Stiria jest pewna siebie, z natury raczej łagodna i wesoła. Już dawno stwierdziła, że użalanie się nad sobą nie ma większego sensu, a jedyną bronią przeciwko losowi jest uśmiech. Ostrożnie wybiera przyjaciół, ale prawdziwych traktuje jak skarb, nigdy ich nie zdradzi i będzie bronić ich dobrego imienia. Charyzma i pewność siebie czynią z niej świetnego barda, ale posiada pewną wadę - jest zdecydowanie przewrażliwiona na punkcie muzyki. Nie znosi ignorancji i lekceważenia tej jedynej - według niej - prawdziwej sztuki. Wędruje po świecie po cichu licząc, że ktoś zauważy jej talent i będzie mogła grać w miejscach bardziej wyrafinowanych niż wiejskie gospody.

Jako osoba towarzyska źle znosi samotność - w takich chwilach może wpadać w melancholię. Lubi mieć przy sobie chociaż jedną osobę, z którą może porozmawiać. Często też mówi do swojej ukochanej sokolicy, Iskry.

Chociaż zdarza się jej czasami naginać prawo, stara się postępować dobrze, w zgodzie ze swoim sumieniem. Na śmierć i krzywdę ludzką nie patrzy obojętnie, a perspektywa zabicia kogoś wywołuje u niej dreszcze. Nóż myśliwski nosi przy sobie tylko na wszelki wypadek, konflikty stara rozwiązywać się słownie - czuje się wtedy pewniej niż w walce, w której nie ma większych szans.

Stiria jest niska (ok. 160 cm wzrostu) i raczej drobna. Ma duże oczy, z których to, którego nie pokrywa bielmo, ma kolor błękitny. Jasne włosy zazwyczaj nosi rozpuszczone, z wyjątkiem momentów, w których gra na skrzypcach - wtedy upina je w luźny kok. Jej oblicze łączy w sobie coś wesołego i smutnego zarazem. Sylwetka Stirii niczym się nie wyróżnia - proporcjonalna do wzrostu. Pomimo tego, że niedowidzi, dziewczyna stara się poruszać pewnie, ale każdy uważniejszy obserwator zauważy pewną ostrożność w jej ruchach. Głos ma dźwięczny i melodyjny, mówiąc zawsze patrzy rozmówcy w oczy - bielmo jej w tym nie przeszkadza. Ubiera się w wygodne tuniki i płaszcze, najchętniej w kolorze niebieskim, a także wysokie buty. Nieodłączną częścią wyposażenia jest skórzana rękawica sokolnicza oraz futerał na skrzypce.

Stiria przyszła na świat w podupadłym dworku, jako trzecie w kolejności dziecko w rodzinie Arbor, a druga ich córka. Ród Arborów pochodził z średniej klasy, byli najbardziej przyziemną szlachtą, ale cały czas próbowali zachować resztki godności. W herbie rodziny widniała jabłoń, a starsi członkowie rodu twierdzili, że odrodzi się on na nowo, tak jak jabłoń rozkwita na wiosnę. Ta pełna nadziei opowieść podtrzymywała jakoś pokolenia, chociaż jasnym było, że tak się nie stanie.  
Stiria od maleńkości uwielbiała muzykę, szybko okazało się, że ma wrodzony talent. Jej matka grała czasem na skrzypcach i pierwsze próby nauki Stirii podjęła, gdy ta miała cztery lata. Dziewczynka pokochała ten instrument bardziej od klasycznej lutni i każdą swoją wolną chwilę spędzała na grze. Jej starsza siostra, Relia, była bardzo wyniosła i nie podzielała tego entuzjazmu, a brat Fendral w ogóle nie zwracał uwagi na którąkolwiek ze swoich sióstr.
Ojciec Stirii był sokolnikiem i największą jego pasją były ptaki. Ich tresura zajmowała mu całe dnie, czasem wyjeżdżał do miasta na pokazy. Mała dziewczynka, w przerwach w ćwiczeniu uwielbiała obserwować ojca przy pracy. Pomimo tego, że w swoim fachu miał zamiar ćwiczyć jedynie syna, zdążył zauważyć, że najmłodsza córka nie zostanie w domu rodzinnym długo, a żywot ubogiej szlachcianki nie był dla niej. Odkrył więc przed nią arkana tej sztuki. Tak Stiria, dziewczę, w którym pokładano najmniejsze nadzieje na odratowanie rodu z całego potomstwa, dożyła wieku lat piętnastu.
W dniu jej urodzin wyszła z domu i powędrowała do wioski, żeby porozmawiać z mieszkańcami - co robiła, ku rozpaczy matki, bardzo często. Jednak tak się nieszczęśliwie złożyło, że akurat tego dnia synek młynarza postanowił wypróbować nową procę i trafił Stirię prosto w oko. Szybko wezwano medyków, a nawet kogoś, kto podawał się za czarodzieja. Robili co w ich mocy, by odratować wzrok dziewczyny, ale na niewiele się to zdało. Rana co prawda zagoiła się, ale zostawiła po sobie szpetną bliznę w postaci bielma. Stiria niemal całkowicie straciła wzrok.
Odcięła się od świata i oddała się zupełnie muzyce. Nie tylko grała - zaczęła także śpiewać i tworzyć wiersze. Siedziała sama - Relia nie poczuwała się do odpowiedzialności za młodszą siostrę, nikt inny nie miał czasu, by się nią zająć. Z braku innych zajęć dziewczyna zaczęła ulepszać swoje skrzypce. Spędziła na tym mnóstwo czasu i przekształciła swój instrument tak, by miał jak najlepsze brzmienie i pasował do jej dłoni. Połączyła ją z nim tak silna więź, że wpadała w panikę, nie mając go przy sobie.
Gdy Stiria miała szesnaście lat, ojciec podarował jej Iskrę, roczną sokoliczkę. Miał już dosyć tego, że jego córka siedziała w domu i uznał, że musi nauczyć się żyć wbrew temu co się stało. Dziewczyna, z początku niechętnie, zaczęła tresować ptaka. Wydawało jej się to bezsensowne, aż do momentu, gdy Iskra zaczęła odpowiadać na pierwsze polecenia. Zaskoczona, zdała sobie sprawę, że pogrążanie się w smutku niczego nie da. Stiria przekonała się, że może robić wszystko co kocha, nawet jeśli ograniczał ją wzrok. Postanowiła spełnić swoje marzenia. Rok później oznajmiła rodzinie, że rusza w świat szukać szczęścia jako wędrowny bard, a także wyrzeka się nazwiska, by nie narobić rodzinie wstydu. Przyjęła pseudonim Alauda. Matka rozpłakała się i uciekła do swojej sypialni, Relia stała sztywno jak zwykle, a Fendral zdawał się w ogóle niczego nie słyszeć. Tylko ojciec stał uśmiechnięty widząc jak jego córka odchodzi...