Lekkoduch.

Zażywa życia według własnego widzi mi się . Nie miewa zmartwień. Wyznaje zasadę carpe diem.

Bardzo lojalny wobec załogi. Brawurowy.

W stosunku do płci pięknej szarmancki, śmiały, lecz momentami lekko nieokrzesany.

Lubi wypić, na co może sobie często pozwolić dzięki posiadanemu kapeluszowi, dzięki któremu nigdy nie zwali się z nóg.

Jego moralność w skrócie można określić jako nieszkodzenie innymi, póki nie szkodzą jemu. Wyjątkiem są napady rabunkowe, ale nawet wtedy chodzi mu o grabież, nie o mord. Jego piracie nie zabijają jeśli nie muszą.

Dowcipny. Optymista. Imprezowicz.

Arego to urodziwy młodzian o bardzo męskich rysach. Twarz ma zazwyczaj  roześmianą, a oczy roziskrzone figlarnie. Ciemne, kręcone włosy nosi potargane i rozpuszczone na wietrze lub niedbale związane na plecach. Rozchełstany kaftan i koszula, to nieodłączny element jego wizerunku. Do tego luźne szarawary i wysokie buty z cholewami. Średnio umięśniony, niewysoki, wygimnastykowany. Skórę ma ogorzałą od słońca, ale młodzieńczo gładką. Twarz zawsze ma ogoloną, chociaż bywa, że niedokładnie. Tryska energią, przy każdym geście.

Urodził się jako biedny portowy chłopaczyna w Arturonie.
Najpierw kradł, żeby rodzina miała co do garnka włożyć. Jako najstarszy z rodzeństwa był najśmielszy. Śmiałości dodawał mu też wrodzony, ponadnormalny fart. Gdy nadarzyła się okazja zaciągnął się na statek jako majtek. Z kolegą na kręcie dla zabawy uczyli się fechtunku. Arego wykazał uzdolnienia i został zauważony przez doświadczonego szermierza, który włożył sporo czasu w jego szkolenie. Arego został jego podopiecznym, a potem osobista ochroną jego córki. Skończyło się to romansem, awanturą i wygnaniem.
Kolejna burda w porcie, doprowadziła do poznania piratów. Arego był zręczny, szybki i pomysłowy. Spodobał się.
Przystał do piratów.
Po kilku latach nauczył się wszystkiego, czego wymagały podróże morskie.
Któregoś dnia w porcie obił mordy kilku chuliganom znęcającym się nad starym żeglarzem. Starowinka zapewne był kiedyś kapitanem, bo nosił charakterystyczne, staromodne odzienie. Kiedy Arego go spotkał mógł mieć już koło setki i był całkiem niedołężny, ale na tyle jeszcze bystry by poznać się na Arego. Zobaczył w nim niezwykłe cechy jak na pirata. Przyzwoitość i szczerą radość życia.
Zadał mu zagadkę i wręczył w prezencie swój stary kapelusz, który okazał się zaczarowany.
Arego nikomu nie wyjawił znaczenia zagadki, która mówiła o tajemniczych właściwościach tego przedmiotu.

Za pieniądze z wygranych zakładów kupił okręt i skrzyknął własną załogę, złożoną z podobnych mu młokosów.
Ich napady przypominają wybryki łobuzerskie. Nie niszczą i nie zabijają, chyba, że nie mają wyjścia. Rabują, psocą, bawią się.