Oszust, krętacz i manipulant, ale z rodzaju tych porządnych. Jair jest dobrym człowiekiem, w swoim przynajmniej mniemaniu – fakt faktem, nigdy nikogo nie zabił, przemocy zresztą w każdej formie unika, nie kradnie i to nie tylko dlatego, że kiepskim byłby złodziejem, nie grozi, nie straszy i nie jest fanatykiem, choć z pasją głosi naukę o Panu Plugastwa. Nie bez podstaw uważa, że zna się na ludziach (na nieludziach zresztą też), przeto ma w zwyczaju szybko wyrabiać sobie opinię o tych, których spotyka. Jako człek wykształcony zawsze przejawia chęć do rozwijania zdobywania wiedzy w każdej dziedzinie. Lubi rozmawiać, pozyskiwać wyznawców, złoto oraz wino, do dwóch ostatnich ma szczególną słabość. Jest natchniony – często miewa różnorakie wizje, zdarza mu się głosić proroctwa, dostępuje nagłych oświeceń i tym podobnych.

Chudy dziadyga w połatanej opończy z kapturem, wspierający się na dębowym kiju, słaby i przygarbiony. Tak mniej więcej Jair jest odbierany przez otoczenie, w co dokładniejszej relacji mogłyby pewnie pojawić się jeszcze takie szczegóły jak długie, siwe włosy, takaż broda, wreszcie jasne, błękitne oczy, niezwykle przenikliwe i błyszczące inteligencją jakby. Ktoś, kto poobserwowałby staruszka chwilkę dłużej stwierdziłby, że jest on żwawszy, niż wydaje się być z początku, co da się stwierdzić, gdy prowadzi z kimś ożywioną rozmowę, energicznie przy tym gestykulując, gdy śmieje się, co jeszcze bardziej pogłębia liczne zmarszczki na jego twarzy. Coś w jego wyglądzie sprawia, że starzec zdaje się promieniować wręcz życzliwością, dobrocią i ciepłem dla bliźnich.

Fatyn przyszedł na świat na Wybrzeżu Cienia, w leżącym na szlaku handlowym miasteczku, z racji na swoje położenie naturalnie żyjącym z handlu. Rodzina jego nie była tu wyjątkiem, tatuś zaś, jako niezły kupiec, dorobił się dość znacznie jak na tamtejsze standardy. Dwóch pierwszych synów przeznaczył na swoich spadkobierców, Fatyn, jako trzeci, musiał w końcu opuścić dom rodzinny. By stworzyć mu perspektywy, wysłano go do kapłanów Pana. rnCzternastoletni wówczas chłopak odebrał wykształcenie, obył się nieco ze światem, stwierdzając jednocześnie, że kapłanem Pana absolutnie być nie chce. Cztery lata później, podczas eksperymentowania ze szczególną odmianą grzybów, doznał objawienia, które wytyczyło dlań dalszą drogę życia. Objawił mu się bóg – Pan Cieni, Bóg Plugastwa, Władca Mroku – czyniąc go swoim kapłanem. Po tym wydarzeniu kapłan opuścił swój dotychczasowy dom i począł głosić i nauczać. Trzymał się wiosek, mniejszych miasteczek, by nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi. Żył z datków pozyskiwanych wyznawców… i tak zostało do chwili obecnej.