Raia od dziecka otoczona była opieką przez swoją mamę i ojca, którzy wychowywali ją i wpajali najważniejsze wartości. Pierwsze lata życia były dla niej wręcz cudowne, zawsze miała z kim pobawić się, przytulić się do kogoś, a nawet nauczyć się wielu ciekawych rzeczy. Gdy była mała nie sprawiała wielu problemów, nie zachowywała się tak jak większość demonów, a to wszystko dzięki Villemo, która o to dbała. Wiele zmieniło się w niej kiedy w jej życiu zabrakło Geralda... Mała dziewczynka tak mocno przeżyła śmierć ojczyma, że na długi czas zamknęła się w sobie, a tamto wydarzenie na zawsze pozostawiło ślad w jej sercu. 

Raia chętnie poznawała i wciąż poznaje świat, zdaje się być bardzo otwartą i dobrą dziewczyną, która nie skrzywdziłaby nikogo. Nauczyła się dbać o innych, szczególnie o swoją młodszą siostrę i mamę. Stara się pielęgnować pamieć o swoim ojczymie, a także lubi słuchać opowieści o swoim prawdziwym ojcu. 

Młoda Nemorianka bardzo lubi uczyć się magii, a jako, że ma do niej wyjątkowy zmysł, uwielbia rozwijać swoje umiejętności, pod czujnym okiem swojej mamy. Lubi również czytać, a takie zainteresowania mogą sprawiać, że wydaje się być zamknięta w sobie i niedostępna dla innych, w rzeczywistości jest wesoła, szczera i bardzo oddana, a niedostępna staję się wtedy, kiedy ma na to ochotę.

Raia to młoda dziewczyna, która wygląda na bardzo delikatną, przy czym wygląd może bywać zwodniczy. Nemorianka jest bardzo podobna do swojej matki, odziedziczyła po niej długie, ciemne włosy i zielony kolor oczu, z którego jest bardzo dumna. Na tym jednak podobieństwa się nie kończą, bo Raia porusza się niemal w identyczny sposób co Villemo, jej cera jest tak samo jasna i gładka jak u jej mamy. Dziewczyna posiada kształtne usta w kolorze jasnych płatków róż, co wygląda bardzo niewinnie. Duże oczy otoczone są ciemnymi rzęsami, a nad nimi znajdują się wąskie brwi. Całość dopełnia kształtny nos lecz ten ewidentnie odziedziczony jest po ojcu. Figurze dziewczyny również nie ma czego zarzucić, choć w jej przypadku kształty nie są tak pełne, lecz wciąż delikatnie kobiece.

Raia lubi lekkie i wygodne stroje, nosi spodnie jak i sukienki, nie jest nastawiona tylko na jeden typ ubioru, ale zawsze stara się wyglądać kobieco, do tego lubi delikatne ozdoby.

Raia urodziła się w Otchłani, jako owoc miłości Villemo i Vespera. Niestety dziewczyna nie miała okazji by poznać swojego ojca, dlatego często pytała mamę o to jaki był, czy kochał ją, czy dbał o nią... Chciała wiedzieć jak najwięcej. Raia usłyszała historię o miłości, która niestety nie zakończyła się dobrze dla Vespera, Młoda Nemorianka bardzo żałuje, że nie mogła poznać swojego taty, ale dzięki magii swojej mamy, dziś może widzieć  go w swoich myślach ile razy tylko zechce, wykorzystując do tego medalion, który został zaklęty przy użyciu Magii Umysłu.  
Villemo opowiadała również o tym, jak poznała  Geralda, który stał się dla Rai ojczymem, do którego bardzo się przywiązała. Pierwsze lata jej życia były wypełnione opowieściami, zabawami, czułością i opieką, dzięki czemu w Rai rozwijały się te dobre cechy charakteru. Ponadto dziewczynka już w tak młodziutkich latach wykazywała zdolności magiczne, co nie umknęło uwadze Villemo, która miała zamiar pomóc swojej córce w rozwinięciu umiejętności. Raia od zawsze była bardzo blisko ze swoją mama, traktuje ją nie tylko jako swoją rodzicielkę, ale również jest jej przyjaciółką, do której może przyjść z każdym kłopotem. Właśnie ta relacja była bardzo pomocna po tym, jak malutka Nemorianka dowiedziała się, że już nigdy więcej nie zobaczy swojego ojczyma. Poczuła się wtedy tak, jakby kolejny ważny mężczyzna zostawił ją zupełnie samą. Gdyby nie mama, nie byłaby w stanie pozbierać się po tym wszystkim, choć obie były bardzo wstrząśnięte tym wydarzeniem. Mała demonica zamknęła się w sobie na bardzo długi czas, często przesiadywała zupełnie sama, nie chcąc z nikim rozmawiać, nic ją nie cieszyło, a nocami płakała godzinami, tęskniąc za Geraldem, który bez wahania zaakceptował ją jako swoją córkę.  Villemo dbała o swoją córkę, starała się wyciągnąć ją z tej dziecięcej rozpaczy, choć wcale nie było łatwo, lecz pewnego dnia te starania przyniosły efekt, bo mała Nemorianka pobiegła co sił w nogach na pobliską łąkę i przyniosła mamie mały bukiecik polnych kwiatów. Teraz zostały tylko one i musiały sobie poradzić. Tego samego dnia, Villemo wytłumaczyła swojej córce, że muszą wracać do Otchłani, tam skąd pochodzą, do domu, który należał do nich. Raia bardzo cieszyła się, bo chciała zobaczyć tamto miejsce, nie zdawała sobie sprawy z tego, że ich życie wcale łatwe nie będzie. 

Posiadłość należąca do Villemo i jej córki, w oczach małej dziewczynki była największym budynkiem na całym świecie. Mała dziewczynka biegała tam i z powrotem oglądając każde pomieszczenie i bawiąc się w najlepsze. Często po takiej męczącej zabawie, wracała do Villemo i siadała na jej kolanach, wtulając się w nią i słuchając kolejnych opowieści. 
Czas płynął spokojnie, a życie w oczach małej Rai wyglądało całkiem wesoło, nie do końca zdawała sobie sprawę z tego co naprawdę się dzieje, aż pewnego dnia jej mama oznajmiła, że mała Nemorianka będzie miała brata lub siostrę. Dziewczynka aż podskoczyła z radości, bo oto będzie miała z kim się bawić, ale z drugiej strony, będzie musiała dzielić się swoją mamą, co nie było już takie wesołe. 

Cała trójka osiedliła się w Zamku, który należał do ojca Rai, Villemo zadbała by wszystko było jak należy, przystosowała go do ich życia. Pojawiła się służba, której Raia lubiła czasem splatać figla, pojawiła się też gwardia, która czuwała nad bezpieczeństwem. Dziewczynka szybko zadomowiła się w nowym miejscu, tak samo jak jej mama, wiec zapomniała już o tym co było niemiłe ,zachowując w pamięci to co warte zapamiętania. Po kilku miesiącach na świat przyszło dziecko, mała Raia miała teraz młodszą siostrę, o którą też bardzo chciała się troszczyć. Na początku czuła się dosyć dziwnie, kiedy tak wszyscy troszczyli się o Astrę, zupełnie zapominając, że starsza z sióstr lubi pobawić się z kimś, pomęczyć kogoś swoimi psikusami, czy też zwyczajnie porozmawiać po swojemu. Nawet mama przez jakiś czas miała dla niej mnie czasu, ale kiedy już go znajdowała, starała się wynagrodzić jej chwile, które wcześniej spędzała na opiece młodszą córką. 
Z biegiem lat, wszystko powoli zmieniało się w życiu całej trójki. Villemo wychowywała obie dziewczynki najlepiej jak potrafiła i dbała o to by niczego im nie zabrakło. Kiedy Astra podrosła, jej starsza siostra z chęcią zajmowała się nią, a później obie mogły spędzać całe dnie na zabawach i psoceniu. Dziewczynki zbliżyły się do siebie, a jako, że ciemnowłosa Nemorianka była starsza, starała się dbać o Astrę, nawet kiedy ta podrosła, opowiadała o Geraldzie, którego pamiętała. 

23 urodziny Rai były bardzo przyjemnym wydarzeniem. Villemo patrzyła z taką dumą na swoje córki, czego starsza z sióstr nigdy nie zapomni. Nawet Astra była całkiem wesoła, a na urodzinach nie zabrakło również wujka Williama, który był ogromnym wsparciem dla całej trójki. 
W tym dniu, Raia przypomniała sobie o Alaranii, której bardzo dawno nie widziała. Może kiedyś znowu znajdzie okazję na poznanie tamtego świata?