Nepis jest osobą bardzo życzliwą i przyjaźnie nastawioną do innych. Potrafi zachować zimną krew i zalicza się do odważnych. Nie boi się nadstawić karku za kogoś innego. Żywiołowa i pomysłowa, zawsze coś wymyśli. Często wpada w kłopoty z powodu zbyt lekkomyślnego zachowania. Raczej jest indywidualistką i chciałaby wszystko móc robić sama, ale nie boi się poprosić o pomoc, gdy coś ją przerasta. Zdarza się jej wywyższać, lubi zwracać na siebie uwagę, ma słomiany zapał i czasem zachowuje się, jakby była dzieckiem, a także myśli egoistycznie. Jednak w gruncie rzeczy dobra z niej towarzyszka, pracowita, wesoła i inteligentna, a także uzdolniona i skora do nauki. Gdy ma ciężki dzień, zamyka się w sobie i potrzebuje ciszy i samotności, a gdy ktoś jej przeszkadza, często może wybuchnąć i powiedzieć coś naprawdę niemiłego. Jednak wychowanie w samotności sprawiło, że dziewczyna jest niezwykle ufna i czasem nawet naiwna. Ciągnie ją do ludzi i we wszystkich stworzeniach widzi przyjaciół Zdarza się jej wpadać w melancholiczny lub nostalgiczny nastój, ale to szybko mija. Zwykle jest energiczna i nieprzewidywalna. Ma rękę do zwierząt. Nepis ma rozdwojenie jaźni. Czasem mówi sama do siebie lub zachowuje albo jak stuprocentowy nemorianin, albo jak stuprocentowy człowiek. Może przydarzyć się, że będzie cyniczna, podstępna, złośliwa i nieuprzejma, ale to naprawdę rzadkość. Skora do uśmiechu i urocza potrafi w każdym znaleźć przyjaciela. Posiada specyficzny humor i jej żarty raczej nie są rozumiane, dlatego też ich nie opowiada. Ale można ją łatwo rozbawić i pocieszyć. Pełna optymizmu i zapału do pracy. Mimo swojej energii i wesołości nie mówi aż tak wiele, jak mogłoby się wydawać, bo nie należy do osób gadatliwych, ale potrafi słuchać. Za to wie, kiedy jest czas na żarty, a kiedy nie i zaskakuje powagą i opanowaniem w krytycznie trudnych momentach. Jest wtedy zdecydowana, zdyscyplinowana i pewna siebie i swoich racji.

Po ojcu będącym nemorianinem odziedziczyła duże, zielone oczy, jednak, mimo radosnego i żywego blasku zawsze w nich obecnego, nie tlą się zielenią tak bardzo, jak u rodzica. Jej karnacja, mimo że jasna, z pewnością nie jest tak samo blada, jak u niego, ale dzięki temu wygląda na żywszą. Wysoka i szczupła z całą pewnością może się zaliczać do pięknych. Jej śliczną i uroczą twarzyczkę okalają ciemnobrązowe, prawie czarne, włosy do ramion, które rzadko spina. Nie należy do osób, dla których wygląd jest najważniejszy (owszem, lubi być zadbana, ale nie boi się zniszczyć wyglądu), więc często są one skołtunione. Wygląd dziewczyny zdecydowanie nie pasuje do życia, jakie obecnie prowadzi — pełnego przygód i nie najwygodniejszego. Suknie to rzeczy, które Nepis nienawidzi zakładać, jednak, w których wygląda olśniewająco. Twierdzi, bowiem ona, że są po prostu niepraktyczne. Dlatego też zawsze ma na sobie spodnie. Strój dziewczyny jest dosyć dziwny, ale z to wygodny. Składa się z wysokich, brązowych butów do pół łydki, zielonych spodni i tak samo zielonej bluzki na ramiączkach. Wszystko to jest dopasowane do ciała dziewczyny, bo jak ona twierdzi, wtedy ubrania stają się tak jakby drugą skórą i łatwiej się poruszać. Jednocześnie nie są one za bardzo obcisłe, a elastyczne. Nepis zwykła zakładać także naramiennik i rękawice także żółtozielone. Porusza się z gracją, powabem i delikatnością, które są typowe dla tancerki, jaką jest, lecz zdecydowanie brak jej arystokratycznej i władczej postawy ojca [za to posiadła talent bitewny, jaki miała jej matka]. Czasem wypowiada się chaotycznie i nieskładnie, ale zwykle stara się mówić tak, żeby inni ją zrozumieli. Nepis jako hybryda ma 120 lat, ale wygląda w rzeczywistości na jakieś 20.

Knadur był nemorianinem znanym ze słabości do alkoholu i pieniędzy. Któregoś razu będąc w barze, spotkał pewną młodą kobietę. Była ona najemniczką o imieniu Rei. Przypadła mu do gustu i z tego waśnie związku narodziła się Nepis. Jednak, gdy Rei była w 5 miesiącu ciąży, po prostu zniknęła. Knadur nie przejął się tym zbytnio. Już od dawna nie żywił do kobiety żadnych uczuć. Lecz po latach Rei wróciła razem z małą brązowowłosą istotką o wielkich, zielonych oczach mającą trochę ponad 4 lata. Kobieta oznajmiła, że dostała bardzo ważne i zarazem pierwsze zlecenie od narodzin dziewczynki. Wcześniej musiała dorabiać w karczmie, jako barmanka. Zadanie Knadura było proste. Miał zająć się małą do powrotu matki i chociaż przez niecały tydzień być dla niej ojcem. Nim nemorianin zdążył powiedzieć, chociaż słowa protestu, Rei odjechała, zostawiając córkę pod jego opieką. Nepis była osobliwym dzieckiem. Bardzo pojętnym i inteligentnym, ale jednocześnie nienaturalnie cichym, zdyscyplinowanym i spokojnym. Nigdy nie płakała, ale często wpatrywała się w ojca lub swoich nauczycieli, których Knadur zatrudnił dla niej, swoimi wielkimi, zielonymi oczyma. Nie jarzyły się one zielonym blaskiem jak u nemorianina, ale kryły w sobie tę samą siłę i moc. Mijały dni, tygodnie, miesiące, a Rei nigdzie nie było widać. Dopiero później Knadur dowiedział się, że misja, na którą wyruszyła najemniczka, była jej ostatnią. Nie potrafił wyrzucić własnej córki, ale wiedział też, że społeczność namorian nie zaakceptuje jej. Chciał ją chronić, więc ograniczył kontakty ze światem zewnętrznym do minimum. Jedynymi ludźmi, jakich dziewczyna widywała, byli jej nauczyciele i służba zamkowa. W tej samotności Nepis i Knadur spędzili 50 lat, odcięci od świata i jego mieszkańców. Ta izolacja nie służyła mężczyźnie. Zaczął popadać w coraz większy obłęd na punkcie kosztowności i złota, pragnąc jednocześnie coraz więcej, więcej i więcej. Zwolnił służbę i nauczycieli córki, by mieć wszystkie pieniądze dla siebie. A dziewczyna nie chciała skończyć tak jak on. Nie chciała, aby cztery ściany jej własnego umysłu, stały się jej własnym więzieniem. Uciekła. Uciekła od zimnego, pustego zamku, od ojca i jego szaleństwa. Uciekła do obcego świata, zupełnie innego niż w jej wyobrażeniach. Początki były trudne. Nawet bardzo, ale dziewczyna nie zamierzała się poddać. Była niezwykle uparta niczym jej matka. Pracowała wszędzie, gdzie tylko chcieli ją zatrudnić, jednocześnie uczyć się najróżniejszych zawodów. Byli tacy ludzie, którzy ją wyśmiewali, ale było też wiele takich, którzy pomagali jej bezinteresownie i nie przeszkadzało im, że w połowie dziewczyna jest nemorinką. Podobało jej się to nowe życie. Po paru latach postanowiła wrócić i zobaczyć, co słychać u jej ojca. Stanięcie z nim twarzą w twarz wymagało od dziewczyny dużej odwagi, ale znalazła ją w sobie. Problem polegał na tym, że jej ojciec jej nie poznawał. Szaleństwo było jeszcze większe niż wtedy, gdy go zostawiała. Pozwolił jednak dziewczynie zostać na jedną noc w zamku. Gdy przechadzała się pustymi korytarzami, bolało ją serce. Na grubej warstwie kurzu widać było odciśnięte jej ślady. Mimo że w zamku została jedna służąca, która zgodziła się pracować za darmo, nie była ona w stanie sama sprzątać wielkiego zamczyska. Gdy tak błądziła, Nepis zdała sobie sprawę, że to przez nią ojciec oszalał. Przez nią i przez to, że go zostawiła całkiem samego. Chciała mu pomóc, ale było już na to za późno. Jedynym sposobem uwolnienia go od obłędu była śmierć. Ale Knadur był całkowicie zdrowy na ciele. Dziewczyna długo rozważała co zrobić i w końcu zdecydowała. Tej samej nocy, gdy nemorianin zasnął, zakradła się do niego do pokoju i wbiła swój srebrny sztylet w jego serce. Była ojcobójczynią. Mimo że zrobiła to dla dobra ojca, zabiła. Musiała wyjechać, bo wszystko, nawet najdrobniejsza rzecz, przypominała jej ojca i co mu uczyniła. Wszystkie te pieniądze, które Knadurowi udało się zgromadzić, oddała wszystkim, którzy bardziej ich potrzebowali niż ona. Zabrała tylko małą cząstkę, by móc przeżyć, zanim znajdzie pracę w dalekim świecie. Zostawiła swoją przeszłość i ruszyła, nie oglądając się nawet za siebie. Z racji tego, że dziewczyna jest hybrydą, żyje dużo dłużej niż zwykły człowiek, lecz także krócej niż demon.