Oglądasz profil – Elisa

Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Elisa an Alderun
Rasa:
Elf (Szczep Elfów Księżycowych)
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
218 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Ciężko nazwać emanacje słaba, aczkolwiek mówienie o niej, iż jest silna, byłoby znacznym zawyżeniem. Najlepiej mówić o niej jako ponadprzeciętnej. Całkiem inaczej sprawy wyglądają w przypadku barw, w które aura okazuje się nadzwyczajnie bogata. Barachitowy oraz żelazny odcień mieszają się ze sobą lub występują obok siebie, sprawiając wrażenie, jakby walczyły o zajęcie jak najwięcej miejsca. Podstawa została przyozdobiona kobaltowymi stokrotkami. U góry natomiast z pyłu miedzianego i srebrnego powstają, gdy tylko odwróci się wzrok coraz to nowsze i bardziej skomplikowane, kwieciste wzory w sposób całkowicie magiczny. Obsydianowe światło, niegasnące choćby na chwilę stale otula całość niczym ciepły koc. Wyczuć można niezwykle przyjemną, aczkolwiek delikatną woń lasu. Powłoka, choć nie sprawia takiego wrażenia, jest dość twarda. Elastyczna również, o czym świadczą liczne wygięcia w tym czymś na wzór chaotycznego tańca. Ostre jak brzytwa brzegi stoją niczym strażnicy, chroniący coś lub kogoś ważnego. Paradoksalnie i absurdalnie aksamitny puszek na powierzchni kusi tak bardzo, iż nawet wizja okaleczenia się przestaje mieć znaczenie. Smak natomiast łatwo określić, nieznośnie lepki, aczkolwiek łatwo wbijający się w pamięć.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Elisa
Grupy:
Płeć gracza:
Kobieta

Skontaktuj się z Elisa

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
7
Rejestracja:
7 lat temu
Ostatnio aktywny:
4 lat temu
Liczba postów:
14
(0.02% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Góry Dasso
(Posty: 8 / 57.14% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[Pośród górskich szczytów]Szukaj, a znajdziesz.
(Posty: 8 / 57.14% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:wytrwały
Zwinność:bardzo zręczny, perfekcyjny
Percepcja:dobry wzrok, czuły węch, wyostrzony smak, czuły zmysł magiczny
Umysł:pojętny, ineligentny, silna wola
Prezencja:piękny

Umiejętności

WspinaczkaMistrz
ZieralstwoMistrz
MinerałoznawstwoBiegły
MedycynaBiegły
BotanikaOpanowany
AnatomiaOpanowany
JubilerstwoBiegły
MetalurgiaBiegły
RysunekBiegły
GotowanieOpanowany
PolowanieBiegły
TropienieOpanowany
Zastawianie pułapekBiegły
Rozbrajanie pułapekOpanowany
UnikiBiegły
Walka wręczOpanowany
ŁucznictwoMistrz
PływaniePodstawowy
JeździctwoPodstawowy
GórnictwoOpanowany
Śpiew i TaniecPodstawowy
Pisanie i CzytanieBiegły
GimnastykaOpanowany
MeteorologiaPodstawowy

Cechy Specjalne

Siła NaturyDar
Eli posiada dar, dzięki któremu może kształtować naturę, to jest wszelkiego rodzaju rośliny za pomocą siły woli. Jej więź z roślinami jest niezwykle silna. Jest w stanie nieco przyspieszać ich wzrost, zwłaszcza kiedy podpiera się czarami Magii Życia. Natomiast kształtowanie gałęzi, łodyg, liści odbywa się poprzez gesty i myśli Eli.
Mowa RoślinZaleta
Wynika niejako z jej daru do kształtowania roślinności. Odziedziczyła możliwość porozumiewania się z roślinami po swojej matce.
Klątwa PełniSkaza
Klątwa, którą noszą na sobie wszystkie elfy z doliny posiadające srebrne (księżycowe) włosy. Nie wiadomo dlaczego, lecz błękitnowłosi podczas pełni cierpią na bezsenność, bóle głowy i mięśni. Elfy, które urodziły się z innym kolorem włosów nie mają żadnych problemów. Jedynie Ci, którzy odziedziczyli księżycowy gen w każdą pełnie odczuwają te dolegliwości.

Magia: Inkantacje

ŻyciaAdept

Przedmioty Magiczne

Mroczny

Charakter

Silna i twardo stąpająca po ziemi kobieta. Niezwykle niezależna. Świetnie znosi samotność. Długie, ciche wędrówki po górach nie są dla niej problemem. Właściwie to uwielbia przebywać tylko z naturą, dziką i nieokiełznaną. Jest uosobieniem pewności siebie. Wie co robi i zdaje sobie sprawę jakie są jej słabe strony, a jakie silne. Potrafi wykorzystywać swoją naturalną przewagę. Nie zawaha się użyć w walce tak broni jak i swoich naturalnych predyspozycji jaką jest jej kobiecość. Jeśli znajdzie się w stanie zagrożenia wykorzysta każdą możliwą opcję by wygrać. Nie boi się oprychów krążących po lasach. Jeśli tylko ktoś będzie chciał zrobić jej krzywdę zabije go i nawet nie mrugnie. Uważa, że w obronie własnej jedyną regułą jest zasada zabij, albo sam zgiń. Jednak to wszystko nie oznacza, że Elisa nie ma uczuć. Wręcz przeciwnie, potrafi kochać, czy przyjaźnić się i to bardzo silnie. Rodzina jest dla niej podstawą, nigdy jej nie zdradzi. Jest niezwykle wierna. Jeśli kocha to całym sercem, jeśli nienawidzi  również. Przyjaciół obroni nawet własną piersią i nie zawaha się wskoczyć za nimi w ogień. Więzi z bliskimi są dla niej niezwykle ważne. Mimo, że jest świetną łuczniczką i zabija by zdobyć pożywienie, to zwierzęta darzy wielkim szacunkiem. W ogóle dary natury stanowią dla niej wielką wartość. Spokój odnajduje w samotności, lecz nie można powiedzieć by stroniła od towarzystwa. W swojej osadzie bardzo często przesiaduje z rodziną i przyjaciółmi. Dla obcych jest lekko nieufna. Woli przyglądać się niż odzywać jako pierwsza. Jednak zagadnięta nie stroni od rozmowy, przy tym jest uśmiechnięta i bardzo miła. Mimo swojej stanowczości i pewności siebie ma w sobie ogrom empatii, a serce ma wielkie i złote. Nigdy nie przejdzie obojętnie wobec cierpiącego tak człowieka, jak zwierzęcia. Pod twardą skorupą wojowniczki i górskiej samotniczki kryje się bardzo wiele ciepła.

Wygląd

Smukła i dosyć wysoka elfka, mierząca około 170 cm wzrostu, o silnych, długich nogach i niezbyt dużych stopach, co tylko ułatwia jej ciągłe wspinaczki po górach. Jest wąska w talii i ładnie zaokrąglona w biodrach. Jej piersi są średniej wielkości, ale w odpowiednim stroju wyglądają bardzo ponętnie. Twarz dziewczyny jest gładka i delikatna, na jej policzkach zazwyczaj goszczą lekkie rumieńce. Ma niezbyt duże usta w charakterystycznym, intensywnie malinowym kolorze. Oczy ma wąskie, a jej tęczówki mają kolor szmaragdów. Jej uszy oczywiście mają szpiczasty kształt, lecz są one stosunkowo małe. Najbardziej jednak uwagę przykuwają jej włosy. Z daleka wyglądają one jak białe, lecz im bliżej się stoi tym wyraźniej widać, że białe pasma przeplatają się z błękitnymi, a całość sprawia wrażenie, jakby włosy Eli muskały promienie księżyca. Mienią się one bowiem bielą, srebrem i błękitem. Elfka nosi je zazwyczaj zaplecione w warkocz, ale nawet w splocie sięgają one jej daleko za pośladki. Często wplata w niej zieloną wstążkę, ot tak, dla ozdoby. Mimo takiej długości pukli podczas wspinaczek potrafi upiąć swój warkocz w kok, tak by błękitne fale nie przeszkadzały jej podczas podróży i pracy. Ubiera się w kolory ziemi, to jest we wszelkie odcienie brązu i zieleni. Nie lubi czerwonego. Preferuje stroje wygodne, a gorsety i piękne suknie do takich nie należą - przynajmniej tak sądzi elfka. A, że nie miała raczej okazji nosić zdobnych, balowych sukien jest to tylko jej opinia nie poparta faktami, bo tak naprawdę nie wie jakby było nosić takie stroje. Tak, czy inaczej kocha kolory natury. Nosi spodnie, wysokie buty do wspinaczek, tuniki, koszule i płaszcze z kapturami i futrem dla ochrony przed zimnem i deszczem. Nieodłącznym elementem jej stroju jest srebrny naszyjnik z głową pantery zawieszony na dość grubym i długim srebrnym łańcuszku. Najczęściej nosi też skórzane rękawice, by chronić dłonie podczas wspinaczek.

Historia

Urodziła się w górach, mniej więcej w środkowej części Gór Dasso, w osadzie położonej w dużej wysokogórskiej dolinie. Dookoła rósł tylko dziki bór szpilkowy. Po jedzenie, na polowanie trzeba było najpierw wspinać się, a potem schodzić niżej, tam gdzie zwierząt było więcej. Nikt już nie pamiętał dlaczego właśnie tam powstała wioska, wiadomo było jednak jedno. Dawno, dawno temu przybyła tu pewna grupa elfów o charakterystycznych błękitno-srebrnych włosach. Sami siebie nazwali elfami księżycowymi, choć nie różnili się niczym innym od swoich leśnych braci, jak tylko kolorem włosów. Księżycowa Osada wzięła nazwę właśnie od pierwszych jej mieszkańców. Z czasem srebrnowłosi wymieszali się z elfami zamieszkującymi inne górskie osady, a charakterystyczny kolor ich włosów zaczął zanikać, jednak nieliczne rodziny ciągle posiadały gen odpowiedzialny za księżycowe pukle. Zdarzyło się tak, że rodzina Elisy była jedną z najstarszych zamieszkujących wioskę i u nich przetrwał ten niespotykany kolor włosów. Eli urodziła się więc z tą niezwykłą cechą, odziedziczoną bezpośrednio po swojej matce. Było ich pięcioro. Mama – Elsa, ojciec Triam, najstarsza Elisa, młodsza Anadia i jeszcze młodszy Lijam. Stanowili wspaniałą rodzinę. Triam był ojcem z prawdziwego zdarzenia. Łowcą i drwalem jednocześnie. Zimą gdy brakowało pożywienia wyruszał razem z innymi by zastawiać wnyki, a nim zwierzyna się złapała rąbał drwa, by w osadzie nie zabrakło opału. Z resztą większość mieszkańców parała się jednocześnie kilkoma zawodami. Matka Eli była łowczynią i tkaczką. W czasach głodu polowała nawet na wiewiórki, latem natomiast tkała pledy i derki, by zimą nikt nie umierał z chłodu. Tak, warunki w wiosce były trudne, ale jakoś nikt nie myślał by opuścić ją na stałe. Elfowie zakładali tu rodziny, budowali domy. Do doliny sprowadzono owce, kozy, kury, czy osły, które służyły jako zwierzęta pociągowe i świetnie radziły sobie w górach. Z czasem pojawiły się też krowy, dzięki którym urozmaicił się jadłospis mieszkańców. Wioska rozrastała się powoli, a z nią rosły kolejne pokolenia. 

Eli, Ana i Li przede wszystkim szkolili się w boju. Każdy musiał umieć posługiwać się łukiem. Dziewczętom szło to lepiej, więc koniec końców Lijam dostał do ręki topór i to nim miał potrafić bronić się i pracować. Siostry natomiast były jak matka, strzelanie z łuku miały we krwi. Nauczone strzelania zaczęły naukę walki wręcz. Tutaj nie miała znaczenia płeć. Wszystkie dzieci uczyły się razem. W surowych górach każdy musiał umieć bronić się i przetrwać. Dziewczęta i chłopcy brali udział w tych samych zajęciach z walki, przetrwania, tropienia i zastawiania pułapek. Wszyscy musieli umieć przeżyć. Dzieciństwo dzieci z doliny było więc intensywne. Treningi walki i przetrwania wspólne, a potem każdy szedł uczyć się czegoś innego – zawodu. Jedni mieli zostać pasterzami inni drwalami. Kobiety parały się tkactwem, krawiectwem, łowiectwem, zielarstwem, czy medycyną. Dla każdego znalazło się miejsce. Elise szczególnie zainteresowana była ziołami i minerałami. Dzięki rodzicom i książką jakie mieli od pokoleń w rodzinie ,Eli miała okazję uczyć się o roślinach i minerałach tak dużo jak tylko chciała. Odkąd zaczęła dorastać było wiadomo, że zostanie zielarką i uzdrowicielką. Wykazywała niezwykły talent do magii życia, w lot zapamiętywała rośliny i minerały, a także umiała rysować. Miała też jeszcze jedną niezwykła cechę, potrafiła kształtować konary drzew, łodygi roślin za pomącą swojej woli, niczym driada. Chodziła po dolinie, szukała kwiatów i ziół, suszyła je, wklejała do dzienników i opisywała na nowo, tworząc sobie nowe księgi, bo stare zaczynały się już sypać. Miała pełno drewnianych pudełeczek z rożnymi kamieniami, z karteczkami i dokładnymi opisami. Fascynowało ją to. Kiedy była większa poprosiła ojca o mały kilof i wraz z bratem ruszyła w góry w poszukiwaniu kamieni szlachetnych i minerałów. Odkryła, że stukanie w skały i poszukiwania dają jej radość. Zbierała zioła i skały i to dawało jej szczęście. Szybko oddano ją na nauki do miejscowej zielarki Lissy. W wiosce było w sumie trzech zielarzy. Lissa, jej babka Abriela i córka starego kowala Trianna, która była w podobnym wieku co Eli, więc mogły uczyć się razem i tak właśnie się stało. Zwykle w takich małych osadach był jeden zielarz, ale w Księżycowej Dolinie to nie wystarczało, bo najczęściej jeden był gdzieś w górach i szukał specyfików, a drugi musiał zostać na miejscu na wypadek gdyby coś przydarzyło się któremuś z mieszkańców. Tak więc uzdrowicieli musiało być przynajmniej dwóch.

Lata mijały Trianna i Elisa zaprzyjaźniły się i stanowił nierozłączną parę. Eli była z nią tak blisko jak ze swoją siostrą, stały się dla siebie ważne i chroniły się wzajemnie. Wkrótce okazało się, że naprawdę będą rodziną, bo brat Eli – Lijam zakochał się w Triannie, a ona w nim. I tak oto Trianna została siostrą Eli. Lijam i Tri zamieszkali razem, w chacie, którą zbudowali dla nich rodzice i założyli rodzinę. Z Eli było inaczej, ona nie oglądała się za elfami z wioski, ją interesował światy, góry, niezdobyte szczyty, zioła i wszystko co z nimi związane. Kiedy była wystarczająco dobrze wyszkolona w boju ona i Anadia ruszyły w pierwszą wyprawę do miasta. To był cudowny czas, poznały tak wiele rzeczy i osób. W wiosce nie było ich prawie rok, mieszkały w tym czasie u zaprzyjaźnionego z wioską małżeństwa, które pochodziło z górskiej osady, ale obecnie mieszkało w Kryształowym Królestwie. To właśnie tam Eli odnalazła swoje prawdziwe powołanie. Odkryła, że minerały, którymi tak bardzo interesowała się całe swoje życie w cywilizacji znaczą o wiele więcej niż w jej górskiej wiosce. Tutaj, w Kryształowym Królestwie noszono drogą biżuterię z ametystami, jaspisami, cytrynami, kryształami górskimi, czy turmalinami. Wcześniej te kamienie były dla niej takimi samymi minerałami jak kamień ałunowy, który pomagał przy powstrzymywaniu krwawienia. Teraz stały się czymś jeszcze bardziej fascynującym. Mogły pomagać i zdobić jednocześnie. Elisę zafascynowała biżuteria, nie ze względu na jej wartość, ale ze względu na jej wyrób. Zapragnęła tworzyć wzory i umieszczać w nich kamienie, które sama znajdowała. Dzięki pomocy małżeństwa u których mieszkała, wraz siostrą, dostała się pod skrzydła pewnej niewielkiej pracowni złotniczej. Niestety praca tam była darmowa, więc musiała podzielić swój czas między polowania i zielarstwo, a nauki na złotnika. Początkowo zajęła się nią młoda, ale bardzo utalentowana elfka, która zajmowała się rysowaniem projektów. Eli była zachwycona, nauka szła jej jak z płatka. Szybko nauczyła się kopiować rysunki swojej nauczycielki, a wkrótce potem zaczęła sama wymyślać fantazyjne wzory. Jednak samo rysowanie było dopiero wstępem do jej wymarzonego zawodu. Kiedy już potrafiła rysować pod swoje skrzydła wziął ją sam złotnik. Wyrabianie pierścieni, naszyjników, łańcuszków było dużo, dużo trudniejsze niż rysunek, ale Elisa nie zamierzała się poddać. Po półrocznym szkoleniu wraz z siostrą wróciła do Księżycowej Doliny. Tutaj próbowała uczyć się nieco sama, ale do jej obowiązków znów doszła nauka zielarstwa i uzdrawiania. Na jakiś czas złotnictwo zeszło na dalszy plan, lecz kiedy nadeszło lato Eli znów wyruszyła do Kryształowego Królestwa, by tam kontynuować naukę. Na zimę wracała do doliny by tam pomagać w przetrwaniu ciężkiego czasu, a latem podróżowała do królestwa elfów by kontynuować naukę złotnictwa.

Czas mijał, a Eli była co raz lepsza w wykonywaniu biżuterii. Mijały miesiące, potem lata. Koniec końców Elisa stała się mistrzynią w swoim fachu. Nie robiła co prawda biżuterii dla królów, jej wyroby były zupełnie inne, bliższe naturze. Używała głównie minerałów, srebra, miedzi, czy mosiądzu a nie złota i rubinów. Dzięki temu jej biżuteria była niepowtarzalna. Za pieniądze z jej sprzedaży udało jej się wybudować małą chatkę w dolinie. Tak jak wcześniej zimę spędzała w domu, była zielarką i uzdrowicielką, w ciężkich czasach polowała razem z resztą wioski, lecz poza tym projektowała i robiła biżuterię. Na wiosnę wyruszała do miasta by sprzedać to co zrobiła zimą, latem zaś ruszała w góry by szukać nowych kamieni i minerałów, z których w zimowe wieczory, przy świecach, robiła małe cuda. I tak właśnie toczyło się jej życie, aż do teraz…
  • Najnowsze posty napisane przez: Elisa
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data