Mononoke jest silną, odważną młodą kobietą. Od małego uczona jak radzić sobie w trudnych warunkach, jest wytrwała i rozsądna. Nie jest dobrą przyjaciółką, na ogół to samotniczka. Stworzona do tego, by zabijać. Dobrze strzela z łuku, posługuje się sztyletami oraz oszczepem lub dzidą. Oschła, nieprzyjazna, dość ponura. Bezlitosna, nerwowa, krwiożercza i zabójcza. Jest kobieca, ale podoła każdemu wyzwaniu. Nie jest delikatna jak inne dziewczyny. Bardzo pracowita i precyzyjna. Budzi postrach społeczeństwa. Celem wilkołaczki jest znalezienia antidotum na klątwę, przez którą jej ''siostra'' nie może z powrotem przemienić się w człowieka. Ma cięty język, ale zawsze zastanawia się nad tym, co powie.

Ludzka postać: Wilkołaczka jest dosyć wysoka. Mierzy 169 cm. Jej oczy mają duże, groźne źrenice. Ich odcień to barwa zachodzącego słońca, pomarańczowo-czerwony. Twarz jest drobna, dziewczęca, delikatna, co bardzo zmyla nieznajomych. Ma lekko zadarty nosek oraz drobne, wiśniowo-różowe usteczka. Włosy są niczym gorzka, ciemna czekolada. Są zazwyczaj rozpuszczone i pofalowane. Sięgają do pasu Mononoke. Zgrabna, kobieca figura dodaje dziewczynie wdzięku i uroku. Zazwyczaj ubiera się w skóry i futra, nawet gdy jest gorąco. Porusza się szybko i bezszelestnie jak każda wilcza kreatura.



Postać wilcza: Sierść wilczycy jest długa, w odcieniu zszarzałej bieli. Podbrzusze ma nieco ciemniejszy odcień, włosy na podbrzuszu są delikatnie pokręcone. Długi, puszysty ogon dodaje jej niewinności, ale to tylko pozory. Ma długie, czarne pazury i śnieżnobiałe, ostre kły. Podczas pełni oczy są czerwono-pomarańczowe niczym płonący ogień. Przy przemianie przez Kamień Askela są w odcieniu tego właśnie kamienia. Wilczyca porusza się wtedy równie szybko i bezszelestnie jak za postaci ludzkiej. Ma donośne, głośne wycie.

Gorące, czerwcowe słońce ogrzewało tereny Alaranii gdzieś w egzotycznych lasach. Pewnego takiegoż dnia na świat przyszła Mononoke. Jej matka, Skelita oraz jej ojciec Askel byli zachwyceni narodzinami córki. Liczne rodzeństwo wilczycy, w jakie wchodziło dwie siostry oraz troje braci nie było zadowolone narodzinami kolejnego szczenięcia. Zawsze rodzeństwo zabierało jej zabawki oraz pożywienie, że dla małej Mony nic nie zostawało. Rodzice również nie zwracali uwagę na najmniejszą, najsłabszą z miotu. Mijały lata, a dziewczyna dojrzewała. Gdy w końcu dojrzała do 16-stu lat, a jej starsze rodzeństwo już odeszło z rodzinnego domu, sama musiała oddać się w ręce natury. Dostała od rodziców to, czego potrzebowała. Jako prezent na pożegnanie dostała od ojca lazurowo-turkusowy kamień, który miał dawać jej możliwość na przemianę wilka w dowolnym czasie. Pożegnała się tylko i odeszła. Po długiej wędrówce musiała się poddać, nie miała siły nawet na to, by kiwnąć palcem.
Zamieniła się więc w wilka i powoli człapała przez lasy. W końcu natknęła się na chatkę, dom. Widać, że stary. Zaskoczyło ją to, co ujrzała.
''Może to mój ratunek?'' - pomyślała wilczyca, podchodząc do drzwi domu. Zaczęła drapać w nie, po czym bezsilnie zmieniła się z powrotem w człowieka. Drzwi otworzył wysoki mężczyzna o czarnych włosach. Mona straciła przytomność. Mężczyzna wziął ją na ręce i okazał opiekę. Rano po zbudzeniu dziewczyna została poinformowana. jak nazywa się jej wybawiciel. Był to Rhuen. I tak to się wszystko praktycznie zaczęło.
Wielka miłość złodziejaszka i uroczej wilczycy. Razem polowali, razem kradli, razem łamali reguły. To właśnie od Rhuen'a, Mona nauczyła się zasad przetrwania, walki, szpiegostwa. Wszystko byłoby pięknie i ładnie, gdyby nie to, że wykryli złodzieja. Rhuen otrzymał wyrok śmierci. Zrozpaczona Mona nie mogła żyć dalej w świecie nienawiści. Uciekła, oburzona. Na swojej drodze poznała Moro, a szczególnie Moralaine.
Tak zaczęła się przygoda dziewczyny. Teraz wędruje gdzieś razem z wilczycą, w poszukiwaniu eliksiru, który przywróci Moro postać człowieka.