Anais jest osobą raczej żwawą i żywą. Trudno jej usiedzieć w jednym miejscu, jeśli widzi, że gdzieś dzieje się coś interesującego. Jest bardzo ciekawska świata i lubi poznawać wszystko, co nowe w jej najbliższym otoczeniu. Czyni to głównie poprzez dotyk, nawet przez chwilę nie myśląc o tym, że któregoś dnia może dostać po łapach. W zachowaniu tym bardzo przypomina swojego pupila, Vortha, z którym wspólnie potrafi wpaść i wykaraskać się z wszelkich kłopotów. Tych natomiast stara się unikać za wszelką cenę, jak ognia. Bycie w centrum zainteresowania nie jest czymś, w czym by się odnalazła. Z natury jest takim szarakiem, który nie wychyla się przed szereg nie pytany. Woli przeczekać aż zagrożenie samo ją ominie lub od niego odfrunąć przy pomocy skrzydeł. Nie zgrywa przesadnej bohaterki, mentalnie i fizycznie wciąż jest dzieckiem, więc nie dla niej niebezpieczne, awanturnicze życie. Jest bardzo odpowiedzialna, widać to na przykładzie jej towarzysza, któremu niczego w życiu nie brakuje. Anais stara się dbać o przyjaciela jak najlepiej i zawsze ma jego dobro na względzie. Gotowa jest nawet pocierpieć, byleby jemu było dobrze. Ciężko powiedzieć czy jest lojalna i honorowa, czy podstępna i zdradziecka. Podobnie, jak kłopotów, anielica unika wszelkich starć lub ogląda je z bezpiecznej odległości. Lubi bezinteresownie pomagać innym, jest miła i zazawyczaj chodzi uśmiechnięta od ucha do ucha. W towarzystwie ciężko jej się zgubić, choć w przeszłości przyjaciółek miała niewiele. Równo jedną, którą była córka drwali z Magooth, Juno, śliczna brązowowłosa elfka, z którą Anais miała okazję spędzić trochę czasu i którą miała okazję naprawdę polubić, a może nawet poczuć do niej coś więcej. Mimo to Anais da się lubić, dlatego dziewczyna nie ma problemu z zawiązanem znajomości. Szczerość i uczciwość to cechy nabyte wraz z urodzeniem. Kłamiący anioł światła szybko przestałby istnieć, gdyby pozwalał sobie na życie pełne fałszu. W niej dodatkowo mieszkają ogromne połacie niewinności.

Anais nie jest wysoka, łatwo znika w tłumie i nie trudno ją przeoczyć, pomimo pary wyrastających jej z pleców skrzydeł. Mierzy jakiś metr i siedemdziesiąt centymetrów, jej wzrost jest jednak z lekka nagięty dzięki grubszej podeszwie w skórzanych kozakach. Bez nich wygląda na jeszcze mniejszą, a powodem tego jest jej sylwetka. Anielica jest drobna i delikatna niczym płatek śniegu. Szczupła do granic możliwości, o smukłych ramionach, znika w tłumie innych anielic, jak kropla w jeziorze. Brak wielkiek siły nadrabia jednak zręcznością i szybkością. Jest wygimnastykowana, uwielbia tańczyć i wchodzić na drzewa. Z taką aktywnością co rusz gubi niechciane kilogramy. Skórę ma gładką i bladoróżową, typową dla alarańskich, ludzkich dziewczyn w jej wieku. Czynnikiem ją odróżniającym są jednak skrzydła koloru brudnego srebra, nie tak wielkie, jak u innych Niebian, ale doskonale sprawdzające się w życiu. Okrągła twarz zawsze zdobi uśmiech drobnych warg, nad którymi błyszczą duże i jasne oczy koloru miodu. Włosy w barwie platyny, często zawiązane w warkocz, opadają jej na plecy i ramiona szeroką kaskadą i sięgają lini bioder. Ich pielęgnacja zawsze zajmuje sporo czasu, ale Anais nie ma najmniejszego zamiaru ich ścinać. Swoje piękne, młode ciało anielica zamyka pod szarą bluzką na ramiączkach, obcisłymi spodniami i kozakami z twardej, garbowanej skóry. Dodatkowo zestaw ochraniaczy na ramiona i kolana, które przydają się podczas upadków z wysoka. Bagaż podróżny Niebianki nie jest duży, dokładnie tyle ile zmieści się na plecach jej pupila, Vortha, który dodatkowo jest jej najlepszą bronią. Warto napomknąć, że łydki dziewczyny są poznaczone śladami ukąszeń - pamiątkami po zabawach z małą chimerą, zanim ta zrozumiała, że nie wolno wszystkich kłuć jadowitym kolcem.

Alarania(Dzień 8, miesiąc Smoka, rok 761 e.a)
Do cioci Elis i wuja Reya trafiłam w wieku pięciu lat i jest to moje najwcześniejsze wspomnienie. To oni mnie przygarnęli po śmierci rodziców i za wszelką cenę starali się mnie wychować, jak własną córkę. Po za nimi nie miałam już nikogo na tym świecie, a oni byli jedynymi krewnymi mego ojca. Mieszkali w leśnej chatce na obrzeżach Magooth, kilka minut drogi od miasta, w bliskim sąsiedztwie drwalskich obozowisk i tartaków. Utrzymywali się głównie z myślictwa i krawiectwa, wuj zaopatrywał drwali w jedzenie, za co ci potrafili hojnie się odwdzięczyć. Ludźmi byli na wskroś dobrymi, lecz surowymi, z zasadami. Nie znosili sprzeciwu, potrafili karać za nieposłuszeństwo, ale mimo to kochali mnie, jak swoją córkę. Dzięki nim nie zginęłam w wielkim świecie. Nauczyli mnie, jak sobie radzić w codziennym życiu i jak postępować w razie kłopotów. Pomogli mi też nie zapomnieć o rodzicach, o których wciąż niewiele wiem. Wuj Rey opowiadał mi często, jak poznał mojego ojca podczas jednej z jego misji w okolicach Magooth. Olivier, bo tak miał na imię, był silnym aniołem o głębokiej wierze w ludzi, którą przekładał na wszystko inne. Widział w nich więcej, niż oni sami, lecz z powodu ich słabości postanowił bronić ich od złego. Zamieszkał w Magooth, chroniąc tutejszą ziemię przed wpływami Piekła. Pewnego dnia poznał młodą anielicę, moją matkę, która sprawiła, że jego życie nabrało drugiego sensu. Niestety ich szczęście nie trwało długo. Z ich uświęconego przez Pana związku zrodziłam się ja, ojciec podobno powiedział, że jestem darem, o który nigdy nie śmiałby prosić, ale przyjmuje mnie i będzie kochał ponad wszystko. Ze słów wuja dowiedziałam się, że rodziną byliśmy szczęśliwą i spełnioną, dopóki do Magooth nie zawitały sługi Księcia Ciemności. Ignorując znaki Najwyższego wyryte na murach, zaczęli siać zniszczenie. Miałam wtedy pięć lat i nie pamiętam zbyt wiele. Jedynie krzyki i diabelskie śmiechy. A potem ciszę, jakby sam Najwyższy magicznie mnie uśpił. Nigdy też nie poznałam całej prawdy. Moja matka prawdopodobnie zginęła w walce, a ojciec na łożu śmierci zdążył oddać mnie pod opiekę Reya i jego żony, gdyż dażył ich przyjaźnią i uważał za członków rodziny. Gdyby moja historia potoczyła się inaczej i ja bym tak żyła. No ale nie można mieć wszystkiego.

Przyjaciel na wieki(Dzień 1, miesiąc Łabędzia, rok 768 e.a)
Miałam dwanaście lat i zaczęłam właśnie sprawiać pierwsze kłopoty. Z posłusznej dziewczynki stałam się krnąbną smarkulą, która buntuje się przeciwko słowom wuja. A przynajmniej tak określiła mnie ciotka. W rzeczywistości jednak stałam się ciekawa otaczającego mnie świata i nie mogłam dłużej już znieść nudnych lekcji krawiectwa z moją ciotką. Zaczęłam wymykać się z domu do lasu, gdzie bawiłam się wraz z moją przyjaciółką Juno w chowanego, w berka i we wchodzenie po drzewach. Wujostwo nie popierało tej znajomości, uważali, że ma ona na mnie zły wpływ i że przez to oddalam się od dziedzictwa moich rodziców. Żyjąc w ten sposób miałam nigdy nie wrócić do Planów Niebiańskich, by dostąpić zaszczytu służby Najwyższemu. No cóż... mówi się trudno. Byłam wtedy tylko dzieckiem, w dodatku żyjącym w Alaranii, więc nawet Pan Światła musiał mi w jakiś sposób wybaczyć.
Tego dnia niestety do lasu poszłam sama, Juno zachorowała, ciotka była w mieście, a wujek, jak zwykle na polowaniu. Miałam zatem kilka godzin dla siebie, by pobrykać i wrócić zanim ktoś się zorientuje. W tym celu pobiegłam na pagórki, które rozściągały się wzdłuż i wszerz pomiędzy lasem, a Górami Druidów. Zachwycona promieniami słońca na mojej twarzy, motylami i polnymi kwiatami nawet nie zauważyłam jak czas szybko leci, a ja z minuty na minutę oddalam się od domu. O tym, by wracać przypomniał mi pusty żołądek, który rozbrzmiewał echem wśród zielonych wzgórz. Dopiero później się zorientowałam, że to coś innego. Coś jakby mruczenie kota lub warczenie młodego wilka, który utknął w sidłach. Zaciekawiona zignorowałam niebezpieczeństwo i puściłam się między pagórki, docierając do skarpy i głębokie jaskini, u wejścia której leżała martwa chimera.
Wujek nie raz mi o nich opowiadał i kazał uciekać gdzie pieprz rośnie, gdybym jakąś spotkała. Niezależnie od tego, jak daleko by była. Ta jednak była martwa, zadźgana dzidami i podziurawiona strzałami kusz i łuków. Podeszłam bliżej, by jej się przyjrzeć i właśnie wtedy dostrzegłam na jej łapach mruczącą z żalu kulkę futra. Wtedy nie wydała mi się ona niebezpieczna, a właśnie bezbronna i przestraszona. Niewiele myśląc podeszłam bliżej i wzięłam ją na ręce, próbując uspokoić. Mała chimera z początku mi się wyrywała, próbowała ugryźć i uciec, ale gdy nasze oczy się spotkały, zrobiła się uległa i przyjazna. Przytuliłam ją i zaniosłam nad staw, gdzie umyłam i nakarmiłam rybami. Przez cały ten czas towarzyszyło jej błogie mruczenie, aż nadeszła chwila, w której musiałam podjąć decyzję. Wiedziałam, że wujek nie będzie zadowolony  i każe mi się jej pozbyć, ale musiałam tej biednej istocie jakoś pomóc. Postanowiłam więc nadać jej imię i ukryć na strychu. Od tamtej chwili miałam przyjaciela.

Rozstanie(Dzień 24, miesiąc Orła, rok 774 e.a)
Wiem, że wolała zniknąć bez pożegnania, pozostawiając po sobie jedynie miłe wspomnienie, ale ja chciałam czegoś więcej. Czułam, że mi się to należy. Gdy wstawała, złapałam ją za rękę i pociągnęłam w swoją stronę. Nasze usta odnalazły się w mroku i chwilę później znów leżałyśmy w wysokiej trawie, pozwalając czynom zastąpić słowa. Słodycz pocałunku przemieszała się ze słonym posmakiem łez. Jej łez. Juno dużo ostatnio płakała, a ja próbowałam ją pocieszać, gdyż inaczej sama byłam bliska rozpaczy. Chciałabym cofnąć czas i móc jej pomóc, ulżyć w bólu, ale nie wiem, czy to by coś zmieniło. Musnęłam lekko jej policzki, wysuszając wilgotne smugi i poczułam, że się uśmiecha. Był to jednak uśmiech w całej swojej okazałości sztuczny i wymuszony.
- Pojadę z tobą - wyszeptałam, tuląc ją do siebie i głaszcząc pachnące lasem loki. - My pojedziemy. Ja i Vorth. Nie zostawimy cię samej.
- To na nic, Myszko - odpowiedziała, a ja poczułam, jak głos jej się łamie. - Klamka zapadła. Za kilka dni wychodzę za mąż i nic już tego nie zmieni. Odwlekałam to tygodniami, liczyłam na pomyślność losu, ale jak widzę, los chce żebym była nieszczęśliwa. Czas zatem zakończyć te przedstawienie i spojrzeć prawdzie w oczy.
- Dla mnie to nie była gra.
- Dla mnie też - usłyszałam w odpowiedzi, a następnie poczułam na szyji szorstki dotyk rzemiennego sznurka. Od razu go rozpoznałam i wiedziałam, co spotkam na jego końcu. Bałam się jednak wyciągnąć po to rękę.
- Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważać - powiedziałam troskliwie na zakończenie, ostatni raz czując ciepło jej ust na swoich wargach.
A później wszystko ucichło. Choć szumiały drzewa i wysoka trawa, a ptaki ćwierkały, budząc się do życia i witając nowy dzień, to świat dla mnie utonął w dudniącej ciszy, w której jedynym dźwiękiem było bicie mojego serca. Jak zahipnotyzowana patrzyłam, jak Juno, przyszła baronowa La Valett odchodzi ze łzami w oczach i znika wśród cieni. Tak bardzo pragnęłam za nią pobiec.
Poczułam, jak po policzku spływają gorzkie łzy, a następnie czyjś drapiący, różowy jęzor oszusza je, cicho przy tym mrucząc. Podniosłam wzrok i ujrzałam parę żółtych ślepi oraz wielkie zębiska, wielkiego kota, patrzącego na mnie z troską i niepokojem.
- Chodź tutaj maleńki - powiedziałam, wyciągając ku niemu ramiona, a następnie kuląc się pod osiemdziesięcioma kilogramami miłości, które zaczęły tulić się do mojej piersi.
- Wracajmy do domu - dodałam, wkładając bluzkę, by ukryć pod nią rzemienny sznurek zakończony srebrnym liściem i grawerunkiem serca. Tak długo, jak miałam go nosić, miałam nigdy nie zapomnieć o swojej ukochanej.
Przede mną świat(Dzień 17, miesiąc Byka, rok 774 e.a)
Po odejściu Juno wszystko zaczęło mi o niej przypominać: las, drzewa, polne kwiaty. Nie mogłam tego znieść, chodziłam przygnębiona i często płakałam w samotności, odtrącając nawet próbującego mnie pocieszyć Vortha. Doszłam wtedy do wniosku, że lepiej będzie kiedy wyjadę i odpocznę. Nie wiem, na jak długo, ale z pewnością zrobi mi się lepiej na duszy. A po za tym zawsze chciałam zwiedzić świat. Kiedy więc oznajmiłam wujostwu, że odchodzę, byli nie tyle zdezorientowani, co zaskoczeni i ciężko im było utrzymać nerwy na wodzy. Stryj niemal krzyczał, ogłaszając wszem i wobec, że nigdzie mnie nie puści, że obiecał mojemu nieżyjącemu ojcu się mną zająć i słowa dotrzyma, choćby miały właśnie zabrzmieć trąby na Sąd Ostateczny. Ciotka natomiast patrzyła na mnie z niedowierzaniem i w o wiele łagodniejszy sposób próbowała przekazać mi obawy wuja, które ten ogłaszał krzykiem. Według niej powinnam to wszystko jeszcze raz przemyśleć i nie robić niczego pochopnie. Tyle, że ja byłam już zdecydowana i spakowana, a przynajmniej zdecydowana. Za mój dobytek uchodziło jedynie ubranie i kilka drobiazgów pochowanych po kieszeniach. Resztę, prowiant i coś cieplejszego na chłodne noce, miałam zawinięte w tobołek i uwiązane do grzbietu Vortha, którego długo namawiałam, by wystąpił w charakterze tragarza. Nie potrafił mi odmówić, zwłaszcza przekupiony kilkoma wiewiórkami. Miałam też odłożone pewne sumy na czarną godzinę, które zarobiłam, pomagając wujkowi sprzedając jego upolowane zdobycze na targu w Magooth. Bardziej gotowa do drogi nie mogłam już być. Po godzinnej kłótni z wujostwem udało mi się w końcu ich przekonać do mojej dorosłości i pokazać, że wychowali mnie na samodzielną dziewczynę, która poradzi sobie w życiu. A jak nie, to wróci do domu i do końca życia będzie sprzedawać futra. Koniec końców i tak stanęło na moim i już następnego dnia miałam wejść w ten ogromny świat.