Lorcan nie ma ani łatwego, ani trudnego charakteru. Jest zdecydowanie nieufny, a zarazem strasznie skryty przez co ciężko z nim nawiązać o 

wiele bliższy kontakt, ponieważ z natury nie lubi dopuszczać do siebie zbyt blisko innych. Zwykle zachowuje dystans i neutralne podejście do 

wszystkich i wszystkiego czego zwyczajnie nie zna. Posiada nico złośliwy temperament, co może sprawiać, że w niektórych momentach może 

być ciężko go znieść. Dodatkowo jego cechą jest też niezwykła szczerość w jego zachowaniu bądź słowach. Kiedy Lorcan kogoś nie lubi, to nie 

ukrywa tego, ale mimo to stara się być w miarę obojętny. Zdarzy mu się być bezczelnym, co może być nieco irytujące. Upartość i silną wolę do 

dążenia do swych celów szlifował przez wiele długich lat, ale stara się nie osiągać swoich marzeń poprzez trupy innych. Lorcan jest postacią o 

dużej pewności siebie, która kiedyś go może zgubić. Rzadko widać w nim oznaki strachu czy niepewności. Wszystko to chowa głęboko w sobie i 

usilnie z tym walczy. Nie oznacza to, że jego silny charakter robi z niego osobę całkowicie oschłą i poważnie podchodzącą do życia. Potrafi się 

cieszyć z najmniejszych rzeczy, jak choćby z otrzymanego kubka gorącej czekolady, widoku pięknej kobiety czy dobrej muzyki. Żeby pozwolił się 

tak naprawdę poznać musi zaufać danej istocie, a wtedy się przed nią otworzy. W gruncie rzeczy to dobry chłopak, który obdarza nielicznych 

trwałą oaz silną przyjaźnią. Jest wierny i oddany przyjaciołom. Poznany nieco lepiej okazuje się typem obserwatora, który wyciąga wnioski z 

obserwacji. Większość drobnych szczegółów mu nie umyka i jako jeden z nielicznych je zauważa. Nie znosi, gdy ktoś próbuje za bardzo 

ingerować w jego życie, aż staje się to wkurzająco upierdliwe. Niesamowicie ceni sobie ciszę i spokój, ponieważ na dłuższą metę nie znosi 

hałasu, wrzasków, rozochoconego tłumu. Zdarza mu się nieraz odciąć od rzeczywistości, zwłaszcza, gdy siedzi z ulubioną książką w ręku, a 

wokół nie ma nic, ani nikogo, kto byłby w stanie zakłócić spokój namiastki osobowości marzyciela. Z pozoru spokojny, ale potrafi stać się 

irytującym ignorantem. Cierpliwością nie grzeszy, choć wyprowadzony z równowagi może zrobić się agresywny (na co dzień unika konfliktów na 

tle fizycznym i stara się pozostawać przy słownych). Rzadko wpada w jakąkolwiek furię.

Mężczyzna mający 189 centymetrów wzrostu, a także wysportowaną sylwetkę, co zawdzięcza częstym ćwiczeniom fizycznym i ruchowi. Mięśnie 

jego ciała są bardzo ładnie zarysowane, aczkolwiek trzeba zaznaczyć, że nie należy on do typowych osiłków. Szczerze powiedziawszy, to jest 

on nawet względnie szczupły, jak na swój wzrost. Ma zbyt szybką przemianę materii, aby przytyć, więc dzięki mięśniom nie wygląda jak 

zabiedzona szkapa. Na jego lewym boku widnieje jasna blizna, która na niezbyt ciemnej cerze jest prawie biała. Drugą natomiast szramę ma na 

twarzy (zaczyna się od centralnej części lewego policzka aż pod nasadę nosa). Lorcan posiada białe włosy o średniej długości, które pozostają 

zazwyczaj w artystycznym nieładzie. Ogólnie rzecz biorąc nigdy nie ścina ich tak, aby były równiutkie, ale przy jego „fryzurze” w ogóle to się nie 

rzuca w oczy. Ma młodzieńczy wygląd twarzy, a przede wszystkim wyraziste brwi, których nie sposób nie zauważyć. To głównie one powodują, 

że wygląd chłopaka jest nieco bardziej poważny. Nieco poniżej znajdują się jego oczy o interesującym odcieniu – i nie jest to szkarłat, który 

idzie zwykle w parze z białymi włosami - szarym. Właściwie podchodzi on nawet pod stalowy, gdyby się uprzeć, ale przy jasnych kosmykach i 

nieco ciemniejszych brwiach te tęczówki zwracają na siebie uwagę. Są bystre, zwykle świecą się w nich iskierki tajemniczości. Czasem 

spojrzenie Lorcana zdaje się być niezwykle przeszywające. Jego usta rozciągają się w leniwym, spokojnym uśmiechu. Nieraz szyderczym, a 

czasem przyjaznym. Na nosie nosi zawsze prostokątne okulary w złotej oprawce. Ogólnie czy jest przystojny? Kwestia gustu.

Historia Lorcana zapewne nie jest zbyt wielce interesująca.
Mężczyzna nie toczył w swoim życiu bitw, które decydowały o losach świata. Nie ratował dam z opresji przed bandytami czy potworami rodem z 
najgorszych koszmarów. Nie był też obrońcą uciśnionych. Nie należał do żadnych organizacji, ani nie pochodził z arystokratycznych rodzin. Nikt 
nie zwracał się do niego mianem króla czy władcy, nikt się przed nim nie kłaniał. Nie prowadził nielegalnych interesów, więc kim był właściwie?
Był Lorcanem Withellem, po prostu. Starał się zawsze pozostawać niezauważalnym, nie rzucał się w oczy, nawet pomimo tego, że posiadał 
śnieżnobiałe włosy. Prowadził względnie spokojne życie, a przynajmniej tak sam uważał. Nigdy nie potrzebował rozgłosu w promieniu kilku uliczek 
od swojego miejsca zamieszkania, a już szczególnie na skalę światową. Chciał po prostu żyć i nie mieć zbyt wiele do czynienia z ważniejszymi 
decyzjami, jakie miały wpływać na los świata. Mogłoby to podchodzić pod brak odpowiedzialności, co jest nieprawdą. On nie miał zamiaru brać na 
siebie tej odpowiedzialności za życie innych. Zresztą… kto w ogóle powiedział, że tak miałoby być? Nie tylko on żyje na tym świecie, więc nawet 
nie brał takiego toku wydarzeń pod uwagę.
Za to w pamięci pozostały mu inne różne wspomnienia. Jakby chociaż pierwsza miłość, pierwsze złamany zakazy, pierwsze złamanie ręki, 
pierwsze treningi, podczas których uczył się, za który koniec miecza się powinno trzymać, a który wpakować w ciało przeciwnika. Pierwsze 
próby opanowania swojej mocy, które z początku kończyły się niekontrolowanymi wybuchami i przez to zawsze był cały osmalony. Jego 
szczęście, że był pojętnym uczniem i szybko sobie wszystko przyswajał, choć i tak zdarzały się zawsze różne wypadki. Mimo wszystko jego 
magia była w dużej mierze uzależniona od jego nastroju i emocji, jakie w danej chwili w nim występowały. Choć teraz nad nimi panuje w miarę 
względnie, tak kiedyś lekka złość mogła spowodować katastrofalne skutki. Z czasem pojął jak panować nad swoim darem, magią, a także 
emocjami, by nie doprowadzić do niekontrolowanych wydarzeń. Najgorzej, gdy Lorcan wpadnie w furię, nad którą nie jest w ogóle w stanie 
zapanować.

Stalowe tęczówki spoglądały z dużym zainteresowaniem na klacz o zmatowiałej i zaniedbanej karej sierści. Jej bujna grzywa oraz ogon bardziej 
przypominały jeden wielki kłąb plątaniny niż godną ozdobę końskiej szyi i ogona. Sama zainteresowana odwzajemniała spojrzenie, choć jej było 
pełne nienawiści i jasno mówiące, że jak Lorcan chce stracić rękę, to śmiało mógł próbować ją pogłaskać. Ze złością smagała splątaną kitą po 
swoich zakurzonych bokach.
- Biorę ją. - Jego głos był niezwykle stanowczy i pewny siebie. Nawet nie zauważył, jak obecny właściciel czarnej zmory przełknął ślinę i 
nerwowo potarł czoło.
- Ależ panie! Ta chabeta to istne zło! Zabije pana przy pierwszej okazji - zaczął rozgorączkowany mając nadzieję, że białowłosy zmieni zdanie. 
Krępemu mężczyźnie zależało nie tylko na dobru obecnego kupca, ale także na większym zysku. Przecież za tę nienormalną szkapę nie mógł wiele 
żądać! A tak... mógł zaproponować ułożonego, dobrze wychowanego i wiele potrafiącego wierzchowca, za którego zgarnąłby pięć razy więcej.
- Nie - odparł Lorcan kręcąc lekko głową. - Biorę tę klacz - dodał jeszcze i spojrzał swoimi oczami na sprzedawcę. Szare tęczówki zdawały się 
prześwietlać mężczyznę na wskroś, który wzdrygnął się pod naporem tego spojrzenia.
- A.. a... a-ale ona j-jest niebezpieczna! - pisnął próbując się jeszcze jakoś ratować. Ten przeszywający wzrok go przerażał, a on tylko chciał 
zarobić, choć z drugiej strony marzył o tym, by pozbyć się tego diabła.
- To pan uważa, że jest niebezpieczna. Gdyby pan ją traktował należycie, to nie stałaby się taką zołzą, którą teraz ja będę musiał nieco 
naprostować - burknął tonem chłodnym, choć nie tak bardzo. Mimo to osiągnął zamierzony efekt. Właściciel konia wyraźnie zbladł. Lorcan musiał 
trafić w sedno ze swoimi słowami. - Ile? - spytał unosząc ku górze brew.
Usłyszawszy cenę wyjął z mieszka odpowiednią ilość monet i wręczył ją handlarzowi. Kiedy transakcja doszła do skutku, co trwało zadziwiająco 
krótko, białowłosy spojrzał na swoją nową własność. Cmoknął przeciągle i wyciągnął dłoń, aby pogłaskać karą po chrapach. Zaraz jednak syknął, 
bo zamiast poczuć pod opuszkami palców delikatne chrapy, on poczuł na nich silnie zaciskające się zęby.
- Czeka nas sporo pracy, Elestren - burknął, gdy rozmasowywał pogryzione palce. Klacz tylko na krótką chwilę zastrzygła uszami na dźwięk 
swojego nowego imienia i zaraz sobie przypomniała, że miała być wściekła jak osa. Jej zachowanie tylko nieco rozbawiło chłopaka, który nie 
zamierzał się poddawać i miał nadzieję nawiązać jakąkolwiek współpracę z nową towarzyszką.