Wyobraźmy sobie rudą gęś, której prosto w dziób wleciał mały meteor wielkości średniej myszy polnej. A teraz dodajmy do tego wszystkiego ekscentrycznego łosia wygrywającego na saksofonie sprośne melodyjki i bandę napalonych surykatek, które - lekko podchmielone - ochoczo mu przyklaskują swymi śnieżnobiałymi zębami. Z tego równania wyjdzie nam najprawdopodobniej rozochocona sarna, ale może wyjść też Kapoan. Prawdopodobnie.

Jak obrazuje powyższe równanie matemafizyczno-histohumaniczne, kocur jest pełen sprzeczności. Zdarza mu się popadać ze skrajności w skrajność i przechodzić z beczki do beczki, bez ostrzeżenia znajdujących się w niej śledzi. Szukanie jakiejkolwiek logiki w zachowaniu tego ciekawskiego łamagi trudniejsze jest od liczenia czerwonych rosomaków gnieżdżących się tam, gdzie gnieżdżą się czerwone rosomaki. Niektórych może zadziwiać beztroska, z jaką podchodzi do życia, jednak samego zainteresowanego najwyraźniej to ani trochę nie interesuje.

Można opisać go jednym słowem - koci. Jeśli jednak chcemy użyć większej ich ilości, to nazwiemy go bardzo kocim. Kapoan jest najbardziej kocim kotem spośród najbardziej kocich kotów, jakiego bardzo kocie łapy nosiły po świecie. Albo i dwóch światach. Futerko ma ładne, szarego umaszczenia. Kolor oczu umiarkowanie zmienny, zależnie od właściciela. Gdy jest bezpański - co ostatnimi czasy jest normą - są pomarańczowe. Jako istota stworzona przy pomocy magii, jest lekko eteryczny i co najmniej tak samo bardzo prześwitujący. Co nie znaczy, że nie może się w całości zmaterializować, gdy tego chce. Bo może. Jakby ktoś miał wątpliwości.

Stworzony został w wyniku dziwnego eksperymentu, który miał na celu - poprzez skrzyżowanie typowego kota z jeszcze bardziej typowym humanoidem - wykreowanie siedemnastolistnej koniczyny. Nie udało się - efekt przerósł jednak wszystkie najśmielsze oczekiwania. Pod warunkiem, oczywiście, że te oczekiwania nie były większe od średniej wielkości kota. Skoro Kapoan już powstał - świadkowie twierdzą, że wpierw był on odwrócony na lewą stronę i dopiero szybka interwencja magomedyków przewróciła go na tę drugą lewą stronę - trzeba było coś z nim zrobić. Zdecydowano dwu-jednogłośnie, że stanie się on kocim wartownikiem. Potężnym bytem, którego zadaniem jest trzymanie z dala wszelkich intruzów. Cóż. Nie udało się, bo kot wolał... przywoływać beczki. I żonglować. Czasem nawet beczkami. Chcąc nie chcąc, trzeba się było go pozbyć. Zero z niego pożytku, a tylko szkody. Wszak kto chciałby mieć całe laboratorium zapełnione beczkami? Kapoanowi podobał się taki wystrój, jednak jego twórcom już niekoniecznie. Wygnali więc go. A przynajmniej próbowali, bo kot nic sobie nie robił z tych gróźb, próśb, obelg i śmierdzących butów, które latały w jego kierunku. Tych ostatnich unikał nad wyraz zręcznie. W związku z tym on został, oni odeszli. Po jakimś czasie - gdy zrobiło się nudno - zdecydował, że trzeba wyruszyć w podróż. Zwiedzić świat.