Nari jest bardzo ciekawską osobą. Fascynuje się światem śmiertelników i bardzo chętnie w nim przebywa. Obserwując zachowania istot rozumnych, zaspokaja swoją wrodzoną ciekawość o otaczającym go świecie. Często wtrąca się w nie swoje sprawy, przez co bywa dość uporczywy. Ze względu na swoje zamiłowanie do przygód Nari ma tendencje do angażowania się w przeróżne ekspedycje. Upiór uwielbia ryzyko, co zdecydowanie jest jedną z jego największych wad, albowiem przez swoje zamiłowanie do brawury nie zawsze podejmuje rozsądne decyzje. Nari uwielbia płatać figle niczego nieświadomym ofiarom. Przez jego specyficzne zabawy wiele osób umarło, albowiem Upiór przez swoją naturę nie potrafi dostrzec wartości, jaką jest życie i konsekwencji wynikających z jego utraty.

W swej prawdziwej postaci Nari wygląda jak niewielka, zakapturzona postać. Jego eteryczne ciało emituje przypominające dym obłoki tajemniczej energii, które po krótkiej chwili znikają. Upiór ma niezwykle szczupłą sylwetkę. Jego ,,ciało” pokrywa coś na kształt podartej lnianej szaty. Nari nie posiada twarzy — pod jego kapturem widać jedynie cienistą czeluść.

Opętane przez niego ciała przechodzą niewielką metamorfozę: skóra przybiera szary odcień, a tęczówki stają się fioletowe.

Panujący we wsi gwar i zgiełk odciągał tutejszych od ich codziennych zajęć. Hałas dobiegał tuż spod karczmy. Wieśniacy porzucali pracę i zbierali się pod tawerną, przyglądając się widowisku. Zeszłej nocy przy owym budynku doszło do tragedii. Nieopodal gospody w kałuży krwi leżały dwa martwe ciała. Tłum gapiów obserwował strażnika przesłuchującego jedynego świadka.
- Więc... Kiedy doszło do tej tragedii? - zapytał zniecierpliwiony strażnik.
- W nocy. Tyle wiem. Księżyc już od dłuższego czasu gościł wysoko na niebie.
- Rozumiem. Proszę powoli i dokładnie opowiedzieć mi o wydarzeniach z zeszłej nocy.
- Cóż... Noc jak każda inna. Wszyscy spotykali się w karczmie, tańcowali, nie żałowali sobie piwa. Nieliczni tak jak ja miast odpoczywać w gospodzie jeszcze kończyli swoją pracą, bądź krzątali się po okolicy bez celu. No nagle z karczmy wyszedł ten jegomość — wieśniak wskazał na leżące nieopodal truchło szlachcica — raczej trzeźwy był... pewności nie mam. Wtem zauważyłem dwóch podejrzanych odzianych na czarno nicponiów. Jeden z nich tu leży, o! - świadek trącił czubkiem buta drugie martwe ciało — ci dwa podeszli do tego szlachcica i wdarli się w jakąś dyskusję. Słów nie słyszałem, ale po samym ich zachowaniu było widać, że zaczyna robić się nieciekawie. Wyglądali na zdenerwowanych, wymachiwali łapskami, wkrótce zaczęli krzyczeć. Później wyciągnęli zza pazuchy puginały, jednak nie były to zwyczajne sztylety! Ich ostrza świeciły się! Blask wytwarzany przez te niewielka ostrza świadczył o obecności magii. Awanturnicy zaczęli krążyć wokół szlachcica, przerzucając swą broń z ręki do ręki. Hrabia stał spokojnie, nie wykazywał żadnych oznak strachu i zdenerwowania. I... wtedy on...
Świadek na chwilę zawiesił głos i zaczął się rozglądać. Od jakiegoś czasu czuł się obserwowany i nie mógł poukładać własnych myśli.
- Proszę kontynuować.
- Ten szlachcic... uniósł rękę... i z jego dłoni wystrzelił jakiś magiczny pocisk. Kula uderzyła jednego rabusia, zapewne natychmiast go zabijając. Nim czarownik zdążył pozbyć się kolejnego napastnika, drugi awanturnik wbił mu sztylet prosto w szyję. Ten upadł, kurczowo trzymając wbite w jego ciało ostrze. Chwilę później wyzionął ducha... dosłownie! Z martwego ciała wyleciała jakaś szkaradna kreatura odziana w lniane szmaty. Ciarki przeszły mi po plecach od samego patrzenia na czarta. Rabuś, ujrzawszy zjawę, zaczął uciekać, krzycząc wniebogłosy. Upiór przez chwilę lewitował nad nieboszczykiem, lecz wkrótce z niewyobrażalną prędkością poleciał za swym zabójcą. Chwilę później krzyki mordercy ucichły...
- Rozumiem — rzekł strażnik po chwili — teraz proszę... agh...
Żołnierz poczuł przeszywający jego ciało chłód. Z każdą sekundą robiło mu się coraz zimniej, obraz zamazywał mu się przed oczami. Po chwili upadł na ziemię, lecz zdołał podnieść się kilka sekund później.
- Czy... wszystko dobrze? - zapytał zdezorientowany wieśniak.
- Tak, tak. Cudownie, śmiem twierdzić, iż nigdy nie czułem się lepiej — odpowiedział strażnik, cicho chichocząc — opowiedział pan zaiste ciekawą historię, aczkolwiek wyssaną z palca i niezgodną z prawdą. Zostajesz aresztowany pod zarzutem morderstwa.
Żołnierz dobył miecza i skierował klingę w stronę wieśniaka.
- Co?! Nie! To nie ja! To czart! Upiór! Zjawa! To wszystko sprawka jakiegoś plugawego pomiotu...
- MILCZ NIECNOTO! Zgnijesz w lochu za swe występki!
Strażnik wraz z majaczącym i niesłusznie oskarżonym chłopem opuścili wieś, kierując się do najbliższego miasta. Jednak to nie był ten sam żołnierz. Jego ciało zostało opętane przez upiora. Tego samego upiora, który zeszłej nocy pozbawił życia dwóch agresorów i jednego opętanego szlachcica...