Stosując typową skalę dobra i zła, Shalran można uznać za diabelną. Wyznaje zasadę: przemoc rozwiązuje wszystkie problemy i na wszelkie zaczepki reaguje w sposób agresywny, zdecydowanie niewspółmierny do winy zapewne nieświadomego głupca. Ludzkie życie nie przedstawia dla niej żadnej, nawet najmniejszej wartości, dlatego odbieranie go innym jest dla demonicy tak naturalne niczym oddychanie. Potrafi zamordować w sposób naprawdę bestialski, zaś jej powieka w czasie tego procesu nawet nie drgnie. Jej ręce splamione są krwią niewinnych, których liczba zapewne szła w tysiące, jeśli zaliczyć do tego ich śmierć metodami pośrednimi. Lubuje się w torturach istot słabszych od siebie, bo w przeciwnym razie wpierw musi się napracować by kogoś potężniejszego powalić, a w ramach nagrody za dobrą walkę może mu nieco odpuścić. Ma w sobie coś z psychopatki, bo czasami wręcz nie wie kiedy przestać, a widok hektolitrów czerwonej posoki naprawdę ją cieszy. Agonalne odgłosy stanowią istną muzykę dla jej uszu. Czy miała jakiekolwiek wyrzuty sumienia? Odpowiedź jest oczywista...



Głęboko pogardza istotami słabymi i/lub pozbawionymi rozumku. Prędzej takowych skróci o głowę, ze szczególnym naciskiem na tę drugą grupę. Uważa, że ten kto nie jest w stanie poradzić sobie w tym świecie, zasługuje na śmierć. Gdy na jej słodkim obliczu gości uśmiech, ktoś najpewniej ma bardzo zły dzień... Kobieta jest do pewnego stopnia apatyczna. Jedyne co ją interesuje to samodoskonalenie, wszystko co robi jest w mniejszym lub większym stopniu temu podporządkowane. Jeśli ceną wzrostu umiejętności magicznych będzie śmierć dziesiątek tysięcy cywili, nie ma problemu, po trupach do celu. Zazwyczaj ponura i poważna, raczej stroni od towarzystwa. Zamknięta w sobie, nie uznaje takich wartości jak przyjaźń czy miłość, zbędne słabości, które łatwo da się wykorzystać. Nie zwierza się nikomu, tłamsząc wszystko w sobie.  Mówi tylko tyle ile potrzeba, a już na pewno nic na swój temat. Stawia na brutalną efektywność aniżeli finezję.

Shalran wygląda znacznie dojrzalej, przez co wielu słysząc, ile tak naprawdę ma lat łapie się wręcz za głowę. Zalicza się do grona tych bardziej wyrośniętych istotek, mierzy ponad sążeń, a dokładnie 182 cm. Nie można odmówić jej iście żołnierskiej postury, gdyż każdy jej mięsień jest bardzo dobrze wyrobiony, zaś ogół sylwetki skierowany jest ku tej umięśnionej. Co prawda nie wygląda na tak silną, jaką jest w rzeczywistości, przez co wielu się na tym przejechało. Jedno jej uderzenie jest w stanie zaprowadzić porządek wśród zgrai narwanych wojów, łamiąc przy tym żebra osobie służącej za przykład nieposłuszeństwa. Nie znaczy to jednak, że jej kobiece kształty aż tak na tym ucierpiały! Są raczej zbalansowane, miłe dla oka... kwestia podejścia do samego jej ciała, na którym znajdują się blizny. Ślady po pazurach w okolicy lewego boku, ząbkowanym ostrzu na prawym ramieniu... i kilka innych, mniejszych zarysowań... 



Z twarzyczki prezentuje się już znacznie lepiej, lecz nadal równie drapieżnie, gdyż jej ostre rysy są aż nadto widoczne. Skórę mimo paraniem się wojennym rzemiosłem, nadal ma przyjemną w dotyku, przy czym jest ona nienaturalnie blada, mierząc to miarą ludzką. Dodatkowo charakteryzują ją oczy o dość specyficznej, szmaragdowej barwie. Włosy zaś przywodzą na myśl jedną z najczarniejszych nocy, jakie tylko miały miejsce, przy czym zaplata je w kilka warkoczy. Shalran porusza się w sposób dumny, wyprostowany, zaś jej spojrzenie emanuje wręcz pewnością siebie i pogardą dla praktycznie każdej istoty, zarówno żywej jak i nieumarłej.

Urodziła się w arystokratycznej rodzinie Nemorian zamieszkujących powierzchnię i jednocześnie w takim oddaleniu od Środkowej Alaranii, że prawdopodobnie ludność z obydwu miejsc nie wiedziała o istnieniu tej drugiej. Ród Varelya był tak liczny, że mogli sobie oni pozwolić na tresurę poszczególnych jej członków do konkretnej roli lub też w ramach osiągnięcia danego celu. Jakkolwiek spaczenie to nie wyglądało, nie istniała żadna siła mogąca zmienić taką kolej rzeczy. Jedną z takich członkiń tej rodziny była właśnie Shalran, w której dostrzeżono potencjał mogący zostać wykorzystanym w wojsku. Z tego powodu od samego początku szkoloną ją niczym istną maszynę do zabijania, starając się wymazać przy tym wszelkie uczucia słabości, czyli praktycznie wszystkie z tych zaliczających się do pozytywnych. Miłość rodzicielska, przyjaźń, troska, zaufanie... te uczucia były dla niej obce. Zastępowały je gniew i nienawiść, a to w połączeniu z morderczym treningiem sprawiało, że szybko stała się tym czym zamierzano.

Szybko posłano ją do boju, co by nabrała doświadczenia i stanowiła idealne narzędzie w rękach głowy rodu do realizacji swoich aspiracji. Już od pierwszych dni swojej krwawej kariery dawała się we znaki zarówno Elfom jak i innym Pradawnym, którzy stanowili ich odwiecznych wrogów. Robiła to co jej kazano, mordowała wszystkich tych którzy stanęli jej na drodze, dając przy tym upust tłamszonym w sobie negatywnym emocjom. Nic więc dziwnego, że wielu żołdaków nie dało się nawet rozpoznać, gdy tylko z nimi skończyła... Jednak prawdziwie przerażającą sławę zaczęła zyskiwać dopiero w chwili, gdy dopuszczono ją do dowodzenia coraz to liczniejszymi oddziałami. Ciężko jest nawet określić, która strona obawiała się jej bardziej, jej właśni podkomendni czy też przeciwnicy. Posyłano ją w miejsca, gdzie walki były najbardziej zażarte, a wtedy całość zamieniała się w istną rzeź.

Miarka się jednak przebrała w chwili, gdy czarnoksiężnikom jego ojca udało się pochwycić naprawdę potężnego demona i siłą umieścili go w jej ciele. Ten proces sam w sobie należał do niezwykle bolesnych i wycieńczających, przez co omal nie straciła życia w trakcie jego przeprowadzania. Pierwotnie zamierzano sprawić, by ten przejął nad nią kontrolę, a następnie zniewolić gdy będzie osłabiony... Nie pod uwagę tylko jednej rzeczy, przez te wszystkie lata udało im się wytresować prawdziwego potwora, który w końcu musiał zerwać się ze smyczy. Jako iż kobieta była za ochroną swojego życia, to w chwili odzyskania świadomości po prostu rzuciła się na oprawców, mordując jednego po drugim, a w zasadzie to wszystkich którzy mieli to nieszczęście znalezienia się w jej zasięgu wzroku. Ostatecznie doszło do tego, że wskoczyła za portalem, którym chciał uciec głównodowodzący całą tą operacją. Znaleźli się diabli wiedzą w jakim lesie, gdzie sekundy zadecydowały o tym, że udało mu się przetrwać. Z powodu pojawienia się osoby trzeciej, Nemorianka spuściła go na chwilę z oczu, a ten zdołał odesłać ją do Alaranii... z czego jest ostatecznie zadowolona, bo było to równoznaczne z szansą na rozpoczęcie nowego, może nawet nieco lepszego życia...