jak zwierzę, won na dwór!
Zona dopadła do drzwi chwilę po Kimiko, która w pędzie aż drapała pazurkami po starych deskach podłogi, ale i tak nie zdążyła. Na zewnątrz wypadła niesiona kopniakiem trucicielki, nawet nie sycząc, tylko kuląc ogon pod siebie i umykając w las.
- Nawet nie myśl, by wracać bez liści i na czterech łapach! – poniósł się krzyk kobiety i trzasnęły drzwi domostwa.
Kimiko nie wróciła więc przez całą noc, czekając aż odzyska ludzką postać, a później wybłagała tylko od Zony, by ta podała jej ubrania, nim znów została wysłana do lasu. Kolejny dzień spędziła poza domem zbierając liście, które upychała po kieszeniach, gdy zastała ją ulewa. Poza tym była prawie pewna, że się zgubiła i teraz przestraszone kocie oczy rozglądały się bezradnie, gdy w deszczu panterołaczka nie mogła wyczuć zapachu. Oddaliła się za bardzo, przejęta zbieractwem, a zamazujące widok łzy też nie ułatwiały znalezienia ścieżki. Zona będzie taka strasznie wściekła! Ta świadomość nie pomagała, a ostatecznym gwoździem do trumny okazała się burza, która rozpętała się nagle nad lasem. Dziewczynka pędem biegła już do domu (a przynajmniej taką miała nadzieję), gdy w pobliskie drzewo strzelił piorun, rozdzierając je na pół i wielki konar runął przed jej nosem na ścieżkę. Pięciolatka krzyknęła w przestrachu i zawróciła w miejscu, ślizgając się po mokrej ściółce. Już nie zależało jej na powrocie do chaty, chciała tylko skryć się gdziekolwiek, albo chociaż umieć zamienić się na zawołanie w panterę, wtedy biegłaby szybciej!
Zona znalazła ją rankiem kilka staj od chaty. Burza ustała, a na niebie świeciło słońce, ale rozdygotana dziewczynka siedziała w jednym z połamanych drzew, schowana w powstałej w ten sposób jamie. Słyszała nawoływania zielarki, ale nie mogła się ruszyć, łkając tylko bezgłośnie, aż kobieta nie natrafiła na nią przypadkiem. Wtedy zmiennokształtna skuliła się przestraszona, bo uciekając straciła wszystkie uzbierane liście, ale trucicielka wzięła ją na ręce i tuląc zaniosła do domu. Nie mogła przecież stracić swojego leczniczego skarbu.
Kimiko trwała więc sobie w swojej małej patologicznej dwuosobowej rodzince, zupełnie nieświadoma szkód czynionych jej psychice i spoglądaniu na świat. Gdy zaczęła kontrolować swoje przemiany Zona przestała aż tak się nad nią znęcać, czepiając się już tylko… no pozostałej części dziewczyny. O tym, że młoda kradła za każdym razem, gdy wymykała się do miasta, nie wiedziała, a Kimiko skrzętnie chowała zdobyte monety w szkatułce, którą zakopała pod drzewem, w którym podczas burzy spędziła całą noc. Sama nie wiedziała, po co to robi, nie zastanawiała się wcale wiele nad przyszłością, ot jakiś instynkt, który nakazywał jej przygotowywanie się na czarną godzinę. No i oczywiście kradła i tak, więc coś z tym musiała robić.
A czarna godzina przyszła, gdy Kimiko zaczęła dorastać i poznawać świat i ludzi. Spędzała w mieście coraz więcej czasu, coraz mniej poświęcając na lekcje zielarstwa, ale Zona nie protestowała, dopóki otrzymywała, to czego chciała. Kimiko zaś zaczynała zawierać znajomości, słuchała i dowiadywała się nowych rzeczy, mnóstwo czasu spędzając w miejskiej bibliotece, skąd zabroniono jej wynosić książki, ale pozwalano siedzieć nad nimi na miejscu. Trucicielka nauczyła ją czytać i pisać, by mogła opanować receptury, a to że panterołaczka rozwijała się dalej, edukując na własną rękę, było poza jej mocą. I pewnie żyłyby we względnej zgodzie, gdyby Kimiko nie zaczęła się buntować.
- Kimiko!
Dwunastolatka w panice zeskoczyła z łóżka, chowając pod obluzowaną deską podłogi ukradzioną w mieście książkę i pobiegła do zielarki. Ta siedziała przy stole w swojej pracowni, jak zawsze obstawiona fiolkami, ziołami i wszystkim, czego potrzebowała do swoich eliksirów. Szklane naczynia były niezwykle cenne i Kimiko raz dostała ostro w skórę, gdy stłukła jedną miarkę, wiec teraz ostrożnie zbliżała się do zielarki, zasiadając na podstawionym taborecie i przyglądając się pracy kobiety.
- Daj mi rękę – rzuciła Zona, jak zawsze przygotowując sobie swoje „antidotum” zanim cokolwiek spożyła. Teraz jednak jej dłoń pozostała pusta i kobieta obrzuciła zaskoczonym spojrzeniem panterołaczkę. – Kimiko, nie lubię się powtarzać…
- Nie chcę.
- Słucham?
Zielarka wyprostowała się na krześle, dopiero teraz poświęcając dziewczynie więcej uwagi. Panterołaczka siedziała lekko przestraszona, z uszami położonymi po głowie, ale wyprostowana i niemalże pewna swojego postanowienia.
- Nie chcę. To mnie boli.
- Przecież się leczysz na miłość boską, nie denerwuj mnie i daj rękę! – krzyknęła już trucicielka, ale Kimiko potrząsała wciąż głową, trzymając ręce przy sobie. Zona wzięła głęboki oddech i uspokoiła głos, tylko marszcząc gniewnie brwi.
– Uratowałam ci życie dziecko, siedzisz tu tylko dzięki mnie i odmawiasz mi czegoś tak drobnego, za co niczym nie płacisz? To dar, który masz w krwi i odmawiasz mi, bo przez chwilę cię zapiecze? – zapytała cicho, wbijając surowe oczy w dziewczynę, aż w końcu ta ze spuszczonym wzrokiem podała jej bez słowa rękę.
– Dobra dziewczynka – pochwaliła ją możliwie miłym tonem i szybko przecięła nożem wnętrze dłoni. Kilka kropel krwi skapnęło do podstawionego kubka z herbatą, nim rana zasklepiła się, nie pozostawiając po sobie śladu.
– No i po kłopocie, było tak strasznie? – zapytała, nawet nie spoglądając już na Kimiko, która wstała, wracając do pokoju.
Tej samej nocy spakowała swój skromny dobytek, zabierając wszystko ze skrytki pod podłogą, a po szybkim biegu przez las również szkatułkę z monetami spod spróchniałego już pnia. Zona mimo swojej inteligencji i przewagi psychicznej nie mogła nic poradzić na to potajemne zniknięcie. Kilka dni czekała aż dziewczyna wróci z podkulonym ogonem, przerażona światem, którego nie powinna znać, a później nawet szukała jej przez jakiś czas, ale nie znalazła. Panterołaczka nie była bowiem tak głupia, ani świat nie był jej tak obcy, jak sądziła trucicielka. Dziewczyna uczyła się całe życie i teraz po prostu miała się przekonać sama, na ile ta wiedza przyda jej się w praktyce.
W TRAKCIE PRACY
Dane gracza: Kimiko
- Nazwa użytkownika:
- Kimiko
- Ranga:
- Mieszkaniec Sennej Krainy
- Nagrody:
- Inne Postacie:
- Callisto, Leila, Avellana, Sonea, Mathias, Emma, Cat, Lexi, Maia, Ananke, Eva, Ratri, Rakel, Lena, Rain, Kiki, Astarte,
- Martwe postacie:
- Płeć:
- Kobieta
- Status:
- OFFLINE
- PW:
- Wyślij prywatną wiadomość
- GG:
- 59045701
- Grupy:
- Dołączył(a):
- N mar 12, 2017 8:38 am
- Ostatnia wizyta:
- Cz kwi 05, 2018 7:35 pm
- Liczba postów:
- 133 | Znajdź posty użytkownika
(0.17% wszystkich postów / 0.33 posty dziennie) - Ostatni post:
- Zabawa forumowa: Dokończ zdanie.
N kwi 22, 2018 5:59 pm - Najaktywniejszy w dziale:
- Demara
(Posty: 88 / 66.17% postów użytkownika) - Najaktywniejszy w wątku:
- [Centrum miasta] Jak pies z kotem.
(Posty: 88 / 66.17% postów użytkownika)
