Urocza i przyjazna — przynajmniej z wyglądu. Bowiem z charakteru nie jest nawet w połowie tak słodka, jakby można wnioskować z powierzchowności. Jest bardzo niezależna i dumna, nie pozwala nikomu sobie pomóc, choćby sama nie dawała rady. Jak coś postanowi, zrobi to, choćby straty przewyższały zysk. Potrafi być bezczelna i irytująca ponad wszelką miarę, ale rzadko chce jej się wysilać na tyle, by przejmować się kimkolwiek do tego stopnia, żeby mu dokuczać. I tak dochodzimy do kolejnej cechy, Jennifer mianowicie jest leniwa. Wysługuje się Katilem, kiedy tylko może, a jak nie może, wysługuje się magią. W życiu kieruje się tylko dwoma rzeczami: własną korzyścią i sumieniem, niezbyt wrażliwym i aktywnym. Nerwowo reaguje na sytuacje, kiedy trzeba się odsłonić przed innymi, pokładać swoją prawdziwą twarz. Nie cierpi chwil, gdy nie ma wyboru, w sytuacjach podbramkowych często po prostu panikuje. Cierpi na nieuleczalny i silny lęk przed pająkami.

Można by powiedzieć, że jest nieczułą egoistką i taka z pozoru na pewno jest. Jennifer jednak nigdy nie opuściłaby nikogo w potrzebie i nie odmówiłaby pomocy. Choćby utyskiwała na niego i przeklinała na czym świat stoi, przywiązana jest to swojego uchaka, a za swoją siostrą, choćby się zarzekała na wszystko, że tak nie jest, poszłaby w ogień. Szybko się przywiązuje do innych, choć jest skryta i będzie strzec swoich tajemnic, aż się nie przekona, że może komuś zaufać. Jeśli już kogoś nim obdarzy, to jest stałą i wierną przyjaciółką. Towarzyska i rozmowna, nie lubi, kiedy nikogo nie ma do pogadania. Lubi tańczyć i popijać piwo i wino, choć głowę na słabą. Ponieważ wiele podróżuje, ma niewiele prawdziwych przyjaciół, a wiele znajomych.

Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w oczy, jest niewielki wzrost czarodziejki, oraz drobna, szczupła sylwetka, przez którą wygląda, jakby przy mocniejszym uderzeniu wiatru miała rozsypać się w pył. Ma zgrabne, szczupłe nogi i wąską talię i biodra. Jej kobiece atrybuty nie są zbytnio rozwinięte, ale bynajmniej nie cierpi na ich brak. Jako że Jennifer praktycznie ciągle jest w podróży, jej ubranie musi być najpierw funkcjonalne i wygodne, dopiero później zwraca uwagę na jego wygląd. Najczęściej ubiera się w wytrzymałe, czarne spodnie i zwiewne tuniki, często ozdobione haftami, guziczkami i wstążkami. O ich stan dba Katil, dlatego są zawsze czyste i świeże.

Długie, czerwono-rude włosy są jej dumą, i dba o nie wręcz obsesyjnie. Układają się w miękkie fale, pod wpływem wilgoci zmieniając w nieokiełznane loki, układające się jak chcą. Luźne kosmyki otaczają drobną, uroczą twarzyczkę. Ma delikatne, harmonijne rysy twarzy, wysokie, ale subtelne kości policzkowe i duże oczy w nietypowym, niebieskozielonym, morskim kolorze z czarnymi obwódkami dookoła. Posiada ładnie wykrojone usta, które często maluje pomadką w kolorze amarantu. Jej skóra ma odcień ciemnego miodu. Z twarzy ławo przekonać się, jakie emocje nią targają, jednak zwykle jest to tylko gra, pokazuje tylko to, co chce pokazać. Spojrzeniem omiata wszystko dookoła, rozglądając się z ciekawością.

Ród Vertirenite był niegdyś potężną i poważaną familią. Jej lata świetności minęły jednak dawno temu, choć wciąż posiada znaczne wpływy zwłaszcza w swoim rodzinnym mieście. Upadek ten był spowodowany niczym innym, jak tylko pechem, który sprawiał, że z pokolenia na pokolenie rodziło się mniej dzieci obdarzonych talentem, a jeszcze mniej chłopców mogących udźwignąć ciężar głowy rodu. Z czasem familia zaczęła wygasać i było coraz mniej czarodziei noszących miano Vertirenite w Alaranii. Z głównej linii zostało już tylko jedna czarodziejka, o imieniu Jeannette. Była ona uzdrowicielką, zajęciu temu oddała całe swoje serce. Każda jednak kobieta potrzebuje partnera, oparcia. Jej partnerem był Philippe, młodszy od niej, utalentowany czarodziej. Oboje podróżowali, ona pomagając ludziom, on w poszukiwaniu większej wiedzy. Z ich związku urodziła się Jane, a później Jennifer. Obie całkowicie do siebie niepodobne, zarówno z wyglądu, jak i z charakteru, a mimo to, bardzo ze sobą związane. Kiedy się urodziła ich młodsza pociecha, osiadli w rodzinnych mieście czarodziejki, w Rapsodii. Już od najmłodszych lat była uczona magii, najczęściej przez zabawę. Jej mama wymyślała zabawy, mające zachęcać je do używania magii. Nawet w zwykłych zabawach udział magii był nieodzowny. Dzieciństwo mijało jej więc beztrosko. Kłopoty zaczęły się, kiedy Jennifer osiągnęła wiek pozwalający na samodzielne studia nad dowolnie wybraną dziedziną magii. Młoda czarodziejka najpierw zwlekała z decyzją, rodziców zbywając ogólnikami i niejasnymi obietnicami, aż w końcu zdecydowała się powiedzieć, co myśli, mianowicie, że nie da się zamknąć w jakieś wieży i marnować czas na naukę zaklęć, bo zamierza wyruszyć w świat i zwiedzać go, a nie starzeć się, ucząc się czegoś, czego nie będzie jej potrzebne. Rozpętała się potworna awantura, zakończona tym, że rodzice odesłali Jennifer do Zamku Czarodziejek, by w tamtejszej akademii magii studiowała jej arkana. Czarodziejka kilkakrotnie z niej uciekała, w końcu jednak uspokoiła się i zaczęła się uczyć. Po skończeniu akademii zaczęła spełniać swoje marzenie, znaczy podróżowanie i zwiedzanie Alaranii.