Oglądasz profil – Jyneth

Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Jyneth Nix
Rasa:
Zmiennokształtna - Panteroła(cz)
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
0 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Lekka i zwiewna, subtelna i aksamitna – to i wiele innych, podobnych sobie pojęć jest w stanie w ścisły sposób określić emanację. Wręcz unoszą się w niej różnorodne barwy. Przekradają między sobą bezszelestnie więzy barachitu oraz cyny namaczane klarowną miedzią. Cała ta paleta barw skrywa się pod gładką, aczkolwiek mglistą poświatą o szafirowym poblasku. Prezentuje twardą postawą o ostrym kącie nachylenia, ale największą tajemnicą jest ta niebywała, nagle ujawniająca się giętkość, która odkrywa swoje oblicze tylko w zwierzęcej postaci. Również jej woń potęguję się w tej formie docierając do nozdrzy egzotycznym zapachem futra czarnego drapieżcy. To nadaje jej dzikości. Tańczy na języku gamą smaków. Poczynając od delikatnej gorzkości, przechodząc to w kwaśność sprawia wrażenie nieco pikantnej, a na koniec zastyga w łagodnym posmaku lepiąc się, niby to nieśmiało, do warg.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Jyneth
Wiek:
29
Grupy:
Płeć gracza:
Kobieta

Skontaktuj się z Jyneth

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
7
Rejestracja:
8 lat temu
Ostatnio aktywny:
4 lat temu
Liczba postów:
17
(0.02% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Szczyty Fellarionu
(Posty: 11 / 64.71% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[Trakt do miasta i główna brama] Na wozie i pod wozem
(Posty: 11 / 64.71% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile

Brak profili posiadających połączenia.

Atrybuty

Krzepa:raczej silny, wytrwały, wytrzymały
Zwinność:bardzo zręczny, bardzo szybki, precyzyjny
Percepcja:wyostrzony wzrok, czuły słuch, czuły węch
Umysł:bystry, błyskotliwy, silna wola
Prezencja:piękny, przekonywujący

Umiejętności

PolowanieBiegły
Trudno sobie wyobrazić kalekę polującą na zwierzynę i słusznie. W ludzkiej postaci nic nie zdziała, jest myśliwym tylko w zwierzęcej formie. Cierpliwie czeka na okazję, bezszelestnie podchodzi przyszły obiad by rzucić mu się do gardła. Nie ma problemów z upolowaniem większości zwierząt, nawet jeśli tą zwierzyną jest pstrąg wyciągnięty z brzegu rzeki.
PrzetrwanieBiegły
Igraszka gdy jest się wielkim kotem, któremu nie trzeba nic oprócz suchego schronienia oraz świeżej zdobyczy. Też jako człowiek potrafi wyścielić sobie wnękę mchem, rozpalić ognisko, wie czego nie należy jeść a z czego może przygotować prosty posiłek. Orientuje się w lesie i w swoim położeniu, potrafi odnaleźć drogę do traktu czy najbliższej rzeki. Oczywiście w lesie woli biegać pod postacią pantery...
WspinaczkaBiegły
Zwinne kocie łapy i ostre pazury sprawiają, że w kilka chwil potrafi wspiąć się na drzewa czy półkę skalną. Umie nawet nieźle wdrapać się po ścianie, wskoczyć na drewniane belki zabudowy, słowem, łatwiej wspinać się w lesie, ale miasta też nie są przeszkodą, gdy trzeba szybko uciec. W ludzkiej postaci niestety, nawet nie próbuje wdrapać się na parapet.
Skradanie sięBiegły
Miękkie łapy doskonale tłumią zbędne dźwięki, bezszelestny chód daje możliwość podejścia każdego, czy trzeba jegomościa wystraszyć czy rzucić się nań. Jako człowiek nie ma jak się skradać, ale czarna pantera przemyka wśród cieni, zlewając się z nimi, niewidoczna dla ludzkiego czy zwierzęcego oka. Czy to miasteczko otulone nocą czy mroczny las, nie ujrzysz jej. Nie usłyszysz.
PływanieOpanowany
Przepada za wodą i nie ma nic przeciwko daniu nura w odmęty rzeki, by wynurzyć się z niej z tłustą rybą w pysku. Rzadki to widok, pantera brodząca na brzegu jeziora, dokazująca na mieliźnie. Doskonale potrafi sama się umyć, wylizując futro, a jej chęć do kąpieli jest nienaturalna wśród kotów. To kolejna rzecz, na którą może sobie pozwolić tylko w zwierzęcej formie.
PiśmiennictwoPodstawowy
Orłem może nie jest, ale czytać i pisać umie. Nie idzie jej to szybko, zacina się czasem na trudniejszych słowach a przy pisaniu musi przesylabizować skomplikowane wyrazy. Przyzwyczaiła się do ustnego przekazu wiedzy, choć pergamin nie jest jej już tak obcy, niemniej, długie teksty nieraz bywają ponad jej siły, choć uparcie stara się zgłębić tajemnice słowa pisanego.
PoezjaBiegły
Swoboda języka, piękno układania słów by ciekawić najróżniejszymi opowieściami. Jyneth ma fantazję, a także dar barwnej wypowiedzi. Wiersze i pieśni nie mają przed nią tajemnic. Bajka, relacja ze spotkania z bandytami, żarty - mówi o wszystkim co przysparza radość gawiedzi. Gardło nie raz jej siada, ale zaskarbia sobie sympatię gawiedzi i darmowy posiłek od karczmarza.
RecytacjaBiegły
Żyje z opowieści, pracuje głosem, nic dziwnego, że z czasem nauczyła się odpowiedni go modulować. Wysławiać się potrafi pięknie, kwiecistym, dwornym językiem, jak również swobodnie posługuje się prostym słownictwem ludu - to nie tak trudna sztuka. Potrafi manipulować słowami, tonem, wysokością dźwięku i przelewać emocje na barwę głosu, nadając opowiadanym historiom magię.
KuglarstwoBiegły
Inaczej błazenada... Przecież lud uwielbia żarty, docinki i nieraz teatralne dogryzanie. Jyneth rozbawia tłum puentą opowieści, żartobliwie karykaturując nielubianych panów oraz dworaków. Dzięki tym sztuczkom równie łatwo potrafi zażegnać konflikt albo zdusić go w zarodku, zamieniając kilkoma słowami całą sytuację w żart, przez co nie raz uniknęła kłopotów.
ŚpiewOpanowany
Jej głos nie wyróżnia się jakimś tam wyjątkowym pięknem czy głębią, ale ma przyjemną dla ucha, łagodną barwę. Nie jest wyszkolony, ot, Jyneth podśpiewuje sobie często w drodze, zna gamę i lubi nucić, zna mnóstwo piosenek, w końcu taki fach. Nie fałszuje, trzyma się nut, głos ma czysty i lekki. Nie raz i nie dwa zdarzało się jej zamiast deklamowania poematu śpiewać w karczmach.
ObserwacjaBiegły
Przebywając tak samo między ludźmi jak i zwierzętami Jyneth nauczyła się być cierpliwą i bacznie przyglądać otoczeniu. Mimika ludzka, mowa ciała mówią więcej niż można byłoby sądzić, w lesie i we wsi obserwacja zachowań zwierząt może zdradzić nadchodzące niebezpieczeństwo. Wie, że musi mieć się na baczności gdy człowiek albo niedźwiedź napina ciało i zaciska zęby.
MedycynaPodstawowy
Nie jest żółtodziobem, ale trzeba przyznać, że daleko jej do lekarza, który potrafi nastawić przetrącone ramię i ocenić stan wątroby pacjenta. Jej wiedza ogranicza się do opatrywania ran i nieuruchomiania złamanych kończyn oraz podstawowych informacji o chorobach. Wie co robić gdy ktoś krwawi, omdlał i krwawi z nosa, wie jak przeprowadzić masaż serca - taka pierwsza pomoc medyczna.
ZielarstwoPodstawowy
Nie jest pierwszorzędną medyczką ani zielarką, zna dziko rosnące zioła i ich zastosowania praktyczne, ale surowe, tzn, nie wie jakiej obróbce je poddać - żuje je tylko, zjada albo przykłada do ran. Wie, że niektóre korzonki są dobre na kaca, a kora brzozy jest świetna na nudności. Często ogląda zioła, ale ostrożnie podchodzi do ich zastosowania - w końcu nie wie co się stanie jak je zje.
ObronaOpanowany
Nie ma łatwiejszego zarobku niż ograbienie kulawej, bezbronnej kobiety, przemierzającej samotnie gościniec, prawda? Dlatego nauczyła się bronić swoimi kulami, korzystając z elementu zaskoczenia. Nie jest to obrona absolutna, mająca głównie na celu pogonić wroga. Nikt by nie przypuszczał, że nagle kij, na którym się wspiera trafi bandytę w stopę. Albo zmiażdży mu nos. Albo wbije w krocze.
UwodzenieBiegły
Kobieta doskonale wie, że przemoc to nie zawsze rozwiązanie. Kilka słów, uśmiechów i spojrzeń sprawiają, że może czarować kobiety i mężczyzn, w czym nierzadko pomaga uroda. Potrafi cało wyjść z nieprzyjemnych sytuacji. Dotknięcie dłoni, niby nieświadome wyeksponowanie bioder, ot, subtelne uwiedzenie i strażnicy a nawet bandyci nie raz zostawiali ją dzięki temu w spokoju.

Cechy Specjalne

KulawaSkaza
Jyneth została w młodym wieku okaleczona, od kolan w dół pewne mięśnie i ścięgna jej nóg są sparaliżowane, przez co musi wspierać się na drewnianych kulach. Nie jest w stanie chodzić samodzielnie, ułomność wyklucza skradanie się, walkę, skakanie, bieganie, czyli jednym słowem, swobodę. To, że jest silniejsza i szybsza od przeciętnego człowieka praktycznie nie ma znaczenia, gdy nie może z tego skorzystać, ba, nie umie nawet stanąć prosto. Do tego przyciąga spojrzenia, gdziekolwiek pójdzie...
Przemiana w panteręZaleta
Ku jej bezbrzeżnej radości, zwierzęca forma jest całkowicie sprawna i daje jej poczuć smak wolności. Może robić wszystko to, do czego w ludzkiej postaci jest niezdolna, jest zwinna, silna i uwielbia to. Czy jest grzecznym kotem, wylegującym się w słońcu, czy groźną bestią, polującą na obiad... To nie ma znaczenia. Jest blisko natury, jest sobą i nic jej nie ogranicza.
Lecznicza krewZaleta
Zna i ceni jej wartość, która nie raz pomogła innym. Nie wzbrania się przed nacięciem sobie skóry, by poczęstować posoką potrzebujących.
Widzenie w ciemnościachZaleta
Kocie źrenice potrafią się dostosować do jasnego światła i najgęstszego mroku, pozwalając widzieć wszystko w najróżniejszych stopniach naświetlenia.
Wrażliwość na metalWada
Dziwna rzecz, Jyneth nie cierpi dotyku metalu na swoim ciele, przez co wszystkie jej ubrania wiązane są rzemieniami. Bransoletki, pierścienie ze złota, srebra, żelaza, wszystko to i jeszcze więcej sprawia, że czuje się niespokojnie i ma wrażenie, że skóra jej cierpnie. To samo tyczy się broni, sztućców, sprzążek przy ubraniach... Czuje się wtedy niespokojnie i choć nie robi jej to krzywdy, po prostu nie może tego znieść. Nie pójdzie spać do łóżka z metalową ramą, odsuwa się od ludzi w zbrojach i z największym trudem sięga do mieszka, przeliczając monety.

Magia:

Nowicjusz

Przedmioty Magiczne

Kamień StrachuBaśniowy
Kawałek bursztynu na prostym rzemieniu, który Jyneth nosi zawsze na szyi. Zdarza się, że jej zdolności i spryt nie pozwalają jej uniknąć kłopotów - na przykład otacza ją stado agresywnych wilków albo ktoś bardzo uparł się, by została jego kobietą na jedną noc. Magia aktywuje się w odpowiednim, zawsze doskonałym momencie - gdy Jyneth zaczyna się bać. Nie jest to reguła, ale sam z siebie nie zadziała... A działanie ma straszne. Wywołuje iluzje, bardzo rzeczywistą i silną, ale krótkotrwałą. Zaraz to wilki zostaną odstraszone widokiem nacierających nań smoka, a fatalny adorator zemdleje ze strachu na widok osiłka, mierzącego w jego głowę maczetą.

Charakter

Jak na zmiennokształtną przystało, Jyneth łączy w sobie cechy człowieka i zwierzęcia, jest istotą w której dwie odmienne natury zlewają się w jedno. Wyśrodkowane skrajności określają jej charakter, rzekomo niezbyt złożony, ale i na swój sposób pełen zawiłości. Jej panterza natura jest odpowiedzialna za dzikość serca, przymgloną przez ludzkie naleciałości, ale dalej gorącą. Myśli poniekąd jak kot. W pomieszczeniu szuka ciepłego kąta do spania albo awaryjnej drogi wyjścia, najlepiej przez okno. Bacznie obserwuje otoczenie w razie ewentualnego niebezpieczeństwa, zwraca uwagę na mowę ciała i wszystkie drobne niuanse umykające innym oczom. Nazywa w myślach mężczyzn samcami, kobiety samicami, dzieci kociętami, daje się prowadzić instynktom i ufa naturze. Życie według niej jest proste, tylko inni je sobie komplikują - choć nie zawsze jest jej to na rękę, przystosowuje się do panujących norm... Ale przecież natury się nie oszuka. Mruczy, prycha, drapie, choć stara się na to uważać i mieć swoją naturę pod kontrolą, bowiem zdarzyło się jej, oprócz tego, kilka razy łasić do kogoś po kociemu... Co choć naturalne, bywa... Krępujące.


Wrodzony dystans czy też nieufność do obcych sprawia, że nie pokazuje tego co jej w sercu głęboko gra. Nie jest pozbawiona emocji, skąd, nie kryje ich, ale najważniejsze zawsze trzyma dla siebie. Trudno zaskarbić sobie zaufanie Jyneth, choć znajomości zawiera łatwo, jej rasa ma z ufnością wyraźne trudności. Patrząc na nią trudno powiedzieć, żeby była osobnikiem aspołecznym. Choćby i była samotniczką, czarną panterą, stworzeniem nocnym, któremu znacznie lepiej funkcjonuje się po zmierzchu, to po prostu lubi towarzystwo. Nie jest niezbędne, ale nie stroni od innych. Czy to napotkana osoba na trakcie czy w karczmie, nie jest sceptycznie nastawiona do obcych ras - jest tylko ostrożna z natury, ale ta ostrożność nie każe jej reagować agresją na każdą próbę zawarcia znajomości, jak to robią co niektórzy. Jakoś przyciąga do siebie ludzi, w miastach często otacza ją wianuszek gapiów, których czaruje gawędą. W karczmach zawsze siedzi w kącie największego stołu, opowiadając, dowcipkując czy przekomarzając się z kim się da. Ma w języku niejedno żądło, wysławia się w zagadkowy sposób i potrafi dopiec ciętą ripostą, bezczelnie coś komentując, jednak bez zbędnej złośliwości - ot, prawda w oczy kole, czyż nie? Jednak wystarczy jej kilka słów by udobruchać obrażonego. Słuchacze lubią jej satyry na bogatych snobów oraz nieprzyjaciół, a także prawdziwe czy też nie, anegdotki i opowieści z podróży. Sama zmiennokształtna uwielbia wymyślać bajki, które potem opowiada dzieciom, a nawet dorosłym, zręcznie wplatając w to różne przesłania. Gdy chce, potrafi być naprawdę wredna, jednak Jyneth ma na tyle łagodną naturę by po ostre słowa sięgać tylko w ostateczności, gdy ktoś nadepnie jej na odcisk.

Odznacza się odwagą jak na kogoś kto nie może stać bez pomocy kija, a także spontanicznością i zwierzęcą butnością. Czasem za bardzo i niechcący obrywa, a jej kombinatorstwo niekiedy sprowadza na nią nieprzyjemne spojrzenia. To, że jest spokojna, nie znaczy, że stateczna i nudna. Tyle razy zdarzyło się jej brać udział w karczemnej awanturze albo kochać w krzakach... Przez kilka lat, choć myśli o tym z pewnym wstydem, wątpiła w swoją urodę, którą przyćmiewał widok kulawych nóg... By pokazać, że nie jest tylko kaleką, potrafiła uwodzić obie płcie i wynikały z tego różne rzeczy - teraz jest o wiele bardziej zdystansowana i ostrożniejsza w tej kwestii, ale na samo wspomnienie czasem się płoni. W czasie nowiu bywa, że się nie kontroluje - chce biegać i skakać, śpiewać, krzyczeć, śmiać się, kłócić i też kochać czy jako człowiek czy pantera, domagając się uwagi i czułości. Lubi ten stan, bo przypomina mieszankę ekscytację z uniesieniem, choć ta beztroska po fakcie jest kłopotliwa i czasem peszy konsekwencjami... Jednak nic, z czym nie mogłaby sobie poradzić. Jest wytrzymała psychicznie i pod naporem różnych presji potrafi się nie ugiąć, ale jest tylko istotą śmiertelną - ma swoje chwile słabości. Na łzy pozwala sobie tylko w samotności, przełykając gorzkie słowa czy akceptując krzywdy, by żyć dalej swoim życiem.

Jyneth jest rezolutną młodą kobietą o pogodnym usposobieniu, która nie bierze sobie do serca przeciwności losu. To przyjazna dusza, która swoje przeżyła i nikomu nie życzy źle, a pomimo tego co ją spotkało nie zamyka się w sobie, klnąc na swój los. Ma ogromny dystans do świata i do jego mieszkańców, nie unosi się byle czym, wręcz trzeba się napracować by ją zirytować. Szuka jasnych stron życia, na jej twarzy przeważnie gości uśmiech, choćby i najdelikatniejszy. Najczęściej bywa on przyjacielski acz dla nieprzyjaciół zimny czy cierpki, ironiczny. Może i nie ufa od razu, ale nie znaczy to, że nie umie się śmiać. Najczęściej z kogoś, przeważnie siebie czy świata. Dla społeczeństwa jest tylko kulawą powsinogą, lecz ma bystry umysł i co tu rzecz, nie cierpi arogancji i głupoty innych - zdarza się jej powiedzieć coś niemiłego czy udawać zachwyt nad słowami cherlawego giermka, który ubił dwadzieścia smoków. Nie zaimponuje się jej opowieściami, choć je uwielbia, to nigdy żaden popis nie zdziałał cudów potencjalnego adoratora... Choć Jyneth nie śpieszy się z uczuciami, a raczej jest zbyt powściągliwa w tych sprawach, ceni podejście samców do samic, acz ją samą... Trudno podejść. To nieco krnąbrna indywidualistka, jak to kot mająca chwile melancholii, gdy tajemniczo zamilknie i wpatrzy się w dal. Trudno wytrącić ją z równowagi. Ma swój sposób bycia, który nie kłóci się raczej z ogólnie przyjętymi zasadami moralnymi, lecz gdy zachodzi zbieżność, zawsze robi to co uważa za słuszne. Na obrończynie sierot i wdów się nie nadaje, ale podłożyć kij zawsze może pod nogi strażnika, biegnącego za obdartym dzieckiem. Jest ogromnie protekcjonalna wobec dzieci i zwierząt, można by rzecz, instynkt macierzyński jest u niej bardzo rozwinięty, bo mięknie na widok niedorostków.

Uwielbia prostych ludzi, ich sposób bycia i radość z życia, tak odmienną od zadufanych w sobie osób z wysokich sfer. Ma słabość do krasnoludów, do ich rubaszności i swobodnego podejścia do świata - czyni to z nich świetnych towarzyszy rozmów i podróży. Najemnicy, wojacy, matki i gospodynie domowe - wszyscy usłyszą od niej dobre słowo, choć po stokroć woli towarzystwo mężczyzn. Oni nie obrażają się o zwykły docinek ani nie robią głupich komentarzy na temat źle dobranego ubioru, a usłyszawszy komplement nie będą doszukiwać się drugiego dna. Pomijając jednak gust odnośnie towarzystwa, Jyneth nie stroni od nikogo. Nie wzbrania się też przed swego rodzaju otwartością, z chęcią obejmie, zmierzwi włosy czy poklepie po ramieniu, tym gestem dziwiąc kogoś i nie raz siebie. Nie wzbrania się przed kontaktem fizycznym. Tak, Jyneth nie ma nic przeciwko towarzystwu i bliskości, ale nie jest jej to niezbędne do życia... Lubi być też sama w towarzystwie. Jak to rozumieć? Pomimo śmiechów, gier słownych oraz rozmów, w mniejszym bądź większym stopniu sprawia wrażenie bycia wyobcowanej. Zawsze nieco z boku, przysłuchując się rzuci żartem, trochę zamyślona, bystro patrząca na zebranych. Jakby jej dusza wspinała się po drzewach, gdzieś daleko za murami miasta, zostawiając tu ludzką powłokę.

Wygląd

Średniego wzrostu postać tchnąca wrodzonym spokojem, ułożeniem i swego rodzaju dystynkcją. Pozornie, ot, zwykła młoda kobieta wśród tłumu. Sama z siebie nie rzucałaby się w oczy, gdyby nie ważny detal, który przyciąga wzrok jako pierwszy... Dwa kije, na których opiera swoje ramiona by móc chodzić, prowizoryczne kule ułatwiające jej poruszanie się. Nie ciągnie kulawych nóg po ziemi i wbrew pozorom jakie może budzić, nie porusza się niezgrabnie czy ociężale. Idzie jej to lekko, choć w tych warunkach sprawny chód przy użyciu dwóch długich szczudeł jest wyczynem męczącym i na pewno nie tak łatwym jak swobodny spacer... Acz widać, że przywykła do tego sposobu przemieszczania się.


Z jej oblicza można wyczytać, że kalectwo nie odebrało jej pogody ducha i wszystkie spojrzenia, od litości zaczynając, na pogardzie kończąc, nie gromadzą smutków w jej duszy. Spokój maluje się na regularnych i łagodnych rysach śniadej twarzy, subtelny uśmiech błąka się w kącikach warg. Gładka linia szczęk, zgrabnie wykrojone usta, lekko zaostrzone kły, drobny nos, zarysowane wyraźnie brwi - nie można licu odmówić urody i harmonijnego wejrzenia, jest piękna, ale daleko jej do olśniewania swoim powabem. Twarz okalają grube i długie za łopatki, czarne jak noc włosy, gęstymi puklami otulając kark i ramiona. Wśród nich na głowie są skryte małe, zaokrąglone uszy pantery, czułe na dźwięk oraz drapanie. Zasłona z niesfornych pukli często zakrywa oczy, tak, że nawet przelotnie nawiązany kontakt wzrokowy nic nie zdradzi. Dopiero gdy odgarnie włosy, dłuższa wymiana spojrzeń ujawni cienkie jak igła źrenice i tęczówki o barwie starego złota, o dwa tony ciemniejsze kolorem niż przeważnie u przedstawicieli jej rasy. Często mruży powieki, przez co odgadnięcie koloru nie jest najłatwiejszym zadaniem, jednak oczy są oknem do duszy każdej istoty... Jej są niezmiennie żywe, roziskrzone, nieraz figlarne niby złote chochliki.

Jyneth ma prawie metr siedemdziesiąt wzrostu, kobiecą sylwetkę i wyraźnie zarysowane damskie atrybuty. Smukła szyja osadzona jest na zgrabnych ramionach, ręce szczupłe, zaskakują siłą większą, niż mogłaby się poszczycić kaleka kobieta. Wąskie dłonie, o cienkich palcach i zaostrzonych paznokciach, ma wyćwiczone dzięki dekadzie noszenia ze sobą kijów. Piersi jak na swój typ budowy ma całkiem bujne, choć dla niepoznaki oprócz gorsetu owija je materiałem. Od łopatek w dół jej plecy znaczą trzy nierówne linie po uderzeniu bicza, blizny kończą się na poziomie wyraźnie damskich bioder. Koniec kręgosłupa zwieńczony jest puchatym, trochę rozczochranym, czarnym ogonem, kręcącym się niekontrolowanie na boki. Nogi dziewczyna ma zgrabne, choć utrzymanie ich w dobrym stanie, w szczególności części od kolan w dół, wymaga trochę pracy i ćwiczeń. Stopy, również niewielkie, zdobią pazury i kilka blizn po zadrapaniach, gdy wylądowała w krzakach przy pierwszej próbie chodzenia o kulach. Pod zgięciami kolan, po ich wewnętrznej stronie widać po jednej bliźnie, okręgu centymetrowej średnicy, wskazujących miejsca gdzie nieodwracalnie uszkodzono jej mięśnie. Pomimo swego kalectwa i ograniczonego ruchu, postać kobiety ma coś z kota, przez co bywa, że nieudolnie kryje swoją naturę. Posiada w sobie pewną swobodę, nonszalancję i tajemniczy uśmieszek na ustach, sposób poruszania dłońmi i mimikę. Zdarza się jej prychnąć po kociemu albo zamruczeć z zadowolenia czy przeciągnąć jak kot po przebudzeniu z popołudniowej drzemki. Głos Jyneth nie wyróżnia się specjalną melodyjnością czy pięknem, ale jest zaskakująco łagodny jak na kogoś o kociej i drapieżnej naturze.

Tak jak każdy, kto przetarł wiele szlaków ubiera się jak typowy wędrowiec, czyli w ubrania wytrzymałe i nie krępujące ruchów. Mocne buty, proste spodnie, tunika ze skromnym gorsetem ze skóry, pas z torbą podróżną i rękawiczki. Nie rozstaje się ze swoim obszernym płaszczem podróżny z szerokim kołnierzem i kapturem, doskonale maskującym sylwetkę. Idealna sposobność by okręcić sobie ogon wokół pasa i schować pod tuniką, unikając ciekawskich wspomnień, a także czasem podawać się za zniewieściałego mężczyznę. Nie nosi żadnych ozdób, nie lubi dotyku metali. Gdyby nie jej ułomność ciała i kule, z łatwością wmieszałaby się w tłum.

Sprawa wygląda inaczej gdy przybiera postać pantery. To duży, czarny kot, średnio umięśniony i smukły, o gracji dzikiej bestii. Dzicz zawsze była jej wytęsknionym domem, gdzie mogła biegać swobodnie. W zwierzęcej postaci jest mniejsza od swoich przemienionych pobratymców i co napełnia ją radością, jej nogi nie są kulawe. Biega, skacze, poluje o własnych siłach, wdrapuje się na drzewa aż miło. Ślepia błyszczą w mroku, porusza się bezszelestnie z kocią zwinnością, a w futrze w tysiącach odcieniach smolistej czerni igrają promienie światła.

Historia

Jyneth urodziła się w środku nocy, gdy owa tajemnicza, dla niektórych przeklęta gwiazda, pojawiła się na ciemnym niebie. Niemowlę przyszło na świat z kępką ciemnych włosów, ogonem i małymi kocimi uszami, wydając kwilenia podobne do miauknięć nowo narodzonych kociąt. Pierworodna córka wieśniaków miała być pociechą i wsparciem na dni starości rodziców, lecz widok dziecka rozwiał te nadzieje. W zabobony wierzyli silnie, a córeczka, odmieniec z drobnymi, panterzymi uszami budził ich niepokój oraz strach... Czy jakieś siły diabelne nie maczały palców przy jej narodzinach? Czy może ktoś zaczarował dziecko w łonie kobiety? Mężczyzna zaczął nawet wątpić w swoje ojcostwo, podejrzewając, że żona zdradziła go z jakimś potworem... Małżonka na jego słowa się rozsierdziła i przygarnęła dziecko do piersi, mówiąc, że to ich i nie zamierza go porzucić. Jak powiedziała, tak zrobiła - Jyneth miała naprawdę kochającą matkę i sceptycznie nastawionego do siebie ojca. Od maleńkości nosiła chustkę na głowie by skryć uszy i czyniono wszelkie starania by zamaskować jej ogon pod ubraniami... Panterzej natury, silnego instynktu rozrabiającego kociaka nie dało się ukryć. Matka broniła ją zawsze sąsiadami, którzy przychodzili się poskarżyć, że czteroletnia dziewczynka podrapała i pogryzła dotkliwie ich syna a swojego rówieśnika. Parę razy dostała od ojca za to, że polowała na kurczaki, które, no cóż, zdarzyło się jej zjeść na surowo. Wspinała się na wszystkie drzewa i meble, biegała, miauczała, doprowadzając coraz bardziej rozsierdzonego rodzica do szału, a jego żonie przysparzała zmartwień. Mimo tego, czuła się kochana przez matkę i była szczęśliwym, choć dziki dzieckiem.

Gdy miała pięć lat, jej matka odeszła. Miejscowy znachor nie potrafił powiedzieć co jej było. Zemdlała nagle wieczorem, poleciała jej krew z nosa, majacząc przeleżała całą noc, o świcie oddając swą duszę zaświatom. Dziewczynka bardzo to przeżyła, płacząc za nią w nocy i wołając ją przez sen... A jej ojciec, choć kłócił się z małżonką o wychowanie Jyneth, załamał się kompletnie gdy ukochana żona odeszła. Całe dni siedział tępo wpatrzony w podłogę, a dziewczynka, smutna i złakniona ciepła, próbowała zaskarbić sobie jego miłość. Nadaremnie. Zaczął ją bić, kopał, odsuwał, aż nauczyła się chować, ilekroć wchodził do pomieszczenia gdzie była. Coś musiało się stać w jego psychice, bo zaczął obwiniać małą zmiennokształtną o śmierć jej matki. Trwało to kilka miesięcy, gdy w końcu trafiła się sposobność by pozbyć się tego "znienawidzonego" bachora, który ciemnymi włosami i uśmiechem tak bardzo przypominał jego piękną żonę... Jak to się stało, jak dowiedział się w jaki sposób sprowadzić do wsi najprawdziwszego czarodzieja, albo skąd wiedział, że jego córka będzie atrakcyjna dla tego szarlatana... To pozostaje tajemnicą, ale ktoś by powiedział, że to pewnie ciemna przeszłość dała o sobie znać. W każdym razie sprzedał Jyneth czarodziejowi, który wziął ją na ręce jak przygarniętego właśnie kociaka i odszedł, zostawiając ojca samego z jego żałobą.

Rozpoczął się nowy, zagadkowy etap jej życia. Dziewczynka była pewna, że świat kończy się na jej wsi i lesie naokoło, a czarodziej zabrał ją daleko, daleko, do starego domu, gdzie oprócz niego mieszkało jeszcze kilku magów. Nie wiedziała tego wtedy, ale została zakupiona jako obiekt do badań - panterołaki z powody bycia rasą stworzoną przez magię, fascynowały innych czarodziei. Niemniej, nie, nie przeprowadzano na niej dotkliwych badań ani wiwisekcji, nie poddawano bolesnym rytuałom i innym szarlatańskim ekscesom. Traktowano ją dobrze, choć bez czułości. Jyneth dostała własny pokój, wygodne ubranie, a czarodziej, który ją kupił, kazał zwać się Siwym, nauczył ją czytać, pisać i opowiadał o świecie. Uczył ją prostych wierszyków i piosenek dla dzieci, do których mała miała słabość. Jej edukacja była skąpa, obchodziła ich przede wszystkim jej natura. Obserwowali ją jak wspina się po drzewach pod postacią małej pantery albo siedmioletniej dziewczynki. Snuli teorie w jaki sposób jej żołądek w ludzkiej formie jest w stanie strawić surowy pokarm. Pobierali krew i badali jej zastosowanie, zamykali w ciemnych pomieszczeniach z różnymi przedmiotami, ciekawi w jakim stopniu widzi bez światła. Dla niej to była zabawa, czasem nudna albo irytująca, ale nigdy nie zrobili niczego, co mogłoby ją zranić albo skrzywdzić. Jadła zawsze do syta, miała sporo zabawek i wszystko czego małej, dzikiej dziewczynce do szczęścia potrzeba... Acz dorastała w zamknięciu, mając za towarzystwo czwórkę magów-tradycjonalistów, zajętych porównywaniem notatek. Nie ograniczali jej swobody, a nie raz pomagali... Co prawda wychodziła na zewnątrz tylko w towarzystwie jednego z nich, który pilnował by nic się jej nie stało. Brak pewnej wolności drażnił jej duszę. Ukojenie znajdowała w swojej panterzej postaci - ją samą fascynowało to, z jaką naturalnością potrafi wbić kły w szyję królika, gdy pamiętała krzyki innych dzieci, gdy to samo na podwórku przed domem zrobiła z kurą. Uczyła się polować i skradać, bazując na instynkcie poruszać w dziczy. Metodą prób i błędów łapała drobną zwierzyną, dokazywała, drapała co się dało, gryzła, miauczała, dostawała szału w czasie nowiu. Podejmowała pierwsze wyzwania takie jak pływanie i wspinanie na najwyższe drzewo - a oni notowali. I wszystko byłoby pewnie dobrze, gdyby nie to, że Jyneth w miarę jak dorastała, zaczęła się robić ciekawska i zadawać niewygodne pytania.

Mijała dwunasta wiosna jej życia, a czarodzieje dalej nie chcieli odpowiadać na sprawy, które zajmowały dziewczynkę. Z wolna pojmowała, że choć nigdzie nie było krat, jest więźniem. Ogon i uszy, którymi jej opiekunowie kazali się nie przejmować, były powodem jej naukowego zniewolenia. Zaczynała się buntować próbując uciec, biegnąc jak najdalej na czterech łapach, ale zawsze wracała pod stary dom. Magia trzymała ją w błędnym kole, pozbawionym wyjścia labiryncie. Ile lat musiałaby tkwić pod ich okiem..? Trwałoby to pewnie długo, bardzo długo, gdyby magowie któregoś dnia nie postanowili pokazać ją innemu czarodziejowi. Pamiętała okropne poruszenie i zdumione szepty w każdym kącie, napięcie w całym domu. Przyprowadzili ją wieczorem do wielkiego pokoju pełnego ksiąg, pergaminów i najdziwniejszych przedmiotów, przed oblicze srogiego mężczyzny o krzaczastych brwiach, o wiele starszego niż jej czterej opiekunowie razem wzięci. Długo na nią patrzył, na rozczochrane włosy kryjące drobne uszy, kiwający się na boki ogon, na złote oczy, wpatrzone w niego ciekawie... Aż w końcu, ku radości magów, przemówił... Szybko zrzedły im miny. Na pewno nie spodziewali się tego, że zostaną zbesztani za brak pomyślunku. Jyneth nie rozumiała niemal niczego co ów czarodziej mówił, ale z jego słów wywnioskowała, że gani ich za więzienie jej i używanie do badań, za odbieranie bezbronnego dziecka rodzicom i tak dalej... Następne kilka chwil było zagmatwanych. Nie pamiętała co się stało, w jednej chwili była w gabinecie, gdzie magowi się przekrzykiwali, a po chwili w gęstym lesie. Obok niej stał najstarszy czarodziej, patrząc na dziewczynkę z pewnym roztkliwieniem w oczach. Prosił, by wybaczyła spragnionym wiedzy głupcom ich poczynania i żyła szczęśliwie, nikomu nie robiąc krzywdy. Ledwie mu przytaknęła, znikł, a Jyneth została sama w mrocznej, nieprzeniknionej dziczy, bez cienia podejrzenia, gdzie jest.

Nie, żeby się przejęła. Była wolna. Żyła w lesie jako pantera, ciesząc się z wolności i oddając prostym przyjemnością, takim jak drzemka na gałęzi albo dokazywanie przy wodopoju. Zaprzyjaźniła się z kilkoma małymi wilczkami, z którymi często ganiała się między drzewami, lecz tak jak zwierzęca natura trzymała ją w gęstwinie, tak ludzka ciągnęła ją do miast. Któregoś dnia przywdziała stare ubrania, które przezornie skryła w dziupli i skierowała się do okazałego miasta. Było bardzo piękne, z czerwonej cegły, wypełnione gwarem i mnóstwem ludzi - mieniło się od barw, powietrze pełne było krzyków i śmiechów, urzekło ją to... Ale mieszkańcy nie byli tak urzekający. Widząc nastoletnią dziewczynę w obdartych spodniach i tunice, bosą, o czarnym ogonie i niepokojąco złotych oczach, złapali za widły. Ktoś rzucił w nią kamieniem, kto inny zgniłym pomidorem, ale krótko mówiąc, poszczuli ją jak dzikie, niebezpieczne zwierze. Ledwo zdążyła dobiec do granicy lasu i skryć się w koronach drzew... Leżąc tak, z żalem, za to jak ją potraktowano, przypomniała się jej matka, a w szczególności jej upór by kryła uszy i ogon. Dopiero teraz zrozumiała czemu. Pełna nadziei Jyneth przyglądała się sobie długo w tafli jeziora - umyła się, upewniła, że wśród włosów nie widać zaokrąglonych, czarnych uszu, ogon owinęła wokół pasa i obwiązała ubraniami, zasłaniając tuniką, by nie było go widać. Dla bezpieczeństwa poszła dalej, do innego miasteczka... Tam było ciekawiej. Oglądając kramy z jedzeniem wpadła na bandę równie obdartych dzieciaków, którzy uciekali z łupem - bochenkami chleba i worem jabłek. Niewiele myśląc, pobiegła za nimi ścigana przez miejskich strażników, aż do kryjówki przy starym młynie, gdzie się skryli. Zaprzyjaźniła się z tą bandą sierot i wyjętych spod prawa gagatków. Pomagała im też jak mogła, jednak nie zdradzając prawdziwej natury - w czasach głodu wracała z upolowanym zającem, mówiąc, że ukradła go jakiemuś myśliwemu. Wszyscy byli młodsi od niej, a sama była już dojrzewającą panną. Zajmowała się nimi z troską, stając się kimś w rodzaju starszej siostry i matki w jednym. Opowiadała im bajki, to od nich nauczyła się kilku prostackich i obelżywych wierszyków, a także im wieczorami śpiewała kołysanki. Przywiązała się do tej bandy, co tu kryć...

Spędziła z nimi dwa lata, aż niespodziewanie do miasteczka został przydzielony nowy zarządca. Mężczyzna, nie mogąc sobie poradzić ze złodziejstwem ani problemami jakie stwarzali recydywiści, zaostrzył prawo. W ten sposób, każda kradzież była karana dotkliwie - ucięciem dłoni. Wszyscy się przejęli, a najbardziej przyjaciele Jyneth - w końcu żyli z łupów zabranych innym. Nikt ich nie chciał przyjąć do siebie na naukę by zarobili samodzielnie trochę grosza, łatwiej było wyrzucić wszystkich na ulicę. Pomimo strachu i wyraźnej obawy, ruszyli na rynek, by zdobyć trochę dóbr od nieopatrznych podróżnych albo zajętych pracą straganiarzy. Wiedziona przeczuciem zmiennokształtna poszła z nimi... Ten dzień zmienił wszystko, ale po kolei. Ledwie zajęli swoje pozycje na targu by złapać coś do jedzenia, pojawiły się straże. Dzieciaki na ten widok w panice pierzchły do swojej kryjówki - jednemu z mężczyzn w zbroi udało się złapać biegnącego chłopca, o kilka lat młodszego od Jyneth. Niewiele myśląc, wpadła na niego z impetem, przewracając a uwalniając dzieciaka. Czując, jak dłoń w metalowej rękawicy zaciska się na jej ramieniu, nakazała chłopcu by rozkazał wszystkim w jej imieniu wynieść się z tego miasteczka jak najdalej. Widziała, że zdążył uciec, a to samo w sobie było warte pojmania... Zaciągnęli ją do zarządcy. Śmierdział potem i wodą kolońską, oczy miał okrutne, nie było w nich ani krzty ciepła. Wrzucił ją do lochu i kazał zdradzić gdzie ukrywa się jej "zapchlona banda małych ku*wiarzy". Jyneth milczała jak grób, groźbami i głodem jej nie pokonał. Siedziała kilka dni w zimnej celi, aż dobiegły ją słuchy, że znaleźli miejsce gdzie przebywała banda... Wszyscy zdążyli się wynieść ze starego młynu, zarządca klął na czym świat stoi, nie mogąc żadnemu dzieciakowi uciąć ręki, a na tą wieść dziewczynę ogarnęła taka wesołość, że zaśmiała się w głos. Chwila śmiechu rozsierdziła mężczyznę, który postanowił ją ukarać - ostrym biczem. Choć się wyrywała, przywiązali ją za ramiona do krat i zdjęli tunikę... Ukazując chowany pieczołowicie ogon. To jeszcze bardziej zaostrzyło furię zarządcy, jak się okazało najpodlejszego rasisty. Miotał w nią obelgami, że jest nie wartym kupy gówna potworem i uderzył biczem w plecy, zostawiając trzy bolesne linie. Zdołał zadać tylko te ciosy, nim do głowy wpadła mu inna myśl. Zawołano kata, przywiązano jej nogi do belki i Jyneth przez moment była pewna, że chcą ją tak wywlec z celi... Albo uciąć jej nogi. Zrobili jednak coś innego. Nie widziała nawet jakiego narzędzia użyto, poczuła tylko ból pod zgięciami kolan, gdy przebito się przez skórę do mięśni... A następnie strach gdy, choć czuła doskonale swoje nogi, nie mogła nimi normalnie poruszyć. W panice wierzgała, wrzeszczała, ale słyszała tylko śmiech zarządcy i jego jadowite słowa "Ciekawe czy nam kotek teraz ucieknie"...

Uciekła. Prostym sposobem - przez cały pobyt w więzieniu nie zamieniała się w panterę, lecz przyszedł nów, a wraz z nim nowe siły oraz nadzieja. Gdy okazało się, że jako kot potrafi nadal sprawnie używać tylnych kończyn, udało się jej nadludzkim wysiłkiem wyważyć kraty i wybiec na ulicę. Biegła jak najszybciej mogła, byle jak najdalej od tego podłego miasteczka i sadystycznego mężczyzny, czerpiącego radość z okaleczania innych. Nie pamiętała jak długo pędziła przed siebie, dopóki wycieńczenie spowodowane głodówką nie sprawiło, że opadła z sił. Nim oczy się jej zamknęły zdążyła zamienić się w człowieka i podpełznąć do szczeliny pod drzewem, by tam się skryć. Otwierając powieki spodziewała się ujrzeć zieleń lasu, zamiast tego przywitał ją zapach tytoniu i wykrochmalona biel pościeli. Znalazła się w domu znachora, wykształconego człowieka, który zamieszkał w małej wiosce, z dala od największych miast. To on ją znalazł, bo jak się okazało, zemdlała całkiem blisko jego domu. Nie przejął się jej ogonem ani innością, opatrzył jej kolana, nakarmił i wysłuchał relacji z nie tak dawnego pobytu w więzieniu. Wyraził dezaprobatę co do poczynań zarządcy i ze smutkiem oświadczył Jyneth, że nie jest w stanie uleczyć jej kalectwa. Przerwano bowiem pewne ścięgna i mięśnie, a on nie ma takiej wiedzy ani zdolności by ją uleczyć. Ba, możliwe, że tylko mag byłby w stanie doprowadzić jej nogi do poprzedniej sprawności. Robił natomiast co mógł by polepszyć życie dziewczyny. Zrobił dla niej dwa długie kije na których uczyła się chodzić. Szło to najpierw nieporadnie, wpadała w krzaki, potykała się i uderzała biodrami o ziemię, lecz z czasem było coraz lepiej. Po tym co ją spotkało, powinna się zamknąć w sobie, nienawidzić ludzi, lecz czuła tylko żal, że gdy dla jednych była siostrą, ktoś inny widział ją tylko jako potwora. Spytała o to znachora, a ten odparł, że nie raz ludzie są gorsi od bestii a bestie są łagodniejsze od ludzi. Zrozumiała. Była wdzięczna mu za naukę opatrywania ran i kilka podstawowych informacji co do chorób, a najbardziej za schronienie. Bawiła się z dziećmi miejscowych, którzy nie patrzyli na nią z wrogością, ba, byli dla niej serdeczni i mili. Mogła być i panienką... Albo młodą kobietą mającą jakieś siedemnaście lat, ale dnie spędzała na opowiadaniu im bajek. Tęskniła też za swoją bandą, mając nadzieję, że gdziekolwiek są, są bezpieczni. Widok tylu dzieciaków, nadstawiających uszu by posłuchać jej bajania i żartów przypominała jej o nich, ale na pewien sposób cieszyła. Bo co lepszego niż wierni słuchacze? Z czasem i dorośli zaczęli się przysłuchiwać z ciekawością, a potem sami oni podejmowali opowieść, jak to za ich czasów było... Jyneth zapamiętywała, by móc to potem opowiedzieć innym. Śpiewała z dziećmi podczas ścinania ziół w ogródku znachora, dokazywała wraz z nimi i opiekowała, gdy rodzice byli zbyt zapracowani. Spędziła spokojny rok w tej wsi, lecz coś zaczęło ją ciągnąć z powrotem do lasu. Może za długo była wśród ludzi, może postać pantery kusiła, bo nie była wtedy kaleką? Nie wiedziała, ale cokolwiek to było, można było wyczytać to w jej złotych oczach. Pewnego wieczoru znachor dał jej wisiorek, bursztyn na rzemieniu, mówiąc, że pomoże jej to w podróży. Uściskał ją serdecznie i Jyneth odeszła, gnana zewem wolności.

W nowym ubraniu i z kijami pod ramionami, ruszyła przed siebie. Droga była mozolna i długa, ale znalazło się paru chłopów, którzy wzięli ją na swój wóz z sianem i podwieźli do najbliższego miasta. Do następnego doszła sama, szerokim gościńcem. Szło jej to wolno... Ubolewała w duchu nad swoim kalectwem, które zabrało jej tyle rzeczy, wszędzie rozpytując się o maga-medyka, który mógłby ją uleczyć. Wszyscy rozkładali ręce. Gdziekolwiek poszła, ściągała na siebie wzrok i słyszała szepty pełne współczucia... Lub rzucono w nią kamieniem i wyzwiskiem "Kulas". Zaskoczył ją wieczór, zatrzymała się w karczmie, by zjeść coś i przeczekać noc przy ciepłym kominku. Panował gwar, a ją, młodą, ładną, samotną dziewczynę zaczepił jakiś kupiec, pytając w jaki sposób takie urocze stworzenie spotkało takie nieszczęście. Jyneth oczywiście nie miała zamiaru mówić mu prawdy, zwłaszcza, że ogon dalej był schowany pod jej płaszczem. Usiadła na ławie, wskazała na kije i opowiedziała mu historię o tym, że kiedyś w lesie nadepnęła na czarny kamień, który był demonem pogrążonym w stuletnim śnie. Zbudziła go nieświadomie, a ten zatruł klątwą jej nogi, odbierając możliwość chodzenia - prosta opowiastka, ale deklamowała ją w taki sposób, że szybko wokół niej zebrał się mały tłum. Zachęcana opowiadała o smokach jakie widziała na niebie, o sporze dwóch sąsiadów w pewnej wsi a także złym zarządcy w dalekim miasteczku, którego zagryzły własne psy. Ani się spostrzegła, zaczęło ją to bawić i czerpała radość widząc uśmiechy i mogąc swobodnie porozmawiać z ludźmi. Dowcipkowanie i dokazywanie też sprawiało, że obdarzano ją przychylnymi spojrzeniami. Cieszyła się, zwłaszcza, że darzono ją sympatią za to, co lubi - opowiadać, śpiewać, rozśmieszać innych słowem. Skupiła się na tym by coraz sprawniej zabawiać gawiedź. Jej pierwotny plan by zniknąć w dziczy odszedł na bok, najbliższe trzy lata poświęciła podróżując. Z czasem zaczęto mówić o kalekiej gawędziarce, znajome twarze pojawiały się to tu to tam, witano ją z uśmiechem i zapraszano do stołu. Poznawała ludzi od podszewki, nie tylko przez ich rozmowy i sprośne żarty, ale i zachowanie. Obserwowała ich świat, dała mu się pochłonąć. W końcu żyła, a co z tego, że była kaleką? Mogła nawet brać udział w bijatyce, śmiejąc się do rozpuku pomimo sińców. Z czasem szalała coraz bardziej, chcąc czuć, że żyje... Bardziej. Udowadniała sobie, że pomimo kalectwa jest czegoś warta i coś potrafi. Zdarzyło się jej kochać się i uwodzić, naigrywać i igrać, żyła chwilą, bo tylko chwila była pewna.

Ten sposób bycia był jednak zbyt męczący. Jyneth zaczynała tęsknić za spokojem i ciszą, prostą egzystencją wśród drzew. Odeszła do lasu, schowała kije, ubranie i torbę do opuszczonej dziupli, upewniając się, że nikt nie znajdzie jej własności... I zamieniła się w panterę. Z dziwną ulgą w duszy wsłuchiwała się zamiast w gwar i śmiechy, w szmer wody i odgłosy natury. Zaczęła podróżować w tej postaci, która nie miała żadnego ograniczenia i pozwalała wsłuchać się w swój instynkt. Wyciszyła się, wracając do miejsc, które podświadomie zwała domem. Pozwoliła sobie odpocząć, przemyśleć kilka spraw, odetchnąć. Żyła w lasach, wędrowała, rozkoszowała spokojem i sposobem bycia, nie głośnym, nie wśród ludzi, ale w odosobnieniu, w swoim prywatnym azylu. Widziała mnóstwo stworzeń, zdarzało się jej obserwować myśliwych czy zielarzy kocimi oczami, a także natknęła się na współrasowaca, który krótko mówiąc, nie był zbyt zainteresowany zawarciem znajomość. Obsesyjnie bronił swojego terytorium i rycząc, kazał się jej wynosić. Jyneth uszanowała jego wolę. Sama przez ten czas była zwierzęciem, dziką panterą, nocnym aniołem, który skrada się na miękkich łapach by bezszelestnie zabić ofiarę...

Trudno było jej powiedzieć ile czasu spędziła w tej formie. Minęły dwie, trzy zimy, może i nawet cztery..? Dopiero wtedy, gdy czuła się gotowa, wróciła do miejsca, gdzie schowała swoje rzeczy. Jeszcze przez jakiś czas pozostawała w dziczy, zamieniając się co dzień w człowieka, by przypomnieć sobie jak to jest... I co może w tej formie robić w mieście, w lesie, na świecie. W końcu wciągnęła trochę nadgryzione przez czas ubrania na grzbiet i ruszyła w drogę, wspierając się na swoich kulach. Potrzebowała długiego czasu by uspokoić duszę i zmysły. Wyśrodkować swoje jestestwo pomiędzy panterą a człowiekiem, zrozumieć gdzie na tym polu określa się ona sama. Zaakceptować pewne niedogodności i ułomności, by cieszyć się życiem. W najbliższej karczmie do jakiej weszła, rozpoznano ją. Opowiadała dalej historie o tym, gdzie była przez te lata i co robiła, popijając grzane wino w towarzystwie wianuszka ciekawskich. Była spokojniejsza, na pewien sposób dojrzalsza, panująca nad swoją naturą i wiedziała, że żyje.

Nie musiała sobie tego udowadniać.
  • Najnowsze posty napisane przez: Jyneth
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: Cisza przed burzą? [Obrzeża miasta]
            Jeszcze trochę... Jyneth miała całkiem spore pokłady cierpliwości oraz dużo wolnego czasu na kontemplacje otoczenia. Nie doskwierał jej głód, temperatura była optymalna, nie mogła na nic narzekać. Dopók…
    4 Odpowiedzi
    3770 Odsłony
    Ostatni post 6 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Cisza przed burzą? [Obrzeża miasta]
            Obrzeża miasta tonęły w słodkiej ciszy. Mrok rzedł, chłodny oddech nocy rześkim powiewem muskał trawę i zbocza, coraz słabiej, wolniej, świadom, że niedługo będzie świtać. Ciemne niebo na wschodzie znac…
    4 Odpowiedzi
    3770 Odsłony
    Ostatni post 6 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Prośby do Pani Losu
    Droga Pani Losu, mój niedoszły towarzysz podróży zamilkł i nie daje znaku życia - czy w takim razie mogę prosić o rozplątanie ścieżek naszych losów, które póki co tylko o siebie zahaczyły w tym oto wątku?…
    314 Odpowiedzi
    146880 Odsłony
    Ostatni post 6 lat temu Wyświetl najnowszy post