Ceni porządek, w życiu prywatnym jak i w otaczającym ją świecie. Nie podoba jej się to, że ktoś w danym momencie burzy harmonię lub nie 

kierując się prawami moralnymi bądź przyrody. Nauczona ją, żeby nie mieszać się w sprawy obcych i stara się tego przestrzegać. Sumienie 

Thamony jest na to głuche i daje się o sobie znać minotaurza dobroć, toteż udziela wsparcia istocie, a zwłaszcza, gdy ktoś jest zdany wyłącznie 

na siebie. Jest radosna, cieszy się pięknem otoczenia oraz każdym dniem, który trwa i który nadejdzie. Często wraca pamięcią do przeszłych 

wydarzeń lecz rzadko o nich mówi. Las nauczył ją samotności, jest nim z wyboru. Tęskni jednak do swoich pobratymców i wykorzystuje każdą 

nadarzającą okazję, by uciąć z nimi dłuższą rozmowę. Nie narzuca innym swojej obecności. Jeśli czuje, że nie jest w danym miejscu mile widziana 

po prostu odchodzi i nie ma tego nikomu za złe. Nie lubi zapachu perfum, ludzkich czy elfickich. Woń sprawia, że boli ją głowa i czuje się osłabiona.

Widząc Thamonę nie ma się wątpliwości, że jest Minotaurem. Mimo, że posiada sporo cech budowy do ludzkiej, jej ciało różni się w paru 

aspektach. Jest sporo wyższa od typowego człowieka (od niektórych nawet o trzy łokcie). Typowo byczą twarz ozdabiają duże, zielone oczy w 

których rozpoznać można iskierki mądrości i głębokiego uczucia do istot żyjących. Miedzy mini znajduje się prawie niezauważalny nos. Pod nim 

zaś piękne, jak na Minotaurzycę, usta koloru młodej, jeszcze niedojrzałej wiśni. Pokryta jest jasnobrązowym owłosieniem. Natura obdarzyła ją, 

podobnie jak i innych minotaurzych osobników, w kopyta zamiast stóp oraz ogon. Jest kobietą i nic jej nie brakuje. Dba o swoje długie włosy na 

głowie, najczęściej są z nich plecione grube warkocze wiązane kawałkami materiałów. Wśród nich ukrywane są rogi w kolorze orzecha. Thamona 

doskonale je wśród nich ukrywa. Podczas samotnych schadzek i wśród rodziny ukrywa pod szatami tylko to, co skrywane być powinno, ale nie 

nosi zbyt dużo ubrań na sobie. W towarzystwie nieznanych osób i poza lasem zakłada lekkie acz długie spódnice w ciepłych kolorach i wiązany z 

tyłu czarny gorset. Chodzi ostrożnie stawiając kopyta. Zawsze rozgląda się, obserwuje otoczenie, bez względu na to, czy pierwszy raz jest w 

danym miejscu czy wręcz przeciwnie. Wypowiada się w prosty sposób, głośno i wyraźnie. Z gardła wydobywa się miękki, łagodny głos. Jest tez 

jedna rzecz, której wstydzi. To dość głęboka blizna na lewym przedramieniu, to jedynie miejsce gdzie brak jakiegokolwiek owłosienia. W świetle 

dnia zasłania ją czerwona opaska, nocą jednak zdejmuje ją odsłaniając brzydką szramę.

W lesie dzieją się różne cuda. Nikt nigdy nie będzie na tyle uświadomiony, by wszystkie poznać i zobaczyć. Cuda dzieją się w każdym dzikim 
zakątku leśnej przestrzeni. Wśród mchów i przy akompaniamencie szumu strumyka oraz śpiewu ptaków, w pierwszy tak ciepły i słoneczny dzień 
wiosny, maleńką, włochatą kulkę powiła Mionotaurzyca Timra. Z wielką ciekawością wielkie oczy nowo narodzonej oglądały świat. Była pierwszą 
pociechą rodziców, a na rodzeństwo musiała długo czekać. Gomnor - ojciec i głowa rodziny w jednym - cieszył się z pierwszego potomka jednak 
z całego serca pragnął mieć syna. Zanim się jednak doczekał się męskiego potomka i w ogóle kolejnych dzieci, przelewał na pierworodną całą 
miłość. Thamona była oczkiem w głowie wszystkich. Mimo, że była rozpieszczana, nigdy nie stała się samolubna i zachłanna. Młodą Minotaurzycę 
nie opętały złe przywary. Matka od początku wiedziała, że to stworzonko zapragnie poznać, zobaczyć wszystko co ją otacza. Na  początku był 
to świat kołyski, później niewielkiej, jak dla minotaurzej rodziny, chatki przykrytej całkowicie mchem tuz przy wielkiej, starej sośnie. Od kiedy 
stanęła na własnych kończynach powoli wprowadzaną ją w świat natury. Z zachwytem podziwiała te najdrobniejsze zjawiska. Dorastała śród 
nich. Niewyobrażalna była jej radość, gdy po raz pierwszy zobaczyła tęczę po burzy. Z wrażenia otworzyła wtedy usta, a oczka zaświeciły się. 
Zaraz po mamie najważniejszą osobą dla Thamony była jej stara babka. Sonutiarra widziała niemal wszystko i ochoczo dzieliła się z nią 
opowieściami i swoją wiedzą. Pod jej czujnym okiem nauczyła się większości umiejętności. Mimo swojego wieku (84 lat) wciąż ochoczo chadzała 
po leśnych ścieżkach. Gdy była pod jej opieką, Thamona wsłuchiwała się w bajki o leśnych stworach, mężnych rycerzach, i pięknych damach. 
Schadzki służyły do nauki o ziołach i o anatomii zwierząt. Gdy wracały do domu sporządzały sprawdzone antidotum na trucizny i maści lecznicze. 
Im była starsza tym głębiej i bardziej chłonęła nowe ciekawski. Jej bratnią duszą była matka. Czuła i opiekuńcza. Przy niej nie bała się niczego. 
Pamięta, że pachniała malinami i cynamonowym ciastem, którego nie mogło zabraknąć podczas kolacji. Mówiły sobie o wszystkim, nie miały przed 
sobą tajemnic, nawet po pojawieniu się braci i sióstr. Po wieczerzy opowiadały sobie o wszystkim, co się wydarzyło danego dnia. Jej delikatny 
głos utulał ją do snu. 

W wieku 12 lat była światkiem najpiękniejszego cudu. Każde pojawienie się na świecie nowego członka rodziny właśnie tak traktowała. Nic nie 
równało się z narodzinami nowego życia. Za każdym było inaczej, każdy monet był niepowtarzalny. Matka nie bała się bólu i podobno go nie 
odczuwała. Wierzyła, że przed wydaniem na świat potomstwa, organizm przygotowuje Minotaurzyce i je w pewien sposób uodparnia na wszystko 
co się wiąże z porodem, by cieszyć się tą chwilą. Wcześniej Thamona nie myślała o dzieciach poważnie. Obrazek trzymającej w ramionach nowej 
dzieciny zmienił to i od tamtej pory zapragnęła założyć rodzinę. Była jednak zbyt młoda i szybko jej głowę zapełniły inne sprawy, niczym nie 
związane z przyszłością i dorosłością. 

Las był jej drugim domem. Poznała w nim prawie wszystkie tajemne miejsca. Wiedziała, gdzie znajdzie wielkie, piękne pachnące kwiaty, w którym 
znajdował się przepyszny nektar, najsmaczniejsze owoce i ciepłe źródła. Z biegiem lat, zapuszczała się głębiej, a wędrówki trwały coraz dłużej. 
W Szepczącym Lesie było miejsce, do którego za każdym razem wracała. W środku Szepczącego Lasu znajduje się niewielkie jezioro otoczone 
drzewami tak wysokimi, że mogłyby by sięgać nieba. Sama nauczyła się pływania w nim, i nie mogła pozwolić sobie, by ominąć to miejsce i nie 
zamrużyć się w bajecznie nagrzanej wodzie. Pewnego lata, na tle nocnego nieba, zobaczyła taniec świetlików. To był kolejny cud natury. Owej 
nocy świecące owady, zapragnęły by Thamona powędrowała za nimi. Migocząca bystrym światłem chmura pozwoliła, by dziewczyna ujrzała 
rozkwit jedynego z najrzadziej spotykanych kwiatów. Trwało to ponad dwie godziny ale było warto czekać. Nagromadzony w środku nektar 
zaczął twardnieć i w ten sposób powstała Łza. Takie rzeczy nie zdarzają się często, prawie wcale się nie zdarzają, więc to musiał być efekt 
działającej magii. O poranku kamień czekał w kielichu, a Thamona stała się jego strażniczką. To był ostatni raz, gdy z wyprawy wróciła do domu. 
Parę miesięcy później poinformowała domowników, że z następnej już nie wróci. Gomnor był dumny, że jego dziecko osiądzie w innym miejscu, w 
nowym świecie. Matka natomiast myślała, że to ona zostanie w rodzinnym domu i zajmie w przyszłości jej miejsce jako gospodyni. Błagała, 
prosiła, zaklinała na wszystko co żyje by nie robiła tego. Córka była jednak nieugięta. Sonutiarra umarła parę lat wcześniej, ale gdy wyruszała 
przed siebie wiedziała, iż ma jej błogosławieństwo. 

Teraz wędruje, poszukuje i poznaje wszystko. Świat, ludzi i inne rasy. Z całego serca wierzy, że pozna kogoś bliskiego jej sercu.