Astra to pogodna, choć skromna i bardzo nieśmiała dziewczyna, nie przypomina z charakteru innych nemorian. Pogodę ducha odziedziczyła po ojcu. Jej skromność i nieśmiałość wynika raczej z młodego wieku niż z przynależności do jakiejkolwiek rasy. Jej charakter bardzo powoli się zmienia i pewnie w przyszłości będzie bardzo silna i pewna siebie. Jest bardzo inteligentna i niezwykle pojętna. Bardzo szybko się uczy, tak magii, jak i innych sztuk. Pewność wypływa z niej tylko kiedy robi coś, na czym wie, że się znam. Potrafi pięknie śpiewać, głos ma mocny i dźwięczny, po ojcu. W tańcu zaś czuję się jeszcze niedojrzała. Jeśli kocha to z całego serca, lecz jeśli nienawidzi, to równie mocno, co najpewniej jest cechą odziedziczoną po nemorianach. Krzywdy swoje potrafi unieść, lecz jeśli skrzywdzono by jej najbliższych najpewniej, koniec końców, zemściłaby się z zimną krwią. W takich chwila nie jest już skromną i delikatną dziewczynką.  Bardzo lubi zwierzęta, choć o większości tylko czytała, bowiem w samej Otchłani, w posiadłości matki, hoduje się jedynie konie, jednak specjalnie dla niej sprowadzono z Alaranii kilka kotów, dwa psy i całe mnóstwo kolorowych ptaków. Marzy o tym by zobaczyć krainy inne niż Otchłań.

Astra jest mieszanką dwóch ras. Nemorianką po matce, a człowiekiem po ojcu, lecz z ojca zostało jej tak naprawdę niewiele. Odziedziczyła po nim jednak coś bardzo charakterystycznego, a mianowicie włosy. Mimo tego, że w większości jej cechy są typowo demonie, to jednak włosy od razu zdradzają, że nie jest czystej krwi nemorianką. Długie blond pukle wiją się i opływają kark i ramiona dziewczyny. Mają złoty, świetlisty kolor, są wręcz identyczne jak u ojca. Oczy zaś ma po matce, prawdziwie demonie. Mocno zielone, wąskie, o dużych, wyraźnych tęczówkach. Kiedy je zmruży przypominają oczy kota. Ma wąskie nieco ciemniejsze niż włosy, brwi, dosyć krótkie, ale bardzo ciemne rzęsy. Nos malutki, ale pasujący do twarzy, a usta pełne, w kolorze brzoskwiń. Jej cera jest bardzo jasna, mleczna, delikatna i aksamitna w dotyku. Jest niezbyt wysoka, mierzy zaledwie 168 cm. Jak na piętnastolatkę ma już dosyć kobiece kształty. Piersi średniej wielkości, szczupłą talię, płaski brzuch i wąskie biodra. Porusza się delikatnie, z gracją, jakby płynęła. Głos ma po matce, brzmi wręcz identycznie jak ona.

Choć w połowie jest człowiekiem urodziła się w Otchłani i nigdy nie widziała innego świata. Ojca nie poznała, zginął zanim jeszcze przyszła na świat. Wychowała ją matka, a towarzyszką zabaw była jej siostra. Choć bez ojca, to żyła w rodzinie kochającej się ponad życie. Matka i siostra oddałby za nią ostatnie tchnienie i z wzajemnością. Nauczono ją, że rodzina jest najważniejsza i stanowi najwyższa wartość we wszechświecie. Oprócz siostry i matki Astra miała jeszcze wujka, który był nie tylko krewnym, ale też przyjacielem rodziny. Kimś w rodzaju dziadka, którego nigdy tak naprawdę nie miała. Odwiedzał je, przynosił prezenty, rozpieszczał i bawił się, jak na prawdziwą rodzinę przystało. 

Życie w Otchłani nie był dla Astry trudne, jako, że nie znała żadnej innej krainy, nie miała też porównania. Dzieciństwo spędziła pod czujnym okiem matki, która bardzo szybko zajęła się jej edukacją. Astra była pojętnym dzieckiem, uczyła się nader szybko, nie narzekała więc na przymus kształcenia się. We dworze Villemo, matki Astry nie było innych dzieci, prócz jej siostry Rai, starszej o kilka lat. I choć wydawało się, że dziewczynki mają zgoła odmienne charaktery, to udawało im się dogadać w każdej sytuacji. siostry przez wiele lat były izolowane w dworze ich matki, lecz kiedy Raia skończyła lat trzynaście, Villemo postanowiła poznać je z innymi Nemorianami i pokazać, jak wygląda prawdziwa Otchłań. Niestety świat okazał się okrutny, a inni mieszkańcy Otchłani egoistyczni i źli. Astra szybko zrozumiała dlaczego matka przez całe życie wpajała im miłość do rodziny i tłumaczyła, że tylko sobie mogą ufać. Początkowo załamana tym co zobaczyła zamknęła się w sobie. Na szczęście wtedy u jej boku zawsze trwała Raia i to właśnie dzięki niej Astra doszła do siebie. Dopiero wtedy, gdy jasnowłosa czuła się już lepiej, Villemo zaczęła opowiadać swoim córką o świecie poza Otchłanią. O Alaranii. Od tamtej pory największym marzeniem, teraz już piętnastoletniej Astry była wyprawa właśnie tam, do innego świata.