Spokojny, melancholijny, poważny... Zdecydowanie są to najbardziej wybijające się cechy charakteru Hirstyna. Jest on typem samotnika, który nie ma w zwyczaju mieszać się w sprawy żywych istot. Sam, jak twierdzi, umarł wieki temu, gdy jego rodzina zginęła z rąk łowców wampirów.



Jest on bardzo wrażliwą osobą, potrafi zachwycić się pięknem chwili, choć naprawdę dawno nie miał ku temu powodów. Z drugiej strony nie jest zbytnio czuły na krzywdę innych. Po prostu raczej woli stać z boku, obserwować. Często zachowuje się, jakby wydarzenia dziejące się wokół niego były fikcją, nauczył się je ignorować i nie stać ani po stronie dobra, ani zła.



Czasem jego zachowanie, gesty czy mimika są bardzo zwierzęce, niektórym ludziom z pewnością ten mężczyzna skojarzy się z przerośniętym kotem.



Jego dieta składa się głównie z krwi szczurów (musiał sobie jakoś radzić, nie opuszczając swojego zamczyska, aczkolwiek krwią człowieka czy innej humanoidalnej istoty też by nie pogardził).

Hirstyn jest bardzo wysokim (mierzącym ponad 190 cm) i choć niezbyt umięśnionym mężczyzną, to wciąż bardzo silnym, co jest zresztą cechą charakterystyczną dla jego rasy.



Ma bladą (jak przystało na arystokratę) cerę, przez którą jego twarz wygląda, jakby była wyrzeźbiona w kości słoniowej, a łagodne rysy, które wyostrzają się dopiero przy odpowiednim świetle, wzbudzałyby zaufanie, gdyby nie jego niepokojące żółte oczy, otoczone czerwoną obwódką.



Z pewnością tym, co najpierw rzuca się w oczy, kiedy ma się przed sobą jego postać, jest burza gęstych, miękkich, czarnych loków, sięgających za łopatki, w których bardzo często przesiadują nocne motyle, wzbijające się do lotu przy mocniejszym ruchu głowy.



Mężczyzna zawsze ma na sobie wiekowy, ciemny frak, do którego nosi lekko pożółkłą od starości, białą koszulę ze stójką i rękawami wykończonymi koronką. Pod szyją wiąże aksamitną wstążkę w kolorze wina, a dłonie często zasłania białymi rękawiczkami. Całości jego wizerunku dopełnia długa, czarna peleryna i wyjątkowo stary cylinder, gdzieniegdzie nieco sfatygowany. Nawet buty, które niegdyś były mocno wypastowane, teraz pokrywa warstewka kurzu. Ogólnie wampir wygląda, jakby stanowił integralną część swojego starego zamczyska — jest tak samo zaniedbany i zapomniany, jak ono.



Hirstyn ma donośny, czysty i niski głos, dlatego zwykle nie mówi zbyt głośno. Porusza się powoli, jakby nigdy nie było mu nigdzie spieszno.



Pachnie natomiast jak stara garderoba — można wyczuć od niego piżmo, lawendę, wiekowy puder i kurz.

Choć zapach ma ciężki, nie jest on nieprzyjemny dla nosa. Co wrażliwszym może wydać się jednak trochę zbyt przytłaczający...

Byli tacy, którzy wierzyli w to, że dzięki krwi wampira staną się nieśmiertelni...

Posiadłość, w której mieszkałem, wyglądała najpiękniej jesienią. Otaczały ją drzewa: dęby i jesiony, których złote liście odbijały się w tafli jeziora, rozciągającym się przed nią. Mogłem sobie tylko wyobrazić, jak pięknie oświetlały je promienie słońca w ciągu dnia. Moje ciotki odziane w piękne, balowe suknie, spacerujące między nimi, wyglądały zjawiskowo, zamiatając taftami żywo-zielony dywan trawy, na której jako dziecko kładłem się, by obserwować gwiazdy i jako młodzieniec przygrywałem na lutni naszym gościom. Tamte czasy wspominam bardzo dobrze, często jawią mi się w snach...

Droga do Maurii była ciężka i zdawała się nie mieć końca. Pamiętam nieustannie padający deszcz i drzwi jej domostwa, ozdobione pięknym witrażem, o który dudniły duże krople. Spędziliśmy wspólnie paręnaście dni, podczas których bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Była naprawdę piękną dziewczyną i dobrze się ze sobą dogadywaliśmy. Jej rodzice wiedzieli, co czynią, zapraszając mnie do siebie. Od dawna nasze rodziny planowały się połączyć, a wtedy miały do tego niepowtarzalną okazję. I choć w tamtych czasach sam nie chciałem tracić swojej wolności, nie chciałem też robić przykrości swoim bliskim.

W dniu moich zaręczyn odwiedził mnie jednak posłaniec, zapowiadając okrutne wieści. Cała moja rodzina, wszyscy moi służący i przyjaciele, którzy tego felernego dnia przebywali w zamku, zginęli z rąk okolicznego chłopstwa oraz łowców wampirów zwanych przez nas Cierniami. Wierzyli oni, że wampirza krew przedłuża życie człowieka.

Do zaręczyn nie doszło.

Wróciłem w swe strony, a to, co zastałem, potwornie mną wstrząsnęło. Ogarnął mnie wówczas straszliwy szał, do tego stopnia, że zrównałem okoliczne wioski z ziemią i wybiłem klan Cierni do ostatniego jego członka.
Mimo, że się na nich zemściłem, nie odczułem żadnej ulgi.

Miejsce, które niegdyś zachwycało podróżnych, teraz zaczęło ich przerażać. Z biegiem czasu zielona trawa zamieniła się w wyschniętą ziemię porośniętą chwastami. Drzewa umarły, jakby umierały wraz ze mną, dzień po dniu, rok po roku...
Woda w stawie odbijającym jesienne liście zamieniła się w bagno.
Wszyscy, którzy byli mi bliscy — zginęli.
Zostałem na tym świecie sam.
I trwam na nim w samotności do dziś dnia...