Diablik wygląda groźnie, lecz wbrew pozorom wcale nie jest zły. Bywa dość płochliwy, jest lekkomyślny i nierozważny. Posiada olbrzymią wrodzoną ciekawość. Jego dociekliwość często przezwycięża strach. Enthir całe życie spędził w lesie, a przez swoją izolację od reszty świata ma szczątkowe pojęcie o zachowaniach innych ras. Zazwyczaj ukrywa się przed innymi istotami i z ukrycia obserwuje ich poczynania, jednak czasami zdarzają się wyjątki. Enthir jest pogodną i wesołą postacią. Lubi czuć się potrzebny i pomagać innym. Niestety takie okazje zdarzają się niezwykle rzadko...

Pomimo swego niskiego wzrostu (dorosłemu mężczyźnie sięga mniej więcej do kolana) Enthir wygląda niczym istota z piekła rodem. Jego skóra jest szarobrązowa. Nieliczne pęknięcia na jego ciele odsłaniają wewnętrzną pomarańczową warstwę skóry. Po bokach głowy chochlika znajdują się spiczaste uszy, a na jej szczycie umieszczone są dwa olbrzymie rogi. Podczas lotu skrzydła impa płoną żywym ogniem. Oczy impa nie posiadają źrenic oraz tęczówek, składają się jedynie z pomarańczowych białek. Na twarzy Enthira zazwyczaj gości olbrzymi, aczkolwiek lekko przerażający uśmiech.

Zbliżał się ranek. Mały chochlik leżał na dość dużej gałęzi drzemiąc w najlepsze. W lesie słychać było jedynie poranny śpiew ptaków. Puszcza od dłuższego czasu nie gościła żadnego zbłąkanego podróżnika. Wydawałoby się, że nic nie przerwie snu niewielkiej istoty.
Nagle rozległ się olbrzymi hałas. Gdzieś w głębi leśnego gąszczu jedna istota uciekała przed drugą. Gałęzie pękały pod ciężarem opancerzonych butów. Kawałki krzewów padały na ziemię wskutek uderzeń maczety. Chochlik zbudził się i momentalnie wskoczył na wyższą gałąź. Nieopodal ujrzał dwie tajemnicze postacie. Nie przypominały ludzi, chochlik jeszcze nigdy nie widział nikogo podobnego. Pierwsza osoba - uciekająca - posiadała wysokiej jakości czarny jak noc pancerz. Jej skóra miała czerwone zabarwienie, na głowie znajdowały się dwa olbrzymie rogi, a za całym ciałem po ziemi ciągnął się długi ogon. Druga postać niezwykle przypominała człowieka. Jedyną różnicą była para srebrzystych skrzydeł oraz nienaturalnie jasne, niemalże białe włosy.
Wkrótce postaci zniknęły gdzieś w głębi lasu. Chochlik stoczył wewnętrzną walkę z samym sobą. Z jednej strony chciał ruszyć w pogoń za aniołem i diabłem, móc lepiej się im przyjrzeć i zaspokoić swoją ciekawość. Jednakże okowy strachu przygwoździły chochlika do drzewa uniemożliwiając mu wykonanie jakiegokolwiek ruchu.
Enthir stał tak przez kilka chwil co jakiś czas ziewając. Po jakiś czasie przemógł się i ruszył przed siebie. Chochlik błyskawicznie oraz bezszelestnie przemierzał las. Wspomagając się swymi skrzydełkami przeskakiwał z gałęzi na gałąź. Wkrótce ujrzał swój cel. Diabeł zatrzymał się, przestał uciekać i zaczął walczyć z aniołem. Enthir obserwował całe to wydarzenia z bezpiecznego miejsca. Schował się wśród koron drzew i z ciekawością oglądał pojedynek. Po nierównej wymianie ciosów piekielny runął na ziemię. Anioł zbliżył się do przeciwnika i przebił jego pierś klingą swego ostrza. Chochlik ujrzawszy egzekucję jęknął. Niebianin usłyszał to i błyskawicznie spojrzał w kierunku, z którego dobiegł ów dźwięk. Gdy dostrzegł chochlika, niechętnie uśmiechnął się.
- Nie musisz się mnie bać, nic Ci nie zrobię - powiedział Anioł.
Enthira nie przekonały te słowa. Spojrzał na martwego diabła i zaczął powoli się wycofywać. Anioł dostrzegł zaniepokojenie chochlika.
- On... - powiedział Anioł spoglądając na piekielnego - Musiałem to zrobić. To diabeł, oni nie zasługują na miłosierdzie.
Pomimo zapewnień Anioła chochlik schował się w głębi lasu. Niebianin westchnął, obrócił się na pięcie i ruszył w znanym jedynie sobie kierunku. Gdy kroki Anioła ucichły, Enthir zszedł na ziemię i podszedł do truchła piekielnego. Sięgnął po patyk i ostrożnie dźgnął nim diabła. Ten nie ruszył się. Chochlik podszedł nieco bliżej i z fascynacją oglądał ciało. W pewnym momencie diabeł otworzył oczy i machnął swą dłonią w kierunku chochlika pozostawiając na jego ciele pięć długich ran. Następnie piekielny skonał na dobre. Enthir poczuł olbrzymi ból, upadł prosto w kałużę krwi diabła i stracił przytomność.
Enthir obudził się kilkanaście godzin później. Ból zniknął, młodzieniec czuł się jak nowo narodzony. Niemalże natychmiast po odzyskaniu przytomności odkrył, że coś jest nie tak. Enthir nie był już chochlikiem. Krew piekielnego permanentnie przemieniła jego ciało. Istota, która niedawno była zwyczajnym chochlikiem właśnie wstąpiła w szeregi piekielnych i została Impem. Skóra Enthira stała się szara, szorstka i pojawiły się na niej nieliczne pęknięcia. Na dłoniach pojawiły się pazury, a zęby stały się znacznie ostrzejsze. Ponadto na głowie znajdowały się dwa rogi łudząco podobne do diabelskich. Imp stał tak przez chwilę zafascynowany swoim nowy ciałem. Chwilę później Enthir uśmiechnął się od ucha do ucha. Nawet nie wiedział jak straszny dar przyjął. Jak bardzo splugawiona krew płynie w jego żyłach. I jak gdyby nic się nie stało powrócił do swego normalnego życia z dnia na dzień odkrywając kolejne korzyści wynikające z przemiany...