Nie pierwszy rzut oka jego charakter nie różni się od typowego charakteru anioła. Jest pomocny i bezinteresowny, ciężko o sytuacje, kiedy odmówiłby komuś pomocy, dopóki leży to w jego możliwościach. W rozmowach jest sympatyczny, przyjacielski oraz nierzadko bywa żartobliwy, ale jest bardzo nieufny, zawsze na początku podchodzi z dystansem i powagą. Jest bardzo prostą osobą, nie zna dworskich zasad, przez całe swoje życie przebywał głównie w karczmach. Szanuję innych bez względu na rasę, nawet piekielnych, uważa, że każdy zasługuję na jego pewną dozę. Nie jest nachalny w kontaktach z innymi, chyba że musi wypełnić swój obowiązek, wtedy potrafi być uparty i nie odpuszczać. Cechy różniące go od innych aniołów ujawniają się w momencie podejmowania decyzji, bywa wtedy impulsywny i chaotyczny. Jeśli ma wątpliwości co do działań swych braci, wyraża je, nie bacząc na to, co sobie o nim pomyślą, nie twierdzi również, że każde zadanie mu przydzielone zgadza się z tym, co uważa, wtedy kwestionuje jego słuszność i odmawia wykonania. Jednak mimo różnić między nim, a jego pobratymcami dobrze służył Najwyższemu i jest dumny z tego, że jest właśnie aniołem. Stara się nie pokazywać rozpaczy spowodowanej brakiem możliwości powrotu do domu, uważa, że jego siła może pomóc innym.

Może najlepiej będzie zacząć od tego, co jest widoczne od razu. Jest wysokim na trzy łokcie i pół stopy mężczyzną o szczupłej, lecz umięśnionej sylwetce, którą prawie zawsze skrywa pod zbroją płytową o kolorze jaśniejącego srebra oraz szczątki peleryny, z której ostały się tylko okrywające płyty zbroi naramienniki z materiału pokrytego czarnymi, matowymi piórami. Jeśli ich nie ukrywa, to w oczy rzucają się także białe skrzydła o rozpiętości półtora sążnia, swobodnie wychodzące przez specjalne otwory w anielskiej zbroi na łopatkach. Twarz ma pociągłą o przyjaznych rysach, nos delikatnie szpiczasty, usta drobne, a zaraz nad nimi niewielka blizna przecinająca górną wargę. Jego oczy są ciekawym zjawiskiem, ponieważ jedno jest w kolorze błękitu, a drugie zielone, w jego spojrzeniu jest coś, co sprawia wrażenie, że jest on osobą godną zaufania. Zazwyczaj nosi kilkudniowy zarost, ponieważ w podróży nie ma zbyt wielu okazji, żeby się pozbyć. Ma krótkie blond włosy, zaczesane do tyłu. Gdyby zdjąć z niego zbroję można by zobaczyć jego wyraźnie zarysowane mięśnie ramion, torsu i nóg, oraz jego największą skazę, bliznę po prawej stronie brzucha otoczoną tatuażem w kształcie odciśniętej dłoni. Blizna sprawia wrażenie, jakby była wiecznie świeża i choć nie krwawi, dotknięcie jej wywołuje ból u niebianina. Jego postawa jest dumna, wyprostowana, a kroki stawiane pewnie. Coś w nim sprawia, że inni czują się przy nim bezpiecznie już na sam jego widok.

Jego narodziny, jak i całe życie na początku toczyło się normalnym torem. Przyszedł na świat, jak to anioł, w Planach Niebieskich, a jego rodzice byli parą aniołów, którzy nie wyróżniali się od swoich pobratymców. W domu otaczany był miłością przez matkę i wychowywany przez ojca, który również nauczał go walki. Zmuszany był również pobierać nauki u nauczycieli magii, czego nie znosił i zawsze, gdy mógł, po prostu uciekał od nich. W końcu jednak jego dzieciństwo skończyło się, został pełnoprawnym mężczyzną i musiał zacząć służyć Najwyższemu, do czego był przygotowywany przez cały ten czasu. Otrzymał całe niezbędne wyposażenie po dołączeniu do oddziału polującego, ale od ojca otrzymał najcenniejszy prezent, miecz dwuręczny nazwany "Opiekunem", a raczej to, co z niego zostało, bo szczątki miecza jego dziada zostały przekute w nowe ostrze w kuźniach niebiańskich, specjalnie dopasowane do Mikhaila, jego matka dodatkowo pokryła specjalnymi runami miecz, by nie powtórzyło się to, co przytrafiło się jego dziadowi i żeby miecz nie pękł w walce z demonem.

Pierwsze lata jego służby też nie wyróżniały się niczym, prócz tego, że bywał markotny i marudził na zadania, które były sprzeczne z jego przekonaniami, nawet wobec piekielnych czuł szacunek i nie chciał pozbawiać ich życia, wcześniej nie poznając ich, ciągle wierzył, że kiedyś trafi na tego piekielnego, który okażę się nie taki zły, jakim go malują. Jednak będąc młodym, bał się tego, co może go spotkać i mimo kwestionowania rozkazów, wykłócania się z dowódcami ostatecznie wykonywał to, co do niego należało. Aż do pewnego dnia, dnia, który odmienił jego życie. W dzień, kiedy mógł w końcu odpocząć we własnym domu przyszły wieści o tym, że jego ojciec zginął zamordowany przez nieczyste moce. Rozpaczał bardzo, ale nie mógł pokazywać swoich słabości, chciał, aby jego matka miała w nim oparcie, bo widział, jak z rozpaczy odchodzi z niej życie. Następne kilka dni spędził opiekując się matką, ciągle czekając na wieści na temat mordercy jego ojca. Pewnego dnia jednak kobieta nie wytrzymuje i ze smutku umiera, ale w swoich ostatnich słowach do syna zawiera magię, bardzo potężną, bowiem nie chciała, by ten został sam na świecie. Zaklęła ozdobny kryształ w głowicy miecza, który od tamtej pory stał się pomocnikiem i odzwierciedleniem duszy anioła.

W końcu po wielu tygodniach oczekiwania, nerwów i smutku, morderca został znaleziony i okazał się zwykłą kobietą mieszkającą w głuszy. Wielu miało wątpliwości, czy dobrze znaleźli, ale Mikhail musiał przekonać się tego natychmiast. Po uzyskaniu zgody od swego dowódcy zszedł na krainy Alaranii, nieopodal Mrocznej Puszczy. Chatki wiedźmy pilnował jeden zwiadowca, ale zaraz za mężczyzną zszedł jeden z wyższych stopniem w jego oddziale. Zapukał do drzwi chatki, a chwilę później uchyliły się one i a wewnątrz stała drobna kobieta o czarnych włosach i bladej cerze ubrana w podarte szmaty, była bardzo chuda, ale mimo to jej twarz była bardzo ładna. Wojownik spodziewał się, że spotka tutaj kogoś zupełnie innego. Jego towarzysz z oddziału jasno dał mu w tym momencie do zrozumienia, że ma pozbawić kobietę życia, na wszelki wypadek. Twierdził, że poszlaki prowadzą tylko do niej. W tym momencie aniołem nie pałała żądza zemsty mimo wszystko, chyba ten jedyny raz odezwał się w nim rozsądek i odmówił wykonania rozkazu, chcąc zawrócić i czekać dalej w Planach na nowe wieści. Jednak ten drugi nie chciał na to pozwolić i powiedział, że skoro Mikhail tego nie zrobi, a on ją zabiję. W tym momencie podniósł głos na wyższego rangą i zabronił mu zabijać kogoś, kto może być niewinny, wiedział, że nie jest to dobre. Ostatecznie zwiadowca i ten drugi wrócili do domu, ale Mikhail został jeszcze, chciał porozmawiać z kobietą, więc podszedł do niej i wyciągnął do niej rękę, by ty podniosła się i uspokoiła, bo widocznie po tym, co słyszała przed chwilą, była przerażona. Jednak ona nagle uspokoiła się i jednym, zgrabnym ruchem chwyciła dłoń anioła i jednocześnie w jego brzuch wbiła zaklęty sztylet, który nie zostawił głębokiej rany, ale skaził czystą duszę mężczyzny, a co za tym idzie i jego miecz. Szybko zareagował i odepchnął ją od siebie, wyjął ze swego brzucha sztylet, który został celnie wsadzony między płyty zbroi, jeśli tylko byłby większy, mógłby wywołać śmiertelną ranę. Sięgnął po swój miecz i jednym szybkim ruchem przebił serce kobiety. Czuł się oszukany, bo jego wiara w inne istoty pchnęła go w niebezpieczeństwo. Chciał jak najszybciej wrócić do domu, ale coś mu w tym przeszkadzało. Klątwa zabrała mu możliwość powrotu do Planów.

Od tamtego czasu wędrował po Alaranii, pomagając innym ludziom, szukając odpowiedzi i ratunku oraz próbując poradzić sobie z szaleństwem, które ogarnia jego dusze.