Jest urodzoną uwodzicielką. Uwielbia, kiedy mężczyźni wpatrują się w nią z wywieszonymi jęzorami. Czuję się wtedy silna i władcza. Potrafi omamić tak, żeby facet oddał jej wszystko, łącznie ze skarpetami, zostając z niczym. Często wykorzystuje do tego swój śpiew, który wręcz hipnotyzuje słuchaczy. Pasuje jej to, bo jest wręcz uzależniona od posiadania kosztowności. Ma ich tyle, że nie jest w stanie wydać. Sama świadomość posiadania wprowadza ją w ekstazę. Gorzej sprawa ma się z kobietami. Zazwyczaj nie umie złapać z nimi kontaktu z racji swojego nastawienia do nich. Uważa się po prostu niebo lepsza i uwielbia to okazywać. Jeśli ktoś nie przypadnie jej do gustu, okazuje to bez wahania, ukazując swoją groźniejszą stronę.  Nie toleruje krzywdy swoich bliskich (o ile na obecną chwilę ich ma), wtedy też potrafi być groźna. W zasadzie wtedy wykorzystuje postać smoka i po prostu ściera delikwenta na proch. To jedyna sytuacja, w której uśmierca żywe istoty. Zdecydowanie bardziej lubi przebywać w postaci ludzkiej niż smoczej. Tak dużo łatwiej jej się żyje i dużo bardziej się sobie podoba.

Postać ludzka: Jest kobietą na oko około dwudziestoletnią, niezbyt wysoką, dość szczupłą, z wydatnym biustem, który lubi eksponować. Dzięki temu rozmowy z płcią przeciwną przebiegają jej niezwykle łatwo. Jej włosy Przybierają dwa kolory: rudy bądź czarny. Zależne jest to od jej samopoczucia oraz humoru. Rude są wtedy, kiedy Orvela ma dobry humor, czarne – wręcz przeciwnie. Jak na kobietę przystało, często potrafią zmienić kolor w ciągu kilku sekund.  Zdarza się, że można dostrzec na raz obydwa kolory, to oznacza, że targają nią sprzeczne emocje, albo po prostu już sama nie wie jak się czuje. Kolor jej oczu bardzo ciężko zdefiniować, ponieważ wydają się one przezroczyste, takie są jasne. Pasują więc one do jej jasnej jak kreda i delikatnej jak jedwab skóry. Pod drobnym nosem, na którym przy silniejszym słońcu pojawiają się piegi, znajdują się wydatne, zawsze czerwone usta. Ubierana prawie zawsze na czarno, wybiera duże dekolty i lubi pokazywać nogi. W końcu ma się czym chwalić!





Postać smocza: Nie jest dużym smokiem, może wielkości małego domu jednorodzinnego.  Wzrok przykuwają ostre i wielkie zębiska, które wydają się móc rozszarpać wszystko. Później wielkie szpony, które wywołują strach nawet u najdzielniejszych. Kolor łusek jest dość specyficzny. Niby czerwony, ale w świetle mieni się metalicznym połyskiem, czasem wydaje się wręcz szary. Jej postać smocza ma dokładnie takie same oczy jak postać ludzka, tak jasnoniebieskie, że prawie białe. Wygląda niezwykle dostojnie i groźnie, nie jest łatwo się jej nie bać, szczególnie kiedy rozłoży skrzydła.

Wykluła się z jaja w górach o bardzo trudnym terenie, w którym w zasadzie nie było nikogo prócz jej rodziny. Spędziła tam bardzo wiele lat. Miała wiele rodzeństwa, jednak wszyscy byli starsi i już dawno wylecieli z gniazda w świat. Kiedy ona miała się stamtąd wynosić, jej rodzice już byli w sędziwym wieku. Zawsze bardzo kochała cała swoją rodzinę i postanowiła nie zostawiać ich w potrzebie.  Jej matka nalegała, żeby ich zostawiła, bo przecież i tak niedługo umrą, a ona miała długie życie przed sobą, które miała wykorzystać. Ojciec jednak był nieugięty i chciał, aby ich córka została i opiekowała się rodzicami. Młoda smoczyca postanowiła zostać w górach z rodzicami. Czuła, że powinna oddać dług za ich lata opieki nad nią. Matka nie potrafiła znieść tego, że ich córka będzie się dla nich poświęcać i po prostu odeszła we śnie. Dla Orveli była to wielka strata. Została jednak przy ojcu.  
Kiedy była małym smoczkiem nie chciała zjadać zwierząt, które rodzice przynosili jej do gniazda, odrzucało ją od tego typu jedzenia. Dawała radę jedząc w zasadzie wszystko, co nie było żywymi istotami. Dlatego też później miała problem w momencie, kiedy musiała dostarczać pożywienie dla ojca. Wtedy w zasadzie po raz pierwszy przyjęła postać człowieka. Stwierdziła bowiem, że nie jest w stanie polować dla niego na zwierzęta w smoczej formie i zabijać je gołymi pazurami, przynosić mu to mięso w pysku. Postanowiła skonstruować łuk i polować w taki właśnie sposób, wydawało jej się to mniej bezpośrednią metodą, jednocześnie łatwiejszą do zniesienia. Ta sytuacja trwała wiele lat. Była w zasadzie tylko ona, niebezpieczne góry i ojciec, któremu nie śpieszyło się odchodzić z tego świata.  Stąd jej wysokie umiejętności, jeśli chodzi o łucznictwo i przetrwanie. 
W końcu nadszedł dzień, w którym smoczyca została zupełnie sama. Nie chciała przyznać przed samą sobą, że czekała z utęsknieniem na ten dzień. Postanowiła wtedy wyruszyć w wielki świat. W ludzkiej postaci, oczywiście.  Już wtedy przejawiały się jej skłonności ku posiadaniu cennych rzeczy. 
Zaczynała od włamań i kradzieży, stąd jej wysokie umiejętności dotyczące skradania się i otwierania zamków. Później zauważyła, że podoba się płci przeciwnej. Wiedziała jednak, że w zasadzie jest dzikuską z jakichś gór na końcu świata. Udało jej się dostać na dwór jakiejś królowej, księżniczki czy innej baronowej. Była tam zwykłą pokojówką, bo nie posiadała żadnego tytułu. Kiedy tylko mogła to przysłuchiwała się przelotnie lekcjom dzieci czy rozmowom na salonach, wchłaniała wszystko jak sucha gąbka wodę. Dodatkowo dziewczyna, z którą mieszkała w komnacie umiała czytać pisać i wykonywać podstawowe obliczenia. Nauczyła ją tego jej matka. Nie było tego wiele, ale były to solidne podstawy. Codziennie przed snem ćwiczyły wspólnie wszystkie te umiejętności. Wtedy nauczyła się etykiety oraz śpiewać piękne, dworskie pieśni. Uwielbiała śpiewać. Nadal uwielbia.
Znalazła więc sposób na bezpieczny i wręcz przyjemny sposób zdobywania bogactwa – poprzez omamianie mężczyzn i wyciąganie z nich tyle, ile się dało. Na początku robiła tak z każdym napotkanym, jednak z biegiem czasu przestało ją to aż tak bardzo bawić. Nadal lubi flirtować, ale nic więcej. No, chyba, że trafi jej się jakiś smakowity, pachnący złotem kąsek. 
Jest zdecydowanie w trakcie szukania nowej rozrywki, dostarczającej jej podobnych emocji.