Mimo że usposobienie minotaurów bywa nieraz bardzo różne, jako stworzenia zrodzone przez Matkę Naturę, niezmiennie oddają jej należną cześć 

i zachowują szacunek, za co nagrodą jest Jej przychylność. Jednak chyba nikt z klanu Thandruila - Pradrzewa, nie ukochał Natury tak bardzo, 

jak właśnie on, który całkowicie oddał się służbie innym istotom stworzonym z Natury i szanującym Jej dzieła. Charakter Thandruila jest bardzo 

łagodny, od zawsze wszelkie sprawy wolał załatwiać polubownie, zwłaszcza między pobratymcami, z których nawet najmniejszego nie mógłby 

skrzywdzić. Dla każdego, kto tak jak on szanuje Naturę, jest bardzo przyjacielski i ufny właściwie od zaraz, z pewnością nie będzie szczędził 

własnego zdrowia, by pomóc przyjaciołom w potrzebie. Jednak jak każdy minotaur, posiada i nieco odmienną część natury, która - wprawdzie 

nieczęsto, lecz jednak - ukazuje się istotom niszczącym przyrodę, przez co obrażającym samą Matkę Naturę. Wtedy właśnie przydaje się mocna 

budowa ciała i groźny wygląd, które nierzadko przesądzają o zwycięstwie minotaura nad wandalami lasów, lub rzezimieszkami znęcającymi się 

nad zwierzętami. Dla takich Thandruil nie ma litości, lecz mimo wszystko dzięki wyciszeniu nie reaguje już tak raptownie jak inne minotaury, które 

będąc zdenerwowane potrafią wpaść w szał i nie zważać na nic. Mimo ciągłego kontaktu ze zwierzętami, Thandruil nie jest zbyt towarzyski, 

wszak ludzie, czy elfy są jednak stworzeniami bardziej złożonymi, a podczas swoich wędrówek nie napotykał ich często. Właściwie tylko raz 

zatrzymał się na dłużej w bardziej cywilizowanym miejscu, gdzie elfy nauczyły go odpowiednich manier i nawiązywania kontaktów, choć mimo to 

często kobiece piękno potrafi go skutecznie onieśmielić. Chociaż panujące w miastach normy i zasady nie dotyczą go często, potrafi się 

dostosować, ale to po części wynika również z jego wewnętrznej, wrodzonej dobroci względem innych.

Thandruil, jak każdy jego byczy pobratymiec, jest bardzo dobrze zbudowany oraz ogromny, wręcz nieproporcjonalnie do dzisiaj widywanych 

ludzi, czy elfów, bo mierzy prawie dwa i pół metra. Jego ciało może przypominać połączenie byka z człowiekiem, jednak zdecydowana większość 

cech wyglądu została przejęta od tej zwierzęcej części. Cały pokryty jest gęstą sierścią o przyjemnej, brązowawej barwie, która na karku i 

ramionach znacznie gęstnieje, przybierając postać brunatno-brązowej grzywy. Owłosienie na całym ciele nie pozwala dojrzeć w pełni więcej niż 

atletycznej sylwetki minotaura, jednak jemu samemu wcale to nie przeszkadza, a na zewnątrz może sprawiać, że wygląda mniej groźnie od 

umięśnionego osiłka. Twarz, czy raczej pysk Thandruila jest zazwyczaj radosny, czasem wręcz za bardzo, przez co potężnej postury minotaur 

może być postrzegany za przygłupiego. W jasnoniebieskich oczach minotaura, prócz radości, można dostrzec również pewną dobroć, jaką darzy 

każde stworzenie oraz dzieła Natury, po której łonie może się poruszać. Nozdrza jak i nieco odstające uszy są zdecydowanie większe od 

ludzkich, właśnie z racji byczego pochodzenia minotaurów. Thandruil nie potrzebuje ogromnej ilości i niesamowitej jakości ubrań, by przeżyć. 

Jego odzienie wykonane ze skóry służy właściwie jedynie aspektom godnego prezentowania się wśród większych skupisk istot, gdyż nagość nie 

jest w takich miejscach wysoce stosowna. Tak naprawdę to grube futro daje mu potrzebną osłonę, chociaż z racji lekkości i wygody owego 

ubrania, przyzwyczaił się do jego noszenia, a nawet to polubił. Bardziej praktycznym elementem garderoby podróżnika są bransolety, które w 

prosty sposób pomagają Thandruilowi w przemierzaniu kolejnych leśnych szlaków. Są dla niego jak najwygodniejsze buty, choć z oczywistych 

względów nie mogą zachować swojej zwyczajowej dla bardziej ludzkich istot formy. Ostatnimi dwoma elementami, zarazem chyba najbardziej 

wyróżniającymi minotaury spośród innych Naturian, są kopyta oraz rogi. Kopyta minotaurów zazwyczaj przyjmują odcień szarości, choć nie jest 

to regułą i na przykład w przypadku Thandruila - podobnie jak futro, podchodzą one pod dość jasny brąz. Jego rogi natomiast, jak zawsze 

wypolerowane i lśniące, są barwy bliższej czerni, o kształcie dość prostym, lekko wygiętym na końcach. Nie są może jednymi z najpiękniejszych, 

jakimi potrafi zostać obdarzona ta rasa, lecz Thandruil i tak dba o nie bardzo skrupulatnie, jak zresztą każdy szanujący się minotaur. Niestety z 

drugiej strony minotaurze rogi od zawsze wywoływały w stworzeniach przestrach, dlatego nie pomagają Thandruilowi w nawiązywaniu 

kontaktów, mimo jego łagodnego usposobienia.

Thandruil urodził się i spędził dość swawolne dzieciństwo w jednej z minotaurzych wiosek na Wschodnich Pustkowiach, gdzie teren właściwie 
idealnie odpowiadał spokojnemu i pełnemu kontemplacji nad Darami Natury życiu. Tereny Pustkowi, choć faktycznie w większości poza 
zielonością łąk nie miały wiele do pokazania, to jednak potrafiły skrywać w sobie również pewne tajemnice, właśnie takie, jak wioski minotaurów, 
skryte wśród pomniejszych lasów tego niezbyt często odwiedzanego terenu. I o ile w większości z nich panowała harmonia i całkowita jedność w 
oddawaniu czci Naturze oraz życiu ze sobą w zgodzie, niestety Thandruilowi nie poszczęściło się na tyle, by właśnie w jednej z takich się 
urodzić. Los sprawił, że dorastał w wiosce nie tylko odwróconej plecami do Matki Natury, lecz także bardzo słabo związanej ze sobą, gdyż 
powstała stosunkowo niedawno, więc jej mieszkańcy nie mieli właściwie jeszcze okazji i wystarczającej ilości czasu, by zgrać się ze sobą, 
tworząc prawdziwą wspólnotę. Z jakiegoś powodu, Thandruil czuł się tam wyobcowany i samotny, wiedział że nie pasuje do reszty 
nieokrzesanych minotaurów, które za nic mają Naturę, która ich stworzyła. On czuł wręcz wewnętrzną potrzebę bycia dobrym.. chyba po prostu 
taki się urodził, jedyny w swojej rodzinnej wiosce. Nic więc dziwnego, że już dojrzewając postanowił opuścić swoich braci, chociaż mimo 
wszystkiego, o co czasem go oskarżali, lub za co potępiali, z racji tej samej rasy ich łączącej, zachowywał doń szacunek, jako minotaurów 
takich samych, jak on - Thandruil, choć w rzeczy samej nie raz i nie dwa okazywało się, że jego usposobienie zupełnie różni się od charakterów 
reszty mieszkańców wioski. Czasem jego dobroć postrzegana przez resztę za nadmierną dziwiła, często nawet irytowała, lecz na szczęście nie 
mogła być na tyle problematyczna, by poświęcać temu zjawisku większą uwagę, lub też doszukiwać się w nim problemu. Mimo wszystko, czy 
którykolwiek z jego byczych pobratymców tego chciał, czy też nie cierpiał, Thandruil był bardzo pomocny w wiosce i nie lubił długo chować 
urazy do bardziej odważnych z pospólstwa, którzy nieuprzejmie zwracali uwagę na jego niecodzienne zachowanie, do którego żaden inny 
minotaur nie był zdolny. Niestety duchowej podpory nie posiadał nawet w swoim ojcu, jak na złość, zatwardziałym zwolennikiem poglądów Klanu 
Odrodzenia, w dodatku parającym się w dość zaawansowanym stopniu walką, co wśród minotaurów nie było popularnością. Wobec tych 
wszystkich okoliczności, pewnej płodnej w jeszcze świeże zielenie wiosny, Thandruil ostatecznie postanowił o swoim losie, choć starał się nie 
traktować tego jak ucieczki, czy pewnego rodzaju zdrady. Być może tak zostało to odebrane, lecz w rzeczywistości Thandruilowi zależało 
również na poznaniu ogromu świata, który znał jedynie z opowieści, a ponadto.. wreszcie uzyska spokój, tak bardzo potrzebny w zjednoczeniu z 
Naturą. Nie zastanawiając się długo, bezchmurną, jasną od gwiazd nocą wymknął się potajemnie z wioski, biorąc ze sobą tylko najpotrzebniejsze 
rzeczy. Tak zaczęła się jego podróż, od której w pierwszej kolejności oczekiwał spokoju oraz czasu na przemyślenie własnych spraw, jak i pełne 
zjednoczenie z otaczającą go Przyrodą. Właściwie już od pierwszych dni czuł pewną wewnętrzną ulgę, niekoniecznie spowodowaną samą 
wyprawą, czy też kojącą myślą o Stworzycielce. Była to wolność, niczym nie ograniczona, coś, czego zasmakował dopiero teraz. Chociaż nigdy 
nie powiedziałby złego słowa o uprzedniej części czasu spędzonej w wiosce, taki styl życia spodobał mu się, być może po pewnym czasie nawet 
bardziej, gdyż leśne zwierzęta przestały się go bać, przez co w mniejszym stopniu narzekał na samotność. Bo czasem i to mu się zdarzyło, 
niestety leśne stworzenia nie mogą w pełni zastąpić oddanego kompana podróży, czy pobratymca, z którym można by na przykład napić się kufla 
miodu, czy też rozprawiać o włochatych, minotaurzych dziewicach. Na szczęście po pewnym czasie przestał odczuwać brak bliskości, 
doceniając przy tym również wewnętrzne piękno każdej żyjącej istoty. Dość długi czas spędził przemierzając kolejne mniej lub bardziej zalesione 
tereny, z jakichś przyczyn omijając większe skupiska innych ras, które mógłby zrazić jego wygląd. Prawdę mówiąc, póki nie dotarł do 
Szepczącego Lasu, a później Adrionu, liczbę osób które napotkał na swojej drodze, mógłby policzyć na palcach obu rąk. Nierzadko spotkania z 
nim kończyły się szybciej, niźli zaczęły, właśnie z powodu jego odrażającego i potwornego wyglądu, którego co wrażliwsi nie potrafili znieść, lub 
zaakceptować. Do takich na całe szczęście nie należały elfy zamieszkujące leśne miasto - Adrion, do którego Thandruil trafił pokonując jedną z 
wyższych gór pasma Dasso, a później przemierzając gęstwiny Szepczącego Lasu, który pokochał właściwie od pierwszej chwili. Pewnie dlatego 
wreszcie odważył się stawić czoła cywilizacji daleko bardziej rozwiniętej od minotaurzych wiosek, jakie zwykł widywać. Ten krok zaowocował 
wiedzą, której dawny Thandruil nawet nie podejrzewałby kiedykolwiek posiadać. Od elfów, które przyjęły go z całą otwartością, gdy stwierdził iż 
również miłuje Naturę, nauczyły go bardzo wiele, i właściwie z powodzeniem mógłby spędzić tam dużo więcej czasu, prowadząc spokojne życie 
wśród istot, które wreszcie go akceptują, lecz.. dzięki elfom dowiedział się także, iż zwiedził zaledwie skrawek ogromnej krainy zwanej Alaranią, 
na czym ani myślał poprzestać. Jednakże nie tylko tak pospolitych informacji udzieliły mu elfy, którym z pewnością zawdzięcza o wiele, wiele 
więcej, bowiem to właśnie one nauczyły go dostrzegać kobiece piękno, jak i postrzegać je jako idealne dzieło Matki Natury, które dotychczas 
widział jedynie wewnątrz napotkanych istot. Niestety, podobnie jak na samym początku wędrówki, znowu nadeszła chwila rozstania się ze 
wspólnotą, tym razem przynajmniej bardziej przyjazną. Thandruil wiedział, że tym razem zostanie zrozumiany i nie będzie musiał uciekać się do 
potajemnej ucieczki pod osłoną nocy, więc właściwie nie ukrywając radości z kontynuowania podróży, opuścił Adrion, oczywiście po uprzednim 
pożegnaniu się z każdym z osobna, na co zasługiwali. Za podpowiedzią elfich przyjaciół, za następny cel obrał sobie smukłe wieże Kryształowego 
Królestwa, o których z wręcz nieprawdopodobną fantazją mu opowiadali. Bez krzty wahania lub żalu za czymkolwiek, co uczynił, w dodatku z 
niepohamowanym uśmiechem na ustach, przemierzał kolejne ścieżki ogromnego lasu, zwanego Szepczącym.