Tajemnicza - nie lubi mówić o sobie i nie podoba jej się gdy ktoś za bardzo drąży temat. Mimo wszystko jest sympatyczną osobą, która nie 

boi się nawiązywać kontaktu z innymi. Trochę niecierpliwa i strachliwa. Niewiele rzeczy jest w stanie ją zdenerwować, bo większość ją nie 

obchodzi i uważa, że nie warto się nimi przejmować. Zdecydowanie nie można ją nazwać ciekawską - szanuje cudzą prywatność i oczekuje, 

że ten ktoś powinien odwdzięczyć się tym samym. Nikomu nie ufa bezgranicznie, z rezerwą podchodzi do nowych znajomości, lecz 

zdecydowanie nie jest paranoiczką. Czujna i opanowana - nie pozwala sobie na zbytnie gadulstwo czy poufałość. Nie lubi dyskusji i nie jest 

dobra w przekonywaniu innych do swoich racji, dlatego też czasami przystaje na rozwiązanie które nie jest dla niej zbyt korzystne. Sprawia 

wrażenie osoby, która niespecjalnie interesuje się własnym losem i taka jest też prawda - poddaje się wydarzeniom, zamiast przejąć 

kontrolę nad swoim życiem. Uważa, że kobieta nie powinna umieć walczyć, wstydzi się swoich zdolności i nie chce o nich mówić. Unika 

sytuacji w których należałoby użyć ostrza, jednak w razie niebezpieczeństwa nie udaje bezbronnej istotki.

Mierząca 170cm młoda kobieta o jasnej karnacji. Twarz okalają roztrzepane, jasne włosy, które w nieładzie opadają na ramiona i plecy. 

Z ładnej buzi spogląda para szarych oczu. Na ustach często gości zadziorny, a zarazem tajemniczy uśmieszek. Ubiera się w jasne 

barwy. Zwykle jest to liliowa, dopasowana w talii suknia, pozbawiona zdobień. Nie nosi żadnej biżuterii ani ozdób we włosach. Porusza się ze 

swobodą. Jej kroki są sprężyste, prawie taneczne. Ruchy ma stanowcze, choć czasami nieco niezdarne.

Urodziła się w ubogiej rodzinie jako trzecie z czwórki dzieci. Dzieciństwo spędziła w wiosce tak małej, że nie umieszczono jej na żadnej z 
map. Pierwsze osiem lat swojego życia przeżyła zwyczajnie: bawiąc się i pomagając w pracach domowych. Jednak pewnej nocy nastąpiła 
tragedia, która zmieniła całe jej życie...

Biegła ile sił w nogach, uważając żeby się nie przewrócić. Przez gęstą zasłonę z liści drzew przedostawało się niewiele księżycowego światła. 
Za plecami słyszała odgłosy walki i krzyki mieszkańców wioski. Przerażenie dodawało sił. Nie wiedziała przed kim, albo czym ucieka, 
wiedziała jednak, że jeśli da się złapać, to ją zabiją. 
Adrenalina pulsująca w żyłach pchała ją w głąb ciemnego lasu. Biegła na oślep, nie zważając na gałęzie, które drapały jej policzki i kaleczyły 
ręce. Kilka razy się przewróciła, boleśnie przy tym obijając. Szaleńczego biegu zaprzestała dopiero gdy zabrakło jej sił. Upadła na kolana, 
spazmatycznie chwytając powietrze. Kiedy uspokoiła nieco oddech, zaczęła nasłuchiwać, lecz las był spokojny. Jedynymi dźwiękami 
jakie docierały do jej uszu, były odgłosy nocy. Rozejrzała się dookoła i zdała sobie sprawę z tego, że teraz ma inny problem – nie wiedziała 
gdzie jest, zgubiła się. 

Kilka długich dni błąkała się po lesie. By uniknąć dzikich zwierząt, które mogłyby ją zaatakować w nocy, spała na drzewach. W końcu, 
wykończona, zmarznięta i głodna, wydostała się na trakt. Zmęczona całodzienną wędrówką wzdłuż drogi, zasnęła na poboczu. Tam też 
znalazł ją pewien stary kupiec, który zaopiekował się biednym dzieckiem. Mężczyzna wychował ją jak własną córkę i zadbał by otrzymała 
najlepsze wykształcenie jakie mógł jej zapewnić. Zmarł, kiedy dziewczyna miała 19 lat. Od tego czasu Arya snuje się po Alaranii, chwytając 
się różnych prac i szukając miejsca dla siebie.