Ogólne
Potęga: | |
Imię: | Niara |
Rasa: | Anioł Światła |
Wiek: | 268 |
Aura
Emanacja jarzy się niesamowicie potężnie w umyśle czytającego, jednocześnie lekko połyskuje, choć pod dogłębniejszą obserwacją matowieje na brzegach, jakby przygasała. Zdaje się nie mieć określonego koloru, jednak niekiedy zyskuje skromne, cynkowe muśnięcia. Szafir, który tworzy poświatę tej wyjątkowej emanacji, dodaje otuchy i napawa wewnętrznie przyjemnym ciepłem. Wokół jej epicentrum unosi się uwodzący zapach lilii, czasem wymieszany z mirrą. Zdarzyć się może również, iż roztaczać się będzie w około przyjemna woń róż. Gdy jest się pod wpływem owej aury przyspiesza puls oraz doznaje się poczucia spełnienia. Naokoło słychać liczne głosy, z których wybrzmiewa śmiech dzieci, acz to wszystko niespodziewanie zagłusza jednolity, głęboki ton. W dotyku jest giętka oraz lepka, zaś na języku pozostawia łagodny, kwaśny smak. Wywołuje również niespodziewany natłok myśli.
Wygląd
Niara jest olśniewająco piękna, jej wygląd jest prawdziwie anielski. Ma szaroniebieskie, duże oczy, które cały czas zdają się być wypełnione głębokim smutkiem. Jej jasnoróżowe usta, których kolor przywodzi na myśl kwiaty kwitnącej jabłoni, ostatnio co raz częściej zdobi śliczny uśmiech. Choć sama często jest smutna nie szczędzi potrzebujących swojego szczerego, pogodnego uśmiechu. Po jej oczach jednak można poznać, że jej duszę trawi smutek. Anielica jest szczupła i niewysoka, mierzy około stu siedemdziesięciu centymetrów. Ma wąską talię, płaski brzuch, średniej wielkości, ładne, krągłe piersi, niezbyt szerokie biodra i szczupłe, długie nogi, które w zasadzie zawsze skrywane są pod długimi sukniami. Ma drobne dłonie i długie, szczupłe palce. Jej jasna, nieskazitelna cera podkreśla małe jasnoróżowe usta i mały nos. Ma delikatne rysy. Jej włosy są zaskakująco długie, sięgają aż do połowy jej ud. Naturalnie mają kolor dojrzałego, złotego zboża, czasem zdają się jednak znacznie jaśniejsze, są chwile kiedy wydają się świetliście białe. Odkąd pamięta krótsze ich kosmyki opadają jej na twarz.
Zawsze wyprostowana, porusza się cicho, z gracją i wdziękiem. Jej głos jest miły i ciepły, dający ukojenie. Zdaje się, że już on sam, bez żadnej magii byłby w stanie uspokoić nawet najgorsze koszmary. Posiada białe, pierzaste anielskie skrzydła, jednak najczęściej skrywane pod płaszczem magii. Odkąd je odzyskała boi się latać. Robi to tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Teraz, gdy została mieszkanką zamku prawie zawsze ma je ukryte, gdyż ciężko jej się poruszać po zamkowych korytarzach mają na plecach skrzydła.
Dotąd ubierała się w zwiewne suknie, sięgające kostek, z niewielkimi dekoltami, zwykle z długim rękawem. Prawie zawsze miały one jasne, pastelowe kolory. Nosiła również przy pasie miecz. Od czasu kiedy poślubiła króla jej ubiór zmieniono. Dostosowany jest teraz do mody panującej w Rododendronii. Nosi więc długie do ziemi suknie w najróżniejszych kolorach, zdobione perłami i innymi kamieniami szlachetnymi. Nieodłączną częścią jej sukien zawsze jest mocno zasznurowany gorset uwydatniający wąską talię i piersi. Jej ubrania zdobią najróżniejsze hafty i koronki. Na głowie zazwyczaj ma diadem lub koronę, jej szyję również na co dzień zdobi kolia lub naszyjnik, podobnie jest z uszami, zwykle wiszą na nich kolczyki pasujące do reszty ozdób. Nieodłączną częścią jej garderoby jest srebrny, oksydowany pierścień z akwamarynem umieszczonym w centralnej jego części. Pierścień jest dowodem miłości króla i akceptacją prośby o możliwość zaślubienia anielicy. Bohaterka nosi go na serdecznym palcu lewej dłoni. Jej prawą dłoń zaś zdobi drugi podobny pierścień. Również wykonany ze srebra, ale znacznie szerszy i ozdobiony przez trzy akwamaryny, dwa po bokach, jeden w środkowej części. Owy pierścień dostała w ramach zaślubin z królem. Stanowi on coś w rodzaju obrączki. Noszony również na serdecznym placu.
Charakter
Anielica wydaje się być bardzo skryta, tajemnicza i małomówna. Sprawia takie wrażenie, choć wcale tak nie jest. Tak naprawdę jest bardzo szczera i miła. Cechuje ją szczodrość i dobro. W każdym chce widzieć choć odrobinę dobroci. Choć nie zawsze tak jest, stara się dostrzegać w ludziach te dobre strony, a wady pomaga im zwalczać, jeśli tylko tego chcą. Nie potrafi odmawiać, kiedy ktoś prosi ją o pomoc. Często zapomina o sobie. Przez wiele lat była wyłącznie dla innych. Dziś tak naprawdę nie zna siebie. Dzięki mężowi odkryła, że nie ma pojęcia co lubi, a czego nie, co sprawia jej radość. Zawsze brała życie takim, jakie było, starała się pomagać wyłącznie innym nie myśląc o sobie. Nauczyła cieszyć się tym co ma, nawet jeśli był to bukiet polnych kwiatów, które sama zebrała. Kocha zwierzęta. Czasem wydaje się, że lepiej dogaduje się z nimi niż z ludźmi. Jednak boi się wilków. Odkąd w Szepczącym Lesie napadło ją zarażone groźną chorobą stado zaczęła obawiać się właśnie tych zwierząt, choć jest pewna, że wśród nich są tak samo dobre istnienia jak złe. Nie lubi burzy, choć nigdy, ma wtedy wrażenie, że najwyższy jest rozgniewany i choć wie, że to nieprawda, to boi się hałasu grzmotów i błyskawic. Jej ulubionym żywiołem jest woda. Uwielbia ją. Kocha pływać. Woda ją uspokaja, lubi siedzieć przy rzekach, wodospadach, jeziorach fontannach. Szum wody koi jej zmysły. Jest bardzo wrażliwa na krzywdę innych. Nie lubi przemocy, choć potrafi się bronić. Jest bardzo inteligentna i pojętna. Posiada bystry umysł, szybko się uczy u reaguje w trudnych sytuacjach. Nie lubi samotności, choć zdążyła się już do niej przyzwyczaić. Zdaje się być małomówna, ale jeśli znajdzie odpowiednie towarzystwo bardzo chętnie rozmawia. Jest wierną służebnicą Pana. Mimo jej ogromnej wrażliwości potrafi by silna. Zawsze stawia dobro innych ponad swoje. Choć ostatnio zaczyna się zmieniać i odkrywać, że sama też może mieć pragnienia.