Oglądasz profil – Antar

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Antar "Władca zimy"
Rasa:
Wampir
Płeć:
Mężczyzna
Wiek:
210 lat
Wygląda na:
17 lat
Profesje:
Pirat
Majątek:
Zasobny
Sława:
Sławny

Aura

Cynowa podstawa bogata jest w liczne przebłyski srebra i złota, tworząc w ten sposób skomplikowaną sieć. Obsydianowa poświata kryje w sobie liczne dźwięki. Zawodzenie wiatru wydaje wprowadzać w tajemniczy nastrój, ale trzask płomieni zwraca mimochodem na siebie uwagę większą uwagę. Szmer wody sprawia, że niejedna istota mogłaby przystanąć na kołyszącym się statku, pozwolić zastanowić, a później gwałtownie uderzyć silną wonią spływającej wzdłuż łajby krwi. Niezłomna powłoka ma zdolność do łatwych wygięć, ostrych krańców oraz przyjemnie gładkiej powierzchni. Gorzki smak, mimo swej łagodności i lepkości, na długo zostaje w pamięci.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Antar
Wiek:
25
Grupy:
Uwagi administracji:
Użytkowniczka ma prawo posiadać w sumie 10 kont, z czego jeden slot, jest slotem dodatkowym, otrzymanym jako nagroda, za długie i sumienne wykonywanie pracy moderatora.

Skontaktuj się z Antar

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
9
Rejestracja:
9 lat temu
Ostatnio aktywny:
1 miesiąc temu
Liczba postów:
47
(0.05% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Rubidia
(Posty: 16 / 34.04% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
Przybycie do Rubidii
(Posty: 16 / 34.04% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:silny, raczej wytrwały, wytrzymały
Zwinność:zręczny, szybki
Percepcja:dobry wzrok, dobry słuch, wyostrzony węch, wyostrzony zmysł magiczny
Umysł:bystry, błyskotliwy, b. silna wola
Prezencja:piękny, godny, charyzmatyczny

Umiejętności

ŻeglarstwoMistrz
Antar posiada własny (piracki) statek, Aquilonem. Pełni na nim role kapitana. Nieraz musiał przezwyciężać siły natury by nie skończył pod wodą. Za każdym razem gdy to robił było mu już coraz łatwiej.
WspinaczkaBiegły
Początkowo było wspinanie się na wysokie góry Północy, obecnie jest to bezszelestne wchodzenie na inne statki.
Skradanie sięBiegły
Często bywa tak iż dobry plan wymaga dobrego podstępu. Nieraz trzeba przemknąć się gdzieś niezauważenie.
Władanie broniąBiegły
Wampir miał w swoich rękach wiele różnych broni, którymi walczył. Jednak zazwyczaj do walki używa swojego specjalnego miecza od czarodzieja Astara.
StrategiaBiegły
TaktykaBiegły
UnikiBiegły
PływanieOpanowany
Czymże jest pirat bez tej umiejętności? Jeśli ma się statek i do tego własną załogę to po prostu trzeba to umieć.
PolowanieOpanowany
Antar w swej podróży do Alarani, często trafiał na bezludne miejsca, by przetrwać musiał polować na zwierzęta. Było to upokarzające więc woli o tym nie wspominać.
MatematykaOpanowany
AnatomiaOpanowany
FizykaOpanowany
MedycynaOpanowany

Cechy Specjalne

Cechy rasoweDar
Są to typowe cechy dla każdego wampira. Pierwszą z nich jest przemiana w nietoperza, w tej postaci może latać co jest dość oczywiste. Z byciem wampirem wiążą się też wady takie jak wrażliwość na srebro i czosnek oraz konieczność zaspokajania pragnienia krwi.
Starożytna krewDar
Dzięki temu Antar jest bardziej odporny na szkodliwe działanie światła słonecznego. Mimo to nadal musi go unikać. Potrafi również używać hipnozy, jednakże woli tego nie wykorzystywać.
Większa odporność na zimnoZaleta
Wycieczki na szczyty najwyższych gór, wyprawy w śnieżyce zahartowały wampira na tyle że niska temperatura nic złego nie może mu zrobić, nawet można powiedzieć iż wśród śniegu i chłodu czuje się lepiej niż gdziekolwiek indziej.
Nieprzystosowany do ciepłaWada
Narodził się na zimnej Północy, żył tam 17 lat nie znając ciepłych dni. Dlatego też przybycie do Alarani było dla niego ciężkim przeżyciem.

Magia: Intuicyjna

WodyAdept
Jest to pierwsza dziedzina magii, której Antar został nauczony przez czarodzieja.
OgniaAdept
Jako iż nie przepada za ogniem a szczególnie ciepłem używa tej dziedziny zazwyczaj tylko do połączonych dziedzin kręgu żywiołów.
PowietrzaAdept
Tą domene wykorzystuje podobnie jak powyższą, jednak często używa jej też osobno.

Przedmioty Magiczne

Lodowy mieczBaśniowy
Został zrobiony specjalnie dla tego wampira przez czarodzieja Astara. Jego ostrze jest błękitne, natomiast rękojeść ma dość nietypowe kształty i fioletowy odcień. Chroni on Antara przed wysoką temperaturą, która jest dla niego dość szkodliwa. Poza tym jego ostrze jest niesamowicie twarde, niemal nie do złamania. Po tym jak użył tej broni i przypadkiem zabił czarodziejkę, co noc słyszy coś jakby jej szept dochodzący z miecza.

Charakter

Wampir posiada dość nietypowy charakter. Jak mało kto potrafi ukrywać i nie wyrażać swoich emocji i uczuć. Jest spokojny, niemal zawsze opanowany. Darzy wielkim szacunkiem ludzi uczciwych. Można także o nim powiedzieć że jest uparty. Po wyznaczeniu sobie celu musi go zrealizować bez względu na wszystko. W stosunku do obcych jest bardzo nieufny, a podczas rozmów z nimi zanim coś powie, musi to dokładnie przemyśleć by nie zdradzić za wiele o sobie. Potrafi być podstępny, wszystko planuje z góry. Dla większości jest chodząca tajemnicą. Nigdy nie podaje właściwego wieku jaki posiada, czasem też posługuje się fałszywymi imionami. Można by o nim powiedzieć że jest zimny jak lód. Ale to nie jest całkowicie prawdą. Mimo ze ich nie okazuje to jednak ma uczucia.

Wygląd

Antar wyróżnia się z tłumu. Zapewne ma na to wpływ to iż jest ponadprzeciętnie wysoki oraz śnieżnobiała skóra. Jego białe włosy sięgają aż poniżej ramion. Posiada niezwykłe oczy o jasno fioletowej tęczówce. Cała twarz sprawia wrażenie delikatnej. Gdy się uśmiecha łatwo jest zauważyć parę ostrych, lśniących kłów. Wampir jest dość silny mimo iż nie widać tego na pierwszy rzut oka. Jeśli chodzi o jego ubiór to jest całkiem typowy jak na wampira z wyższych sfer. Długi płaszcz z odstającym kołnierzem, proste spodnie, których nogawki skryte są w wysokich czarnych butach. Posiada także gruby brązowy pas, natomiast na jego płaszczu przypięta jest broszka srebrnej barwy z czerwonym lśniącym klejnotem. Na tych samych palcach obu rąk nosi złote grube pierścienie. Już z daleka, widząc Antara, można twierdzić iż jest on z nie byle jakiej rodziny.

Historia

Północ- początki mojego istnienia <br><br>Otóż moja opowieść zaczyna się bardzo daleko, dokładniej rzecz ujmując na zimnej Północy. Tam też przyszedłem na świat. W ogromnym białym zamczysku otoczonym przez zaśnieżone góry. Moja rodzina zawsze stroniła od wielkich miast czy zbiorowisk. Było tak przede wszystkim dlatego iż ceniliśmy sobie spokój. Nigdy nie przepadałem za tymi wszystkimi wygodami związanymi z byciem bogatym. Wszystko starałem się robić sam. <br>Panowała tu wieczna zima, nie znałem wiosny, lata ani jesieni. Nie narzekałem na to, błyszczące płatki śniegu, biel, to było najpiękniejsze, mimo wszystko. Miałem spokojne dzieciństwo, pełne nauki, zabaw i rzeczy, których powinienem żałować, ale nigdy nie będę.Gdy nieco podrosłem wyruszałem na dalekie wyprawy. Mróz nigdy nie był mi przeszkodą, właściwie w ciepłym miejscu czułem się gorzej. Moja matka pochodziła z ciepłych krain Alarani, ojciec także. Nie bardzo podobało, im się to, że tak bardzo uzależniam się od zimnego klimatu. Słyszałem kiedyś jak mówili, że chcą wrócić do jakiegoś miasta. Mauria? Chyba tak się nazywało. Zawsze, gdy o to spytałem milczeli, musieli ukrywać coś czego nie powinienem wiedzieć. Rozumiałem to, ale ciekawość była naprawdę męcząca. <br>Pewnego dnia zbudziły mnie krzyki z jadalni. Rodzice się kłócili. Powoli i cicho zszedłem tam. Co chwile przewijały się słowa jak „pościg”, „ucieczka”, „Mauria”. Gdy mnie spostrzegli znieruchomieli i zbledli. Byłem zdziwiony, nie bałem się, tylko nie wiedziałem co się dzieje. Nagle kazali mi uciekać jak najdalej.Tak się też stało. Wziąłem tylko plecak z tym co zawsze zabierałem na wyprawy i wybiegłem z zamku. Niespodziewanie poczułem nieprzyjemny, ciepły podmuch. Odwróciłem się więc. Mój dom płoną, nie dowierzałem. Ogień? W tym miejscu? To musiała być silna magia. Co prawda czułem smutek, gniew, żal. Jednak łzy nie uroniłem, nigdy nie płakałem. To, by była oznaka słabości. Zastanowiłem się chwilę. Nie miałem za dużych zapasów krwi, zapowiadała się długa i ciężka podróż. <br><br>Podróż do ciepłych krain <br><br>Póki otaczał mnie chłodny, puszysty śnieg i wysokie szczyty gór było dobrze. Koszmar zaczął się gdy temperatura rosła i robiło się coraz cieplej. Początkowo to znosiłem. Dobrze że był tu jakiś tunel, ochłodziłem się tam. Ale gdy z niego wyszedłem, ujrzałem coś niesamowitego. Cała paleta barw, zielone doliny, kolorowe kwiaty, wysokie drzewa, błękitne rzeki. I złociste rażące słońce. Wycofałem się do cienia. To ciepło i światło było nie do zniesienia. Postanowiłem poczekać do nocy. <br>Przypadkiem zasnąłem, zbudził mnie jasny księżyc w pełni. Nadal było gorąco, ale nie tak jak w dzień. Trzeba było iść dalej, ale gdzie, konkretnego celu nie miałem. Nie miałem też już rodziny i domu. Wędrowałem nocami, unikając snu, by nie tracić chłodniejszej nocy. Brakowało mi wszechobecnej wręcz przytłaczającej bieli. Mimo to nie okazywałem emocji, właściwie to zawsze starałem się tak robić. Mijając różnych ludzi, czy też inne istoty wpatrywali się oni we mnie ciekawsko, ale też jakby ze strachem. Słyszałem jak szeptali rozważając nad tym, czym jestem i skąd pochodzę. Nie zbyt mnie interesowało co myślą. Bardziej intrygujący byli ci zabójcy mojej rodziny. Postanowiłem ich odnaleźć i zabić. Lecz na początek musiałem być bardziej zorientowany w tej kolorowej ciepłej krainie. <br>Podróżując przez wielki las napotkałem jakiegoś starego czarodzieja. Nie miałem zamiaru poświęcać mu uwagi. Bo po co? Chciałem go tylko minąć i iść dalej, ale on mi nie pozwolił. Uśmiechnął się do mnie szczerze. Patrzyłem na niego czekając aż coś powie i zejdzie mi z drogi. Wtem zaczął rozmowę. <br>-Wampir z północy… - stwierdził przyglądając mi się uważnie. <br>-Czego chcesz? - odrzekłem sucho. <br>-Pomóc ci. <br>-Nie potrzebuje tego. <br>- Tu zima nie zawsze przychodzi na czas... <br>-Co to ma do rzeczy? <br>-Dobrze wiesz Antarze, ciepło ci nie służy. Mógłbym ci pomóc. <br>-Skąd znasz moje imię?! I niby jak pomóc? <br>-Wiem więcej niż ci się wydaje. Pytasz jak? Otóż nauczyłbym cię parę magicznych sztuczek. <br>Musiałem poważnie się zastanowić. Ciężko mi było komukolwiek zaufać. Ale on wiedział coś o tym co się wydarzyło. Ale mówił z sensem, te upały kompletnie mi nie służyły. Kto wie jak długo bym tak pociągnął. Ostatecznie przystałem na propozycję. <br><br>Szepczący las-czyli nauka czarów: <br><br>Na początku była teoria, słuchałem o magii z kręgu żywiołów. Jednak, gdy tylko chciałem się zapytać o coś związanego z spaleniem mojego domu, Astar, bo tak miał na imię czarodziej, od razu zmieniał temat. Jakoś to znosiłem, potrafiłem być opanowany. Cóż, pozostało uczyć się pilnie. Na początek miałem zapoznać się z dziedziną wody. To było logiczne, śnieg i lód to przecież zamarznięta woda. Potem z magią powietrza, jednak największe zaskoczenie przeżyłem jak usłyszałem o magii ognia. Okropnie gorący i niebezpieczny, a miałem się uczyć też tej dziedziny. Astar mówił, że to jest niezbędne, więc niezbyt chętnie, ale zgodziłem się też na to. Początkowo teoria i robienie notatek. Niecierpliwiłem się nieco, czas mijał a ja nadal trwałem w niewiedzy. Gdy przybyłem w to miejsce miałem 17 lat. Czarodziej nie był już młody, to było widać, na dodatek zaczął mnie traktować jak syna. Nie rozumiałem tego, ale nie przeszkadzało mi to. Gdy nastały bardziej upalne dni dostałem od maga wyjątkowy miecz. Był magiczny, sprawiał że wysoka temperatura nie dokuczała mi tak bardzo. Jego ostrze miała błękitny połysk, kojarzył mi się z zimną Północą, moim domem. Byłem bardzo wdzięczny. <br>Po jakimś czasie władałem już całkiem nieźle każdą z tych trzech dziedzin. Zdaje się, że miałem wtedy już 107 lat? Tak, nawet nie zauważałem jak czas płynie. Dnie mijały mi na nauce czarów, ćwiczeniach fizycznych i śnie, który jednak niekiedy musiał mnie zmorzyć. Podczas ostatnich lat pobytu u mojego nauczyciela opowiedział mi o tym że przyjaźnił się z moim ojcem. Pomagał im uciec z Maurii, mimo iż nie wiedział co takiego właściwie zrobili. Dowiedziałem się również, że ci mordercy, zrobili to bo prawdopodobnie ktoś ich wynajął. <br>W dzień moich 110 urodzin, Astar powiedział, że jestem gotowy na spotkanie z wrogami. Skierował mnie nad Ocean Jadeitów. Pożegnałem się, podziękowałem za wszystko i wyruszyłem. <br><br>Piracki żywot: <br><br>Wszystko szło dobrze, tylko, gdy dotarłem na wybrzeże musiałem się poważnie zastanowić skąd wziąć statek. Miałem wprawdzie trochę pieniędzy, ale za mało na to wszystko. Potrzebny był mi dobry plan. Cały dzień kryjąc się w cieniu obserwowałem działanie tutejszego portu. Nadeszła noc, to był czas dla mnie. Przemykałem w ciszy jak cień nie dając się zauważyć nikomu. Wkradłem się na losowy statek. Przeczekałem pod pokładem do rana. Chciałem pozbyć się kapitana i przejąć załogę. Jednakże obserwując i nasłuchując co się dzieje na górze zrozumiałem że byli to porządni ludzie. Nie było zbyt mądrym pomysłem pozbawiać tak dobrą i zgraną załogę kapitana. No nic, środek oceanu jedyne co mogłem zrobić to spróbować się dostać na inny statek. Sprawę komplikował nasilający się głód. Nie wiedziałem ile tak pociągnę. <br>Miałem szczęście, powoli zasypiałem, gdy nagle całkiem rozbudziły mnie krzyki, z tego co słyszałem zbliżali się piraci. Idealne dla mnie zrządzenie losu. Wyszedłem na pokład, w tym całym zamieszaniu nikt nawet na mnie nie zwrócił uwagi. Wskoczyłem do wody i podpłynąłem do już nie tak dalekiego, pirackiego okrętu. Wspiąłem się i po kilku chwilach stałem na pokładzie wroga. Korsarze spojrzeli na mnie zdziwieni, ale po chwili wyciągnęli swoje szable. Podchodzili powoli paskudnie się uśmiechając. Rzuciłem im drwiące spojrzenie i użyłem połączonej magii ognia i wody, by zamrozić pokład. To było wprost komiczne jak się poprzewracali, niemal się zaśmiałem. Ze swej kajuty wyszedł kapitan. To na niego czekałem. Wyglądał na bardzo silnego i doświadczonego pirata. Chwyciłem mój miecz, to było oczywistym wyzwaniem. Walczyliśmy niezbyt długo, ja miałem w zanadrzu magiczną moc, a on nie. <br>Skończyło się na tym, że zamroziłem mu nogi, unieruchamiając go tym samym, po czym zbliżyłem się i wbiłem miecz prosto w serce byłego kapitana. Gdy tylko poczułem zapach krwi, przypomniałem sobie o głodzie, więc natychmiast rzuciłem się na umierającego już przywódcę piratów. Załoga składała się całkowicie z ludzi. Nic więc dziwnego iż przysięgali mi służyć na tym statku, byleby ich oszczędzić. Zostałem nowym kapitanem okrętu, któremu nadałem nazwę Aquilonem. Nieraz napadaliśmy na inne statki, załoga chciała skarbów a ja krwi oraz dorwania morderców moich rodziców. <br>Mijały lata, musiałem rekrutować nowych, ludzie szybko się starzeli. Dowiadywałem się ciekawych rzeczy, Aquilonem był już powszechnie znany w Alarani. Szczególnie jego krwiożerczy kapitan, jak to określił jeden z młodszych piratów służących na moim statku. <br><br>Ona…: <br><br>Napady, rabunki, rozboje tego było co raz więcej, całe noce schodziły nam na to. W dzień musiałem unikać światła i ciepła więc po prostu odpoczywaliśmy wtedy. Stawaliśmy się bogatsi i sławniejsi. Ale nie na tym mi zależało nie pragnąłem tego. Chciałem zemsty. <br>Była spokojna chłodna noc. Spoglądałem na ocean i białą tarcze księżyca w pełni. Wydawało mi się że byłem sam w środku niczego. Gdy niespodziewanie na horyzoncie ukazał się zarys statku. Natychmiast postawiłem załogę na nogi. Kazałem ściągnąć banderę z symbolem białej czaszki na czarnym tle. Chciałem, by podpłynęli bliżej nieświadomi niebezpieczeństwa. Wszystko szło zgodnie z planem. W pewnym momencie mogłem przyjrzeć się nazwie tego okrętu, Ogień, miałem dziwne przeczucie że jestem blisko swojego celu. W przekonaniu utwierdziły mnie rozmowy dwójki ubranych na czarno mężczyzn. Wspominali wyprawę na północ. Mówili też o płonącym zamku, nabijali się. Miałem dość, wydałem rozkaz, by zatopić statek. Cisze i spokój w jednej chwili zniszczyły wystrzały z armat. Nasze okręty były coraz bliżej, mogłem już się tam dostać. Trzymałem miecz w gotowości do walki.<br>-No proszę, kogo my tu mamy? – powiedział jeden z mężczyzn. <br>-Czyżby to był wampir, który przeżył? –zapytał drwiąco drugi. <br>W geście wściekłości ukazałem im swoje kły i rzuciłem się do ataku. Walczyliśmy dość długo i zawzięcie, używając siły fizycznej i magicznej. Niespodziewanie wszystko stanęło w miejscu, nie mogłem zrozumieć nikt prócz mnie się nie ruszał. Ja to zrobiłem? Ale przecież nie dysponowałem taką mocą. Z kajuty wyszła dziewczyna. Była niesamowicie piękna, jej długie proste włosy delikatnie smagał wiatr. Miała na sobie błękitną sukienkę. Powoli, choć nieśmiało podchodziła do mnie. <br>-Chcesz ich zabić? - spytała zatroskana. <br>-Tak, zniszczyli mi dom i pozbawili rodziny – odpowiedziałem stanowczo, nie wyrażając żadnych emocji. <br>-Może spróbujesz zobaczyć coś czego nie widać? <br>-Nie rozumiem – zaskoczyły mnie jej słowa. <br>- Nie znasz całej prawdy Antarze. <br>-Więc mnie oświeć. <br>- Twoi rodzice byli naprawdę okrutni w stosunku do nas ludzi. Nie zabijali tylko by zaspokoić swój głód, ale też dla przyjemności. Ktoś musiał temu zapobiec. Ale oni zniknęli. Mimo to nie zakończyły się straszne zdarzenia. Oni posyłali swoich ludzi. Jak myślisz skąd mieliście tyle zapasów krwi na odległej Północy? <br>Słuchałem jej słów, byłem zdziwiony tym co mówiła i tym, że jej głos był tak piękny. Moje myśli szły w złą stronę, nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Nigdy nie pozwalałem dochodzić emocjom do głosu, a teraz? Nie mogłem się uspokoić, nie potrafiłem być skupiony. <br>- Wiem, nie wiedziałeś. Czy teraz… oszczędzisz moich…braci? –spytała nieśmiało. <br>-Nie rzucam słów na wiatr – odpowiedziałem chłodno z obawą, że zobaczy moje zakłopotanie. <br>-Dlaczego jesteś taki… - zamyśliła się chwile szukając słowa. <br>-Jaki? <br>-ZIMNY! – W jej turkusowych oczach były łzy, nie wiedzieć czemu zasmuciło mnie to. <br>Dziewczyna pstryknęła palcami i czas znów ruszył, musiałem walczyć. Wreszcie nadarzyła się okazja na celny cios. Jeden z braci padł na pokład martwy. Został jeszcze drugi. Jego również zamierzałem przebić mieczem. Niestety gdy tylko zamachnąłem się by to zrobić, obroniła go ta dziewczyna. Otworzyłem szeroko oczy. Pierwszy raz widziałem takie poświęcenie. Oddała za niego życie. <br>-ERIKA! –krzyknął jej brat, po czym przyklęknął przy niej. Przytulił ją, po czym rzucił mi gniewne spojrzenie – Jak mogłeś ?! <br>Milczałem, targały mną najróżniejsze uczucia. Po raz pierwszy coś takiego przeżyłem. Widziałem jak ten mężczyzna delikatnie kładzie martwe ciało Eriki z powrotem na pokład. Wyjął mały nożyk z kieszeni i podciął sobie gardło. Patrzyłem na martwe rodzeństwo. I właśnie wtedy do mnie dotarło jak ogromny błąd popełniłem. Oni nie zasługiwali na śmierć. Szczególnie nie ona. Nie mogłem sobie tego wybaczyć. Po mieczu podarowanym od Astara spływała krew. Należała do dziewczyny, która potrafiła wywołać w mojej głowie niezwykły zamęt jednym słowem. Erika, już nigdy nie zapomnę jej imienia. <br>Wróciłem na statek, byłem jak zwykle, zimny. Myślałem o tej dziewczynie. Władała nad czasem, a może potrafiła tworzyć mylące iluzje? Ta trójka była czarodziejami, jestem pewien, dlaczego więc mówiła o sobie jak o człowieku? Niestety, nigdy się nie dowiedziałem. Ile to już lat nie stąpałem po stałym lądzie? Chyba ze 100 lat. Czas to zmienić. Wraz z załogą wyruszyliśmy w stronę brzegu. Nadszedł czas odpocząć od złych wspomnień.
  • Najnowsze posty napisane przez: Antar
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • [Alaja] Skarb to pojęcie względne
    Załoga Antara była nad wyraz zaintrygowana pół nagą syreną. Była to przyjemna odskocznia od pirackiej codzienności. Na Aquilonem kobiety bywały w końcu dość rzadko. Jedynie wampir nie był zbytnio zainteresowany…
    10 Odpowiedzi
    1580 Odsłony
    Ostatni post 1 miesiąc temu Wyświetl najnowszy post
  • [Alaja] Skarb to pojęcie względne
    Antar widząc, jak syrena usiłuje być nad wyraz dramatyczna, uniósł jedną brew wyżej. Rozumiał, iż jest to spory kawał drogi ale nie przekonywała go gra aktorska kobiety. Niestety miała ona rację w kwestii poszu…
    10 Odpowiedzi
    1580 Odsłony
    Ostatni post 8 miesiące temu Wyświetl najnowszy post
  • [Alaja] Skarb to pojęcie względne
    Alin czuł się tak cudownie, jak nigdy. Miał przy sobie piękną kobietę, która na dodatek była w stanie spełnić jego największe marzenie. Biedak wierzył w to całym sercem tak bardzo, błogi uśmiech nawet na moment…
    10 Odpowiedzi
    1580 Odsłony
    Ostatni post 11 miesiące temu Wyświetl najnowszy post