Illana ma trudny charakter, bardzo często jest bezpardonowa i egoistyczna w swych działaniach. Ponadto jej bezpośredniość i nieprzejmowanie się etykietą oraz tym, co myślą są chlebem powszednim dla jej towarzyszy. Dodatkowo nasza bohaterka jest wybuchowa i niejednokrotne przekłada argumenty siłowe nad te słowne. Nie wiedzieć czemu Illana bardzo nie lubi mężczyzn, w sumie to przez te sto lat bardzo jej wspomnień zatarło się w jeden wielki obraz, na którym pierwszy plan jest wyraźny, ale im głębiej sięga perspektywa, tym gorzej. Jednakże wracając do stosunku naszej leśnej panny do płci przeciwnej, jeżeli los zdecydował, że obdarzył Cię męskimi genami, a pech chciał, żebyś znalazł się w pobliżu tej panny, uciekaj. No chyba, że jesteś masochistą i lubisz ból, zapytasz się, a co Ci może zrobić kobieta? Owszem kobieta nie jest w stanie Ci nic zrobić (no chyba, że kilka nowych otworów w ciele i dodatki do stroju w postaci strzał wystających np. z twojej klatki piersiowej), ale wkurzony niedźwiedź już tak albo całe stało niedźwiedzi (lub inne zwierzęta, zwłaszcza jeże bywają niebezpieczne). A nie daj Prasmoku, żeby komuś zachciało się niszczyć rośliny i drzewa albo katować zwierzęta w pobliżu Illany, wtedy pozostało mu góra dwie minuty życia, gdyż ona nie ma litości dla ludzi, którzy dopuścili się takich zbrodni. Wszystko, co ma negatywny wpływ na środowisko, jest dla bohaterki złe i dlatego nienawidzi (ona) większości społeczeństw i cywilizacji. Wyjątek stanowią druidzi oraz Elfy, gdyż przedstawiciele obu tych grup albo czczą naturę, albo starają się żyć z nią zgodzie. Dlatego uważa, że prawa cywilne w Alaranii jej nie dotyczą, gdyż nie należy do tamtego świata, który jest władany przez brutalną siłę, stal i ogień a Illana panicznie boi się ognia.

Widzieliście kiedyś driadę? Nie? A kobietę? O, jeśli wiecie, jak wygląda kobieta, to driada to taka kobieta, tylko że ona po drzewach łazi. A Illana jest driadą, rzekłbym nawet dość urodziwą driadą. Niektórzy nazwaliby ją chudziną bądź chuchrem, a to wszystko przez dość drobną budowę ciała, niską wagę ciała oraz fakt, iż strażniczki drzew nigdy nie grzeszyły wysokim wzrostem. Na jej wąskie ramiona opadają gęste, brązowe włosy. W przeciwieństwie do swych rówieśniczek i innych driad nasza bohaterka posiada mlecznobiały kolor skóry. Twarz w kształcie diamentu, wąskie, „malinowe” usta, lekko haczykowaty nosek oraz duże, zielone oczy sprawiają, że Illany tak naprawdę się nie zapomina. Na prawym ramieniu nosi bliznę (a raczej różowy ślad) po ranie odniesionej w dzieciństwie.

Illana urodziła się gdzieś w gęstwinach Szepcącego Lasu, jak każda driada miała tylko matkę, ojca nie znała. Wiedziała o nim tylko tyle, że zostawił ją na długo jeszcze przed urodzeniem. Posiadanie obojga rodziców nigdy nie było jej potrzebne do szczęścia, to też nie zastanawiała się nigdy, kim był jej tato ani co się z nim dzieje. Co prawda miała do niego żal, że zostawił ją i jej matroną same sobie, i nie potrafił ponieść brzmienia odpowiedzialności za rodzinę. Prawdopodobnie był to jeden z filarów, na których potem wzniosła się niechęć i uczucie odrzucenia do mężczyzn naszej bohaterki, lecz są to jedynie jej własne domniemania. Pierwsze 20 lat jej życia upłynęło na zabawach oraz stopniowym poznawaniu lasu, oraz świata, jej matka przekazywała jej swoją wiedzę i spostrzeżeniami na temat otaczającej jej rzeczywistości. Pomimo wszelkich starań, matczynej miłości i chęci obrony córki przed światem, starsza driada zasiała w sercu swej potomkini odrazę oraz strach przed innymi. Illana wierzyła (i nawet do tej pory wierzy), iż każda napotkana osoba jest do szpiku zła, i należy się od innych spodziewać wszystkiego, co najgorsze, co więcej inne rasy są również gorsze od driad, gdyż nie szanują i nie są tak blisko Matki Natury, jak driady. Jak mawia stare przysłowie „Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”, dlatego wszystkie nauki i opinie moralne wydane przez Saurię (bo tak nazywała się rodzicielka naszej bohaterki) zostały przyswojone i miały ogromny wpływ podczas kształtowania się charakteru oraz światopoglądu jej latorośli. Pomimo karygodnych błędów wychowawczych, Sauria była dobrą nauczycielką i przez blisko 30 lat nauczyła swą jedynaczkę bardzo wielu rzeczy, niestety nie zdążyła nauczyć jej wszystkiego, gdyż została zamordowana przez kłusowników podczas jednego z nocnych spacerów. Illana, najpierw ścięła drzewo swojej matki, a samej matce wyprawiła pogrzeb, zasadzając nowe na jej grobie dąb. Zdjęta żalem młódka postanowiła podjąć zemstę, do której przygotowywała się długie lata, szukając morderców (a potem zbierając o nich informacje) i ćwicząc się w walce. Zanim jeszcze spaliła drzewo swej matki przy pomocy magii ziemi oraz swych naturalnych zdolności wykonała z niego łuk (do wytworzenia cięciwy wykorzystała len) oraz wisiorek w kształcie dębu, który nosi zawsze na swej szyj. W trzecią rocznicę śmierci Saurii jej córka wymierzyła sprawiedliwość siepaczom. Kiedy następnego dnia znaleziono ich ciała porozrywane przez drzewa (wszystko miało wyglądać, jakby natura sama podjęła zemstę za wszystkie swe krzywdy) i dzikie zwierzęta na okoliczne wioski padł blady strach, i nikt przez kilka tygodni nie odważył się wejść głębiej w las a tym bardziej w nim polować. Od tamtego momentu życie Illany stało się puste i pozbawione jakiekolwiek sensu, dni zlewały się w całość, a ona odczuła coraz większe znużenie swą egzystencją. Nie liczyła czasu, nie miała siły zajmować się lasem, tylko spała, jadła i rozmyślała o tym wszystkim, co ją spotkało w życiu. Tak wyglądały wszystkie dni aż do przybycia kilku druidek do tamtej części Szepcącego Lasu. W wyniku jakiegoś wypadku ich święty gaj został zniszczony, nie chciały się przyznać, co tak naprawdę się stało. A z racji tego, że w lesie driad było bardzo wiele starych i pięknych drzew, druidki postanowiły się tam osiedlić i wziąć pod opiekę tamten teren. Illana na początku mocno protestowała i próbowała nawet toczyć wojnę z nieznajomymi, jednakże po pewnym czasie zorientowała się, że nie jest w stanie się ich pozbyć. A w myśl zasady „Jeśli nie możesz kogoś pokonać, przyłącz się do niego” driada została kimś na wzór druidki i taki stan rzeczy utrzymuje się aż dotąd.