Lydia, choć na pozór spokojna, skrywa w sobie wielkie marzenia. Wspaniałe podróże, niezwykłe zagadki, skarby... 

W tak delikatnej osobowości trudno byłoby doszukiwać się zaciętości i odwagi. Jednak ciekawy charakter dziewczyny, może pokazuje tylko swoją małą część? Jak u większości istot, Tith posiada emocje. Jest bardzo wrażliwą osobą. Nie wywyższa swojej delikatności nad inne cechy. Dla przeciętnych obserwatorów jest raczej ostrożną, stanowczą choć wesołą osobą. Czasem jednak, jak każdy, ma gorsze dni. Wtedy jest małomówna i ironiczna. Talaith bardzo krótko podróżuje po Alarnii. Żadna rasa jeszcze się jej nie naraziła. Lydia jest ostrożna, lecz nie podejrzliwa. Bez problemu nawiązuje znajomości. Bardzo trudno przekonać ją do swojego pomysłu, chyba, że uzna go za ciekawy lub przydatny. Tith nie jest urodzonym przywódcą, ale w przypadku braku lidera, umiejętnie go zastąpi.

Kiedy dziewczyna znajduje się wśród przyjaciół, zachowuje się jak dziecko. Nie kryje wtedy emocji i mówi to, co myśli.

Lydia to młoda dziewczyna, która wygląda na delikatną, lecz stanowczą osóbkę. Dosyć długie, czarne loki opadają na twarz dziewczyny. Jej cera jest jasna i gładka. Dziewczyna posiada kształtne usta w kolorze ciemnych płatków róż, co wygląda bardzo niewinnie. Duże, niezwykle zielone oczy otoczone są ciemnymi rzęsami, a nad nimi znajdują się wąskie brwi. Całość dopełnia kształty nos. Dziewczyna jest szczupła i niewysoka, mierzy niecałe 6 stóp wzrostu. Ma wąską talię, płaski brzuch, średniej wielkości, ładne, krągłe piersi, niezbyt szerokie biodra i szczupłe, długie nogi.

Lydia zazwyczaj nosi czarne, skórzane spodnie, które podkreślają smukłość jej nóg, delikatne, jasne koszule i czarny kardigan. Na czas podróży, narzuca na siebie czarną pilotkę z wszytymi naramiennikami, sznurowaną czarną kamizelkę, lub gorset. Jej talię zawsze oplata czarny pas z dziewięcioma specjalnymi pochewkami na Quattro. Nie zabraknie też tam miejsca na parę sztyletów. Czasem przypina też przepiękny miecz wykuty na pożegnanie przez krasnoludy. Tith lubi nosić błyskotki, byleby nie przeszkadzały w codziennych czynnościach dziewczyny. Na codzień wkłada małe, czarne kolczyki z kryształu i Bransoletkę Ostrzy. Na jej smukłych dłoniach widnieją też dwa srebrne pierścienie. Jeden, to rodowy pierścień Meiry. Przedstawia lilię, wykonaną z różowego kryształu. Drugi to Pierścień Nordów, czyli jeden z pierwszych krasnoludzkich kamieni opleciony srebrem. Zawsze wyprostowana, porusza się cicho, z gracją i wdziękiem. Jej głos przeważnie jest uprzejmy i ciepły.

Kochana Mamo,

Wreszcie mam okazję do Ciebie napisać. Mam nadzieję, że zastałam cię w zdrowiu i szczęściu. Ten list i moja tęsknota czekają już od wielu lat, na posłańca.
Nie mieszkam w Rododendoni, ani w żadnym innym miejscu środkowej Alarnii, stąd te trudności. Lecz po dwudziestu latach moja córka wyrusza na wyprawę na środek łuski. Postanowiłam przekazać Ci ten list właśnie przez Lydię. Jeśli list ten dostaniesz od czarnowłosej dziewczynki, podobnej do mnie, zapytaj o pierścień. Powinna Ci go pokazać. Wpuść ją do siebie i ugość jak wnuczkę. Znużona jedzie aż z dalekiej północy Alarnii, tam gdzie na wysokich szczytach lśnią zamki Nordów. Pewnie zdziwisz się czemu...
Otóż w drodze do Rododendoni, spotkało nas nieszczęście. Wielka wataha okrążyła wóz. Choć Araldur i Thor próbowali je przepędzić, nie poskutkowało. Jedynym wyjściem było zjechać z traktu i pojechać równiną. Bestie rozpoczęły morderczy pościg. Po jakimś czasie wilki odpuściły, a my znaleźliśmy się na lodowej pustyni.
Kiedy już mieliśmy zginąć z wycieńczenia jazdą po bezkresie, zauważyliśmy jakieś istoty. Okazało się, że król Thuridan, co włada jednym z Nordyckich państw, dowiedział się o nas, od swych zwiadowców. Kiedy powiedzieli mu o Thorze, posłał patrol, by nas przyprowadził. Okazało się że nasz krasnolud, był przyjacielem króla. Zostaliśmy na dworze, jako goście króla. Po miesiącu Mia i Thor postanowili wrócić do Rododendoni. Ja z Araldurem, też mieliśmy taki zamiar, lecz okazało się, że jestem brzemienna. Dla bezpieczeństwa dzieciątka, postanowiliśmy zostać. Po wielu miesiącach zaprzyjaźniliśmy się z królem, a ten mianował nas swymi doradcami. Niedługo po tym, porodziłam córkę - Lydię Talith Evans. Dziewczynka była bardzo podobna do mnie i od razu zaprzyjaźniła się z Thuridanem. Zostaliśmy też przyjęci do Królewskiego Klanu, co jest wielkim zaszczytem u Nordów. Mała została pobłogosławiona i jako łaskę Pana, otrzymała piękny tatuaż na ramieniu, który posiada różne nieodkryte właściwości. Lydia rosła jak na drożdżach i już w wieku pięciu lat rozpoczęła edukację i naukę walki. Dostała wtedy też zestaw Quattro, którymi niesamowicie się posługuje. Kiedy miała osiem lat, odkryła Magię Przestrzeni. Zaczęłam uczyć ją, jak się nią posługiwać. Dziewczynka miała wielki potencjał i przy moich naukach, możliwe, że osiągnęła wysoki poziom, tak jak ja wiele lat temu.
Kiedy skończyła 14 rok życia, wyruszyła na polowanie z Araldurem. Wytropili niedźwiedzia i zaatakowali, lecz ranne zwierzę uciekło. Dziewczynka pobiegła, tropiąc go i oddaliła się od ojca. Ranna bestia podkradała się od tyłu do Tith i dziewczyna niechybnie by zginęła, gdyby nie Kyla. Był to złoty ptak, który w wyniku mutacji jakiegoś maga, potrafi rozmawiać z istotami, lecz tylko telepatycznie. Kyla ostrzegła Lydię, a ta zabiła bestię. Od tego czasu dziewczyny są przyjaciółkami. Parę lat później córka odkryła Magię Struktury. Pod moim okiem szkoliła swoje dwie dziedziny i zdobyła doświadczenie.
Miesiąc temu, Lydia stwierdziła, że wyrusza, by poznać Alarnię i Ciebie. Byłabym Ci niezwykle wdzięczna, gdybyś ją ugościła i przygotowała do dalszej drogi. Możliwe, że kiedy nadarzy się okazja, przyjdziemy do Ciebie w odwiedziny. 

                                                                                                                     Kochająca Córka,
                                                                                                                               Meira