Ratri jest bardzo pozytywnie nastawiona do świata i cieszy się każdym jego elementem, każdym tworem. Wierzy, że w każdym jest dobro i stara się je za wszelką cenę odnaleźć, nie dając się odtrącić złemu pierwszemu wrażeniu, czy pozorom stwarzanym przez nieufne jednostki. Cierpliwością, szczerym uśmiechem i nieustępliwością burzy wszelkie mury, które budują wokół siebie ludzie, bojąc się dopuścić kogoś bliżej. Nie oznacza to wcale, że jest pewna siebie czy rozrywkowa, wręcz przeciwnie. Ma po prostu podejście do ludzi, w jakiś sposób potrafi odgadnąć, co ich gnębi, z czym się borykają… albo po prostu umie słuchać i jest spostrzegawcza. Faktem pozostaje, że łatwo zjednuje sobie ludzi, mimo że sama nie zawsze może liczyć na dobre pierwsze wrażenie, często szokując swoim nietypowym wyglądem. Chociaż kiedyś nie miała z tym żadnego problemu, w Alaranii okazało się, że dość mocno wyróżnia się z tłumu, a częste wytykanie jej palcami sprawiło, że stała się bardziej nieśmiała. Nadal jednak potrafi podejść i zagaić do obcej osoby. 



Jeśli chodzi o podejmowanie decyzji, przede wszystkim kieruje się dobrem natury i innych, a dopiero później swoim. Pomaga bezinteresownie każdemu potrzebującemu, nie dociekając, czy jest to osoba uważana powszechnie za dobrą czy złą. Nie jest próżna ani chciwa, nie zna zazdrości ani zawiści. Wystarczy jej spokój, czy uśmiech na czyjejś twarzy. Cieszy się z takich drobiazgów, jak promienie słońca na twarzy, śpiew ptaków, czy śmiech dzieci. Szybko podłapuje nowe zajęcia czy umiejętności, nigdy się nie nudzi.



Do ludzi ciągnie ją naturalna ciekawość, jedynie wzmagana przez różnorodność ras w tej nowej krainie, gdyż mimo trzech tysięcy lat na karku, Ratri pozostaje pełna młodzieńczej dociekliwości i spragniona wiedzy. Równie chętnie spędza jednak czas samotnie, czyli jedynie w towarzystwie zwierząt, wśród których czuje się najswobodniej, gdzie niczego nie musi udawać i nikt jej się nie przygląda. Wilkom jest wszystko jedno, czy ma pazury czy palce, a ptakom podoba się jej korona, bo mają gdzie przysiąść. Potrafi zarówno nie odzywać się do nikogo tygodniami, spędzając czas w lesie na medytacji lub pracy, lecz można ją również przyłapać na prowadzeniu dialogów z jej milusińskimi przyjaciółmi (z tym, że słychać tylko jednego rozmówcę). W towarzystwie zdarza jej się być duszą towarzystwa, gadatliwą i roześmianą. Równie dobrze jednak można dostrzec ją siedzącą wśród innych w ciszy, ze splecionymi nogami, na których opiera ręce, a na dłoniach brodę, wpatrując się w swoich rozmówców i ucząc się nowych rzeczy.

Jest istotką niewysoką, gdyż do jednego sążnia wzrostu brakuje jej niecałej piędzi, a jej waga mieści się w zaledwie pięciu kamieniach. Chociaż jej cera jest jasna, nie bije po oczach bladością, lecz łowi każdy promień słońca i zamienia go na ciepły blask, jakby cień opalenizny na skórze. Ratri ma owalną buzię o delikatnych, dziewczęcych rysach, zupełnie zwyczajnym nosek, oraz pełne usta, których kolor od razu przywodzi na myśl dojrzewające w słońcu brzoskwinie. Dzięki swojej aparycji mogłaby sprawiać wrażenie, jakby miała nie więcej niż 17 lat, gdyby nie wyraźnie zaznaczone kobiece kształty w postaci dość rozwiniętego biustu oraz zaokrąglonych bioder i pupy. Szczupłe, ale miękkie ciało ukazuje delikatne zarysy mięśni jedynie podczas wysiłku, zazwyczaj sprawiając wrażenie niezwykle delikatnego, a smukłe ręce i nogi optycznie nieco wydłużają sylwetkę Ratri. Ma bardzo długie włosy, w kolorze jasnego srebra, sięgające niemal jej kolan. Nierówne w długości, sprawiają, że wokół twarzy Maie zawsze błąkają się luźne kosmyki i jedynie równo przycięta nad czołem grzywka posłusznie trzyma się swojego miejsca, niemal zupełnie przykrywając ciemne brwi.



W wyglądzie Maie jest jednak kilka elementów, które od razu rzucają się w oczy i odbierają dziewczynie trochę uroku. Jej smukłe palce nie kończą się schludnymi jasnymi paznokciami, jak można by się było tego spodziewać, lecz długimi, czarnymi i wyjątkowo ostrymi szponami, przywodzącymi na myśl ptasie pazury. Chociaż w strukturze skóry nie widać żadnej różnicy, niemal na całej długości palców jest ona przebarwiona na czarno, nieregularnie, jak gdyby Ratri zanurzyła dłonie w popiele z ogniska. Najbardziej jednak rzucają się w oczy jej… oczy. Duże, niemal pozbawione źrenic tęczówki płoną jasną czerwienią, nadając spojrzeniu Maie grozy nawet wówczas, gdy ta próbuje żartować. Zdają się po prostu martwe, nie odzwierciedlając humoru Ratri ani nie pozwalając na uronienie łzy, a długie, czarne rzęsy i naturalnie ciemna oprawa oczu niestety nie dodają im łagodności.



Ubiera się swobodnie, starając się pogodzić w miarę akceptowalny społecznie wizerunek z wygodą i własnymi preferencjami. Zazwyczaj ma na sobie powłóczyste spódnice, składające się tak naprawdę z odpowiednio złączonych pasm materiału tak, by nie krępowały ruchów. Górną część ciała okrywa zazwyczaj luźna i dość skąpa szata, skrywająca krągłe wdzięki Maie jedynie w granicach rozsądku i nie bardziej. Zazwyczaj chodzi boso, chociaż w chłodniejsze dni decyduje się na sięgające połowy łydki sznurowane buty z miękkiej skóry, a na ramiona narzuca czarne ponczo z cieplejszej tkaniny. Kolorystyka niemal zawsze ciemna, od brunatnych po czarne, przy czym ponurość stroju nie jest zamierzona, w takich barwach po prostu gustuje Ratri. Poza tym większość odzieży tworzy sama, a nie stać jej na drogie, kolorowe tkaniny, chociaż nie przeszkadza jej to wcale, lubi swoją szaro-burość.



Ciężko również nie dostrzec korony wieńczącej głowę Maie. Chociaż dla postronnego obserwatora może się ona wydać dość ekstrawaganckim dodatkiem, dla Ratri jest uzupełnieniem jej wyglądu takim samym jak odzież czy towarzyszące jej często zwierzęta. Jak to mówi, jest i już, nie ma sensu drążyć tematu. Sama korona składa się z solidnych bawolich rogów, ptasiej czaszki i piór oraz licznych gałązek i, okazjonalnie, kwiatów, gdy jest na nie sezon.



Zazwyczaj porusza się dość ostrożnie, lekko, sprawiając wrażenie, jakby uważała na każdy swój krok, nie znając dobrze terenu. Przez to wiele osób mylnie ocenia ją, jako osobę powolną, jednak Maie jest wyjątkowo szybka, zręczna i ma niebywały refleks, co zazwyczaj widać, gdy płynnie uchyla się przed atakiem. Uśmiech ma łagodny i spokojny, jednak gdy ktoś ją naprawdę rozbawi, jej dźwięczny i beztroski śmiech szybko staje się zaraźliwy, udzielając się otoczeniu. Ze względu na to, że Ratri często towarzyszą w podróży zwierzęta, może się zdarzyć, że i na niej osiądzie jakiś ptak, łypiąc czujnym okiem na każdego obcego, albo jakiś pajęczak zacznie wić sobie sieć między rogami jej korony. Dziewczynie zupełnie to nie przeszkadza i nigdy nie przegania swoich zwierzęcych przyjaciół, jeśli nie ma takiej potrzeby.

Znalazłem ją w środku lasu, niedaleko mojego domostwa. Był środek nocy, lecz na zewnątrz wykurzył mnie potężny huk, jakby kilka drzew na raz runęło na ziemię. Z lampą w jednej ręce i siekierą w drugiej, żadnej innej broni akurat pod ręką nie miałem, wypadłem z chaty, szukając źródła hałasu. Mogłem wrócić po chwili, upewniwszy się, że nie było to nic w mojej najbliższej okolicy, lecz ciągnięty nieznaną siłą zagłębiałem się bardziej w las, szukając.. sam nie wiedziałem czego. Ale wiedziałem od razu, gdy to znalazłem. W ziemi była dziura. Nie pamiętam, jak to się profesjonalnie nazywało, dla mnie była to po prostu gigantyczna wyrwa w gruncie, w środku lasu. A w niej, na samym dnie, leżała dziewczyna. Pamiętam, że moją pierwszą myślą, było to, że jednak kobieta spadła mi w końcu z nieba, ale nie wygłaszałem tego wątpliwej jakości dowcipu na głos. Odłożywszy siekierę i lampę na krawędzi krateru (tak to się nazywało!), bez wahania zacząłem zsuwać się na dół. Co prawda odwagi nigdy mi nie brakowało, ale z perspektywy czasu muszę przyznać, że tego dnia miałem jaja ze stali. Nie mogłem jednak odwrócić od niej wzroku. Z niemałym trudem wyniosłem ją nieprzytomną na powierzchnię tylko po to, żeby natknąć się na watahę wilków. Stałem, zbaraniały zupełnie, ze strachu i szoku jednocześnie, jednak zwierzęta nie atakowały, obserwując mnie jedynie czujnie, błyszczącymi w nocy ślepiami. Nie potrafię powiedzieć jak długo tak sterczałem, z omdlałą dziewczyną na rękach, nim w końcu krew ponownie zaczęła krążyć mi w żyłach i ruszyłem przed siebie. Nie wiem czego się spodziewałem, ale na pewno nie tego, że drapieżniki rozstąpią się przede mną i pozwolą przejść, tylko po to, by podążać za mną całą drogę do domu. Nie muszę chyba mówić, że w szoku pozostawiłem siekierę i lampę przy dziurze w ziemi i do chaty wracałem zupełnie na omacku. Poza tym też nie wiadomo na ile by mi się zdało oświetlanie drogi, gdyż zupełnie nie zwracałem na nią uwagi, wpatrując się jak zaklęty w twarz dziewczęcia w moich rękach. Była piękna (nawet z tymi pazurami zamiast palców). Dobrze, że wtedy nie otworzyła oczu, bo bym ją chyba upuścił, piszcząc ze strachu, jak mała dziewczynka. Jej włosy unosiły się same w powietrzu, a ja wtedy, w szoku, zamiast zastanawiać się nad tym fenomenem, cieszyłem się, że nie plączą mi się pod nogami. Gdybym wiedział, że widzę to zjawisko ostatni raz pewnie przywiązałbym do tego więcej uwagi. Jednak byłem tak zaprzątnięty misją doniesienia tego małego duszka do domu, że nie myślałem o niczym innym.

Początki były trudne. Przede wszystkim dlatego, że pierwsze kilka chwil po przebudzeniu (a przebudziła się dopiero po kilku dniach, od kiedy ją znalazłem i byłem już prawie pewien, że nie żyje, tylko oddychała bezczelna!), miotała się jak szalona po chacie, po czym wybiegła na zewnątrz i zniknęła w lesie. Byłem pewien, że tyle ją widziałem, jednak wróciła pod wieczór, spokorniała i oszołomiona. Ja z kolei miałem czas, żeby oswoić się z jej nietypowym wyglądem i nie panikować za każdym razem, gdy spoczywało na mnie spojrzenie czerwonych ślepi, w końcu drwalowi nie przystoi dać się tak dziewczynce nastraszyć. A właśnie.. okazało się, że ta dziewczynka ma około 3000 tysięcy lat i pochodzi z innego świata, w którym była bóstwem. Dobre nie? Ale się wściekła, gdy zacząłem się opętańczo śmiać. Naprawdę nie miałem nic złego na myśli, to z nerwów! 

Swoją historię opowiadała mi przez kilka tygodni, a ja słuchałem.. i zakochiwałem się w niej jak głupi.


***


Bardzo starałem się nie śmiać, gdy widziałem jak obraca w ustach ciężkie dla niej, nowe słowa. 
- Jajko – mruknęła wskazując na owoc.
- Blisko, jabłko - poprawiłem ją, lekko się uśmiechając, a ona łypnęła na mnie spod ciemnych brwi i znów zaatakowała owoc wzrokiem, jakby miało jej to pomóc w zapamiętaniu słowa. Sprawiła jedynie, że jabłko uniosło się nieco w powietrzu i zawisnęło nad stołem.
- Bliskojabłko – odparła nagle, a ja nie wytrzymałem i parsknąłem śmiechem.
- Nie śmiej! – fuknęła na mnie równie zła, co zdziwiona. – Źle ja powiedziała? 
- Przepraszam – mruknąłem, unosząc ręce w obronnym geście, mimo że uśmieszek wciąż hulał mi na ustach. – Jabłko.
- Jabłko – powtórzyła.
- Bardzo ładnie – pochwaliłem ją, a ona uśmiechnęła się wesoło, by zaraz spojrzeć na mnie zalotnie.
- Ja ładna? – zapytała trzepocząc teatralnie rzęsami, a ja pokiwałem jedynie głową, podświadomie podłapując jej dziwny sposób mówienia.
- Ty bardzo ładna.
Uczyła się niesamowicie szybko, chłonąc słowo za słowem i ciągle pytając o kolejne. Pokazywała na wszystkie przedmioty w mojej chacie, każąc mi je nazywać, a gdy się skończyły, wyciągnęła mnie do lasu, by zrobić remanent zwierząt i roślin. W tym ostatnim pomagała jej bardziej ta upiorna czacha w koronie, ja się średnio znałem na nazwach kwiatków. Gdy było jej mało, szła do miasta i zaczepiała losowych ludzi, usiłując się z nimi dogadać. Czasem wychodziły z tego sytuacje zabawne, czasem musiałem interweniować, gdy pomyliła słowa i kogoś niechcący obraziła. Ale w sumie to też było śmieszne.


***


- Opowiesz mi o nim?
- O moim świecie?
- Uhm. O tym, kim tam byłaś..
Milczała długo, bawiąc się swoimi białymi włosami, rozsypanymi na kolanach. Widziałem, że ciągle nie może się przyzwyczaić, że nie unoszą się już same, tylko opadają na jej plecy gdy idzie, lub jak teraz, spoczywają wokoło niej, gdy siedzi ze mną na podłodze przed kominkiem. Widziałem tylko raz jak lewitują, gdy ją znalazłem. Później już nigdy więcej tego nie zrobiły. 
- Mój świat nazywała się Terrania. Byłam tam.. hm, u nas mówili bóstwo, bogini. Wtedy byłam z tego dumna, tutaj ja muszę unikać w ogóle tego słowa, bo ludzie szaleją, albo wyśmiewają mnie. - W jej głosie wyczułem delikatną gorycz, lecz zaraz zniknęła, gdy Ratri kontynuowała. - Zrodziła ja się z ludzkiej wiary, powstała, jako twór wyobrażeń, od razu taka, jaką ty mnie widzi teraz: dorosła, w pełni uformowana fizycznie i psychicznie..
- Nie byłaś dzieckiem?
- Nie. Może dlatego mam do nich taką słabość. Małe ludzie.. doświadczyłam dużo w ciągu mojego długiego życia, lecz nigdy nie miała ja dzieciństwa, a wydaje się ono wspaniałe.
- Nie zawsze jest kolorowo - wtrąciłem odruchowo, nim zdążyłem ugryźć się w język. Zobaczyłem zaciekawienie na jej twarzy, lecz nie był to dobry moment na tą historię, dałem jej znać, by kontynuowała. Przyglądała mi się jeszcze chwilę nim podjęła opowieść.
- Całe swoje istnienie ja służyła ludziom i naturze, do tego czuła się powołana. Od zawsze byłam blisko ze zwierzętami i roślinnością, na łonie przyrody było mi najlepiej. Moja hmm.. to słowo... ingerencja! w życie ludzkie była jedynie na ich jasne żądanie w postaci modlitw, czy przyzwania mnie bezpośrednio poprzez rytuał czy złożoną ofiarę.
- Składali ci ofiary? - wytrzeszczyłem oczy odruchowo, a ona uśmiechnęła się lekko.
- Spokojnie, to były tylko dary natury, ewentualnie produkty wykonane przez ludzi własnoręcznie. Nie mówię, że nie było, że polała się krew, ludzka lub zwierzęca, jednak wtedy ja dawała im wyraźnie do zrozumienia, że nie będę tolerować takich praktyk - powiedziała wprost, a mnie ciarki przeszły po plecach. Była śliczna, ale nie chciałbym jej podpaść.
- Mogłaś to co teraz? Wiesz, magią?
- Och, byłam o wiele potężniejsza. Po przybyciu tutaj zauważyłam, że nie tylko nie mogę osiągnąć tych poziomów swoich mocy, które znałam, ale wręcz do niektórych nie mam zupełnie dostępu. Nie wiem dlaczego tak się stało, jakby wpadnięcie w granice tego świata odarło mnie z mojej boskości, zabrało część mojej magii. Miałam niemal pełne władztwo nad żywiołami, pogodą, przestrzenią.. ah długo by opowiadać. Będzie mi tego brakowało. Teraz jestem tylko.. jak mówiłeś, że nazywa się ta moja rasa?
- Maie. 
- Jestem Maie..


***


Zdiagnozowaliśmy ją z pomocą mojego zaprzyjaźnionego maga. Sympatyczny, ale starszy facet, więc nie bałem się, że mi moja dziewczyna-nie-z-tej-ziemi z nim zwieje. W każdym razie zrobiliśmy jej mały tor przeszkód, on ją z czegoś odpytał, pobadał, wysłuchał i zawyrokował, że Maie. No jak Maie to Maie, kim my jesteśmy, żeby protestować. Poza tym Ratri szybko go polubiła i zaczął pojawiać się u nas regularnie, przywożąc coraz większe sterty ksiąg ze sobą. Potrafili całymi dniami siedzieć przed chatą i się uczyć. Raz milczeli zupełnie, zagrzebani w jakichś pergaminach, innym razem udowadniali sobie, kto jest bardziej uzdolniony magicznie, aż pniaki latały po polanie. Lubiłem patrzeć, z jaką przyjemnością się uczy, jak bardzo fascynuje ją wszystko, co nowe. Po pewnym czasie to ona zaczynała uczyć jego i widziałem, że imponuje mu wiedza Maie na temat roślinności, przede wszystkim, ale też w innych dziedzinach. Minęło co prawda trochę czasu nim mój znajomy mag przyzwyczaił się, że Ratri zawsze towarzyszą jakieś zwierzęta i że ma szczęście, jeśli to tylko kilka ptaków na jej koronie, ramionach i kolanach. Ja musiałem znosić regularne watahy wilków pod oknami, niedźwiedzia na drodze do wychodka i króliki w kuchni. Ale wystarczyło, że ta mała białowłosa dziewczyna uśmiechnęła się do mnie przepraszająco i nawet węży już nie wyrzucałem z łóżka. A co mi tam, ważne, że mam ją.


***


- Jak się tu dostałaś?
- Hm? 
Przyjaciel Bjorna przyglądał mi się uważnie. Miałam wrażenie, że uważa, że coś przed nim ukrywam, ale nie miałam lepszych odpowiedzi. Siedzieliśmy na polanie przed chatą, obłożeni księgami z zaklęciami i otoczeni przez zwierzęta. Z oddali słychać było głuche uderzenia siekiery i trzask rozłupywanych pniaków.
- Mówiłam ci. 
- Powiedz jeszcze raz.
Zamknęłam księgę, którą miałam na kolanach i splotłam na niej dłonie.
- Teleportowałam się.
- Skąd wiedziałaś jak tu trafić?
- Nie wiedziałam! Eh.. No dobrze, od początku. Mówiłam ci, że mój świat.. on się rozwijał bardzo szybko, z tym że wraz z rozwojem cywilizacyjnym stawał się coraz bardziej ubogi w magię. A mnie to bardzo osłabiało. To oraz malejąca liczba wierzących, w cokolwiek i kogokolwiek właściwie, zagrażały mojemu istnieniu. Nie wiedziałam co robić. Nie chciałam umierać. Byłam już bardzo słaba i teleportacja na inny świat wydawała mi się jedynym rozwiązaniem. 
- Ale mówiłaś, że nie wiedziałaś o istnieniu Alaranii.
- Bo nie wiedziałam. Kiedyś, podczas studiów magicznych, dowiedziałam się, że istnieją inne światy, inne wymiary. Ale nie wiedziałam o nich nic więcej, nie wiedziałam gdzie się znajdują, jakie są, nie wiedziałam nawet, czy jest w nich magia.
- Dużo ryzykowałaś – stwierdził szczerze, a ja pokiwałam gorliwie głową. 
- Bardzo dużo. 
- Ale to jak się tu znalazłaś? Skoro teleportowałaś się zupełnie w ciemno, nie wiedziałaś o istnieniu Alaranii, ani jej położeniu… jak tutaj trafiłaś?
- Nie wiem.. Wiem tylko tyle ile powiedział mi Bjorn, to jak mnie znalazł, w tej.. hm.. nie pamiętam słowa.. w dziurze w ziemi.
- W kraterze.
- Tak, w kraterze.
Milczałam przez chwilę, on też, widziałam, że oboje myślimy nad rozwiązaniem. W końcu starszy mag podniósł głowę z dziwnym spojrzeniem.
- Mówiłaś, że wierni cię czasami wzywali za pomocą rytuałów. I wtedy wyczuwałaś to i teleportowałaś się do nich.
- No tak – mruknęłam, nie wiedząc do czego dąży.
- A co jeśli tutaj też ktoś ciebie wzywał?
- Co masz na myśli? Przecież tutaj nikt nie wie kim jestem. Ba! Tutaj nikim nie jestem. Jestem tylko tą.. jak jej tam..
- Maie.
- No właśnie, jestem tylko Maie.
- Ale dopiero odkąd się tutaj pojawiłaś. Co jeśli masz tutaj jakichś wyznawców, którzy wiedzieli kim byłaś? Co jeśli to oni ciebie wzywali, a ty teleportując się pozornie w nicość, jakość wyczułaś ich intencje i pojawiłaś się tutaj.
- Wiesz jak nieprawdopodobnie to brzmi?
- Kochana, dla mnie to jest tak samo nieprawdopodobne jak to, że siedzę tutaj i studiuję magię z ex-boginią – powiedział z uśmiechem, a ja odpowiedziałam tym samym. Ale nie mogłam już przestać myśleć o tym co powiedział. Jakkolwiek nierealne były jego słowa, w tej chwili nie miałam lepszego wyjaśnienia na to, co się stało.


*** 


Przyglądałem jej się bez słowa, gdy pakowała swój skromny dobytek. Przez te kilka lat ze mną nie dorobiła się wielu rzeczy, a większość i tak miała na sobie. Już od kilku godzin kręciła się jednak po chacie, nie mogąc znaleźć żadnego powodu, by dłużej tu zostać, ale najwyraźniej nie mogąc wyjść. Później, jakby wyczuła moje myśli, podeszła do mnie i przytuliła się mocno.
- Muszę iść – zamruczała mi w koszulę, a ja objąłem ją mocniej i pocałowałem w czubek głowy. Odsunęła się by na mnie spojrzeć, więc uśmiechnąłem się lekko.
- Wiem.
- Wrócę!
- Wiem.
- Po prostu muszę poznać trochę świata, rozumiesz.. 
- Rozumiem.
Zaczynałem czuć się jak idiota, tak bezmyślnie potakując, więc podszedłem do stołu i zabrałem z niego jej koronę, kładąc ją ostrożnie na głowie Maie.
- Idź już – serce mi się krajało, ale popchnąłem ją do drzwi, patrząc jak podśmiewa się z tego pod nosem. W progu poprawiłem mimowolnie torbę na jej ramieniu i w końcu wziąłem jej twarz w dłonie, patrząc w te czerwone ślepia. – Idź już, zwiedzaj, podziwiaj świat i wracaj do mnie, dobrze?
Pokiwała głową i… zniknęła mi mała menda. Na Prasmoka, żeby wróciła, bo zwariuję bez tej dziewczyny.