Jest raczej typem samotnika. Nie przepada za ludźmi za to co mu zrobili. Choć na ironię pracuje głównie dla nich. Łatwo się denerwuję, co tym bardziej go irytuję. Jak coś robi to stara się to zrobić jak najlepiej. Nieco zamknięty w sobie, przez co nie posiada wielu znajomych. Ale to mu akurat odpowiada. Żyje przeszłością. Jest bardzo pracowity, potrafi pracować od rana do wieczora, dzięki czemu ludzie go szanują i składają dużo zamówień. Lubi być sam, lub z kimś kto raczej jest małomówny i nie wtrąca się w jego sprawy.

W ludzkiej postaci: 

Mierzący równo 2 metry mężczyzna. Niezwykle umięśniony. Ma krótkie czarne włosy i brodę tego samego koloru. Oczy ma zaś koloru niemalże czarnego. Ma nieznacznie wysuniętą szczękę.  Ubrany w czarne długie spodnie i szarą koszule z podwiniętymi do łokci rękawami. W swojej pracy dodatkowa zakłada fartuch kowalski. Cechą charakterystyczną są jego trzy blizny prowadzące przez całe plecy.

W postaci niedźwiedzia:

Duży czarny niedźwiedź. Jak to jego rasa, posiada długie czarne pazury i ostre kły. Dość małe uczy i oczy.

Jestem Arth Immitis, niedźwiedziołak, owe geny odziedziczyłem po swoim przodku.  Ze swojego dzieciństwa nie pamiętam zbyt wiele. Wiem tylko, że zostałem porzucony przez swoich rodziców, gdy miałem około dwóch lat. Wtedy przygarnął mnie pewien starszy kowal, który mieszkał w pobliskiej wiosce. Szybko dowiedział się kim jestem, ale mu to nie przeszkadzało. Od szóstego roku życia, uczył mnie podstaw kowalstwa. Bardzo go lubiłem i lubiłem też się u niego uczyć. I tak mijały lata w których to coraz lepiej sobie radziłem w kowalstwie, a on ukrywał to przed innymi że jestem zmiennokształtny. Gdy skończyłem lat siedemnaście do naszego domu, nocą przyjechali zbrojni. Nim zdążyłem cokolwiek zrobić wzięli kowala, rzucili nim o podłogę i zabili. Mówili, że to za ukrywanie zmiennokształtnego. Gdy dotarło do mnie co się właśnie stało, trzech zbrojnych podeszło powoli do mnie chcąc mnie zabić. To był ich błąd. W mgnieniu oka zmieniłem swoją formę i rozerwałem ich na strzępy. W tym samym momencie pod chałupę  podjechało kolejnych dziesięciu. Wiedziałem że nie dam im rady, więc uciekłem. Przez dwie godziny mnie gonili, aż im uciekłem. Schowałem się w jaskini i przez parę tygodni z niej nie wychodziłem rozpaczając nad dobrodusznym kowalem, który przyjął mnie pod własne progi. W końcu postanowiłem się otrząsnąć. Wyszedłem z jaskini i rozpocząłem nowe życie. Nie mogłem wrócić do byłego domu, bo by mnie tam zabili, a zresztą mojej chatki już pewnie tam nie ma. Te łajdaki pewnie ją już spaliły. Wędrowałem parę dni, aż znalazłem opuszczony dom. Trochę mi zajęło zanim doprowadziłem go do stanu mieszkalnego, ale w końcu miałem nową posiadłość, posiadłość z dala od tych podłych ludzi. Oczywiście w domu nie mogło zabraknąć kuźni, która była głównie po to bym pamiętał o moim ukochanym kowalu, ale i po to bym nie zapomniał jak wykuwać najlepsze oręże i zbroje. I tak sobie kułem i kułem aż jakiś poszukiwacz przygód trafił na mój dom.
-Kowalu macie może jakiś miecz na zbyciu, bo mój się złamał ostatnio - spytał wędrowiec.
-Może i mam ale raczej nie jest na sprzedaż - burknąłem i pokazałem mu ten miecz.
-Świetna robota kowalu, na pewno nie jest na sprzedaż? Jak mi go sprzedasz to polecę cię wszystkim których spotkam - odpowiedział.
W końcu jakoś dobiliśmy targu i rzeczywiście polecił mnie. Niestety na ironię najwięcej kupujących było ludźmi. Przez najbliższe parę lat nabyłem sobie opinię najlepszego kowala w okolicy. Interes tak rozkwitł, że nie mogłem narzekać na brak jedzenia, picia czy czegokolwiek. A to wszystko dzięki pewnemu starcowi, który ocalił życie małego chłopca. Każdego dnia żałuję że nie wyprawiłem mu godnego pogrzebu na jaki zasługiwał. Ale nie martw się papo, pomszczę Cię, znajdę tych którzy kazali cie zabić i nie daruję im tego.