Oglądasz profil – Solembum
















- Brak Avatara -

Ogólne

Godność:
Solembum
Rasa:
Kotołak
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
37 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Aura silniejsza od przeciętnej, charakteryzująca się cynową barwą oraz poświatą w kolorze topazu, niezbyt jednak intensywną. Posiada mocny zapach sierści, czasem bardziej przypominający po prostu woń mokrej ziemi. Co ciekawe, niekiedy przebija się przez tą mieszankę intrygujący zapach perfum. Kiedy się w tę aurę wsłuchać, do uszu dochodzi spokojna, głęboka melodia oraz przeplatające się z nią zmysłowe szepty, wywołujące burzę uczuć. W dotyku jest miękka, ale za to wyjątkowo elastyczna i gładka, lepka, o ostrych krawędziach. Smakuje łagodnie słono.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Solembum
Ranga:
Błądzący na granicy światów
Grupy:

Skontaktuj się z Solembum

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
10
Rejestracja:
10 lat temu
Ostatnio aktywny:
-
Liczba postów:
24
(0.03% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Elfidrania
(Posty: 16 / 66.67% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[Bramy Miasta] Szpiedzy...
(Posty: 7 / 29.17% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:niezbyt silny, wrażliwy
Zwinność:zręczny, błyskawiczny, dokładny
Percepcja:dobry wzrok, dobry słuch, wyostrzony węch, czuły zmysł magiczny
Umysł:bystry, ineligentny, b. silna wola
Prezencja:Ładny, godny, przekonywujący

Umiejętności

Skradanie sięMistrz
TropienieMistrz
UnikiMistrz
Czytanie aurBiegły
PolowanieBiegły
PrzetrwanieBiegły
AnatomiaOpanowany
EtykietaOpanowany
Odnajdywanie portaliOpanowany
PływanieOpanowany
WspinaczkaOpanowany
KartografiaPodstawowy

Cechy Specjalne

Kocie oczyDar
Nie tylko w kocim wcieleniu, Solembum świetnie widzi w ciemnościach
Klątwa
CichociemnyZaleta
Spadanie na cztery łapy, a także miękki i bezszelestny chód to nie problem
Klątwa
TelepatiaZaleta
Solembum, w kociej postaci, porozumiewa się z innymi istotami za pomocą telepatii
Klątwa
Zwierzęca mowaZaleta
Kotołak potrafi zrozumieć mowę zwierząt, jak i samemu płynnie się w niej wypowiadać

Magia: Rozkazy

Magia emocjiAdept
Magia umysłuUczeń

Przedmioty Magiczne

Mroczny

Charakter

Solembum jest przede wszystkim ciekawski. Choć ta ciekawość świata nie przejawia się w pakowaniu się w kłopoty. Mało tego, sam kot rzadko kiedy okazuje zainteresowanie. Woli uchodzić za zupełnie obojętne stworzenie, zresztą często właśnie tak się zachowuje – nic w tym dziwnego, mało jest rzeczy dlań nieznanych, czy takich, które potrafią go zaskoczyć. Oprócz tego Solembum lubi przebywać wszędzie tam, gdzie coś się dzieje, z rzadka jednak sam bierze udział w wydarzeniach, uważa, że znacznie lepiej jest obserwować wszystko z boku i, co ważne, uczyć się. Zapewne byłby świetnym zwiadowcą, jednak nikt nigdy nie zaproponował mu takiej posady, choć i tak by jej nie przyjął. Przecież oficjalnie jest tylko zwykłym kotkiem.


Stwierdzenie, że jest typem samotnika byłoby prawdą, acz tylko po części. Solembum ceni sobie towarzystwo person interesujących i niezwykłych – tylko takim, choć i tak nie wszystkim, pokazuje swe prawdziwe oblicze, toteż sam fakt, że jawnie odezwał się do kogoś powinien być dla tejże osoby wielkim komplementem. Osoby nudne, czy niewarte uwagi zazwyczaj zbywa miauknięciem. Jeśli kotołak zdecyduje się, by zostać czyimś towarzyszem na dłużej, osoba taka musi być zdecydowanie wyjątkową i godną szacunku. Nie przeszkadza mu to jednak w opuszczeniu jej bez słowa, gdy tylko pojawi się ktoś znacznie bardziej interesujący, lub, gdy droga kota wiedzie w innym kierunku.

Wygląd

Jako człowiek, Solembum przybiera postać mężczyzny. Średniej długości, jasnobrązowe włosy opadają na szczupłą twarz. Bystre, zielone oczy zazwyczaj ze znużeniem spoglądają na świat, jednak czasem zdarza się w nich ujrzeć błysk zainteresowania i ciekawości. Uszy wyrastają lekko do szpica, niepodobne ni do elfich, ni do ludzkich. Zaś nietknięta zębem czasu twarz młodzieńca wciąż pozostaje nienaznaczona żadnymi bliznami, a jedyną oznaką starzenia się jest lekki zarost.


Mężczyzna raczej wątłej budowy, lecz nadzwyczajnie zręczny, co poznać można choćby po smukłych palcach i kocich ruchach. Poza zmniejszonym czasem reakcji i źrenicami dostosowującymi się do natężenia światła, niczym nie różni się od swych ludzkich rówieśników. Jako człowiek nosi schludne, ciemne spodnie i ładną koszulę. Chodzi boso.

Jedyną wspólną cechą obu form są szmaragdowe oczy. Poza tym Solembum, w swej kociej postaci, ma jednolite, ciemnoametystowe futerko, przeciętnej długości wibrysy i zlewający się – na tle kolorystycznym – z futerkiem, nosek. Gładki w dotyku i przyjemny w zapachu, innymi słowy, Solembum jest zadbany. Oczywiście zadbany nie oznacza spasiony, co to, to nie. Kot jest szczupły i wygimnastykowany. Szybki niczym błyskawica i – w obu formach - przyzwyczajony do trudów podróży.

Historia

Solembum sam nie wie gdzie się urodził, a jego pierwsze świadome wspomnienia dotyczą przemiany. Bardzo bolesnej przemiany, gdyż 
odwróconej. Zazwyczaj to człowiek zmienia się w kota, a tym razem to małe kocie doświadczyło przemiany w człowieka. Właściwie z samej
przemiany kot zapamiętał tylko potworny, wszechobecny ból. Nie wie dlaczego, to on tego doświadczył, jednak patrząc na to z perspektywy
czasu przyznaje, że cieszy się z tego biegu wydarzeń. Bo i czemuż miałby się nie cieszyć? Perspektywa przeżycia swego czasu jako zwykły kot
nie jest zbytnio pociągająca.

Tak, czy siak, małe kocie zostało znalezione gdzieś na bezdrożu przez młodą szlachciankę, której bardzo spodobało się futerko tegoż. Później,
gdy Solembum przeżył trawiącą go gorączkę, spędził kilka lat swego życia w dostatku, u pewnego zamożnego kupca – a konkretniej, u jego
córki. Tam właśnie, towarzysząc swej wybawicielce na różnych przyjęciach i spotkaniach, zapoznał się z etykietą, a także poznał ludzki język.
Gdy dziewczynka nieco dorosła, ojciec postanowił wynająć dla niej nauczycieli - była to również wspaniała okazja dla kota, by nauczyć się
innych, nierzadko przydatnych umiejętności. Z wielu przedmiotów, których uczyła się dziewczynka, Solembumowi najbardziej do gustu przypadły
anatomia i geografia.

Kot już wcześniej miał ochotę odejść, by zwiedzać świat. Denerwowało go to, że uważany jest za głupie zwierze, a i ukrywanie się w każdą
pełnię księżyca stawało się irytujące. Ostatecznie do opuszczenia domu zachęciły go właśnie lekcje geografii. Gdy zobaczył ogrom Alaranii,
zapragnął wyruszyć w podróż i zwiedzić choć jej część. Toteż w czas następnej pełni uciekł z domu do pobliskiej karczmy. Miał nadzieję spotkać
kogoś, kto zechce zabrać go ze sobą w podróż. Jednak, jak można się domyślić, nastoletni chłopiec nie miał nawet na co liczyć, a, że karczma
była wątpliwej reputacji, to cudem uniknął skończenia z nożem między żebrami. Uratowała go interwencja karczmarza i poparcie jednego z
gości.

Solembumowi jednak nie w głowie było poddanie się. Po ponownej przemianie, już jako kot, odnalazł interesującą go osobę i wraz z nią wyruszył
w podróż. Z początku wybrany przezeń człowiek nie zauważał go, gdy ten maszerował krok w krok za nim. Jednak po pewnym czasie zachwycił
się zwierzęciem i postanowił zabrać je ze sobą. Tak więc kot, tym razem podróżując już na ramieniu, jak się okazało, czarodzieja Kilima,
kontynuował podróż. Kilimowi nie umknął fakt, iż Solembum jest kotołakiem. Często rozmawiali ze sobą, a po pewnym czasie Kilim – żeby nie
przyciągać niepotrzebnej uwagi innych podróżnych – nauczył Solembuma umiejętności telepatii, która to okazała się niezwykle przydatna.
Właśnie podczas spotkania z Kilimem, zapytany o swe miano, kot stwierdził, że nazywa się Solembum – od tej pory nim właśnie był, a
przedstawiał się tylko tym, którzy na to zasługiwali.

Prócz tego czarodziej wykrył, że Solembum wykazuje predyspozycje magiczne i, na prośbę kotołaka, zaczął nauczać go tajników magii umysłu.
Cenił sobie towarzystwo Solembuma, więc by zatrzymać przy sobie kota na dłużej, obiecał również, że po dotarciu do jego rezydencji nauczy go
innych domen magicznych, a także pozwoli mu samemu rozwijać się przy pomocy prywatnej biblioteki. Solembum z przyjemnością skorzystał z
zaproszenia, toteż został z czarodziejem kilka kolejnych lat, przyswajając sobie inne magiczne domeny.

Jednak natura kota nakazała mu podjęcie kolejnych podróży. Nie był już małym, głupim kocięciem, a dorosłym i całkiem mądrym kotołakiem –
sprawiły to wszystkie księgi, jakie przeczytał, jak i nauki odebrane od maga. Tak więc Solembum, opanowawszy magię umysłu, umiejętność
odnajdywania portali oraz kilka innych, wyruszył z misją zwiedzania świata. Nie zachowywał się już jednak tak nierozważnie, jak niegdyś, a
trzymał się na uboczu, obserwując wszystko z boku, nie zbliżając się jednak do nikogo na tyle, by mógł wyczuć jego aurę.

Trwało to kilka miesięcy, aż pewnego razu, gdy wędrował beztrosko szlakami Alaranii, poczuł na sobie czyjś wzrok. Z początku zignorował to
uczucie, lecz gdy nie znikało, zaczął się rozglądać. Jego kocie oczy niemalże od razu ujrzały przyczajoną na drzewie istotę – innego kotołaka.

Początki bywają trudne, tak było i w tym wypadku. Ani Maud – bo takie mano nosiła jego nowo poznana towarzyszka – ani on sam, przez długi
czas nie mogli się dogadać. Jednak jako, że oboje byli z natury bardzo ciekawscy, postanowili zostać ze sobą jakiś czas. Zarówno Maud, jak i
Solembum z chęcią wymieniali się wiedzą. Maud nauczyła kota magii emocji, w której jest niekwestionowaną mistrzynią. Zaś Solembum
odwdzięczył się przekazując jej umiejętności czytania aur, odnajdywania portali i wielu innych, przydatnych na szlaku, jak i poza nim. Również
dzięki Maud, Solembum zrozumiał jak działa przemiana, choć w dalszym ciągu nie potrafił jej kontrolować - być może dlatego, że przed
doświadczeniem przemiany był tylko zwykłym kotkiem? A może jest po prostu beznadziejnym przypadkiem? Tego Solembum nie wie, a pewne
jest tylko to, że może stać się człowiekiem tylko w czasie pełni księżyca.

Choć kot bardzo polubił swą towarzyszkę, w końcu i ich drogi się rozeszły. Pewnego ranka Maud po prostu odeszła, nie zostawiwszy żadnej
wiadomości – czyli tak, jak to zwykł czynić Solembum. Kota bardzo zasmucił ten fakt, lecz logicznie stwierdził, że trzeba żyć dalej. Wkrótce
wyruszył w dalszą podróż. Od tej pory często towarzyszył najemnikom, podróżnikom, kupcom, czy nawet czarodziejom – mało kto jednak zdołał
zaskarbić sobie uznanie kota tak, by ten zdradził mu swą tożsamość. Dzięki umiejętności ukrywania aury, wszyscy brali go za zwykłego,
zbłąkanego kota z żyłką do podróżowania. W tym ostatnim mieli rację, Solembum jest chyba jedynym kotem, który zwiedził niemalże całą
Alaranię, a – trzeba przyznać - to nie lada osiągnięcie przy jego małych, kocich łapkach.
  • Najnowsze posty napisane przez: Solembum
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: Wyścig ku górze...
    Kot biegł przed siebie. Mijając coraz to nowsze korytarze, nie zatrzymał się ani na chwilę. Ta chwila zwłoki mogłaby kosztować go utratę życia. Raz po raz skręcał jedynie w tylko sobie znane odnogi tego labiryn…
    7 Odpowiedzi
    6001 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Wyścig ku górze...
    Kot obserwował dziewczynę, gdy ta kładła się na ziemi. Sam poszedł w jej ślady, choć tym razem położył się nieco dalej i, zwróciwszy głowę w kierunku Luxurii, wciąż obserwował ją spod przymrużonych powiek. Widz…
    7 Odpowiedzi
    6001 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: Wyścig ku górze...
    Gdy Luxuria wyruszyła na polowanie kot zdążył przekręcić się kilka razy w końskim siodle, nim stwierdził, że zupełnie nie jest ono przystosowane dla czworonogów. Cóż za głupota! Jak można tworzyć coś tak niewyg…
    7 Odpowiedzi
    6001 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post